- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Van de week kwam er weer zo’n mevrouw aan de deur. Een collectant voor het KWF Kanker Bestrijding. Een van de goede doelen waaraan wij geven. Alleen is dit jaar de campagne ons een beetje in het verkeerde keelgat geschoten. Overal langs de weg zag je ze staan. De campagneborden met de tekst “Er is een middel tegen kanker”. Hoera! Denk je dan, eindelijk een middel tegen kanker. Je zal als terminaal kankerpatiënt maar langs een van die borden rijden. Een laatste sprank van hoop maakt zich dan meester van je lichaam, totdat je beter gaat kijken en ziet dat er eigenlijk staat “Er is geen middel tegen kanker” maar op de G liggen een paar euromuntstukken zodat deze zo goed als onzichtbaar wordt. Bah!!! Geen goede zet. Maar goed, aangezien ik toch altijd aan het KWF geef, heb ik ze voor deze keer maar vergeven en een paar euro in de collecte bus gedaan.
Zo’n 10-15 jaar geleden heb ik ook nog met de collectebus gelopen. Ik liep toen voor de Nederlandse Brandwonden Stichting. Een goed doel om je voor in te zetten dacht ik, ga maar na als je een klein brandwondje hebt opgelopen, bv. Tijdens het koken. Nou dan kan ik wel jodelen terwijl ik mijn vinger flink onder de koude kraan hou hoor! Maar goed, terug naar de collectebus. Vlak voor de collecte waren we met een hele ploeg naar de opnames gegaan van het RTL-4 programma “Prijzenslag” met mijn grote vriend (NOT!!!!) Hans Kazan. Ik had het uitstapje toen georganiseerd voor de medewerkers van Radio Lelystad en aanverwanten, vrienden etc. Met een ploeg van rond de 40 mensen vertrokken we richting Hilversum om drie opnames bij te wonen. Altijd leuk om te zien hoe TV gemaakt wordt en wie weet wordt je wel uitgekozen om naar voren te komen. We hadden dolle pret op de tribune en we keken naar de goedgeoliede machine dat op de werkvloer zich afspeelde. Het was duidelijk te merken dat ze al honderden afleveringen achter de rug hadden. Er waren al 2 afleveringen opgenomen en de derde begon. Ineens hoor ik “Kom maar naar beneden en sla je slag, Jef W……” Oh mijn God!!! Ik moest op een drafje naar beneden rennen… Op dat moment speelde er van alles door mijn hoofd. Want wat niemand wist, was dat bij het uitstappen uit de auto de knoop van mijn broek was afgesprongen. Tja, gelukkig had ik wel een riem om maar stel dat iemand het zag…. En dat voor een miljoenen publiek. Stel je voor dat ik de trap af zou rennen, mijn broek naar beneden zou zakken en ik zo van de trap af zou lazeren voor het oog van een aantal camera’s. Dat beeld zou mij mijn verdere leven achtervolgen als een slechte nachtmerrie. Je moest eens weten wat er op een kort moment door je heen kan flitsen. Op een “coole” en rustige manier kwam ik dus de trap af geschreden. Ik had mijn overhemd netjes over mijn broek heen gebloesd zodat het niet op zou vallen. En achter die balie zat ik constant aan mijn overhemd te frunniken om mijn kapotte knoop maar te camoufleren. Ik mocht zelfs nog aan het rad draaien maar redde helaas de eindronde niet. Wel ging ik naar huis met een koffiezetapparaat, een baby-speledingetje en een stapel in leer gebonden Lucky Luke’s. Jammer genoeg heb ik niet echt genoten van mijn TV-debuut, mijn gedachten lagen ergens anders, richting het midden van mijn lichaam.
Een paar weken later werd de aflevering uitgezonden. En laat het nu precies in de week vallen dat ik collecte moest lopen. Ik durfde echt niet naar mijzelf op TV te gaan kijken en te zien hoe ik als een debiel aan mijn overhemd zat te rukken en te friemelen. Ik besloot dus maar collecte te gaan lopen. En ik heb mij toch een partij gelachen… De gezichten van de mensen die open deden. Stel je voor: Ome Jaap en tante Truus hebben net hun appies, bloemkool en sudderlapje achter de kiezen en zitten nu heerlijk voor de buis, lekker gezellig naar Hans Kazan te kijken. RINGGG, gaat de bel. “Gut wie zou daar nu zijn” roept tante Truus nog terwijl ze naar de deur schuifelt. Ze doet de deur open en ziet dezelfde man die net nog op de buis was opeens voor haar deur staan… Ik kon precies zien wie er wel en niet naar Prijzenslag had gekeken. Als ze een wezenloze of verbaasde blik in de ogen hadden, wist ik wel hoe laat het was. Sommige geloofde hun ogen niet en keken weer terug in de kamer naar de beeldbuis en dan weer naar mij… Wel viel mij op dat ik die avond een behoorlijk centje had binnengebracht voor de Brandwonden Stichting. En zo hebben mijn 15 minutes of fame toch nog wat opgeleverd.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Vinden jullie dat nu ook zo leuk? Om bij de supermarkt te kijken wat andere mensen allemaal in hun karretje duwen? Ik kan mij echt kostelijk vermaken en maak er dan ook een spelletje van: Passen de boodschappen bij de persoon. Allereerst kijk ik altijd naar de persoon, probeer diegene in te schatten en kijk dan het boodschappenkarretje na. Dat kan nog een probleem zijn als er een berg met boodschappen in de kar ligt. Maar bij de kassa, als de boodschappen eenmaal op de bank liggen uitgespreid gaat het een stuk beter. Echt waar, je hebt verschillende types: De milieu bewuste personen die alleen maar biologische producten halen, de keukenklunzen die alleen maar kant en klaar maaltijden halen, de fastfood-freaks met patatten, frikadellen etc., de bier en chips types en ga zo maar door. Ja, je komt veel van iemand te weten bij de kassa. Is die knappe man nog vrijgezel? Nee, want daar ligt een doos met tampons (of hij moet nog bij zijn moeder wonen). Ook een potje olvarit of boodschappen voor een heel weeshuis wijst erop dat de heer of dame in kwestie geen vrijgezel meer is. Dan kan je beter op de kleine porties letten: Half litertje melk, 3 ons spruitjes en een kilootje aardappelen. Dus vrijgezelle mannen en vrouwen met z’n allen naar de supermarkt.
Vanmorgen kwam ik erachter dat ik geen brood meer in huis had dus moest ik even naar de supermarkt voordat ik naar mijn werk ging. Het was in de winkel vrij rustig maar omdat er slechts een kassa geopend was, stond er wel een rij voor. Ha, ik kon mijn spelletje weer spelen. Voor de kassa stond een vrijgezelle man en een huisvadertje (veel boodschappen en van die wattenkussentjes om make-up te verwijderen). Maar de vrouw die aan de beurt was maakte het mij wel heel moeilijk, want wat moet je denken van iemand die alleen maar 6 stoffer en blikken koopt?
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Hehe, de klus is eindelijk af. Eindelijk heb ik mijn hele muziek-collectie doorgewerkt. Alle 30410 verschillende nummers zijn omgezet naar MP3, dubbele titels verwijderd en beoordeeld van 1 ster tot 5 sterren in het programma <a href="http://www.apple.com/nl/itunes/download/">iTunes</a>. Ik ben er een paar maanden mee bezig geweest, maar nu is het dan eindelijk klaar en net op tijd.
iTunes is een zeer uitgebreid programma om je muziek te beluisteren maar het kan nog veel meer. Hiervoor gebruikte ik altijd WinAmp maar dat voldoet niet meer. iTunes heeft namelijk een SmartPlaylist, hier kan je bijvoorbeeld opgeven dat je alleen goede nummers van 1970 – 1980 wil beluisteren. Of alleen rocknummers die je nog nooit beluistert hebt. De keuze is zeer uitgebreid. Bovendien kan het programma’s ook direct MP3-cd’s branden. Ik geef gewoon op dat ik alleen liedjes wil opnemen die ik 4 sterren of hoger heb gegeven en het programma brandt ze uiteindelijk op CD. Kan het nog makkelijker?
De CD’s zijn dus ruim voor onze reis naar Eurodisney klaar. Ik weet alleen niet of mijn muziekkeuze gewaardeerd wordt. Tussen mijn favoriete nummers zitten behalve mooie of goede nummers ook een aantal liedjes waaraan ik herinneringen heb. Nummers die bepaalde beelden of gevoelens oproepen maar waar anderen niks aan vinden.
Wil je voorbeelden?
Er zitten een paar televisie-tunes tussen zoals Ti-ta tovenaar, Barbapapa, Pipi Langkous, Q & Q. Maar ook liedjes uit Hamelen en Ja Zuster, Nee Zusters.
Liedjes die ik vroeger bij mijn oma’s kreeg te horen zoals Janus, Pak Me Nog Een Keer van Ria Valk of Het Soldaatje van Zangeres Zonder Naam. En natuurlijk muziek van Luv’, Celine Dion en Sarah Brightman.
Maar er zit ook een speciaal nummer tussen. Een liedje dat Paula voor Wim heeft gezongen, het is een heel mooi nummer geworden dat een vriend van Paula heeft gecomponeerd en Paula dus heeft ingezongen. Het nummer heet “Hugo” en dat is de bijnaam van Wim. Wie hem wil horen kan hem <a href="http://home.wanadoo.nl/jef.westerveld/hugo.mp3">hier</a> downloaden, let wel op! Het staat in MP3-formaat en is ongeveer 3 – 4 Mb groot.
Het gaat dus een lekker ritje worden naar Parijs en Wim, Paula en Gerard raad ik aan om oordopjes mee te nemen. Want ik ga heel hard meezingen!!!
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Het leven van een roker is er de laatste jaren niet makkelijker op geworden. Betaal je je letterlijk blauw, aan al die tabaksaccijnzen wordt je nog gestraft ook. Allereerst moet ik vermelden dat ik blij ben dat ik nooit een sigaret heb aangeraakt, laat staan gerookt. Ook roken de meeste mensen in mijn omgeving niet meer. En ik geef ze geen ongelijk. Roken is niet alleen slecht voor de gezondheid maar de laatste jaren wordt je als roker behandelt als een paria.
Sinds enige tijd mag er op de werkplek en in openbare ruimtes niet meer gerookt worden. En helemaal treurig ben ik daar niet op. Bij mijn vorige werkgever zat ik op een kamer met twee kettingrokers. De blauwe rookslierten vormde vreemde figuren in de lucht en de dampende walm ontnam je de adem. Het grappige was dat ons bedrijf ook luchtreinigers leverde, er stonden twee op onze kamer maar bleken weinig effect te hebben. Of die dingen werkte voor geen meter of de hoeveelheid luchtverontreiniging oversteeg de capaciteit van die apparaten.
De werkruimtes hier zijn heerlijk rookvrij en men kan met een diepe inademing heerlijke frisse lucht inademen. De verstokte rokers hebben echter een probleem. Ze zijn verstoten, als ware paria’s staan ze nu samengedrukt in een soort van bushokje met een reusachtige afzuigkap boven hun hoofd. Ja, je staat daar goed voor aap. Vroeger hadden deze paria’s een eigen rookruimte. Een waar rokershok, waar je als niet-roker wel nieuwsgierig naar was wat daar achter de gesloten deuren allemaal plaatsvond maar niet naar binnen durfde om bang te zijn dat je van de nicotineaanslag aan de muren vast bleef plakken. Die privacy hebben ze nu niet meer en ze staan daar nu te koop in hun glazen rokershuisje, terwijl de niet-rokers die langslopen naar hen kijken en gniffelen met in blik in de ogen van “ach, die zielige stumpers”.
Maar in principe hebben onze werknemers nog mazzel. Bij andere bedrijven in deze kantoorpanden worden de rokers buiten de deur gezet als ze aan hun verslaving toe willen geven. Door weer en wind zie je die zielepootjes staan. Rillend in hun driedelig pak of kokerrokje. Met z’n allen onder het afdakje terwijl je door de stromende regen een blauwe rookpluim de lucht in ziet gaan.
Maar ook buiten kantooruren hebben rokers het niet makkelijk hoor. Want even een pafje roken en vervolgens je brandende peuk op het spoor gooien of even lekker kapot trappen op het perron zit er ook niet meer in. Nee, ze staan nu voor paal bij de rookzuilen. Als kudde vee zijn ze samengedreven om toe te geven aan hun behoefte. Als deze mensen, zenuwachtig tikkend en kauwgomkauwend hun eindbestemming hebben bereikt is het eerst wat ze doen als het station verlaten… Jawel, een dikke peuk opsteken. Sommige houden het niet vol en spelen zenuwachtig met een sigaret al in de trein en de treintoiletten zijn de laatste tijd ook wel heel veel bezet... Ja, als roker heb je het niet makkelijk!
Er is maar een iemand voor wie ik geen medelijden heb en dat is De Pijp. Elke middag als ik naar het station loop ruik ik hem al. De vieze weeïge lucht komt je al tegemoet. Die smerige pijper houdt geen rekening met rookverboden en stoomt rustig verder. Ik heb liever 10 sigaretten rokers, desnoods een paar sigarenpaffers op een rijtje dan 1x zo’n vieze pijp-roker. Zou die man nu niet doorhebben hoe hij de lucht vergiftigt met zijn vieze stank die heel ver wegdraagt? In het station rookt hij gewoon door maar loopt gelukkig wel door naar de rookzuil, maar die lucht….. Alleen al erover denken doet mij bijna kotsen. De volgende keer eet ik mij gewoon helemaal vol met bruine bonen, uien en eieren, ga naast hem staan en zal hem eens goed vergassen met mijn heerlijke darmgassen en ik kan je wel vertellen…. Dat ruikt niet naar viooltjes!!! Zullen we eens zien hoe hij erop reageert. Dan moet ik wel oppassen met zijn pijp want er is dan wel gevaar voor gas-ontploffingen.