- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Paula is gestopt. Gestopt met roken. Ik heb zelf gelukkig nooit gerookt maar ik heb van meerderen begrepen dat stoppen geen pretje is. Zaterdagavond avond laat heeft ze haar laatste peuk gerookt en daarna alle sigaretten weggegooid. Heel dapper van haar. Het is trouwens niet de eerste keer dat ze gestopt is, een aantal jaren geleden ook al. Met veel pijn en moeite was ze toen gestopt, ze heeft het meer dan twee jaar vol gehouden. Helaas kreeg ze toen kennis aan nieuwe vrienden die wel rookte. En deze jongen bleef volharden om haar een sigaret aan te bieden. Persoonlijk snap ik dat niet. Het is toch algemeen bekend dat sigaretten schadelijk zijn en je levensduur verkorten. Ben je dan een vriend als je aandringt om iemand tot het roken aan te zetten? Ik vind persoonlijk van niet, maar zal er verder geen oordeel aan geven. In een zwak moment heeft ze dus toegezegd en de verslaving naar het nicotine-stokje stak weer de kop op. In het begin een paar sigaretten per dag tot op het laatst anderhalf pakje per dag. Maar nu van de een op de andere dag is ze cold-turkey gestopt. Heel knap. Maar zoals het bij echte verslavingen gaat heeft Paula last van ontwenningsverschijnselen. Dit gaat gepaard met zweetaanvallen en een rothumeur. Zondagochtend sprak ik Paula even via MSN en het bleek dat ze het zwaar had. Eigenlijk moesten we op verjaardagsvisite maar een vriendin in nood laat je niet in de steek. Dus Paula gebeld en op een toon die geen tegenspraak duldt gezegd dat ze over een uur klaar moest staan. Zo pak je vervelende meisjes aan! Ook haar man Gerard had ik aan de telefoon om te vragen of hij ook mee wou. Maar die zei mij iets te snel “Nee dank je” en aan het ondertoontje hoorde ik dat hij al lang blij was een paar uur van een sikkeneurige Paula af te zijn. Een uurtje later stonden we bij Paula voor de deur. Ze wist nog helemaal niet waar we naar toegingen. Het is altijd leuk om iemand te verrassen. De rit gaat uiteindelijk naar Giethoorn, het Nederlands Venetië. Nee, wij gaan niet als een stelletje debiele toeristen door de smalle grachtjes varen terwijl men links en rechts door busladingen Japanners wordt gefotografeerd. Nee, het doel van onze reis is De Oude Aarde, een museum/winkel die gespecialiseerd is in edelstenen en mineralen. Zowel Wim als Paula zijn idolaat van “steentjes” en aangezien die dingen toch een heilzame werking hebben, hoop ik ook stiekem dat het Paula opbeurt. En ja hoor, Wim en Paula hebben zich uitstekend vermaakt. Alleen de portemonnee van Paula was niet zo blij want ze kocht bijna de hele winkel leeg. Als afsluiter zijn we in Lelystad nog naar Take Five gegaan en hebben ons te goed gedaan aan een heerlijke maaltijd. En Paula? Paula had tenminste een dagje minder ontwenningsverschijnselen.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Muziek is mijn leven. Als zolang ik mij kan heugen was ik in de weer met muziek. Op mijn derde jaar wist al ik de platenspeler van mijn oma te bedienen. Je kent ze wel, die grote kasten waarin een platenspeler zat. Helaas was het repertoire beperkt tot Mien mag ik je poesje even zien en Janus pak me nog een keer. Mijn andere oma had ook een platenspeler en haar collectie bestond uit het gehele werk van de Zangeres Zonder Naam. Gelukkig is het later nog wel goed gekomen met mijn muzikale voorkeur hoewel de ZZN altijd een speciaal plekje in mijn hart heeft. Ik kon als klein jongetje altijd heerlijk mee snotteren met die onvervalste smartlappen zoals Ach vaderlief, toe drink niet meer en Achter in het stille klooster. Wie had ooit kunnen denken dat ik 30 - 35 jaar later nog steeds in tranen kan losbarsten om een liedje. Vanavond was het weer zover. Ik had mijn mp3-collectie op shuffle gezet. En onverwachts kwam hij weer voorbij... HET nummer. Het enige nummer dat ik niet kan horen zonder in janken los te barsten. Het liedje brengt mij terug naar 1995. Mijn moeder ligt zwaar ziek in het ziekenhuis. Hier in Lelystad weten ze niet wat ze er mee aan moeten en als ze haar een paar weken hebben laten weg teren wordt ze eindelijk naar het VU overgebracht. De diagnose is al bijna dezelfde dag bekend. Lymfklierkanker. Mijn moeder is ondertussen al ernstig verzwakt. Heeft zware koorts en pijn. Toch moet ze nog een paar onderzoeken ondergaan. Pijnlijke onderzoeken. Ik moet de kamer uit en op de gang hoor ik hoe mijn moeder het uitgilt. Mijn hart draait om. Als de uiteindelijke uitslag bekend is, denkt ze niet eens aan zichzelf. Nee, haar gedachte gaan naar mij uit. Hoe moet het met mij verder als ze er niet meer is. We durven eigenlijk beiden niet erover praten, het komt toch immers allemaal weer goed? Maar het komt niet goed. Nooit meer. De koorts eist zijn tol en haar gedachten worden troebel. Ze heeft het warm, heel warm. IJs, ze wil alleen maar ijs. Maar dat mag niet van de zuster. De boom in met jullie, denk ik. Hoe kan ik mijn moeder die daar hulpeloos in dat bed ligt nou een waterijsje weigeren? Als ik weer boven kom is het waterijsje het enige dat bestaat, ze sabbelt aan het ijsje als een kleine baby.. Afkoeling... Maar lang helpt het niet en weer prevelt ze dat ze het zo warm heeft en slaat de dekens van zich af. Dat ze van onderen naakt in bed ligt heeft ze niet in de gaten. Ik kan wel janken. De dokters adviseren een zware chemokuur, die haar enige redding kan zijn. De volgende dag wordt er gestart maar mijn moeder krijgt ademhalingsproblemen en wordt in een kunstmatige coma gebracht. Maandagochtend wordt ik gebeld. Het gaat niet goed met mijn moeder, we kunnen maar beter direct komen. Mijn broer, zus, oma en ik haasten ons haar het ziekenhuis. De weg door de gangen heen lijkt eeuwig te duren. Dan komen we op de zaal. Daar ligt ze, klein en hulpeloos in dat grote bed. Om haar heen zie ik alleen maar slangetjes. Ik begin ze te tellen: 1, 2, 3... Het zijn er te veel. Uit het bed komt een raar geluid, een soort rochelen en grommen. Ze beweegt haar hoofd op en neer. Woorden schieten te kort. Ik pak haar hand beet. Ze zijn ijskoud en blauw. We worden in een kamertje geroepen bij de dokter. Deze legt uit dat het aflopende zaak is en wat wij willen. Mijn moeder heeft altijd gezegd dat ze niet wil lijden. En lijden doet ze nu zeker. Zonder te overleggen met mijn broer en zus, floep ik eruit of ze alsjeblieft hier een einde aan willen maken. Maar mijn broer heeft andere gedachte, maar voor we een meningsverschil krijgen roept de zuster ons. Het is tijd. Wij staan rond het bed, afscheid nemen gaat niet meer. Ik pak haar hand vast en zeg dat ze alles los moet laten, dat wij van haar houden en dat ze ons moet opwachten als onze tijd komt. Ondertussen is dit negen jaar geleden, maar als ik HET nummer hoor komen al die herinneringen weer terug. Herinneringen vol pijn, waar zijn die leuke herinneringen? De lol die we gehad hebben. Dat kan mij momenteel niet schelen. Ik hoor het nummer en heb verdriet. Intens verdriet... Nu het om haar gaat Rob de Nijs Ik ben nooit zo'n held geweest Bij ziekte of problemen Als het stormde om mij heen Was ik meteen verdwenen Pijn daar huiverde ik van Geen tranen op mijn schouder Ik ben god niet maar een man Geen held maar wel veel ouder Maar nu het om haar gaat Nu het om haar gaat Nu haar bed in het donker staat Is het zo dichtbij, brul ik als een leeuw in nood Wordt mijn kracht oneindig groot Voel me sterker dan de dood Nu het om haar gaat Zij heeft nooit iemand kwaad gedaan Wat wil de hemel zeggen Dat ik haar hand moet laten gaan En bloemen naar moet leggen Oh nee, ik daag de goden uit Als zij de moed opgeven Kus ik de kleur terug op haar huid Mijn armen rond haar leven Nu het om haar gaat Nu het om haar gaat Nu haar bed in het donker staat Is het zo dichtbij, grijp het licht en breng het haar Ik eis het wonder op voor haar Want God, ik kan niet zonder haar Nu het om haar gaat Brul ik als de leeuw in nood Wordt mijn kracht oneindig groot Ik ben sterker dan de dood Nu het om haar gaat Nu het om haar gaat Nu het om haar gaat Nu haar hart zo moeizaam slaat Het einde zo dichtbij
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Zoals ik in mijn vorige log al schreef, gisterenavond hadden we de verjaardag van Jelly. Het was gisteren niet druk. Jelly had de meeste visite de dagen ervoor al gehad en op de zaterdagavond waren alleen Frank, Ronald, Jutta, Wim en ik er. Ronald en Jutta moesten werken dus die waren vrij laat. Jelly had voor Frank en ons gekookt. En ja hoor, zoals altijd komt het onderwerp van het gesprek op onze vakantie van 3 jaar geleden. Sinds een aantal jaren zijn Wim en ik echte Denemarken-gangers. Bijna elk jaar huren wij in Denemarken een huisje voor een spotprijsje. Wij nemen dan meestal een huisje voor 12 personen want dan heb je er een eigen zwembad, whirlpool en sauna erbij. Ik moest dus 12 personen bij elkaar sprokkelen. Dat was nog moeilijker dan ik dacht. Frank ging mee met een vriend, Paula en haar man Gerard, Jelly, Ronald, Wim en ik. Maar we moesten nog 4 personen bij elkaar sprokkelen. Mijn neef Ronald had nog een vriend A1. die mee wou met zijn man A2. en die twee wisten ook nog wel 2 meisjes die mee wilde. Okay, ploeg compleet. Denemarken here we come. Maar…. De vakantie verliep niet zo perfect als gedacht. Ondanks alle afspraken etc, bleken A1. en A2. er andere gedachten op na te houden. Het begon al met de reis. A1 &A2 en de twee vriendinnen besloten niet met de rest op te rijden. Okay, vrijheid blijheid. Onze ploeg kwam als eerste aan, de spullen werden uitgepakt, kamers verdeeld, onderweg hadden wij al de eerste boodschappen gedaan voor de diner in de avond. En daar kwamen dan ook A1 & A2 aangereden. Groot was onze verbazing dat ze een aantal manden met boodschappen bij zich hadden. Wij hadden tenslotte afgesproken dat wij een huishoudpot zouden maken en dat er gezamenlijk geontbijt zou worden en gedineerd tenzij iemand af zou bellen, voor de rest kon iedereen zijn eigen gang gaan. Nu had A2. zich al niet echt populair gemaakt op de besprekingen in Nederland. Op de opmerking dat er om de beurt gekookt zou worden, werd bits medegedeeld dat A2 niet wenste te koken. Maar goed, A2 kwam binnen met de boodschappen voor de hele week en zijn eerste woorden waren: De bovenste deel van de koelkast is van ons…. Pardon en welkom binnen. De toon van de vakantie was gezet. De sfeer was te snijden. Er volgde nog een heleboel incidentjes maar laat ik daar maar niet over uitweiden. Meesterlijk was de opmerking van Jelly ’s avonds aan tafel dat ze A2 asociaal vond in de zin van niet sociaal. Opmerkelijk is dat een gezamenlijke “vijand” een band schept met je medestanders. De groep werd verdeeld in twee kampen. A1 en 2 en de 2 meisjes die verplicht zich bij de twee jongens moesten aansluiten omdat ze anders terug vanuit Denemarken moesten lopen en het andere kamp waren de andere 8. Hoewel er tijdens de vakantie regelmatig spanningen waren is het toch een van de leukste en meest spraakmakende vakanties aller tijden geworden. De resterende 8 personen gingen gewoon zo innig en prettig met elkaar om. We hebben gelachen, gepraat en gehuild. En de vakantie had nog een zeer prettige verrassing voor mij in petto. Want een van de dagen gingen we naar Skagen. Dat is het Noordelijkste puntje van Denemarken. Hier komen twee zeeën bij elkaar en als het weer niet te ruig is kan men duidelijk een scheiding tussen de twee zeeën zien. De ene zeekant van de kaap is licht en de andere donker. Wij gingen met het groepje van 8 dus naar Skagen. Dat is best nog wel een eindje rijden maar dan ben je er nog niet want je moet ook een stuk door de duinen en over het strand lopen. Heerlijk als je eenmaal langs de branding loopt maar dat mulle zand hoeft van mij niet. Maar eindelijk waren we er. Het weer was wat ruig dus de spreiding van de zee was niet zo duidelijk te zien. Ik stond heerlijk van de zee te genieten, heerlijk hoe het ruizen van het water en de wind je energie geeft. Plotseling staat Wim tegenover mij en hij kijkt heel serieus en zenuwachtig. Hij neemt een hap adem: “Jef, zoals deze zeeën tegen elkaar botsen, zo zijn ook onze leven tegen elkaar gebotst en zoals het water samen in een stroomt, wil je dan ook met mij een worden……..” In zijn hand heeft hij een doosje die hij open maakt en daar zitten twee ringen in. Mijn God, ik word ten huwelijk gevraagd. Mijn hart klopt in mijn keel, tranen stromen uit mijn ogen en ook Wim houdt het niet droog. Ik zeg “ja” en huilend vallen wij elkaar in de armen. Plotseling herinner ik onze beste vrienden nog en kijk opzij en daar staan ze op een kluitje. Wat is het toch bijzonder om ten huwelijk te worden gevraagd in bijzijn van je beste vrienden. En ook zij houden het niet droog. En het water van de twee samengestroomde zeeën worden die dag ook nog eens vermengd met onze vreugdetranen. Je begrijpt natuurlijk dit later gevierd werd met champagne. Een vakantie om nooit te vergeten.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Vandaag heb ik een lekker druk Amsterdams dagje achter de rug. Ondertussen heb ik de PC van vriendin Jelly even overgenomen om mijn logje voor vandaag uit te werken. Want vanavond vieren wij de verjaardag van Jelly. Jelly woont in Beverwijk en aangezien Amsterdam mooi op de route ligt konden wij meteen even mijn oma met een bezoekje verblijden en daarna Frank oppikken die met ons mee zou rijden naar Jelly. Maar ik had ook nog een ander uitje in gedachten want al enkele weken wil ik eens naar de Noordermarkt die zich rond de Noorderkerk bevindt. Deze markt is gespecialiseerd in biologische producten, dus kaas, brood, groente en fruit, kruiden etc. Dat leek Frank ook wel wat dus hadden wij afgesproken dat wij hem om 12 uur zouden komen halen. Maar eerst dus naar mijn oma in die in verzorgingshuis woont. Wij zijn er op de bonnefooi naar toe gegaan. Mijn oma is 83 jaar en nog goed van geest. Wij nemen de lift naar de derde verdiepingen en bellen bij haar aan... Niemand thuis. Nee he. We druipen dus maar weer af richting lift. Maar als wij net in de lift staan hoor ik het bekende Jordanese stemgeluid van mijn oma. Jawel, mijn oma is opgegroeid in de Jordaan en dat is nog duidelijk te horen. Wij stappen dus de lift weer uit en tegelijker tijd stapt mijn oma uit de andere lift. Ze kijkt ons aan, maar het dringt in de eerste seconden niet door dat wij voor haar staan. Dan valt het kwartje. Oh jongens, wat vindt ik dat leuk... Kom snel binnen. Oma is altijd blij als haar kleinzoons komen. Ik heb gelukkig een oma die probeert mee te gaan met haar tijd. Ze had er dan ook helemaal geen problemen nrr toen ik voor mijn homoseksualiteit uitkwam en met Wim aankwam. Met veel liefde werd ook hij door haar geaccepteerd als volledige kleinzoon. Wel kon ik door de grond zakken toen ik voor het eerst met Wim bij haar op visite kwam en ze op serieuze toon vroeg: En wie is nu het vrouwtje? Oh, volgens mij is Jef dat wel! (Reactie Jef: Niet waar). Maar ach, nu kan ik daar wel om lachen. Oma was dus volledig in haar nopjes dat we er waren, dus ben ik even langs de bakker gegaan om gebak te halen. Hoewel ze normaliter amper wat eet, ging het gebak er in als koek. Met een kleine vertraging van 15 minuten kwamen we bij Frank aan. We pikte hem op en zette de auto net buiten de betaalzone neer. Ik heb geen zin om zo’n 2 euro per uur te gaan betalen om te parkeren aan de rand van de stad. Dus de auto verder geparkeerd waar het nog gratis is en naar de tramhalte gelopen. Natuurlijk ging de tram net voor onze neus weg. Plotseling valt onze oog op een zenuwachtig ogend mannetje dat bij de halte staat. Dik in de 40, kalend, spitse neus en een bril die in de jaren zestig niet had misstaan. Plotseling begint hij te rennen. Hij rent hard aan ons voorbij. Wat doet die vent? De tram is nog in geen velden of wegen te bekennen. Maar vanuit de tegenovergestelde richting komt er een andere tram aan. De kale man haalt zijn foto toestel te voorschijn en begint als een gek foto’s te maken van de aanstormende tram. Wanneer de tram op de halte tegenover ons is gearriveerd wordt het voertuig vanuit alle kant driftig gefotografeerd. En dan zet de tram zich langzaam in beweging, de man schrikt en rent naar voren, terwijl hij aan ons voorbij schiet voel ik een windvlaag langs me heen gaan. Goedkope aftershave denk ik. Past bij de man. Hij heeft er duidelijk de pee in dat hij niet meer foto’s kan maken. Gelukkig hoef ik niet meer aan hem te denken want onze tram komt eraan, die net zoals altijd weer overvol is. Vanuit de verte doemt de Noordermarkt op, eindelijk. Ik heb mij al helemaal ingesteld op heerlijk geurend brood, fruit etc. Maar wat een domper, ik loop door de eerste rij kraampjes maar het enige wat ik tegenkom zijn oude kleding, tweedehands cd’s en antiek. Ja, Wim is danig in zijn nopjes, die houdt wel van antiek en neust tussen al die spullen. Maar ik ben zwaar teleurgesteld. Met pijn in mijn rug van de lange tippel van de Dam naar de Jordaan en teleurgesteld plof ik op een bankje naar een mevrouw met hoofddoekje en kind. Ik kijk uit op een speelterrein en zie hoe een aantal kinderen aan het spelen zijn bij een klimrek met glijbaan. Mijn ogen glijden af naar die kinderen die nog heerlijk onbedorven met elkaar spelen. Het weer is prachtig en het is een mooi plaatje. Dan komt er een klein kind aangerend dat mee wil spelen. Nou ja spelen, het kleine blonde meisje van 4 jaar terroriseert de hele boel. Hard gillend en met wilde blik in de ogen rent het kind achter twee andere meisjes aan die zeker een paar jaar ouder zijn. Ze schrikken van dit jonge wilde wief en eentje vlucht in de touwen maar het doldrieste kind laat zich niet afschepen en wild schreeuwend pakt ze het vluchtend meisje bij de broek die al snel op de enkels hangt. De moeder van het rare kind zit erbij en kijkt erna. Ondertussen lopen we verder over de markt. Gelukkig heb ik mij vergist want in het deel waar ik nu loop staan wel de kaas, groente en brood-tentjes en al snel struin ik van het ene kraampje naar het andere. Ik zie zoveel lekkere dingen. Al snel heb ik een pond biologische kersen, verse melk uit de boerderij, linde-honing en kiwi-jam in mijn tas. Maar we moeten ook nog even op zoek naar een cadeautje voor Jelly. Op de eeuwenoude vraag “Wat wil je voor je verjaardag?” antwoordt ze met het sluwe “Iets dat kenmerkend is voor onze vriendschap”. Ja hallo, lekker vaag. Wat moet je daar nu mee? Jelly’s relatie is nog niet zo lang geleden verbroken en sinds die tijd heeft ze zich verdiept in het esoterische en daarvan is op deze markt genoeg te vinden. Frank koopt heerlijke wierrook met een mooie houder erbij en ons oog valt op een geurkegel van Belgisch aardewerk. Aan de onderkant kan men daar esoterische olie indoen dat zich verspreidt via het aardewerk. En terwijl ik hier in de werkkamer van Jelly mijn log voor vandaag upload, vindt er boven een ware geurexoplosie van wierrook en sinasappel-olie plaats.