Gegevens

Wat is dat toch de laatste dagen? Ik word geterroriseerd. En niet door zo maar iemand, nee ik word geterroriseerd door Klaas Vaak. De laatste paar dagen slaap ik vrij lang maar onrustig en vannacht spande echt de kroon. Meestal sta ik om zeven uur al vroeg en monter naast mijn bedje zonder een greintje ochtendhumeur. Maar gisterenavond begon het al. Paula was nog niet glad vertrokken of ik viel om half negen op de bank in slaap. Om elf uur werd ik wakker, Wim zat nog achter de computer zijn spelletjes te spelen dus ik dook naar bed, Wim kwam mij achterna. Ik viel in slaap en werd een half uur later weer wakker, Wim weg. Ik naar beneden en daar zat mijnheer weer druk met een spelletje bezig. Ik ben maar weer naar boven gegaan, werd om 2 uur weer wakker en Wim lag toen weer naast mij te ronken. Om 7 uur werd ik weer wakker. Wim was hem weer gepeerd. Wat is dat met die jongen? Zit er soms een luchtje aan mij? Ben ik niet lief meer? Is het een straf om naar mij te liggen? Dus ik met mijn gezicht vol slaapplooien naar beneden, en je raadt het al? Het spelletje had Wim weer in zijn macht. Ik besloot nu maar op de bank in slaap te vallen zodat ik hem goed in de gaten kon houden. Half negen schrok ik weer wakker. Mijnheer was hem weer gepeerd. Hij lag lekker in zijn bedje te knorren en had mij op de bank laten liggen, de snoodaard!!! Ik kroop dus ook maar weer in bed en beiden werden pas om half twaalf wakker. Ik had er ondertussen zo’n 15 uur op zitten, terwijl Wim amper heeft kunnen slapen. Tja, het is soms oneerlijk verdeeld in de wereld. Maar door het lange slapen en veel wakker worden heb ik heel onrustig gedroomd: Een paard had het haar van mijn zus eraf gebeten en voor mijn werk moest ik een intelligentietest doen omdat iemand op het werk anoniem HIV+ getest was. Ja, ik kan de logica erachter ook niet begrijpen, ik zal de test dan ook wel heel slecht gemaakt hebben. Ik ben schijnbaar dus niet zo snugger als ik eruit zie.

Gegevens

De eerste week van onze vakantie zit er ondertussen alweer op en afgelopen week hebben we heel wat gedaan. Vandaag zou dan ook een rustig dagje worden. Vanmorgen lekker uitgeslapen en natuurlijk even alle weblogjes langs gelopen. Wim ging vanmorgen al vroeg de deur uit omdat hij gisteren wat leuks bij de kringloopwinkel had gezien. Hij kwam enthousiast terug omdat hij langs de weg borden had gezien over een biologische markt die in Lelystad gehouden zou worden.

Hee, voelen wij daar weer een avontuur opkomen? Paula werd dus ook meteen opgetrommeld want die is altijd te porren voor een spannend avontuur. Kwart voor twaalf zaten we in de auto richting Lelystad Noord. Daar is een groot gebied bestemd voor Biologische (dynamische) landbouw en dit gebied bestond 15 jaar. Er werd een open dag gehouden en ook was er een mini-boerenmarkt aanwezig. Het was niet zo superdruk en we konden de auto makkelijk parkeren. Het geheel was niet groot opgezet en er stonden ongeveer een stuk of 10 kraampjes. We werden hartelijk welkom geheten bij de informatiekraam en kregen het dagprogramma te zien. Om 12.00 zou een boerenkarrondleiding plaats vinden langs de diverse biologische bedrijven. Dat leek ons wel wat. Achter de informatiekraam zagen we hem al staan. Een grote trekker met daarachter een lange aanhanger met daarop twee rijen strobalen. Op de strobalen zaten al een paar mensen behoorlijk voor lul. Taadaa!!! Zie daar… De boerenkar. We keken elkaar aan, terwijl we een lach onderdrukte en klommen het keukentrapje op om ook voor paal te gaan zitten tussen de anderen. De kar zette zich in beweging en hortend, stotend en hobbelend vertrokken we. Het zal waarschijnlijk een koddig gezicht zijn om ons te zien zitten op de strobalen maar wij hadden de grootste lol. De boerin zat achter het stuur (we zijn gelukkig veilig aangekomen) en de boer vertelde van alles over de gewassen, het biologisch tuinieren etc. We gingen over de akkers en kwamen op plekken waar de normale burger nooit komt. De rondleiding duurde een uur, dat was zo voorbij. Een beetje stijf sprongen Wim en ik van de kar maar Paula besloot zich te gedragen als een echte diva en schreed weer netjes van het keukentrapje af.

We hadden nog zo’n twintig minuten voor het volgende onderdeel van het programma begon, namelijk een lezing door Janny Kruit over homeopathie. Wim en Paula waagde zich aan de biologische koffie terwijl ik mij tegoed deed aan een glaasje biologische appelsap. We liepen al langs wat kraampjes. Er blijkt dus al een biologische internetshop te zijn waar je alle boodschappen kan doen en deze gratis thuisbezorgd krijgt: http://www.hofwebwinkel.nl. De laatste kraam in het rijtje was gespecialiseerd in hennep. Hier wist Paula alles van. Denk nu niet dat die arme meid een soort van verslaafde junk is, die constant met een dikke stick aan haar mond zit en een lodderige blik in de ogen kijkt. Nee, hennep is voor vele doeleinden bruikbaar. Zo wordt er o.a. papier, kleding, isolatiemateriaal etc. van gemaakt. Je kan zelfs hennepchocolade kopen, deze hebben we van Paula gekregen. Op de vraag van Wim en mij of we nu niet high zou worden antwoordde de verkoopster heel gevat dat dat heel knap zou zijn van € 1,49.

 

De lezing over homeopathie was een beetje saai, vooral omdat het te merken was dat Janny Kruit niet makkelijk in het openbaar praat. Maar goed, Wim en Paula zijn ondertussen wel enthousiast geworden over een cursus, waarvan de eerste dag helaas in onze vakantie valt. Na de lezing zijn we de markt nog even over gegaan. Natuurlijk konden we onze portemonnee weer niet in de zak laten en we deden ons te goed aan de heerlijkste boerenkazen met de meest aparte smaken. Ook was er een leuk kraampje aanwezig die de Polderkol heette en allerlei geneeskrachtige theeën, zalfjes, kruiden en oliën verkochten.

Het begon een beetje te miezeren en we besloten naar Wind In De Wilgen te gaan, een theehuis annex imkerij annex beeldentuin. Wim en ik waren daar 3 jaar geleden geweest en hebben daar toen heerlijk gegeten en hebben een rondje door de beeldentuin gemaakt. Toen was de tuin gratis, nu moet je 2 euro per persoon betalen. Van een dagje biologisch shoppen krijg je honger dus we namen wat te drinken en te eten. De broodjes waren zeer klein, iets dat we niet van de prijzen konden zeggen. Bovendien probeerde ze ons nog eens voor zo’n 3 – 4 euro af te zetten. De serveerster vond het niet prettig dat wij daar over begonnen, maar bij herberekening bleek het nog steeds niet goed te gaan. Duidelijk snibbig werd er afgerekend en het “tot ziens” van de serveerster kwam er niet echt gemeend uit.

Daarna hebben we nog een stop gemaakt voor zelf gemaakte biologisch aardbeien-ijs en jam. Terwijl ik dit zo typ, hebben we net de kipshoarma en zelfgemaakte groentesoep (niet biologisch) achter de kiezen en gaan zo het aardbeienijs soldaat maken. We hebben besloten om toch wat meer biologische producten te gaan gebruiken omdat we merken dat de smaak toch een stuk beter is, jammer genoeg hangt daar ook weer een hoger prijskaartje aan.

Gegevens

De storing bij web-log kwam mij eigenlijk wel goed uit. Ik was gisteren echt kapot en had niet meer de puf om wat te schrijven. Dat ging trouwens ook moeilijk want bijna de hele dag waren bijna alle web-logs offline. Zal het nu echt aan mij liggen? Eerst alle storingen bij http://www.blogspot.com en nu weer bij http://www.web-log.nl.

Maar goed, na een hele dag bijkomen ben ik nu klaar om onze belevenissen te vertellen van gisteren. Gisteren zijn Wim en ik samen met Ferry en Nancy naar een plek geweest waar ik zeker al 30 jaar niet meer ben geweest en waarvan ik mij heel weinig kan herinneren. De kleinste gemeente van Nederland en woonplaats van Wim Sonneveld’s Margootje: Madurodam. Trekpleister voor toeristen en kinderklasjes. Fototoestel bij de hand dus wij waren er klaar voor. Rond een uurtje of half elf waren we binnen. Het was vrij rustig, slechts twee grote groepen aanwezig. De ene was een tros Hindoestanen en de andere groep waren geestelijk gehandicapte kinderen met hun begeleiders. Bij binnenkomst merk je meteen op hoe klein het eigenlijk is. Ja haha… De gebouwen zijn klein, maar de oppervlakte ook. Na de lange autorit was het eerst tijd voor koffie met gebak. Het weer was heerlijk dus gingen we lekker zitten op het terras. Wim en Nancy zochten een plekje op terwijl Ferry en ik naar binnen gingen voor de koffie. Achter de balie stond een slungelige jongen die op de automatische piloot functioneerde. Zijn handelingen leken wel in slow motion te gaan. Hij had er meer dan vijf minuten over gedaan om de klant voor ons zijn 4 kopjes koffie te geven. Dat beloofde wat voor onze koffie en gebak. Toen waren wij aan de beurt. Omdat we geen gebak zagen vroegen wij of die wel aanwezig was. “Ja” piepte de jongen zachtjes. Ferry wou geen appelpunt en vroeg wat voor smaak de vlaai was.
– “kroonvlaai” murmelde hij.
Ferry en ik keken elkaar vragend aan… “Wat voor een vlaai?”
– “roonvla” leek hij dit keer te zeggen.
Ferry haalde zijn schouders op, “wat zegt ie nou?” vroeg Ferry tegen mij. “Volgens mij bedoelt ie roomvlaai” antwoorde ik.
Dus we bestelde 1 koffie, 1 cappuccino, 1 warme chocomelk,1 medium cola-ligt, 3 appelgebak en 1 roomvlaai.
Hoewel we 2 twee keer naar de vlaai hadden gevraagd kwam de verkoper toch met 4 appelpunten terug. Na een kleine correctie van onze kant werd één appelpunt met tegenzin ingewisseld voor een roomvlaai. Ook hier waren er zware problemen met de koffie. Deze werd namelijk getapt uit een machine die terminaal ziek leek. Overal liepen slangetjes als was het infuus en het doodzieke ding hufte en pufte aan alle kanent. De cola werd ondertussen ingeschonken en Nancy’s chocomelk zou later gebracht worden omdat het apparaat de geest had gegeven. Nadat we 15 minuten op het terras hadden gezeten besloot Ferry maar eens te gaan kijken waar de chocomelk bleef. Oh, dat had de verkoper helemaal vergeten. De warme chocolademelk was ondertussen koud, de koffie was niet te pruimen, het appelgebak was nog half bevroren en mijn medium cola-light was aangeslagen als een large. Hmm, niet alleen de gebouwen zijn klein in Madurodam maar ook het denkvermogen van sommige personeelsleden.

 

De miniaturen zagen er prachtig uit, heel natuurgetrouw en wij hebben dan ook veel foto’s genomen. Wat opvalt is dat ook de bloemen en planten heel goed onderhouden worden. Sommige miniatuur-gebouwen lieten wel wat achterstallig onderhoud zien. Wat wel leuk was, was dat er een reclamespot opgenomen werd voor Interpolis. Ik kan je in ieder geval een scoop geven. Er stak een treinstel uit het dak van een boerderij en er was een eeneiige tweeling in tuinpak aan het werk. Op het plaatje hierboven zie je een foto van de opname. Rond een uurtje of twee hadden we alles gezien en zijn nog even naar Scheveningen gegaan om een stukje langs de boulevard te lopen. De pier was de helemaal september gratis dus voor het eerst in mijn leven ben ik op de pier geweest. Laat ik het zo zeggen, dat is geen succes voor iemand met hoogtevrees zoals ik. De dag werd zoals het ondertussen traditie is afgesloten met een heerlijk Italiaans ijsje, dit keer in de smaken kokos, aardbeien en citroen.

Gegevens

Het zou vandaag flutweer worden, regen regen en nog eens regen. Dat kan je niet hebben als je een dag gaat winkelen in Amsterdam. En zo veranderlijk het weer is, zijn wij ook. Dus Amsterdam adios en Rotterdam here we come. Althans, Rotterdam Alexander. Want wij bleven vandaag in de drie winkelcentra Alexandrium. Lekker overdekt winkelen. Onderweg pikte we Paula ook nog even op die nog steeds in de overtuiging was dat het een dagje Amsterdam zou worden.

De autorit naar Rotterdam verliep voorspoedig, Paula en ik zijn ondertussen ervaren web-loggers geworden en bovenal: het werkt zeer verslavend. Het is elke keer weer lachen om paula’s webs**p te lezen en met z’n drieën alles te bespreken. Dus voor we het wisten kwamen we aan in Rotterdam. En dat was maar goed ook want bij elk hobbeltje hoorde wij Paula’s blaas klotsen. Parkeren doen we altijd op het dak van Alexanderium III, daar mag je dan in zo’n spiraal naar boven rijden. Voor iemand met hoogtevrees is dat geen pretje (ik zal geen namen noemen hoor Paula…), dus degene zat met dichtknepen oogjes zachtjes voor zich uit te prevelen: “ik ben niet bang, ik ben niet bang”. En nee hoor, ze was niet bang, ze had alleen een slaap tekort van het vele loggen. Na de nodige pitstop waar we alledrie toch maar een plasje deden, begon het etalage-shoppen. Je kent het wel, meubelzaakje in, meubelzaakje uit, lampenwinkel in, lampenwinkel uit. Maar met lege blazen merkte we toch wel dat het tijd werd voor lunch. En ja hoor, een Burger King in de buurt. Tja, ik kan dan als een kind zo blij worden. Dus papa Wim en mama Paula namen mij bij het handje mee de Burger King in, jottum!!!

Ik weet alleen niet wat ze daar allemaal in het eten doen, maar tijdens de lunch zakte het niveau van de gesprekken diep… zeer diep. Ineens klonk alles wat we zeiden zeer dubbelzinnig, De meest normale zinnen kregen ineens een totaal andere betekenis. Zelfs het “zuigen” aan een rietje wat Paula deed zorgde voor een lachstuip, zodat de cola uit Paula’s mond “spoot”. Nou ja, je begrijpt het verder wel. Als drie giebelende tieners vertrokken wij uit de Burger King en op de roltrap naar het overdekte winkelcentrum kreeg Paula gigantisch de slappe lach. De statige dame met vingerplant in haar hand die juist in tegengestelde richting de roltrap af kwam keek haar afkeurend aan en schudde haar hoofd. Wanneer je vervolgens als twee homo’s Paula volgt in een lingeriezaak is de chaos compleet. Lekker lachen om de beha’s die daar hangen. Nou eigenlijk was het meer lachen om de heren-afdeling. Overal beha’s in alle maten en vormen en maar een lullig rekje met heren-ondergoed. En het zag er ook zo niet-opwindend uit. Het spijt me hoor, maar ik raak echt niet opgewonden van een blauw gestreepte recht toe recht an pyama broek, een wijde boxer met ananasjes of een degelijke witte onderbroek. Niet onze winkel.

Verder hebben we heerlijk gewinkeld en iedereen kwam een winkel van zijn gading tegen. Paula de juweeltjes, Wim kledingzaken en Jef een heerlijk kaaswinkeltje. Zo liepen we wat te dwalen, kKwamen een winkel tegen die Harriet’s heette, twee straten: Grote Beer en Kleine Beer (geen Roze Beer). Ik kreeg een uitbrander omdat ik niet mocht fotograferen in de Bart Smit en ineens stonden we voor DE winkel: The Soap Story. Een prachtige winkel vol met kleurtjes en geurtjes. Een winkel die alleen maar zeep verkocht. Niet zomaar zeep, nee in de meest vreemde smaken, ehhh ik bedoel geuren: Aardbeien-room, jasmijn, mandarijn, chocolade-sinasappel en ga zo maar door. Ik ben dol op allerlei geurkaarsjes en zeepjes dus Wim en ik hadden al snel een aantal zeepjes en Paula werd ook enthousiast. De verkoper bleek een zeer leuke jongen te zijn (in alle opzichten) en van hem mochten wij een foto van hun logo maken. Het blijkt hun zeep allemaal in België gemaakt wordt. Een aantal zeepjes rijker en euro’s armer verlieten we met een goed gevoel de zeepwinkel.

Verderop was een tumult ontstaan. Het is een groot voordeel als je lang bent, je kan precies zien wat er aan de hand is. Een vechtpartij… tussen twee vrouwen. Een jonge vrouw in hoofddoek stond te vechten met een oudere Nederlandse vrouw. Er vielen rake klappen.. Gelukkig bemoeide veel mensen zich ermee en het hoofddoekje werd door een man weggeduwd en gezegd dat zij en haar twee vriendinnen moest oprotten… Discriminatie hoor ik je nu denken. Niet helemaal, wat was het geval: De drie hoofddoekjes waren flink aan het zieken door expres tegen het winkelend publiek aan te botsen. Zo ook tegen deze oudere vrouw, deze zei er wat van en de drie begonnen de vrouw helemaal verrot te schelden en van het een kwam het ander en dat alles liep uit op een flinke vechtpartij. De oudere vrouw stond nog na te trillen van de schrik. De drie hoofddoekjes liepen door, maar hadden blijkbaar niks geleerd, want achter ons ontstond opnieuw tumult toen een van de drie zich met haar volle gewicht expres tegen een Surinaamse vrouw worp. Opnieuw de vlam in de pan. Dit keer zijn we maar doorgelopen, dit soort gekken hou je altijd… Helaas proberen ze het altijd bij zwakkeren. Een vrouw die langs de kant stond zei dat vorige week een vrouw in een rolstoel door drie jongens op de fiets was aangereden. Toen ze er wat van zei, werd ze in het gezicht gespuugd en gingen ze er met haar tas vandoor. Tja, de jeugd heeft de toekomst he.

Ondertussen was het al vier uur geworden en tijd om naar huis te gaan. Toen we buitenkwamen, regende het flink en met al de zeep op zak waren we bang om een heel schuimspoor achter te laten naar de auto. De terugweg naar huis was een crime… File, file en nog eens file. Van Rotterdam tot aan Lelystad hebben we in de file geweest. Vier uur uit Rotterdam vertrokken en om half acht waren we in Lelystad. Zo gaar als boter maar zeer voldaan door weer een leuke dag. Met een nieuwe voorraad zeep kan Paula voorlopig weer even voort met de soap. En ik… Ik ruik morgen naar watermeloen…

  1. Even rust
  2. Een grote komedie

Pagina 69 van 88

Joomla templates by a4joomla