- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Het is officieel. Volgens de mijnheer van Bosh heeft onze koel-vriescombinatie de geest gegeven. ‘”Jah, iek zie et al, ein bolle achterkhant. Hai ies lek. Hai ies overlede”, zei de monteur met een duidelijk Duits accent en hij sloeg een kruisje. Ik stond erbij en keek ernaar. Moest ik nu in de rouw? Mijn hoofd met treurnis laten zakken en een traantje pinken? Nou, mijn hoofd stond ergens anders na want de voorrijkosten waren € 87,=. En het enige wat ik op dat moment kon denken was “Shit, daaaag € 87,= minder en nog geen werkende koel-vriescombinatie.” In tegenstelling tot alle vooroordelen van de Duitsers, was mijn monteur zeer vriendelijk en bracht geen kosten in rekening. Toch nog een kleine pleister op de wond. Maar toch baal ik als een stekker. Wij hebben deze koel-vriescombinatie 8 jaar geleden voor 2000 gulden gekocht. Niet echt goedkoop. Dan verwacht ik niet dat hij al zo snel de geest geeft. Maar goed, het zat eraan te komen he. Eerst een kapitaal aan de auto kwijt, nu shoppen voor een nieuwe koel-vriescombinatie, volgende maand Eurodisney. Ik mag mijn baas wel om opslag vragen.
Vanmiddag heb ik trouwens het afdelings-uitje van het werk. Als Wim om twee uur thuis is, stap ik in de auto en ga richting Parade in Amsterdam. Het wordt een herhaling van vorig jaar want De Parade was vorig jaar goed bevallen. Al ben ik bang dat het vorige keer beter weer was en ons uitje van vandaag in het water valt want hoog aan de hemel pakken donkeren wolken zich samen. Mooi begrafenisweer voor onze koelkast maar niet om te flaneren op De Parade.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Met een flits en veel lawaai brak vanmorgen de hemel op. Ik zat meteen rechtop in bed en keek naar een grauw-gele lucht die dikke regendruppels uitspuwde. Met een sprong stond ik naast mijn bed, met een vlugge maar voorzichtige beweging deed ik het raam dicht dat wijd open stond. Nee, ik ben niet bang voor onweer, ik ben alleen heel voorzichtig!!
Volgens mij neem je als kind de angsten over van je ouders. Mijn moeder was panisch voor wespen. Als ze er een zag begon ze als een wilde om zich heen te slaan en als een olifant in een porseleinkast begon ze te rennen, het maakte niet uit waar ze zich bevond en in welk gezelschap ze was. Mijn vader had weer een andere angst, juist!! Onweer. Als kind heeft hij een paar keer dichtbij de bliksem in zien slaan en dat heeft een behoorlijke indruk op hem gemaakt. Maar door de jaren heen hoor je zelf ook de horror-verhalen van ingeslagen bliksem. Zo is daar het verhaal van de ex-voetballer Jan Jongbloed, die in Amsterdam-West na zijn voetbalcarrière een sigarenwinkeltje bij ons in de buurt begon. Zijn zoon Erik werd op 22 september 1984 tijdens een voetbalwedstrijd dodelijk door de bliksem getroffen. Mijn oma kwam in mijn jeugd met een ander verhaal. Bij haar in de buurt was een vrouw door de bliksem getroffen. Het ging om een schoolmoeder. Het schoolklasje en de begeleiders waren naar het Vliegenbos in Amsterdam-Noord geweest, toen het begon te onweren besloten ze terug naar school te gaan. Op het moment dat de vrouw het ijzeren schoolhek opende, sloeg de bliksem in het hek. De vrouw was op slag dood. En een paar weken geleden is 3 huizen naast mijn broer ’s nachts de bliksem ingeslagen. Een dikke vuurbal ging door de zolder waar een kind lag te slapen. Het ventje durft nu niet meer de zolder op. Vind u het vreemd dat ik met zulke verhalen voorzichtig ben?
Als het onweert krijg je mij echt met geen stok de straat op. Bliksem slaat altijd in het hoogste punt, ik ben 195cm hoor!!! Ik kan natuurlijk op mijn hurken door de straten lopen, maar sta ook weer niet graag voor schut. Dus blijf ik met onweer thuis, de ramen en deuren gaan dicht en bij heftig onweer gaat ook de kabel van UPC eruit. Slechts een keer heb ik een uitzondering gemaakt. Ik werkte redelijk in de buurt van mijn huis en was contactpersoon voor de alarmcentrale en mocht bij alarm met de sleutel naar het bedrijf komen. Het was die nacht echt noodweer. Stortregens en heftig onweer. En ja hoor, midden in de nacht gaat de telefoon. Een alarmmelding bij het bedrijf. Tja, dan moet je wel. Ik kan je wel vertellen, ik heb peentjes gezweet en 10 kleuren stront gepoept van angst. Het is een wandeling van 10 minuten en ik heb echt langs de kant van de huizen gelopen en ben kletsnat maar zonder zwart knapperig korstje aangekomen. En ja hoor, die nonchalante collega had voor de zoveelste keer zijn raam weer opengelaten. Op dat moment kon ik die vent wel wurgen. Op de terugweg heb ik mooi een taxi genomen want ik ging echt niet weer teruglopen met al dat natuurgeweld.
Vanmorgen was ik dus een half uur te laat op mijn werk, want ik heb mooi gewacht tot het onweer was afgelopen. Bang niet, wel voorzichtig.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Kennen jullie Professor Zonnebloem uit Kuifje? Of professor Barrabas uit Suske en Wiske? Dr. Snuggles dan? Tel deze bij elkaar op, neem daar het kwadraat van en zo vergeetachtig en chaotisch ben ik. Ja echt, zonder dollen. Ik ben een super chaoot. Hoe vaak komt het wel niet voor dat ik dubbele afspraken maak of ik kom er na een week achter dat ik de zoveelste verjaardag vergeten ben. De familie en vooral de schoonfamilie kennen dit negatieve kantje ook al van mij. Toen Wim en ik twee jaar geleden in het huwelijksbootje traden was een van de cadeautjes van mijn gezamenlijke schoonfamilie een verjaardagskalender waar alle verjaardagen een dag te vroeg op staan… Nou, ik kan je wel vertellen, het helpt…… voor geen meter! Als ik naar het toilet ga, hangt de kalender pontificaal voor mijn snufferd. Oh ja, Pietje is morgen jarig. Niet vergeten om te bellen. Maar 10 minuten later ben ik het alweer vergeten.
Maar niet alleen verjaardag vergeet ik, ook afspraken schieten er wel eens tussendoor. Hoe vaak komt het wel niet voor dat ik een agenda aangeschaft heb en mij voorneem om alles nu eens goed bij te houden. Alleen dan moet je wel altijd je agenda meenemen en hem goed bij houden. Maar met zo’n chaotisch brein komt dat sporadisch voor. Ik heb mij er ondertussen maar bij neergelegd en hoop elke keer dat de schade elke keer maar mee valt en ik niet te veel vergeet.
Maar vandaag liep ik weer aan tegen een product van mijn eigen stommiteit. Wat was er namelijk aan de hand? Een paar weken geleden heb ik het uitje naar Disneyresort Paris gepland samen met Paula, Gerard, Wim en ik. Wim en ik hadden in September lekker twee weken vakantie genomen en de trip gepland op vrijdag, zaterdag, zondag en maandag midden in onze vakantie. Dan hadden wij nog een klein weekje om bij te komen van alle indrukken en natuurlijk de lange autorit.. Maar even voor vijven vanmiddag kwam ik erachter dat ik het uitje een week te laat heb geboekt. Stress!!!!!!! Want de reis is al geboekt en de week na mijn vakantie gaat mijn collega een weekje weg en de servicedesk op het werk moet bemand zijn. Wat nu? Tja, dat weet ik ook even niet. Er zal wel een mouw aan te passen zijn, maar echt slim is het niet. Vooral als je nagaat dat ik vorig jaar ook al een week te vroeg had vrij genomen. Sommige volksstammen leren het ook nooit.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Sinds ik een klein Jefje was ben ik al bezig met muziek. Althans met muziek luisteren. Al na 15 lessen op een elektronisch orgel besefte ik dat ik nooit een ster muzikant zal worden en nadat je mij eenmaal hebt horen zingen, wil je dat nooit meer. Maar muziek kan mij wel in extase brengen. Dus stort ik me op het muziek luisteren. Al sinds mijn jeugd ging al mijn zakgeld op aan singletjes. Elke vrijdag als ik mijn zakgeld had gehad, haastte ik mij naar de platenwinkel. Nadat de nieuwe top-40 bekend werd, werden de oude singles in de uitverkoopbak geplaatst en dan waren ze maar 4 voor 5 gulden. En zo werd mijn geduld toch nog beloond. Maar je moest er natuurlijk snel bij zijn want de leukste single’s waren natuurlijk snel weg. Op bepaalde single’s wilde ik niet wachten. Ik was dol op de meidengroepen en stond vooraan als er weer een nieuwe single van Luv’ uit kwam.
Het gekke is dat ik bij bepaalde liedjes nog steeds weet waar ik hem gekocht heb of wat er gebeurde toen ik het nummer voor het eerst hoorde. “Zoek jezelf” van Van Kooten en De Bie was mijn eerste single. Met “Het Smurfenlied” van Vader Abraham lag ik 6 weken met jeugdreuma in het ziekenhuis. En zo kan ik wel even doorgaan met de muzikale herinneringen van mijn leven. Sommige zijn leuk, sommige zijn verdrietig. Ik hoor een bepaald nummer en ik zie de oude beelden als een film in mijn hoofd voorbij gaan, hoor de stemmen, ruik de geur. Natuurlijk is de ene herinnering sterker dan de ander. Er zijn dan ook liedjes die ik (nog) niet kan horen, omdat de herinneringen te sterk zijn. Deze herinneringen zou ik eigenlijk met anderen willen delen, het zou zo zonde zijn als ze verloren gaan. Maar sommige herinneringen zijn te intens om te delen, zelfs niet met mijn geliefden. Die herinneringen zitten diep verborgen in een kamertje van mijn hart, maar soms ontsnapt er eentje bij de tonen van dat ene liedje. En een beetje melancholisch zing ik mee, ik sluit mijn ogen en kijk naar de film die zich aan het binnenkant van mijn ogen speelt…