Gegevens

Gisteren waren we lekker bijtijds thuis, dus kon ik eindelijk “My Fair Lady” kijken op DVD. Deze ligt al een tijdje in onze kast om gerecenseerd te worden. Maar goed, de film duurt bijna 3 uur dus moet je wel aan het begin van de avond de dvd in de speler leggen. Van de week kwam er telkens iets tussen. Wim moest een aantal keren in de avond werken of we kregen visite. Gisteren dus niets van dat alles. Heerlijk, My Fair Lady met Audrey Hepburn en Rex Harrison. Ik ben dol op musicals en er zitten dan ook veel in onze DVD-collectie. De muziek uit deze musical is ook fantastisch om naar te luisteren en vele mensen kennen deze liedjes zonder te weten dat ze uit deze film komen.

Onze rode kater Ajax, verblijdde ons gisterenavond ook ineens met een bezoekje. Tijdens het warme weer was hij meer buiten dan binnen. Alleen om even te eten kwam hij naar binnen om met een volle buik weer te vertrekken. Maar gisteravond had hij schijnbaar genoeg van het horten en besloot mijnheer thuis te blijven. Hij had zijn plekje al gevonden. Op de grond, vlak voor onze sub-woover lag namelijk een plastic tasje. Ik weet niet of het katten eigen is, maar Ajax is dol op plastic zakjes/tasjes en dozen. Het maakt niet uit hoe klein de doos is, maar Ajax perst zijn rode dikke kattenkont er wel in. Vaak ligt hij helemaal opgevouwen is zo’n doos. Echt comfortabel is het niet maar Ajax lijkt dan zeer content.

Zo dus ook gisteren. Mijnheer zag de plastic tas en het had meteen zijn aandacht. Een paar minuten later lag hij prinsheerlijk op te slapen. Wij waren ook best wel moe en lagen lekker op de bank naar My Fair Lady aan het kijken. Op een gegeven moment zijn ze op Ascott bij de paardenrennen. Het gedonder van de naderde paardenhoeven zwellen aan via de achterspeakesr en ineens horen wij de paarden ook aan de voorkant voorbij denderen. Een sub-woofer produceert de lage tonen bij een film en aangezien de plastic tas waarop Ajax lag, vlak voor de woofer lag begon deze heftig te trillen en te ritselen. Ajax schrok zich een hoedje en sprong met 4 poten tegelijk de lucht in. Verwilderd keek hij naar het plastic tasje dat nu ineens weer roerloos op de grond lag. Voorzichtig kwam hij dichterbij, maar durfde niet meer echt in de buurt te komen. Hij kwam bij ons verhaal halen. Hij sprong op de bank, recht voor mijn gezicht zodat ik niet meer naar de televisie kon kijken. Ik kon er niks aan doen, ik moest zo lachen om Ajax. Maar dat liet hij zich niet over zijn kant gaan. Parmant draaide hij zich op, zijn kop recht in de lucht en liet mij zijn rode kont zien. Langzaam ging hij weer zitten met zijn kont naar mij toe. Katten kunnen niet praten maar laten wel merken hoe ze over de zaken denken.

Gegevens

De zondag is bij ons “uitjes-dag” geworden. Elke zondag plannen we wel wat leuks om te gaan doen. Was vorige week nog het Bijbels Openluchtmuseum aan de beurt, waar ik letterlijk uitdreef. Vandaag was het de beurt aan een ander uitstapje. In de krant had ik een klein berichtje gelezen over een “pompoenenfair” in Rutten. Rutten???? Ja Rutten, een klein dorpje in de Noordoostpolder, zo’n 7 kilometer onder Lemmer. Tja, wat moet je daar nu bij verwachten? Ik had geen idee en dat maakte het juist zo interessant voor mij. Vanmorgen stond Paula om 10 uur al voor onze deur want die leek het ook wel leuk. Dus nog even broodjes gesmeerd, drinken meegenomen en op naar Rutten… Het was redelijk makkelijk te vinden en de rit ernaartoe was gezellig. Het bleek te gaan om een pompoenen-kwekerijk midden tussen andere boerderijen buiten het dorp. Een klein wit bordje dat makkelijk over het hoofd te zien was, wees de weg. De laatste boerderij aan het smalle weggetje bleek de juiste te zien.

De fair werd georganiseerd door een stelletje boerenbedrijven in de buurt die veel samenwerken. De fair was niet zo groot en bevond zich in de boerenschuur omdat het weer een onzekere factor was. Er stond een kraam van een <a href="http://www.kwekerij-joosten.nl">Iris- en Hemerocalliskwekerij</a>, Een <a href="http://www.indo-suka.com">bamboekwekerij</a> en natuurlijk de <a href="http://www.kaarsenmakerij-lumina.nl">pompoenenkwekerij annex kaarsenmakerij</a> van Jelly en Jan Dingemans. Helaas waren niet alle pompoensoorten aanwezig (in totaal bijna 100 verschillende soorten) want door de slechte juni-maand duurde alles iets langer werd ons door de gastvrouw zelf uitgelegd. Wij kregen echt een hele uitgebreide uitleg welke soort pompoen geschikt was voor welk gerecht. Nu wil ik al een tijdje verse pompoensoep maken dus dat kwam mooi uit. Ook vertelde de gastvrouw dat de beloofde palingrokerij op zondag niet was komen opdagen en ze eigenlijk lieten stikken. Dat was jammer want Wim en Paula hadden zeker wel een palinkje gelust. Maar ik wist dat er ook een Hongaarse kok aanwezig was, die een heerlijke pompoen-courgettesoep zou maken, met lekker boerenbrood die met een Hongaars wijntje of biertje gedronken kon worden. Nou, dat lokte wel. Dus begaven wij ons naar buiten.

Op het geïmproviseerde terrasje was het rustig, wij waren de enige. Ondertussen was de mist opgetrokken en het zonnetje liet zich van zijn beste kant zien. Aan de zijkant van het terass stond op een speciaal fornuis een grote pan met soep te pruttelen. Ja, het zag er goed uit. Dus Wim en ik gingen voor de soep en Paula wou alleen een wijntje. Ze was trouwens slecht aanspreekbaar want het stikte van de wespen en wespen en Paula gaan niet samen. De tafel werd voor ons gedekt, de soep werd in hangende keteltjes geserveerd met een plak versgebakken brood en spek en de drank. Ik voelde mij een god in Frankrijk. Paula duidelijk niet. Voor geen goud ging ze op haar stoel zitten waar haar glaasje witte wijn al voor haar klaar stond. Toen eigenaar Jan en kok Kasparus zagen hoe panisch Paula op de wespen reageerde kwamen ze direct aan met wespenlokkers en de kok wou zelfs de wespen verjagen. Ik heb mij meesterlijk geamuseerd. Van achter mijn keteltje soep keek ik toe hoe Paula gillend langs kwam gerend met een paar wespen in haar kielzog die wel zin in het spelletje hadden en haar de stuipen op het lijf jaagde. Eigenaar Jan besloot zelfs met een theedoek achter Paula’s stoel te gaan staan om zo de wespen weg te slaan. Heel erg lief en enorm attent. Maar Paula heeft tien seconden gezeten, want de wespen vonden het spelletje te leuk en ondernamen weer een snoekduik op Paula die gillend van tafel sprong en dit keer had ze niet alleen de wespen in haar kielzog maar ook Jan rende erachteraan in een poging om de wespen bij haar weg te slaan, tevergeefs. Er zat voor ons maar een ding op. Ons eten bij elkaar pakken en alles binnen opeten en drinken, waar er amper wespen waren. De lol was er voor Paula vanaf en die trok een spurt van de fair naar de auto, het veilige thuishonk. Toen wij van het erf afreden werden wij uitbundig nagezwaait door Kasparus en Jan. Tja, waar vindt je tenslotte ook onverwachte gratis straat-amusement? Hoewel de fair niet zo uitgebreid was, was het echt de moeite waard. Wat een vriendelijk mensen daar in Rutten. Ze gaven je echt het gevoel thuis te zijn en wij zijn dan ook met pompoen en een Iris vertrokken. In september hebben ze weer een fair, dit is zeker de moeite waard.

Van Rutten ging de reis naar Almere, want Wim had aanplakbiljetten gezien voor een paranormale beurs. Interessant want Paula had in Schotland een aura-foto laten maken en Wim wilde zijn aura ook wel laten fotograferen. Bovendien konden we daarna Paula afzetten bij de verjaardag waar ze moest zijn. De paranormale beurs bleek dus een week later pas te zijn. Maar oh, de verrassing: er was wel een vlooienmarkt. Getverdemme!! Ik ben er weer ingeluisd!!! Na een lekker verkwikkend ijsje bij Mariola gingen we dus op zoek naar de vlooienmarkt. Die hadden we gevonden, het bleek een kleine openluchtmarkt te zijn, waar ook nog eens 2 euro entree gevraagd werd. Belachelijk natuurlijk dat je moet betalen om wat te kopen. Stel je voor dat je ineens een euro moet betalen om de Albert Heyn in te mogen of 50 eurocent om even de zaterdagmarkt over te gaan. Wim is principeel en weigert voor zo’n markt te betalen. Mij hoor je natuurlijk niet klagen, ik vind het allang best. Het was al met al weer een heerlijk dagje geweest. Op naar het volgend uitje volgende week? Zal het de paranormale beurs worden?

Gegevens

Vandaag was de dag. Vandaag gingen we op jacht naar de nieuwe koelkast. Het doel van onze reis was Doe Mere in Almere waar een aantal van die elektronicazaken bij elkaar zitten. Maar de eerste stop was bij Paula en Gerard die gisteren waren weder gekeerd uit Schotland. We hebben alle verhalen aangehoord en de foto’s bekeken en wij weten het zeker. Ook wij gaan binnenkort de Schotse hooglanden eens bezoeken. De mensen waren heel vriendelijk en zeer behulpzaam en op een of andere manier had Paula weer constant “sjans” van homo’s. Ze is toch duidelijk wel de nieuwe homo-moeder en vertegenwoordigt Nederland goed als "The Gay-mother from Holland". Het is volgens haar opmerkelijk hoeveel hotels in Schotland adverteren dat ze gay-friendly zijn. Ze zijn trouwens met veel teruggekomen. Paula had de portemonnee flink getrokken en o.a. schoenen en andere zaken gekocht. Ook wij kregen een cadeautje, een koelkastmagneetje met een Schotse man, een slaset en een doosje met ansichtkaarten. Gerard was met iets anders teruggekomen, een hielblessure en kon amper lopen. Een doedelzak of Schotse Kilt hebben ze niet aangeschaft.

Na een korte pitstop ging we op weg. Paula ging mee want we moesten ook nog even boodschappen doen bij de Maxis en Paula had ook nog boodschappen nodig. Maar eerst dus naar Doe Mere. De eerste winkel waar we binnenliepen was niks. Op elk apparaat stonden alleen adviesprijzen en je moest dan met de verkoper onderhandelen over de prijs. Ja hallo, dat is dus duidelijk niet mijn sterkste kant. Ik wil liever dat ik meteen een kant en klare lage prijs krijg, dus dat werd hem niet. Hun assortiment was ook veel te klein. Ook in de andere twee winkels zijn we niet geslaagd. Onderweg naar de It’s lag Paula trouwens nog in een deuk. Op een bordje stond “Meer potten e.d. boven”. Vertwijfeld bleef ze onder aan de roltrap staan. Wat was daar boven voor spannends te vinden? Nou, meer potten en pannen dus.

In Doe Mere konden we niet slagen, dus hadden we nog een kans. De Maxis, daar hebben ze een “Block” en daar zijn we uiteindelijk geslaagd. Hoera! Wij hebben een nieuwe koelkast, het is een Zanussi geworden en donderdag wordt hij afgeleverd. Dat moest gevierd worden, dus had Paula nasi voor ons gemaakt. Helaas hebben we niet zo veel kunnen eten want we hadden bij de Burgerking onze verlate lunch al gegeten en we zaten allemaal nog plofvol. De andere bezoekers van de Burger King verloren hun eetlust trouwens toen Paula besloot haar Big Burger XXL te ontleden en alleen het lapje vlees, dat droop van de saus en gesmolten kaas, als een haring te eten. Het leek een beetje op een beschimmelde leren lap en dat vonden de andere bezoekers waarschijnlijk ook want die draaiden hun hoofd in afschuw om. Voor ons alleen maar een verhoging van de feestvreugde. Na Paula’s bekende wespen-gil besloten wij dat het tijd was de Burger King te verlaten. We hadden alweer genoeg schade aangericht.

Gegevens

In mijn log van gisteren had ik het toch over mijn afdelingsuitje naar de Parade? Nou, die is inderdaad letterlijk en figuurlijk in het water gevallen. Even voor ik naar Amsterdam zou vertrekken werd ik gebeld door mijn chef. Het afdelingsuitje ging niet door. Niet door de regen maar omdat twee collega’s ruzie hebben gehad en een van de twee boos naar huis is gegaan. Nu bestaat onze afdeling maar uit 5 personen dus werd er besloten dat het uitje maar te verschuiven naar een later data. Aan de ene kant jammer maar aan de andere kant kwam de regen met bakken uit de hemel. Om voor 2 uurtjes te komen werken in Amsterdam vond ik zonde, dus vroeg ik de rest van de dag ook vrij. Dat was gelukkig goed. Dat kwam mooi uit want dan konden Wim en ik op zoek naar een andere koelkast.

Wim wist wel een witgoedhandel die witgoed met kleine beschadigingen voor een leuk prijs verkocht. De winkel lag in de buurt bij de kringloopwinkel. Wij zoeken en zoeken, maar de winkel niet kunnen vinden. “Tja, dan maar even sneupen bij de kringloopwinkel”, zei Wim. Ik had het gevoel of ik erin geluisd was. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het niet zo heb op kringloopwinkels of tweehandswinkeltjes. Het klinkt waarschijnlijk enorm aqrrogant, maar ik voel me zo armoedig als ik tussen het afval en afdankertjes van andere mensen moet snuffelen. Ik sta dan echt verloren tussen het incomplete theeservies uit het jaar nul en de fel gebloemde bankstel met kitscherige franje die zo uit het kamertje van opoe komt. De muffe geur komt je al tegemoet als je er binnenkomt. Nee, niks voor mij en ik duik dan maar meteen in de hoek met boeken en cd’s/lp’s. Het valt mij trouwens nog op dat zo’n kringloopwinkel behoorlijke prijzen durft te vragen voor sommige dingen. Zo stond er een leuk kookboek en die moest maar liefst 5 euro kosten. 5 euro terwijl hij nieuw in de witte boekhandel nog geen 10 euro kost. Ook zag Wim een leuk kastje, oud maar in erbarmelijke staat zonder hang en sluit werk, afgebladerd en een kapotte zijkant. Dat moest nog 225 euri opleveren. Afzetters!! Uiteindelijk zijn we alleen met een kruidenrekje voor Paula weggegaan voor een aardig prijsje. Naar het zoeken van een nieuwe koelkast is die middag niks meer gekomen, dat doen we zaterdag wel hebben we besloten.

  1. Hij is niet meer….
  2. En de donder rolt...

Pagina 77 van 88

Joomla templates by a4joomla