- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Toen de wekker ging kon ik hem wel vervloeken. Met een kreun draaide
ik mij om en zag de tijd, 3 uur. Buiten pikdonker en doodstil maar wij
moesten ons bed uit. Het was de grote dag, vandaag begon ons
avontuur in Disneyland Paris. De planning was om om 4 uur uit Lelystad
te vertrekken, Paula en Gerard op te halen en dan op ons gemakkie door
te rijden naar het land van Mickey Mouse. We liepen lekker op schema
en klokslag 4 uur stapten we in de auto en vertrokken. Eerst nog even de
tank volgooien en toen richting Almere. Het weer speelde niet mee. De
regen kletterde op onze auto terwijl er ook een pittig windje stond. Zou
dit het begin van onze vakantie zijn? Weer of geen weer, wij hadden er
zin in. Onderweg zaten Wim en ik al te grappen dat Paula en Gerard zich
verslapen hadden en dat alle lichten nog uit waren. Maar eenmaal
aangekomen zagen we al een hele zee van licht uit hun huisje stralen.
Gehaast en met een wilde blik in de ogen deed Paula open. Wat bleek?
Uit angst om te verslapen hadden beiden hun wekker gezet en beiden
waren niet afgegaan. Ze waren dan ook nog maar een kwartiertje wakker.
Wij lagen in een deuk terwijl Paula en Gerard door het huis heen rende.
Met een kleine vertraging vertrokken we dan toch richting Frankrijk.
De eerste tussenstop was bij Hazeldonk voor het ontbijt. Paula had ons
lekker zitten maken met haar verhalen over het Mac-Ontbijt. Het water
liep al tussen onze tandjes vandaan. Maar helaas was de Mac pas om 7
uur open. We moesten dus genoegen nemen met mijn eigen gesmeerde
broodjes die ook goed te verteren waren. De reis verliep voorspoedig,
weinig files met uitzondering van de rondweg rond Antwerpen die
helemaal opengebroken lag. Ik had niet verwacht dat er zo vroeg al een
file zou staan. De eerst volgende stop was een mooi wegrestaurant in
Wallonië Een groot en prachtig restaurant boven de snelweg. We kregen
al echt een vakantiegevoel. Het ontbijt smaakte verrukkelijk en met een
vol buikje vertrokken wij richting Frankrijk. Het was wonderlijk, we waren
amper de Franse grens over of de lucht brak open en het goudgeel
zonnetje koesterde ons met zijn warme stralen. Tussen 12 en 1 uur
kwamen we aan bij Disneyland. Tijdens het inchecken kregen we te
horen dat we niet tot 15 uur hoefden te wachten maar meteen naar onze
kamer konden. Dus spullen uitpakken en meteen het park in. Gelukkig
gaat er een bus direct van het hotel naar het park. Bijna hadden we Paula
moeten achterlaten bij de ingang want ze had niet helemaal door hoe het
toegangsysteem werkte en bovendien sloeg ook nog eens de computer
van de toegangspoort op tilt. We besloten om als eerste het treintje te
doen, zodat Paula en Gerard een goed beeld van het park kregen. Helaas
bleef het treintje constant achter bosjes en heuveltjes zodat er weinig te
zien was. Dan maar het park zelf in. We begonnen natuurlijk met de Main
Street. Een gebied vol met winkeltjes en eettentjes dus eerst moesten we
de portemonnee bijvullen. En dat was maar goed ook. Mensen, mensen
wat weten ze daar van prijzen zeg. Toen je nog met Francen betaalde had
je dat niet door, maar nu??? € 5,50 voor een tosti? € 2,60 voor een
Brownie? De prijzen waren om van te schrikken. Wim en ik besloten maar
een broodje te delen en Paula nam een kinder stokbroodje.
Natuurlijk waren we constant Wim en Paula kwijt die van winkel naar
winkel rende. Ze werden er droevig van, zoveel leuke dingen maar zo
verschrikkelijk duur. Gelukkig werden ze weer blij toen aan het einde van
Main Street een paar Disney-figuren stonden: Jafar, Frollo, Maleficent en
nog een paar slechterikken. Een beetje foto’s maken was er niet bij want
als we een foto wilde maken kwamen uit het niets horde kinderen te
voorschijn die allemaal een handtekening bedelde en onbeschofte
ouders die iedereen uit de weg mepte zodat hun telg maar met het
Disneyfiguur op de foto konden. We besloten dus maar richting de
attracties te lopen. Wim wist Gerard te overtuigen om mee te gaan in
Space Mountain. Met mijn gezondheid mag ik helaas niet in dit soort
attracties. Paula en ik gingen dus heerlijk buiten zitten in de
stralende zon. 10 minuutjes later kwamen de heren alweer uit de
achtbaan. Wim met een big smile om zijn lippen en die arme Gerard zag
een beetje groen en geel en zou verder ook geen achtbaan meer ingaan.
Na “Honey, I Shrunk The Audience” en het prachtige kasteel van
Doornroosje was het tijd voor de attracties waar Paula uit haar dak mee
kon gaan. Ze had lol in de draaimolen waar ze op haar peerd op en neer
hobbelde. We lagen in een lachstuip in de draaiende theekopjes, raakte
de weg kwijt in het doolhof en deden nog veel meer leuke dingen. En
toen…. Toen was de koek op. Paula kon niet meer. Ze moest plassen,
zitten en rusten… Dus namen we een hamburgertje (€ 5,95) en wat te
drinken. Het eten en drinken halen is niet altijd even makkelijk. Slechts
een kassa met een lange rij ervoor. Het duurde zeker 20 minuten voor wij
aan de beurt waren. Voor mij stond een Nederlands gezin die ik wel kon
wurgen… Dan staan ze een dik kwartier in de rij, zijn ze eindelijk aan de
beurt en dan moeten ze nog beslissen wat ze willen hebben. Grrrrrrr. Jeffie moest even stoom afblazen. Tijdens het afrekenen komt schoonmama ook het restaurant binnen gelopen en die tuttekop voor me haalt het nog in haar hoofd om te zeggen: “Maaahaaaaa, wil je ook nog wat drinken?”
Op zulke momenten knapt er wat in mijn hoofd en in mijn gedachten
spelen zich heel tekenfilmachtige taferelen af. Ik ga dan volledig door het
lint, geef die treuzeltrut zo’n trap onder haar kont dat ze met een grote
boog door de lucht vliegt en met haar hoofd tussen de pasgebakken
frieten beland terwijl de serveerster van schrik de glazen cola over d’r
heen morst. “Hier heb je je drinken” zou ik dan zeggen. Maar ach, in
werkelijkheid blijf ik de vriendelijkheid zelve, richt mijn ogen ten hemel en laat zacht een “tssss” horen.
In de avond hebben we in het hotel gegeten. Mexicaans. Lekker maar….
Juist, heel duur. Ik zal hier in Nederland nooit meer klagen over de Euro
want in het land van de Franse muis kunnen ze er behoorlijk wat van.
Eenmaal terug op de slaapkamer zijn we bekaf en we duiken het bed in. Er worden grapjes gemaakt over het gesnurk van Gerard en hoe hij iedereen die nacht wakker zou houden. En dan klopt, we zijn de hele nacht wakker gehouden door het gesnurk… van Paula…. Oh mijn God, ik heb nog nooit iemand zo horen snurken. Gelukkig ben ik herrie gewend tijdens het slapen omdat Wim vaak nog TV kijkt terwijl ik slaap. Maar midden in de nacht werd ik wakker van een angstaanjagend geluid: Ggggggggzzzzzjjjjjjj ggggzzzzzz knor knor smak, ggggzzzzzjjjjj eeeeeehhhhhhhhhhhhhhh eeeeeeeehhhhhhhhhhh ggggggggzzzzzzjjjjj…. Mijn God, ze snurkt niet alleen in haar slaap, ze kreunt ook nog… Wim is er ook wakker van geworden en met z’n tweeen liggen we te gniffelen in bed, Gerard heeft ondertussen van ellende het kussen over zijn hoofd heen getrokken en het is hem gelukt om in slaap te vallen.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Hoi allemaal. Bedankt voor jullie beterschapwensen, die hebben zeker geholpen want ik voel me vandaag stukken beter. Het scheelt enorm dat ik elk jaar een griepprik haal, terwijl half Nederland dan een paar dagen voor pampus in bed ligt loop ik een dag rond met wat lichte griepverschijnselen. Gisteren voelde ik me dus naar en vandaag weer bijna het heertje. Gewoon met wat anti-grieppine het bedje in en veel slapen doet wonderen. Of zal het het bezoekje van Paula zijn geweest. Want gisterenavond stond ze voor onze deur met een dikke bos bloemen, heel lief… Het was een gemengd boeket met rozen, mijn favoriete bloemen. Gelukkig voelde ik mij in de avond al wat beter want, tja er moet toch eten op tafel komen te staan. Kokkie Jef stond dus in de keuken te bakken en braden. Kip Tandoori met Jasmijnrijst en een salade met pommodore-tomaten, verse basilicum en een eigen gemaakte honing-mosterd dressing en limoenpudding toe. Het eten smaakte goed, zelfs zo goed dat Paula voor Ajax een vreugdedansje maakte. Ze dacht dat niemand behalve Ajax haar kon zien, maar dan heeft ze buiten Wim gerekend. Die lag finaal in een deuk en Paula kon wel door de grond heen zakken. Bah, waarom vond ik op dat moment de weblogje’s nou interessanter. Maar gelukkig kreeg ik uitgebreid verslag van Wim die voordeed hoe Paula stond te dansen. Gelukkig kon ze er zelf wel om lachen.
Terwijl ik vanmorgen weer gezond achter mijn computertje zat en het nieuws las, schrok ik eigenlijk een beetje. De drummer van BZN overleden aan kanker en Andre Hazes met een zware longontsteking in het ziekenhuis. Toen kreeg ik een mailtje van Paula dat ze in de wandelgangen had gehoord dat Hazes overleden was. Natuurlijk dacht ik weer aan een slechte grap. Het komt wel vaker voor dat iemand lollig probeert te doen en een nepbericht rondstuurt over iemands overlijden, het nieuws was nog op geen een internetsite of in de media te zien. Maar al snel werd dit bericht bevestigd. Tja, wat moet je hier nu mee? De media springt er natuurlijk bovenop. Ineens is Hazes niet meer van de radio en TV weg te slaan. Personen die hem en zijn muziek eerst verguisde praten nu vol lof. Schijnheilig vindt ik dat. Zelf vond ik de muziek uit zijn begin periode wel leuk om naar te luisteren als je in de juiste stemming bent, maar de laatste jaren vond ik het niveau van zijn liedjes en zijn stem behoorlijk kelderen met het concert in de Arena als absoluut dieptepunt. Ook de mens Hazes sprak mij niet echt aan, natuurlijk ken je zo iemand niet persoonlijk maar vanwat ik in de media gezien en gehoord heb en wat ik zelf van dichtbij heb meegemaakt, was het niet mijn soort persoon. Toch vind ik het overlijden wel zeer naar voor zijn familie. Je gaat nadenken als je zoiets hoort. Iemand wordt opgenomen in het ziekenhuis met een longontsteking en sterft er aan een hartstilstand. Je hoeft niet eens ziek te zijn om te sterven. Een mede-logger’s vader is onlangs zo dood neergestort zonder waarschuwing. Je hoeft zelfs niet eens oud te zijn, een paar jaar geleden is een 17 jaar jonge medewerker van onze lokale omroep overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding die hij tijdens de uitzending kreeg. Dit soort berichten doen je altijd beseffen dat je maar een mens van de minuut bent en dat je uit het leven moet halen wat je kan. Geniet van elke dag of het de laatste is, doe de dingen niet morgen als je ze vandaag kan doen. Want je weet nooit wat morgen je brengt.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Hoi allemaal. Jeffie is ziekkies. En dat komt helemaal niet goed uit… Nog even en dan reizen we af naar Disneyland Parijs en daar kan ik echt niet ziek wezen. Och, het valt allemaal wel mee hoor… Koorts, hangerig, licht in het hoofd, hartklopping, last van mijn keel en een algeheel gevoel van yuck… Dat is ook de reden waarom jullie gisteren geen logje van mij hebben gehad. Ik heb ondertussen maar wel weer mijn radio-stationnetje aangezet: Flevo FM, aan de linkerkant onder de links vindt je hem. Ik hou het dus maar kort vandaag, morgen krijgen jullie een langer logje van mij. Ik duik mijn bed weer in..
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Vandaag zijn Wim en ik 2 jaar getrouwd. Twee jaar geleden stond ik met trillende knietjes en kloppend hart in het stadhuis en de kerk. De afgelopen twee jaar zijn omgevlogen. Maar Wim en ik kennen elkaar al een stuk langer. De eerste keer dat ik Wim zag was 1 januari 1996. Ik woonde toen net een half jaar op mijzelf en in mijn uppie oud- en nieuw gaan vieren, daar had ik geen zin in. Natuurlijk kon ik ook wel bij mijn broer of zus terecht maar ik had geen zin om een derde wiel aan de wagen te zijn, dus toen een vriend van mij vroeg om Oudjaar met hem in hartje Amsterdam te vieren, zei ik geen nee. Het was weer eens wat anders om de viering van het nieuwe jaar door te brengen in de Reguliers Dwarsstraat in Amsterdam. Het grootste deel van de avond brachten we door in de April, een soort van homobar. In die tijd was het daar best nog wel gezellig. Natuurlijk had ik sjans, maar op een of andere manier trok ik steeds Indische jongens aan terwijl mijn smaak toch meer richting Nederlands poldermodel gaat. Deze jongen die in Parijs woonde zag mij helemaal zitten. En ik.. ach laat me zeggen dat hij meer dan ik zag. Ik was dan ook blij toen we na de klokslag van twaalf uur richting Exit (homodisco) gingen. Natuurlijk stampend druk en op de een of andere manier ga ik mij enorm eenzaam voelen in grote menigten en kruip ik in mijn schulp. Maar die avond zag ik DE jongen.. Mijn hart sloeg een paar keer over. Ik probeerde zo onopvallend mogelijk opvallend te zijn. Maar elke keer als ik even niet oplette was die jongen verdwenen. Verdorie verdorie. Op een gegeven moment zag ik hem helemaal niet meer. Ik kon mij wel voor mijn kop slaan dat ik mijn kans niet gepakt had. Die nacht ging ik onverrichte zaken weer naar huis. Het ergste was dat ik met het openbaar vervoer was gekomen, alles sloot om 5 uur en mijn eerste trein naar Lelystad ging pas om half acht. Daar zat ik dan in de kou voor het Centraal Station de uren af te tellen. En ik kan je wel vertellen, rond het Centraal Station lopen ‘s nachts heel vreemde figuren rond.
Een maand later op 3 februari gingen we weer met z’n allen stappen. Henny, Cees en ik. En weer belandde we midden in de nacht in de Exit. En daar was hij dan weer… De jongen… mijn jongen!!! Het was nu of nooit… Ik liet hem niet meer uit het oog en zorgde dat ik goed opviel (ik droeg een knalgeel shirt dus dat zal wel niet al te moeilijk zijn geweest). En ja hoor, hij toonde interesse. Sterker nog, het klikte. Wat heet… Het was vuurwerk, de vonken spatte er vanaf. Vanaf dat moment zijn we eigenlijk bij elkaar gebleven. Het minpuntje was, hij woonde in Franeker en ik in Lelystad maar elk weekend was hij, Wim, bij mij. In mei kwam Wim bij mij inwonen en dat is ondertussen al acht en half jaar geleden. Nog steeds zijn we even gek op elkaar als die eerste nacht.
Twee jaar geleden hebben wij onze liefde bezegeld met een huwelijk, voor de Burgerlijke Stand en voor de kerk. Op de dag waren al onze vrienden en familie aanwezig en het is een heerlijke dag en avond geworden waar we nog steeds met een warm gevoel aan terugdenken. Vandaag hebben we het ook gevierd, ik heb voor Wim een heerlijke maaltijd gekookt en zo meteen gaan we heerlijk een romantisch filmpje kijken. Lekker klef he? Maar ik beken gewoon eerlijk dat ik na al die jaren nog steeds stapeldol op hem ben en mijn liefde alleen maar sterker is geworden. Waarschijnlijk zullen we geen 50 jarig jubileum halen, maar de 25 jaar hopen we zeker te vieren. We hebben nog maar 23 jaar te gaan.