Gegevens

Geschreven door: Jef

Geschreven: 04 augustus 2004

Ik heb de zomer in mijn bol. Al een paar dagen verlang ik naar een lekkere vakantie in de Italiaanse Toscane. In de stille uurtjes op het werk en thuis doe ik niks anders dan naar de vakantiehuisjes staren en zuchten. Helaas zit een vakantie er dit jaar niet meer in. Maar volgend jaar… Normaal gaan we altijd een weekje met familie of vrienden naar Denemarken en huren daar een huisje. Maar we kunnen volgend jaar ook eens naar de Toscane gaan. Ik kijk naar de foto’s op het internet en zucht. In gedachten zie ik mij al aan dat prive zwembad zitten, onder de parasol met een lekker wijntje en Italiaanse hapjes. Ik kijk dan gemoedelijk en rozig over mijn zonnebril en zie Wim in het zwembad drijven op een grote opblaaskrokodil. Mijn hoofd draait weg en ik kijk uit over het heuvelgebied vol met olijfbomen. Zucht… Ik weet het zeker, ik ga voor volgend jaar een huisje in de buurt van Lucca huren en de rest krijg ik ook wel zo enthousiast. Wij zijn al eerder in de Toscane geweest. Zo’n drie/vier jaar geleden konden wij met vrienden en hun gezin mee. Zijn zus woont in Lucca en ze konden gebruik van hun huisje maken terwijl zijn zus en gezin in Nederland zaten, of wij mee wilde? Nou daar hoefde wij geen twee keer over na te denken. Hoe kom je anders aan zo’n goedkope vakantie? Dus met twee auto’s vertrokken wij richting Lucca. De reis was lang maar prachtig. Moet je je voorstellen. Je stopt op een rustplaats in Zwitserland. Achter de parkeerplaats stroomt een beekje met het helderste water dat je ooit hebt gezien met vlak daarachter een heel hoge rotswand. Na een dikke 14 uur rijden kwam we moe maar voldaan aan in het prachtige Lucca. Pisa en een dagje aan het strand mochten natuurlijk niet ontbreken. Het was warm, heel warm toen wij er waren met temperaturen tussen de 35 en 40° Celcius. Godzij dank hadden wij airco in de auto. De derde dag reden wij achter onze vrienden aan. Ze wisten een mooi koel beekje, hoog in de bergen. En dat klopt! Het was hoog in de bergen, via smalle slingerweggetjes waar op sommige plekken maar 1 auto kon rijden en je vlak naast je in de afgrond kon kijken. Aangezien ik hoogtevrees heb, kan je wel begrijpen dat ik met trillende handjes achter het stuur heb gezeten. Maar het kreekje was het waard. Doodstil en prachtig om door de kreek te lopen. Een heerlijke verkoeling aan je benen. Maar je moest wel uitkijken want door de keien was het spekglad en iedereen was wel een keer onderuit gegaan. Lachen natuurlijk. Toen werd het tijd om naar huis te gaan. Maar het lachen verstomde al snel toen bleek dat wij onze autosleutel kwijt waren. Wij hebben met zo’n allen meer dan een uur gezocht, maar niks kunnen vinden. En daar sta je dan. Hartje Italië boven op een grote berg… Het zou zo idyllisch kunnen klinken, ware het niet dat ik stond te hyperventileren. De autosleutel was vast en zeker tijdens een van de glijpartijen van Wim of mij in het water gevallen en dreef nu vrolijk kilometers verderop in het water. Gelukkig waren we met twee auto’s dus ik moest afscheid van onze auto nemen terwijl we met 4 volwassenen en 3 kinderen in een auto opgepropt zaten. Ik heb wel wat traantjes geplengd, in gedachte zag ik de auto al gestript worden van de wielen en alle andere onderdelen. Wij dus naar een Renault garage en leg maar eens uit dat je sleutels nodig hebt. Bovendien zijn het van die sleutels met ingebouwde zendertjes die speciaal in Frankrijk gemaakt moesten worden. Het is te lang om hier neer te pennen wat voor een moeite wij moesten doen om alles voor elkaar te krijgen. Maar een dag voor vertrek hadden wij de sleutel. De auto was ondertussen al door de garage van de berg afgesleept en wij hadden hem weer op tijd terug voor de terugreis. Ondanks deze ontberingen hebben wij een fantastische tijd gehad in Italie. Heerlijk gegeten, mooie dingen gezien en het weer was warm maar heerlijk. Ik staar weer naar het beeldscherm. De Toscane, een prachtig landhuis met privé zwembad en uitzicht over de heuvels met fruit- en olijfbomen. Ahhhh Bella Italia… Ciao, tot volgend jaar.

Gegevens

Geschreven door: Jef

Geschreven: 03 augustus 2004

Treguna mekoides trecorum satis dee… Stiekum verwacht ik nu dat mijn toetsenbord automatisch begint te typen, de papieren op mijn bureau een eigen leven gaan leiden en mijn stoel door de lucht begint te zweven. "Is hij gek geworden?" denken jullie misschien. Nee gek niet, maar wel boordevol fantasie. De eerste zin komt namelijk uit mijn favoriete film "Heksen en bezemstelen" en met het uitspreken van deze zin wist de hoofdrolspeelster dode materie tot leven te wekken. Magie, tovenarij.. Daar wil ik het vandaag over hebben. Al van kinds af aan heeft het mij enorm bezig gehouden. Op televisie kijken naar Ti-ta tovenaar, Paulus de Boskabouter met Eucalypta de heks en natuurlijk Kunt U Mij De Weg Naar Hamelen Vertellen, Meneer wat volzat met reuzen, trollen, faunen, heksen en tovenaars. Reuze spannend en dank zij mij fantasie geloofde ik al die dingen ook. Ik weet nog goed dat ik ooit de tarwebloem van mijn moeder had gepikt en in een busje had gedaan. Dat was nu mijn toverpoeder en ik kon er alles mee. Ik kon iedereen betoveren! Dus heel dapper ging ik gewapend met mijn toverpoeder de straat op, waar ik natuurlijk op de bullebak van de straat stuitte. Een etterig ventje dat de hele buurt tiranniseerde, alle kinderen inclusief mijzelf waren bang voor hem. Maar nu zou ik hem wel leren, ik zou hem omtoveren in een kikker. Ik hoefde tenslotte alleen maar met mijn toverpoeder te gooien. Ik was er heilig van overtuigd dus pakte ik een hand vol met bloem en smeet het in dat ettertje zijn gezicht en… er gebeurde niks. Zijn gezicht en haar was wit van de meel maar in een kikker veranderde hij niet. Ik kon maar een ding doen, hard wegrennen terwijl de bullebak nog niet van de schrik was bekomen. Wat ben ik blij dat ik toen niet zeker wist dat ik kon vliegen en van 3 hoog naar beneden sprong. Ondertussen ben ik het nog steeds niet verleerd. Ik geloof nog steeds in magie en ben er naar op zoek. Parapsychologie, paganisme. Ik heb het allemaal onderzocht maar het niet gevonden. Ik ben zelfs eens mee geweest naar een heksen bijeenkomst. De viering van Yule. Niks voor mij, veel te zweverig en het geheel trok vrij veel labiele mensen aan. Allemaal in touw met hun offertafels etc. maar geen een kon aardbeezien in kamelen veranderen. Gelukkig kunnen we in de bioscopen genieten van magische films als Harry Potter of Lord Of The Rings, met de huidige technieken lijkt alle magie net echt. Hoewel woorden als "Abracadabra" en "Hocus pocus pilatus pas" niks doen en slechts door een ranzige illusionist nog gebruikt worden om het konijn uit de hoed te "toveren", geloof ik nog steeds in de magie van woorden. Woorden missen namelijk hun uitwerking niet. Woorden kun je blij maken, maar ook verdrietig of boos. Woorden kunnen je in vervoering brengen als je betoverd wordt door een mooi lied of gedicht. Er zijn liedjes die mij kunnen laten huilen, mij energie geven en de stem van mijn geliefde tovert elke keer weer duizend vlinders in mijn buik. En dat is echte magie.

Gegevens

Geschreven door: Jef

Geschreven: 02 augustus 2004

"Mag ik uw kaartje?" vroeg de conducteur vanmorgen beleefd in de trein. "Ferry… Jeffrey was het, he?" zei hij met een glimlach. Ik keek hem verbaasd aan: "Ja Jef is mijn naam" Ik nam de man eens goed op. Een vriendelijk man van iets meer dan middelbare leeftijd met bril. Ik kon hem echt niet thuisbrengen. Nu ben ik ook niet zo sterk in het onthouden van namen en gezichten. Nadat ik een beetje van de schrik bekomen was, vroeg ik voorzichtig waar hij mij van kon. "Ken je Egbert? Nou, ik ben zijn oude buurman. Jij zat toch bij Radio Lelystad?" en vrolijk stapte hij door. Ik bleef stil achter en keek wat wezenloos voor mij uit. Tegenover mij zat een Surinaamse jongen die ook net gecontroleerd was. Hij had het kaart dubbelgevouwen in zijn mond gestoken en bewoog zijn mond op en neer. Het leek zo net een reusachtige zwarte eend met een behoorlijke gele snavel. Mijn blik wendde zich af en ik staarde naar het grote niets van het met mist dichtgetrokken landschap. Het leek of ik in de twilight zone was beland.

Af en toe haalt je verleden je in. Tja, Radio Lelystad is zo’n negen jaar een belangrijk onderdeel van mijn leven geweest. In 1989 ben ik er binnengekomen als hulpje voor het verzoekplatenprogamma. Ik wou voor geen geld achter de microfoon kruipen en alleen maar helpen. Maar daar kwam al snel verandering in. Maggie, de presentatrice van het verzoekplaten programma dwong mij bijna en toen ik eenmaal de smaak te pakken had wou ik niks anders meer. Het begon dus met het verzoekplatenprogramma, later een kinderprogramma, informatiefprogramma, spelprogramma etc. Door de jaren heen heb ik behoorlijk wat programma’s en medewerkers zien gaan en komen. Jelle, Maggie, Roel en Wil, Klaas, Nico, Ome Ko en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar ook Egbert en Stephanie ken ik nog van Radio Lelystad. De lokale omroep was eigenlijk een grote familie. We hebben gelachen (weet je ons filmprogramma nog Egbert) en gehuild toen onze voorzitter plots overleed. Ik kan wel 10 logjes volschrijven over de leuke dingen die ik daar heb meegemaakt. Maar aan alle leuke dingen komt een einde, zo ook aan mijn Radio Lelystad periode. In een periode van woelige waters heb ik besloten te stoppen, een hobby doe je tenslotte voor je plezier. In het begin had ik het er best moeilijk mee. Radio Lelystad was tenslotte ook een beetje mijn kindje geworden na jaren van hard werken in bestuursfuncties etc.

Ik ben ondertussen al heel wat jaren weg bij Radio Lelystad, maar volgde de omroep nog op een afstandje. Regelmatig word ik op straat nog steeds begroet door oude luisteraars die mij na al die jaren nog kennen. Mijn hart brak toen het enige tijd geleden niet goed met de omroep ging en het leek of ze moesten stoppen. Gelukkig bestaat Radio Lelystad nog steeds. Af en toe zou ik best wel weer willen beginnen, maar dat is een verlangen naar het verleden. Ondertussen zijn er nieuwe stemmen te beluisteren, klinken er nieuwe namen. Het nieuw vervangt het oud en zo hoort het ook. Maar af en toe verlang ik nog wel naar mijn "liedjes op verzoek". Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Gegevens

Geschreven door: Jef

Geschreven: 01 augustus 2004

Zondag is de dag des Heere. Zondag is een rustdag, een dag van bezinning en welverdiende rust. Rust? Welke rust? Normaal vliegen we in het weekend van hot naar haar. Op bezoek bij familie, vrienden of gewoon om leuke dingen te zien. Het leven is eigenlijk te kort om te rusten, genieten zal je! Dat is eigenlijk ons motto geworden, maar vandaag even niet!!! Wim en ik waren vandaag even toe aan een dagje welverdiende rust. Bovendien konden wij er niet eens op uit trekken want mijn broer ging onze auto repareren (Nog bedankt broertje!!!) Dus wij hebben echt een hele dag niks gedaan. Wat op de bank rondgehangen, achter de PC gezeten en genoten van de foto’s van de afgelopen dagen. Ook heb ik mij echt niet uitgesloofd voor het avondeten. Lekker een pizza en koude meloen toe. En terwijl ik met mijn buik vol meloen achter de PC zit om mijn logje te schrijven, geniet ik nog na van een dagje rusten. En langzaam dringt het tot mij door dat rusten ook genieten kan zijn.