- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Vorig weekend zaten Wim en ik in Eurodisney en Parijs maar ook dit weekend hebben wij amper ons huis gezien. We hadden namelijk “familieweekend”. Wim stamt uit een grote familie met negen broers en zusters en daarbij natuurlijk de nodige neefjes en nichtjes. Omdat het ondoenlijk is om iedereen wat voor hun verjaardag te geven, slaan we dat onderdeel over en gaan we 1x per jaar met z’n alleen in een groot familiehuis zitten met z’n allen. De laatste jaren komen we samen in Gasselternijveen (in de buurt van Stadskanaal). Wim had afgelopen vrijdag vrijgenomen om de spulletjes te pakken en mij van mijn werk te halen in Amsterdam zodat we aan de grote rit van 200 km konden beginnen. Het zou een weg met hindernissen worden want het verkeer staat meestal stil op de A1 bij Muiden, Blaricum en Amersfoort, de A28 is afgeladen en bovendien ligt de hele weg bij Zwolle open. Ik hield al rekening met het ergste dus even bij de McDrive gestopt voor een hapje onderweg. GROTE WAARSCHUWING!!! Ga nooit bij de Mac in Diemen eten!!! Ik kom nu al jaren bij de MacDonalds en ik zweer bij die slappe lauwe broodjes met het stukkie zwemenlerenlap ertussen. Maar ik heb vrijdag toch mijn mond en vingers verbrand aan een McKroket, niet normaal meer. Dit is niet waarvoor ik betaal!! Ik wil een kouwe taaie McKroket met een ondefinieerbare witte saus in een klef broodje, dat ik veilig kan eten achter het stuur!!! Maar even zonder dollen, het was de eerste keer dat de bestelling bij een mcDrive compleet en goed op temperatuur was. Hulde. Gelukkig stond er inderdaad een pittige file op de A1 zodat ik lekker mijn eten achter het stuur kon opeten terwijl ik andere automobilisten likkenbarend langs zag komen. Het enige wat ze van mij kregen was een MacBigSmile.
Na twee en half uur kwamen we in het huisje aan. Het grotendeel van de familie was al aanwezig en een groot gedeelte was nog met het avondeten bezig, bruine bonen met spek. Dat beloofde alvast een gezellige nacht. Het huisje waar we zaten is bestemd voor zeer grote groepen zoals scholieren. Een gemeenschappelijke ruimte en ongeveer 10 slaapkamers met elk 2 dubbeldekkers. Het eerste wat Wim en ik doen is de matrassen van de bedden halen en dan slapen we op de grond. Ik vergeet nooit meer de eerste keer in het huis. Midden in de nacht gaan we naar bed, licht uit en ik stap in bed. PATS. Ik voel één latje onder mij wegschieten en dan… Kletterdeboembeng, alle latjes verdwijnen massaal onder mijn lichaam en met matras en al lig ik op de grond. Ik schrok mij het apezuur en dankte ons lieve heertje dat ik niet op het bovenste bed van het stapelbed lag. Sindsdien slapen Wim en ik op de grond. Na het klaarmaken van onze kamer gaan we terug naar de gemeenschappelijke ruimte waar we met z’n allen koffie of thee drinken. Dit keer zijn er 12 volwassenen en 20 kinderen. Je kan je dus wel voorstellen dat dat een kakofonie aan geluiden geeft. Ik kan daar helemaal niet zo goed tegen. Ik trek me terug in mijn stulpje en voel mij dan heel eenzaam in een grote menigte. Ik zat dus heel eenzaam te wezen naast mijn schoonzusje Suze die in een boekje zat te neuzen met spelletjes en toneelstukjes (dat belooft wat voor morgen.) “Hee Jef, moet je nu eens kijken” kirt ze ineens verrukt. Ik neem een kijkje in het boekje en zie een toneelstukje staan dat heet “Jef en Suze”. Hee dat is ook toevallig roep ik en enthousiast kijk ik waarover het gaat. Nou, in het kort komt het hier op neer: Jef is een mongoloïde man van in de 30 en Suze is een verstandelijk gehandicapt vrouw… Nee he, dat heb ik weer!!! Weten ze een keer mijn naam goed te spellen (met één F) ben ik meteen iemand met Down-syndroom. De familie heeft de grootste lol en ik kruip nu nog verder terug in mijn schulpje en om 11 uur hou ik het maar voor gezien en duik mijn bed in, mij voorbereidend voor de spelletjes van de volgende dag.
En ja hoor, zaterdag was spelletjesdag. Iedereen werd opgedeeld in teams en er werden spelletjes gespeeld zoals blikwerpen, wie-is-wie, spreekwoorden raden en sjoelen!!! En ja hoor, ons team won natuurlijk. Toen werd het tijd voor het eten. Dit keer hutspot. Wat is Wim’s broer (die kookt) voor een sardist? De vorige dag bruine bonen en nu hutspot? Ik ga een nieuw bordje op dat huis plakken, Huize Knettergat. Bij de hutspot worden speklapjes gegeten, nu walg ik echt van vet vlees en speklapjes hoef ik niet. Mijn portie gaat dus naar Wim, maar hutspot vind ik wel lekker. Ik neem dus een flinke hap en bijt op…. Een stuk speklap die fijngesneden door de hutspot zit. Ik voel mijn maag omkeren. Wat moet ik doen? Slikken, denk ik, slikken. Ik neem dus een vork met het prakkie en slik zonder te kauwen. En na even doorzetten is mijn bordje leeg. Dat heb ik ook weer overleefd. Zo’n weekend met de familie weg is echt een survivaltocht. Die avond als de kinderen naar bed zijn is het borreltijd en iedereen zit weer door elkaar te kwekken. Suze probeert de sfeer te verhogen door een CD op te zetten. Ja hoor, 101 kinderliedjes. Ik geloof mijn oren niet. Het lijkt niemand anders op te vallen en iedereen klets vrolijk door… En ik luister verbaasd om mij heen: “Heb je het al gehoord van Aukje? Ze zijn uit elkaar (Hakkehakke pufpuf weg zijn wij)…”, “..Als je dan botst zit er een stalen balk in je bumper en die duwt de bodemplaat dan omhoog (Hop Marianneke stroop in het kanneke, laat de poppetjes dansen…)”. Wim en ik kijken elkaar verbaasd aan, maar gelukkig wordt na een kwartier een andere CD opgezet en al snel klinkt “Fuck that” uit de luidsprekers. Ja, dit is duidelijk van een beter niveau! Van ellende duik ik weer om 11 uur mijn bed in.
Vandaag stond in het tegen van pakken en vertrekken. Na de gezamelijke maaltijd om 3 uur zijn we om 5 uur richting huis vertrokken en ik ben blij om weer in mijn eigen omgeving te zijn. Volgend weekend hebben we rustiger, dan hebben we slechts twee verjaardagen.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Voor we het weten is de laatste dag van onze vakantie alweer aangebroken. Vandaag moeten we de lange rit weer terug naar huis maken, maar eerst zullen we ons nog gaan vermaken in het Disneypark en de delen bekijken waar we afgelopen vrijdag niet aan toe zijn gekomen. Het werd even stevig aanpakken. Iedereen ging eerst douchen en aankleden, daarna was het tijd voor het ontbijt. Het was te merken dat de grote weekend drukte over was want er was meer dan genoeg zitplaatsen over. De kuddes Nederlanders en Duitsers met kroost waren weer huiswaarts gekeerd en het hotel was weer in handen van voornamelijk Fransen.. Na een goed ontbijt was het tijd om de spulletjes weer in de koffers in te pakken en alles in de auto te laden. We moesten voor 11 uur uit het hotel opgerot zijn, maar om half 10 waren we al helemaal aan kant. Terwijl Wim en Paula de auto naar de parkeerplaats voor het hotel reden, gingen Gerard en ik uitchecken. Dat klinkt zo duur, zo lekker interessant… uitchecken. Ik ga dus aan de uitcheck-balie staan, wordt ik geroepen door een dame aan een klein tafeltje, “wat ik kom doen”. Ik kijk haar een beetje minachtend, het haar laag tafeltje en bakjes met stickertjes en foldertjes. “I want to check out” zeg ik nog en wil weer weglopen naar de balie. Mis!!! Een beetje stuurs zegt ze dat ik mijn sleutelkaart in haar bakje mag deponeren en dat was dat. Een beetje gedesillusioneerd verlaat ik het hotel en wij komen zelfs nog eerder op de parkeerplaats aan dan Wim. “Goh, dat was snel” riep hij mij vrolijk toe nadat hij was uitgestapt. Een vuile blik van mijn kant was het antwoord. De bus naar het park was dit keer niet zo druk, misschien moeten we de volgende keer maar een midweek boeken.
We komen nog ruim voor de openingstijd van 10 uur in het park aan dus moeten we even voor de hekken wachten. Het valt op dat het park in de afgelopen dagen een behoorlijke metamorfose heeft ondergaan en het geheel heeft een grimmige Halloweensfeer. Het ziet er allemaal heel leuk uit. Het park was nu heerlijk rustig en bij elke attractie konden we zo doorlopen. Bij “The Pirates of the Carribean” werd Wim bijna onthoofd door een piraat, waardoor Paula een lachstuip kreeg. Dat kon ze wel gebruiken want de tocht in de Peter Pan viel haar een beetje vies tegen. In een record-tempo gingen we de attracties langs en onderweg gingen we even uitpuffen met een…. Capuccino (Paula genoot weer). Vervolgens spotte Gerard en Paula een Nederlandse VIP: Pauline Huizinga. Maar VIP of niet, ook in Disneyland moeten ze tot in de treurnis wachten om aan de beurt te komen voor een kopje koffie. De rondvaart met de radarboot was prachtig en het spookhuis “Phanton Manor” waar de film Haunted Mansion met Eddy Murphy op gebaseerd is, was heel leuk. Wim wou van het interieur nog foto’s maken maar kreeg meteen een tik op de vingers van het personeel “No flash”. Nu restte ons alleen de inkopen nog voor we weer naar huis zouden gaan. We hebben een heel leuke kerst Mickey en Minnie gekocht. Ze waren eigenlijk wel heel prijzig maar goed, ze hebben ze maar heel snel gekocht voor we spijt kregen. Na het kopen van een Haagen Daz ijsje keerde we moe maar tevreden terug naar de auto en begon de lange weg terug naar huis.
Over de terugreis kan ik kort zijn. Slaapverwekkend, althans volgens mijn gezelschap want de een na de ander dommelde weg… Het zal vast wel de leeftijd zijn. Onderweg zijn we nog wel even gestopt voor een hapje eten. Het wegrestaurant zag er mooi en groot uit en de borden met de gerechten zagen er zeer smakelijk uit. Er stond een heerlijk pastagerecht op het bord met tomatensaus, verse kruiden en grof geraspte Parmezaanse kaas. Het water liep al in mijn mond, dat werd mijn gerecht. Achter ze balie stond een vrouw die er geen zin in had. Ze had een venijnig brilletje op en had een zeer zuur gezicht dat boekdelen sprak, het leek te zeggen: “Ik heb een rotleven, een rotman en een rotbaan die ik niet wil-maar-toch-nodig-heb en door mijn zure rotkop kan ik geen andere baan krijgen.” Geërgerd en met een diepe zucht luistert hoe Wim en Paula een entrecote bestellen. Deze worden door haar op de bakplaat gesmeten. Gerard zegt vervolgens dat hij hetzelfde wil en de zuurpruim gooit voor Gerard een soort van hamburger op de plaat. Nadat Gerard haar een correctie heeft gegeven slaat ze haar ogen ten hemel, slaakt een diepe zucht en terwijl ze iets onverstaanbaars in het Frans mompelt wordt Gerard lappie vlees op de bakplaat gesmeten terwijl ze met de spatel het vlees goed bewerkt. Zou ze in gedachten nu Gerard op die bakplaat zien liggen spartelen terwijl ze hem met de spatel mishandelt. Het is nu mijn beurt en ik durf amper meer te bestellen want mijn bestelling is namelijk helemaal afwijkend. Ik neem namelijk het keuzemenu met de pasta en ik mag een voorgerecht en nagerecht uitkiezen. Ik probeer het in mijn beste Frans uit te leggen, maar ze luistert niet naar mij loopt naar achteren waar mijn bordje in de magnetron wordt gepleurd. Wanneer na de PING mijn eten klaar is krijg ik het bord in mijn handen gedrukt en in onverstaanbaar Frans wordt er naar het raam gewezen waar de dienbladen staan. “Merci” probeer ik nog vriendelijk maar de dame in kwestie is al verdwenen naar het tafeltje waar ze lekker met haar collega’s verder kletst. Ik kom aan bij de tafel waar de rest al van hun entrecote en frietjes zitten te eten. Ik haal het deksel van mijn bord en moet bijna janken. Niks verse kruiden of heerlijke Parmezaanse kaas. Gewone macaroni met wat rood vocht en hier en daar ondefinieerbare witte kloddertjes. Geen voorgerecht, geen nagerecht. Aan de pasta zit weinig smaak maar ik eet het dapper op. Dan zie ik bij de dienbladen ook de voorgerechten en nagerechten. Brutaal loop ik terug en haal een schijf meloen en een Soledo ijsje en een knappe serveerster die mij had tegen gehouden. Nee, een succes was het niet en waarom had ik nou heel de tijd trek in een kroket? We moesten maar heel snel doorrijden naar Hazeldonk en daar een vette kroket scoren!!! Maar Jeffie had pech, bij Hazeldonk was alleen een La Place en MacDonalds aanwezig. Wij besloten om bij La Place ons avondeten te nuttigen en uitgerekend nu had Gerard zin in de Mac terwijl hij er in Eurodisney niks van moest hebben. Maar ja, de meerderheid beslist! Het werd dus La Place, heerlijk gegeten maar helaas geen kroketten.
Onderweg in Nederland weer de radio aangezet om te luisteren of we nog wat hadden gemist de afgelopen dagen. We waren net op tijd Nederland ontvlucht voor de Hazes-gekte. Je hoefde de radio of TV maar aan te zetten en je zag Hazes, een ware nachtmerrie! Dat zal nu wel over wezen dacht ik nog naief. Maar nee hoor, op radio 2 kreeg ik live te horen hoe een rouwwagen het speelveld van de Arena op reed en de kist van Hazes op de middelstip dumpte Na 4 dagen tussen de meest fantasievolle sprookjes en figuren rondgelopen hebben, klinkt zoiets bizarrer dan ik in tijden heb gehoord. Ik kan dan ook niet geloven dan 5 miljoen mensen hier naar gekeken hebben. U hoort het al, ik ben geen Hazes-fan. De radio ging daarom ook maar snel weer uit en de cd-speler aan. Na een stop in Almere gemaakt te hebben was ik blij dat we thuis waren. Al snel lag ik in mijn bedje en droomde van alle indrukken van de afgelopen dagen…
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Zondagmorgen, kwart voor zeven en langzaam worden we wakker. Tijd om te douchen en aan te kleden. Vandaag blijven we op het terrein van Disneyland. Een paar jaar geleden is er een nieuw park bijgebouwd: Walt Disney Studios. De vorige keer dat Wim en ik hier waren bestond het park nog niet dus voor ons is het ook een grote verrassing wat wij aantreffen. Nadat we aangekleed zijn, neem ik snel een kijkje naar buiten. Gelukkig, het is droog maar het is wel te zien dat het die nacht goed geregend heeft. Als we het vandaag maar droog houden, dan vind ik alles prima. De spullen worden gepakt want wij gaan dit keer direct na het ontbijt met de bus richting het park want de bus is een prima uitkomst maar ze zijn elke keer afgeladen en je moet dringen om mee te kunnen. Paula is nog steeds niet helemaal in orde. De doos met tampons wordt in Paula’s wondertas leeggegooid en ik sta verwonderd te kijken. Dat zijn geen tampons meer maar Scud-raketten. Ik ken de Nederlandse tampons wel, die zijn klein maar deze verpakkingen zijn heel lang. Paula ziet mijn verbazing en reageert meteen. Tante Pasula gaat ons les geven in tampon-o-logie. Als twee brave en onwetende homo’tjes gaan Wim en ik op het rand van het bed zitten terwijl Paula de tampon ten handen neemt, de verpakking losscheurt en het geheel laat zien. Dit zijn namelijk tampons met lanceerinrichting. De tampon bevindt zich namelijk in een plastic huls dus zonder vieze vingertjes te krijgen kan de vrouw zo het tamponnetje naar binnen schieten. We zitten erbij en kijken erna. En dat alles op onze nuchtere maag, gelukkig voor ons was het een theorieles en voordat de praktijkles kwam vluchtte we maar snel naar het restaurant voor het ontbijt. Ondertussen wisten we waar alles stond en waar er nog zitplekken vrij waren. De chocoladecroissants smaakte de vorige dag goed dus op mijn bordje lagen alleen croissants en chocoladecroissant en deze werden weggespoeld met een glaasje melk en jus d’orange.
De bus naar het pretpark was ondanks het vroege tijdstip behoorlijk druk. En die arme Paula voelde zich nog behoorlijk beroerd. Dit leek voor haar geen prettige vakantie te worden, als een soort van zombie hobbelde ze gewillig met ons mee maar het ging niet echt van harte. Misschien scheelde het, dat het weer niet echt meespeelde. Het was zwaar bewolkt en het leek of het ging regenen, gelukkig bleef het wel droog. Om het park in te komen moest je eerst door een grote overdekte ruimte met aan de ene kant een reusachtig restaurant en aan de andere kant de nodige winkeltjes. Het uiteindelijke park viel mij vies tegen qua oppervlakte. In 10 minuten heb je het park doorgelopen. Toch kan je de hele dag plezier beleven omdat er veel shows in dit park te zien zijn. Slechts een paar echte attracties zoals de heftige Aerosmith-achtbaan. Natuurlijk wou Wim deze uitproberen, alleen kreeg hij dit keer Gerard niet zo gek om mee te gaan. Ondertussen ging het echt niet lekker met Paula en ze dacht erover om alleen terug te gaan naar het hotel om ons niet tot last te zijn. Maar de doorbrekende zon en onze smeekbedes en beloftes dat we het heel kalm aan zouden doen hadden succes en Paula bleef en daar kreeg ze geen spijt van. We hebben een aantal shows gezien en zijn ook in de studiotram geweest waar we een “echte” aardbeving meemaakten bij een olieraffinaderij. Het vuur en duizenden liters water kwamen aan alle kanten op je af. Een zeer etterig ventje van een jaartje of 5 – 6 die in de wachtrij de grootste mond had, had hier weer de grootste mond, qua janken dan. Als een rietje zat hij te bibberen en hij werd half hysterisch. Tja, een dagje Eurodisney kan een trauma voor het leven opleveren. Ondertussen was Paula al goed opgeknapt, dat kwam zeker door de cappuccino die ze in Frankrijk als water dronk omdat deze zo ontzettend lekker was. Bovendien zat ze regelmatig in het warme zonnetje te bakken en sloeg een show over waar Wim en ik naar toe gingen. Heel jammer dat ze dit gemist heeft want dit was een van de mooiste shows die ik daar gezien heb. Iemand uit het publiek werd door het doek opgeslokt en kwam terecht in de wereld van de stomme film en belandde in allerlei soorten films waaronder spaghetti-western en zelfs Star Wars. Heel, heel goed gedaan en Paula en Gerard hebben zeker wat gemist. Het werd tijd om een hapje te eten. In het veel te drukke restaurant probeerde Gerard en ik wat te bestellen, dit vergde enige tijd wat we ondertussen wel gewend waren. Dit keer had ik geen zin in een burger of zo en ging voor de lasagne. Ineens stond bijna al het eten me tegen en ik werd draaierig en misselijk. Het voelde of ik wagenziek was. Jakkes… Na het eten ging we nog kijken naar de film Parade in het park. Gerard vond al die attracties maar niks, hij had namelijk DE attractie gevonden die hem wel beviel, een goed spoelend toilet??? Ok, iedereen zijn eigen meug. We besloten om terug te gaan naar het hotel om daarna na Disney Village te gaan, een gebied vol met winkels en eettentjes. Ik voelde me steeds beroerder worden en was zeker niet van om mee te gaan naar de Disney Village, de gedachte aan eten deed mij kokhalzen en de halve kamer was aan het draaien. Na 2 paracetamolletjes viel ik even in slaap. Ik weet niet of het de slaap was of paracetamolletjes, maar ik voelde mij iets beter en besloot toch om mee te gaan.
Tegenwoordig wordt je gefouilleerd bij de ingang van Disney Village en je wordt besnuffeld met een metaaldetector. Natuurlijk ging dat ding bij mij af, de autosleutel was de boosdoener. De Village was een waar paradijs voor Wim en Paula (en ook wel een beetje voor mij). Veel leuke en mooie dingen gezien, met een bijbehorend mooi prijskaartje. Een leuke Disneymok, 9 euro. Een Disneypop, bijna 20 euro en ga zo maar door. Paula kocht een mooi setje met kristallen oorbelletjes en ook Gerard kocht wat moois voor de zoon van een vriend. Toen werd het tijd voor het avondeten. Het werd de MacDonalds. Ik had eigenlijk geen trek en besloot alleen 6 kipnuggets en een bronwater te nemen. Gerard had echt geen zin in de Mac en had zijn zinnen gezet op een broodje Kebab. Wim en Paula gingen een plekje zoeken in de Mac, Gerard en ik gingen bestellen. Voor Wim een burgermenu en ik dus de kipnuggets en het water. Nu weet ik wel dat mijn frans niet denderend is maar als ik nuggets en water bestel en ik krijg nuggets en een Happy Meal dan is er wel wat behoorlijk mis. Het was te druk en ik voelde me te beroerd om tegen te spartelen dus ging ik maar gedwee naar de plek waar Wim en Paula zitten en keek beteuterd naar hetgene wat op mijn bordje lag. Gerard had ik nergens meer in de rij gevonden. Het bleek dat hij naar de kebab-kraam was gegaan voor een broodje voor zichzelf en chips (patat) voor Paula. Helemaal gestressed kwam hij terug. Hij moest naast een harde luidspreker staan te wachten, het was druk en Paula d’r chips waren inderdaad chips en geen patat. Dus Paula had niks, noppes, nada… Maar gelukkig had Jeffie nog zijn Happy Meal, dat kwam mooi uit dus de patatjes en de halve tosti gingen naar Paula. Het heeft gewoon zo moeten zijn. Na het eten gingen we weer terug naar het hotel waar mijn kamergenoten de laatste fles wijn soldaat maakte terwijl ik nog een cup-a-soup naar binnen slobberde en met een zieke kop in slaap viel. Zelfs Paula’s nachtgeluiden konden mij die nacht niet wakker maken.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Het is zaterdagmorgen vroeg… Met pijn in mijn leden van het slapen in een vreemd bed sta ik gebroken op. Bijna zeven uur, tijd voor de anderen om ook wakker te worden want het ontbijt is om 8 uur. Zo vroeg in de morgen merk je pas dat het delen van één kamer met vier personen zijn nadelen heeft. Ons ochtendritueel van potje poepen en douchen zorgde voor de nodige vertraging want niemand had zin om in de stank van een ander te zitten (en ik dacht nog wel dat ik naar viooltjes rook). Maar goed, we kregen het toch voor elkaar om op tijd voor het ontbijt te verschijnen. Het is druk, heel druk. Het hotel barst van de toeristen met veel kleine kinderen. Ach, wat kan je verwachten in een pretpark. Het ontbijt is zelfbediening: Men dient een (nat) dienbord te pakken vervolgens staan de broodjes klaar: petit pain, croissant en chocolade-croissant, diverse soorten cornflakes, hartig en zoet broodbeleg, appelmoes, yoghurt en puddinkjes. De Nederlanders haal je er zo uit, hun dienbladen zijn afgeladen want heee… het is gratis. Daarna is het zaak om een plekje te veroveren in het restaurant.
Wij vertrekken de dag vroeg want vandaag gaan we naar Parijs. Met de metro zit je binnen een half uurtje in hartje Parijs. Dit keer lette ik wel goed op de bordjes op het perron, de vorige keer toen Wim en ik naar Parijs gingen stapte we in de verkeerde metrotrein en werden met een ander Nederlands stelletje afgerangeerd. Dan sta je wel raar te kijken. Dit keer gingen we wel de juiste kant op. Nu was de vraag: wat gaan we bekijken in Parijs? Zelf wou ik heel graag naar Père-Lachaise, de grote begraafplaats waar veel bekenden uit de geschiedenis liggen begraven. Helaas waren de anderen daar niet zo positief over, jammer… Dus werd het de SacreCoeur, Montmatre, de Madelleine en daarna de Notre Dame. Een hele toer.
De rit startte dus onderaan de Sacre Coeur. Een heel indrukwekkend gezicht, zo’n grote kerk helemaal bovenaan de heuvel. Het is wel een hele klim naar boven dus om ons moed in praten besloten we eerst een kop koffie te nemen met een gebakje. Terwijl Wim en Paula naar de WC gingen bestelde Gerard en ik. Wim en ik namen een punt Tarte Tartin en Paula had haar zinnen gezet op een stuk Schwartzwalder Kirch Torte. Wim kwam terug van het toilet terwijl hij over zijn hoofd wreef. De toiletten zijn duidelijk niet gemaakt voor de lange medemens en Wim had behoorlijk zijn hoofd gestoten. Paula bleef maar weg en we begonnen behoorlijk ongerust te worden… Zou ze door de WC gespoeld zijn? Eindelijk kwam ze terug. Wat bleek? Ze was een week te vroeg ongesteld geworden. Tja, daar kwamen dus de krampen vandaan en de slechte uithoudingsvermogen. Dit keer vertrok ze MET tas weer naar het toilet. Gelukkig had ze een paar reservetampons in haar tas, maar het stond al vast dat we zometeen nog inkopen moesten doen. Bovendien bleek haar taartpunt nog goed bevroren. De kersen waren keihard en de slagroom bleek roomijs. Sommige hebben hebben altijd pech.
We hadden wat energie opgedaan en besloten aan de stevige klim te beginnen. Bij de eerste trap begon het al. We werden lastig gevallen door een stelletje Afrikaanse illegalen die als een hele meute de weg versperde voor elke toerist en leurden met twee touwtjes of zo. Opdringerig is dan nog zacht uitgedrukt. Ze gingen gewoon zo ver dat ze je weg versperde en aan je zaten om je stil te laten staan. Dat is een heel slecht idee als je een ongestelde vrouw bij je hebt. Daar moet je dit soort kunstjes niet bij flikken, die kunnen namelijk levensgevaarlijk zijn. Het is dan ook een wonder dat de man er levend van afgekomen is. Met een rode kop en stoom uit haar neusgaten stapte het dappere opdondertje verder nog luid briesend en snuivend. Ik vond het wel prettig dat Paula vanwege haar kramp om de haverklap moest zitten om uit te rusten, dat maskeerde mijn slechte uithoudingsvermogen. Eenmaal boven aangekomen hadden we een prachtig overzicht over de stad. Paula kon alleen geen trappen meer zien. Maar we wilde ook nog de Sacre Soeur zelf in. Maar daarvoor moest je dus weer een paar trappen op. Wat is die kerk commercieel geworden. Bij de ingang stonden twee mannen geld te innen en bij de uitgang weer. We waren trouwens snel de kerk weer uit want er was een kerkdienst aan de gang en wij vonden het niet kies om dan de kerk te bezoeken. Wim wou ook nog even de catacomben in, dus trapje af, ze wisten goed van prijzen. Een paar jaar geleden was de toegang gratis maar nu moest je € 5,= per persoon betalen. Dus trapje weer op want dat was wel heel gortig.
Daarna was Montmatre aan de beurt, ik kan daar wel heel kort over zijn. Een pleintje met de meest commerciële tekeningen en schilderijen. Eenheidsworst en zeer prijzig. Ik was er dan ook snel klaar mee. Het werd voor ons tijd om wat te eten te zoeken. Helaas waren de eettentjes bij Montmatre te prijzig dus we zochten een een leuk eettentje. Onderweg kwamen we ook nog een Turks supermarktje tegen. De tampons voor Paula!!! Maar hoe ze ook keek, ze kon alleen maandverband vinden. Probeer zo’n Turk dan maar eens duidelijk te maken dat ze tampons moet hebben. Zo’n Turk verstaat amper Frans, laat staan Engels. Nadat ook een potje Hints met de nodige gebaren geen resultaat bracht, zat er maar een ding op. De grote wondertas van Paula werd opengerukt en bungelend aan een touwtje kwam daar een tampon te voorschijn. Dat hielp. Uit het schap trok hij een doosje met tampons, Paula tevreden en wij konden op zoek naar een leuk restaurant. Die vonden wij 20 meter verder. Het geheel zag er heel stijlvol uit in de entourage van een oude herberg. Een driegangen menu voor 10 euro. Het eten smaakte voortreffelijk. Ook het toetje ging erin als koek. Wij hadden ijs (zelfgemaakt) en Paula nam de chocolademousse. Bij de eerste hap kreeg ze af een culinair orgasme. Het smaakte haar zo goed, dat ze om het recept vroeg en ze kreeg het ook nog. Maar alleen omdat de serveerster net een Nederlands vriendje had leren kennen. Binnenkort eten wij dus chocolademousse bij Paula.
Volgende stop was de Madelleine, een vrij onbekende kerk voor de meesten maar aan de binnenkant imposanter dan de Sacre Coeur. De metrostations konden weer veel trapjes waar we regelenmatig moesten stoppen omdat Paula het niet meer trok. Binnen in de Madelleine heb ik een kaarsje gebrand voor mijn moeder en Wim’s broertje en vader. Paula raakte overwelmd door de sfeer die in de kerk heerste en het werd haar allemaal even te veel. Ondertussen begon het bij Gerard te kriebelen. Hij wou op zoek naar een supermarkt voor wat goedkope slobberwijn voor op de slaapkamer. Maar vind in hartje Parijs maar eens een (goedkope) supermarkt, niet dus. Misschien in de buurt van de Notre Dame? Wij dus weer de metro in, trappie op, trappie af… De metro van Parijs is goed geregeld alleen bestaat er een heel gangenstelsel onder de grond die de ene metrolijn met de andere verbind. Dit alles werd Paula te veel. Ze kon niet meer. Ze was op…
We besloten de Notre Dame maar te laten voor wat het was en alleen nog even te stoppen in een voorstad van Parijs om te zoeken naar een supermarkt. Zo gezegd, zo gedaan. Terwijl Paula en ik een slokje gingen drinken in een brasserie gingen Wim en Gerard op zoek naar een supermarkt. Na bestudering van de goedkope wijnkaart (tusssen de 1 en 2 euro voor een glas) besloot Paula zich te wagen aan een zoet wit wijntje, helaas was dit wijntje “slechts” € 4,10. Paula kreeg een halve hartverzakking. Ondertussen kwamen Wim en Gerard weer terug, met de wijn. Even verderop vonden we een Turk waar we heerlijk hebben gegeten voor een prikkie. Terwijl de motregen uit de lucht begon te druppen, liepen we weer terug naar de metro die ons veilig naar het hotel bracht.
Terug op de kamer wou Paula met Wim en Gerard meedoen met de wijn maar na 10 minuten lag ze alweer te ronken. Letterlijk. De schone slaapster was in droomland belandt en hield ons wakker met het gesnurk en gekreun. Gerard greep maar weer naar het kussen dat over zijn hoofd belandde en Wim en ik vielen uiteindelijk toch in slaap. Midden in de nacht werd ik wakker. Wim zat op het randje van zijn bed. “Wat is er?” fluisterde ik zacht. “Ik hoor water op metaal kletteren” was het antwoord. Ik keek naar buiten maar het was kurkdroog. Het enige wat ik hoorde was het gesnurk en gekreun van Paula dat overal bovenuit klonk. Terwijl Wim weer sliep hoorde ik het ook… Dat was vreemd, het was alleen te horen als Paula NIET snurkte. Ik ging op onderzoek uit en wat bleek. Dit vreemde geluid kwam ook uit de mond van Paula. Behalve snurken en kreunen, liet ze nu ook al water kletteren.. Het moet niet gekker worden.
Share this: