- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Vandaag was weer een van die dagen. Die dagen die niks bijzonders brengt. Geen leuke dingen meegemaakt, saai op het werk, rustig in de trein. Niet een dag om over naar huis te schrijven, laat staan om op een web-log te vermelden.
Vanmorgen heb ik eerst de rest van de foto’s van gisteren ingeladen want halverwege het inladen gisteren waren de hard werkende batterijtjes uitgeput en moesten even nieuwe energie opdoen. Dus wat vroeger opgestaan vanmorgen om de rest in te laden en natuurlijk te bekijken. Maar liefst 275 foto’s hebben we gisteren geschoten… En er zaten prachtige shots tussen.
Op het werk was het rennen of stilstaan, maar gelukkig had ik genoeg tijd om wat te weg-loggen. En gelachen met Pasula, Marcel, Rozebeer, William en Ray. Dan gaat de tijd gelukkig snel want de temperaturen in onze kamer liep alweer op tot tropische waarden.
Thuisgekomen even eten gekookt. Het werd “Roergebakken groenten met pittige gehaktballetjes in ketjapsaus en rijst”, het smaakte goed. Net nog even 2 afleveringen gekeken van “Sex and the City – seizoen 6”, en het ging er weer ouderwets ruig aan toe. Mijn god, wat zitten er toch heerlijke mannen in die serie en ze gaan nog bloot ook.
Zometeen duwen we nog een oud filmpje in de speler “What’s new Pussycat”. En voor de liefhebbers heb ik nog een foto van een varken met een prinses op de rug. Er schijnt behoorlijke vraag naar te zijn. De foto gaat naar de hoogste bieder. Tot morgen.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Het zou vandaag een rustdag voor ons worden. Je kent het wel, even een dagje helemaal niks doen. Lang uitslapen en lekker lui wezen. Maar we kwamen vanmorgen al vroeg ons bed uitgerold en het zonnetje lachte ons vrolijk tegemoet. Het beloofde een heerlijke dag te worden. Aanzien deze zondag de laatste stuiptrekkingen van de zomer tentoon spreidden en de zon zijn best deed de temperatuur lekker op te sturen besloot ik dat dit een dag werd die je niet over moest slaan. We trokken er dus op uit en <a href="http://pasula.web-log.nl/">prinses Pasula</a> mocht ook mee. We hebben haar koninklijke telefoon (directe hotline) gebeld met de melding klaar te staan. Maar “direct klaarstaan” is een term die schijnbaar niet bij alle vrouwen in het woordenboek voorkomt. Toen wij een half uur later in Almere arriveerde voor het kasteeltje van prinses Pasula, was ze nog bezig met de koninklijke optutteling. Maar na een klein oponthoud van 10 minuten vertrokken wij. Het is altijd leuk om iemand te ontvoeren en niet te zeggen waar de reis heen gaat. Richting Utrecht, daarna richting Amersfoort, dan weer naar Ede en vervolgens Nijmegen. Hee, zouden we naar Rozebeer gaan? Ja hoor, we bleven de borden Nijmegen volgen… Pasula begon hem te knijpen toen we zeiden dat we een weblog-meeting in De Vlaamsche Pot hadden georganiseerd. Oei, was ze daar wel koninklijk voor gekleed? Haar nerts en kroontje lagen tenslotte nog thuis. Helaas, we reden Nijmegen voorbij en zwaaide bij de afrit nog naar Rozebeer. “Binnenkort komen we echt eens een keertje langs”. De weg vervolgde zich richting Venlo, woonplaats van loggers Jack en nog iemand… Zou daar de reis naar toe gaan? Nee, ons uitje had vandaag niets met webloggen te maken. Wij gingen dit keer naar “de kasteeltuinen van Arcen”. Altijd naartoe willen gaan, maar nooit aan toegekomen. Het weer werkte mee, het gezelschap was aangenaam en het fototoestel stond paraat.
Het was redelijk druk en er stonden voornamelijk Duitse auto’s op het parkeerterrein. Bij de kassa kreeg ik even een rolberoerte. Ze durfde maar liefst 11 euro per persoon te vragen om de tuinen te bezoeken, oh ja en drie euro voor het parkeren. Kassa! Eenmaal binnen ging Paula helemaal op tilt… “Oh, je kan een tourrit met een huifkar maken…” Ze sprong als een kind op en neer (Of zat er soms weer een wesp achter haar aan?) We besloten de huifkar even te laten voor wat het was en eerst door de tuinen te lopen en dan kijken of we nog tijd of zin hadden. Correctie: Eerst nog even een plaspauze inlassen en daarna even wat eten want het was al ver over twaalven. Wij liepen het restaurant in, maar de keuze was beperkt: Saucijzebroodje, soep, pasteitje of…. Pannenkoeken!!!!!!!!!!!!!!! Tja, dat laatste woord hoef je Paula en mij niet twee keer te zeggen. Wim trok zijn neus ervoor op en ging voor de soep en Paula en ik kregen een heerlijke pannenkoek voorgeschoteld. Met een vol buikje begonnen wij onze toer door de tuinen.
Het begon al goed: Het rosarium. Je kan mij geen groter plezier doen dan met rozen. Als een klein kind jubelde ik tussen de rozen en maakte als een gek foto’s. Daarna gingen we naar een prachtig dennenbos, het geheel zag er zo sprookjesachtig uit, heel mooi en mysterieus. Er liepen tamme herten die je zelfs kon voeren. Dat was een echt klusje voor Wim en een groot mannetjeshert met imponerend gewei kwam uit Wim’s hand eten. Heel ontroerend en prachtig om te zien. Eenmaal het dennen (of sparren of zo)bos uit stond daar een fleurig beeld van een dik varken van anderhalf meter lengte met twee kleine biggetjes. Wat zou het toch mooi zijn als ik een foto kon maken van Wim en Paula op de rug van mama-varken. Alleen Paula (ver onder de 1.70m) kwam niet op de gladde rug. Maar dankzij wat duw en trekwerk van Wim en mij zat ze eindelijk wijdbeens op de rug van het varken en klampte zich goed vast. Ze keek angstig om zich heen want er zat een wesp in de buurt. Na de foto wist Paula niet hoe snel ze van dat varken af moest komen want de wesp kwam nader. Nou je kon mij wegdragen… Wim en ik waren niet de enige die het vermakelijk vonden, want de ander bezoekers hadden zich omgedraaid en vonden Paula op het varken vermakelijker dan de herten en reeën.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Het gezelschap was gemêleerd. Jong, oud, man, vrouw, homo, hetero, dun, dik, groot en klein. Maar allen hadden een passie: Film. Vanavond hadden wij de eerst jaarlijkse DVD-home barbecue. Sinds enige tijd schrijf ik DVD-recensies voor DVD-home. De makers van deze site, Ferry en Nancy zijn sinds jaren ook vrienden van ons geworden. Dit jaar besloten ze een barbecue te houden voor alle medewerkers aan de site. Dus behalve Ferry, Nancy, Wim en ik, waren er ook drie andere recensisten aanwezig, met of zonder partner. Het werd een gezellige boel.
Nancy had de pasta- en fruitsalade gemaakt en ik stond vanmorgen op mijn nuchtere maag al 3½ kilo aardappels te schillen voor de aardappelsalade. Kortom aan eten en drinken geen te kort en ook het gezelschap was aangenaam. Natuurlijk werd er veel over films gesproken en dan merk je dat er toch wel een verschil zit in smaak. Ik kijk het liefst naar kinder/tekenfilms, tv-series, oude klassiekers en musicals, de ander is weer dol op arthouse en weer een ander doet de horror en rock en zo hebben we allemaal onze specialiteiten.
Ondertussen zijn we net terug (natuurlijk onder de muggenbulten) en ik ben bekaf en duik nu meteen naar mijn bedje. Slaap lekker en tot morgen.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Als je mij vraagt wat mijn favoriete woord is, zal ik waarschijnlijk antwoorden met “Dinges”. Niet zo zeer omdat het makkelijk in de mond ligt of dat het zo mooi klinkt maar gewoon omdat het zo verdomd handig is. Ik heb namelijk een zwakke kant: Als ik moe ben kom ik amper uit mijn woorden of haal zelfs woorden door elkaar. Dan ben ik een verhaal aan het vertellen en dan kom ik gewoon niet op een woord, ach dan is Dinges een mooie oplossing. In gedachten zie ik het onderwerp helemaal voor mij of de naam van de persoon maar kan dan niet de link maken met het juiste woord. Heel vervelend. Van de week was het weer zo ver. Eenmaal per maand moet ik op mijn werk een introductieverhaaltje vertellen aan de nieuwe medewerkers over onze afdeling. Nu zit ik deze week niet lekker in mijn vel: grieperig, moe en wat down. Je kan dus wel voorstellen dat van die introductie weinig kwam. Het kwam er met horten en stoten uit en die nieuwen moeten wel gedacht hebben: wat een stuntel.
Het wordt pas echt vervelend als ik het ene woord denk en het andere woord zeg. Ik denk dan een heel normale zin gezegd te hebben maar merk dat mijn gesprekspartner mij heel raar aankijkt. Dan gaan de alarmbellen rinkelen en weet dat ik weer wat stoms gezegd hebt. Vooral namen en dagen haal ik dan heel makkelijk door elkaar.
Maar soms leiden dit soort spraakproblemen ook wel tot zeer pijnlijke momenten. Het volgende voorbeeld is mij altijd bijgebleven. Het was nog bij mijn vorige werkgever. Ik moest wat kopiëren en liep naar het kopieerapparaat Maar deze was al bezet. Een van de secretaresses stond een behoorlijke stapel papieren te kopiëren Het was een echte hittepetit, Zo’n deftige tante van achter in de 40, neus omhoog en voelde zich ver verheven boven het andere gepeupel. Ik zuchtte want ze zei dat dit zeker nog een kwartier ging duren. “Geen probleem” riep ik terug terwijl ik door de gang weer terug naar mijn kamer liep, “Geef maar een gil als je klaarkomt..” Toen ik besefte wat ik zei wist ik niet hoe snel ik met mijn rode kop naar mijn kamer terug moest rennen.