- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Hoi allemaal,
Vandaag even geen uitgebreid web-logje van mij. We zijn net thuisgekomen en ik voel me niet zo lekker en ben bovendien bekaf. Morgen ben ik terug met een uitgebreidt verslag. Oh ja, als ik Rozebeer niet meer spreek. Veel plezier morgen!!!
De rest spreek ik morgen, doei…
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Meewerken aan een DVD-site heeft zo zijn voordelen. Zo krijgt DVD-home regelmatig uitnodigingen om weer een DVD-release te vieren of om een presentatie bij te wonen. Vandaag was het ook weer raak. Binnenkort verschijnen de eerste DVD’s van de populaire komedie Seinfeld en we hadden een uitnodiging gekregen. Dus togen Ferry, Nancy, Wim en ik vanmiddag naar Amsterdam. Volgens de uitnodiging moesten we om 3 uur in het Comedy Cafe zijn aan het Leidseplein. Nu zit er een comedycafe aan het Leidseplein maar “het” Comedy Cafe zit aan het Max Euweplein, even verderop. Natuurlijk liepen wij eerst op de verkeerde af. Het bleek dus degene aan het Max Euweplein te zijn, foutje…
Een paar minuten voor drie kwamen wij het cafe binnengestapt en wij werden hartelijk verwelkomt met een gratis drankje en een heerlijk stuk appeltaart. Toen was het tijd voor de presentatie. De inleiding werd gegeven door een Amerikaanse standup-comedian. Het was reuze grappig maar wij waren eigenlijk de enige die moesten lachen. Zeer sneu voor die comedian. Maar goed, dat heeft mij wel aan het denken gezet en ik ben tot de volgende keuzes gekomen.
a. Wij hebben zeer afwijkende humor.
b. Full-time recensisten hebben geen humor
c. De rest van de zaal verstond geen Engels
d. De comedian was geen zak aan en wij lachen om een scheet
Als jullie het niet erg vinden hou ik het persoonlijk op antwoord B
Na de leuke act van de comedian was het tijd voor de extra’s van Seinfeld die op een groot doek werden geprojecteerd. Dat was een lange zit, vooral op een oncomfortabele barkurk. Bijna een uur lang werden wij getrakteerd op bloopers, documentaires etc. Toen de lichten weer aanfloepte en de presentatie klaar was, mocht ik eindelijk van de kruk af. Het voelde of mijn kont los had gelaten en nog op de kruk lag, zo ongevoelig waren ze. Jawel, mijn billen waren halfwege de documentaires diep in slaap gevallen. Bij de uitgang kregen we nog een mooie Seinfeld-mok (helaas niet de DVD’s).
Toen we buiten stonden besloten we naar de Pizza-hut te gaan, die onder het Matriott-hotel aan de Stadhouderskade ligt. Ferry en Nancy komen heel graag in de Pizza-hut en hadden zich er al helemaal op verheugd. Wij dus naar de Pizza-hut. Je moest dus via het Marriott-hotel naar binnen en kan kom je in een totaal andere wereld. Het land van de drie-delige pakken. Jakkes, wat voelde ik mij niet op mijn gemak!! Daar liep ik dan in mijn aubergine-kleurig t-shirt. Bovendien was de Pizza-hut niet meer de Pizza-hut maar een onderdeel van een poepie-chic restaurant. Ook het assortiment van de Pizza-hut was uiterst beperkt en men wist van heftige prijzen. Toch maar pizza’s besteld. Voor een chic restaurant viel de bediening vies tegen. De ober die de bestelling kwam opnemen sprak amper Nederlands. Het eten was wel goed (mag ook wel voor die prijzen), maar terwijl Ferry en ik met onze laatste slice bezig waren kwam er een ober aan. Die haalde zonder blikken en blozen de lege borden van Nancy en Wim weg, onze glazen werden weggehaald en terwijl ik het laatste stukje pizza aan mijn vork reeg en naar mijn mond bracht werd mijn bord onder mij vandaan gegrist. Hij keek nog met een half oog naar Ferry maar omdat deze nog een stuk pizza op zijn bord had liggen besloot hij maar weg te gaan. Ons achterlatens met een bijna lege tafel en zeer verbaasde gezichten. Is dit misschien de nieuwe mode?
Ferry en Nancy trakteerde ons op het eten, waarvoor nog hartelijke dank. En wij vertrokken en besloten ons weer te mengen onder het normale volkse gepeupel. Ferry en Nancy ging nog naar de bioscoop en Wim en ik besloten af te taaien. Nog even een pitstop gemaakt bij Paula en Gerard waar ik verrast werd door een heerlijke pannenkoek met honing. Paula nam er ook nog eentje, Gerard had net zijn buikje vol en Wim is niet zo dol op pannenkoeken. En ook vandaag was weer een heerlijk dagje.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Afgelopen zaterdag waren we even in de Mediamarkt in Almere. Pasula moest en zou de Mama Mia-cd gaan kopen en voor mij is het geen straf om ook een tripje te maken naar de Mediamarkt en mij daar te verlekkeren aan al die dure plasmaschermen. Maar ach, deze zullen er niet eerder komen dan wij een flinke prijs in de staatsloterij hebben gewonnen. Nooit dus. Maar een mens kan blijven dromen. Wel hadden wij iets anders leuks gezien. Een nieuwe DVD-speler. Niet dat onze oude kapot was, nee die functioneert nog steeds goed. Nee, wij deden decadent en kochten een DVD-speler voor op de slaapkamer. Zodat wij ‘s avonds ook nog een leuk filmpje in bed konden kijken. En stonden twee grote stapels met DVD-spelers opgestapeld. Een van het merk Medion en de andere was een Daytek. Beiden voor de luttele prijs van 33 euro.
Ik weet nog goed toen ik mijn eerste DVD-speler kocht. Die kon je nergens goedkoper krijgen dan 1000 gulden. Dan is 33 euro zo gek nog niet. Okay, het is geen top-merk maar eerder een joekie joekie spelertje, maar op de slaapkamer maakt dat niet uit. Wim en ik stonden voor de twee enorme stapels spelers en konden geen keuze maken. Wordt het de Medion of de Daytek? Nou, Pasula zou de doorslag wel geven. De D(aytek) staat voor dag en de M(edion) voor midnight. De Medion dus. En de Medion werd het. De kassa-bediende zei pas na het afrekenen dat de Dayton veel beter verkocht werd en haar keuze daar naar uit zou gaan…. “dank je wel voor je overbodige opmerking, dat had je wat eerder moeten zeggen” dacht ik nog. Maar eenmaal thuisgekomen, sloot ik het spulletje meteen aan. Er zat zelfs een scart-kabel bij en dat voor die prijs… Maar goedkoop was in ons geval een miskoop. Het ding gaf hortend en stotend beeld en hij leek er geen zin in te hebben.
Vandaag dus terug naar de Mediamarkt om te ruilen. Nooit geweten dat je kon lachen aan de servicebalie bij de Mediamarkt. Meestal is de service om te huilen bij een servicebalie, maar hier liep alles wat anders. We waren net aan de beurt en een wat oudere vrouw stond ons ten woord. Ik vertelde mijn verhaaltje en gaf een uitleg over wat er volgens mij aan de speler scheelde. Ze stond mij aan te kijken of ze het in Keulen hoorde donderen. Maar er kwam afleiding voor haar binnen. Een leuke jongen van begin jaren twintig stapte de servicedesk binnen en ging zitten.
“Chantal, komt zo hoor.”, sprak de servicemedewerkster tegen hem. De jongen keek haar onbegrijpend aan.
“Chantal is eten, die komt zo..” De jongen in kwestie wist even niet hoe hij moest reageren. “ik-Ik weet niet wat u bedoeld”, stamelde hij. Oei, de baliedame werd wat onzekerder.
“Jij bent toch Marcel, de vriend van Chantal” Het bleek Marcel dus niet te zijn.
“Oh, oh sorry maar je lijkt ook zo op hem” stamelde ze vanachter haar balie en het schaamrood stond op haar kaken. Ook haar collega kwam er nu bij en keek de jongen aan. “Hij lijkt helemaal niet op Marcel…” zei die verbaasd. De medewerkerster kon op dat ogenblik wel door de grond heen zakken. Eerst zitten klooien met de verpakking van onze teruggebrachte DVD-speler en nu dit weer. Nee zij had haar dag niet. Maar “Marcel”en wij konden er hartelijk om lachen.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Ja, het is weer zondag en zoals jullie misschien van ons gewend zijn trekken wij er dan meestal op uit. Dit keer namen we Paula en Gerard mee. Voor hun was het nog een grote verrassing waar we naar toe zouden gaan maar wij wisten het al. De reis ging vandaag naar kasteel Rosendael en de Bedriegertjes in Roozendaal. Zoveel over gehoord en nooit geweest. Ik had de verhalen van mijn moeder wel eens gehoord hoe ze als kind met de klas daar vroeger is geweest en het is haar altijd bijgebleven. Het was iets met waterstralen en natspuiten. Dat wist ik nog. Ik had natuurlijk al de grootste voorpret om te zien hoe Paula volop zo’n waterstraal tegen zich aan zou krijgen. Met een fel zonnetje en behoorlijk wat wind arriveerde we bij kasteel Rosendael. Het begin al behoorlijk druk te worden en tja Paula en ik zijn de zeikerds van het stel dus moest er eerst een toilet gevonden worden. In de Orangerie waar de toiletten zich bevonden hoorde wij dat er niet gepind kon worden en dat we helemaal naar Velp (zo’n 2 – 3 km.) moesten rijden voor een pinapparaat. Blijkbaar was het kasteel en alles wat erbij hoorde niet met z’n tijd meegegaan dus moesten wij ons kostbaar parkeerplekje opgeven om met de auto naar Velp te rijden voor de nodige ping ping. Paula en ik waren de klos terwijl de heren de fotocamera’s opeisten. Onderweg naar de auto keken we nog eenmaal achterom en zagen de heren druk bezig met het fotograferen van de rozentuin etc. Het was dus zaak voor Paula en mij om snel terug te zijn voordat de geheugenkaartjes vol waren geschoten.
Het pinnen van het geld ging redelijk snel hoewel Paula even bang was dat haar pasje was ingeslikt door de bank, maar blijkbaar werken de pinapparaten in het oosten van het land gewoon iets trager dan bij ons. Toen we weer terugwaren bij het kasteel stonden Wim en Gerard al op ons te wachten. Gerard stond een beetje verveeld tegen de muur aan. Niet vreemd want Wim struinde natuurlijk weer als een gek door het informatiecentrum, en ja daar wil niet iedereen bij zijn. Ok, 4 kaartjes voor het kasteel en de tuinen gekocht en het avontuur kon beginnen. De volgende rondleiding door het kasteel zat vol maar wij konden mee met de rondleiding van half drie. Wij hadden tijd over om even de tuin door te lopen en op zoek te gaan naar “De Bedriegertjes” gna gna gna… Oh, oh wat had ik een dikke voorpret en leedvermaak. Maar hoe ik ook zocht in die tuin, geen stiekeme waterspuitende plekjes gevonden. Bah, wat een tegenvaller. Oh, het was wel mooi hoor, met een mooi theehuisje en een prachtige schelpenfontein. Maar ik wou en zou een natte Paula zien… Ondertussen was het bijna 2 uur en we besloten eerst nog even wat te drinken in de Orangerie.
Een paar minuten voor half drie stonden we voor de ingang van het kasteel. Maar daar kregen te horen dat de groep al naar binnen was en helemaal bomvol zat. Er kon niemand bij maar over tien minuten zou een nieuwe rondleiding starten. Dat pikte ik niet en haalde mijn verhaal bij de kassa. De juffrouw achter het loket liet ons met een andere vrijwilliger naar de ingang van het kasteel lopen om te vragen of we toch nog naar binnen konden. Hij klopte aan en een man deed open. Stel je voor, een mooi bewerkte deur van een mooi gebouw in een prachtige omgeving met geurige rozen. De deur zwaait sierlijk open en daar stapt werkelijk een gedrocht naar buiten. Een figuur die zo uit Lord Of The Rings weg had kunnen lopen. Ken je die dwerg uit de films, Gimli? Nou, daar een Duitse variant op. Een woest uitziende onbeschofte kerel met een ongekamde kop met haar en hij had een woeste grijze baard. Mijn ogen glijden naar beneden. Hij heeft een soort van Duits jagerpak aan met zo’n groene korte broek en gebreide groene sokken tot aan zijn knieen. Een klein reepje witte bovenbeen is nog te zien. Nee, wij konden echt niet meer naar binnen, het zit vol. Ons verweer dat wij op tijd waren en bij de groep van half drie hoorde kreeg geen gehoor. Star werd ons beloofd dat er over 10 minuten echt een nieuwe rondleiding van start zou gaan. En dicht ging de deur weer. Er zat voor ons dus niks anders op dan 10 minuten te wachten. Na tien minuten zwaaide de deur weer open en de Duitse jachttrol kwam weer tevoorschijn en nam ons minachtend op. “Hoe groot is de groep?” klonk het op barse toon. Ik keek om mij heen, er waren geen mensen bij gekomen dus “4 man” antwoordde ik nog vrolijk. Dit was niet het antwoord waarop hij zat te wachten en wij werden afgescheept met “De volgende rondleiding is weer om 16.00 uur” en dicht ging de deur weer. De deur viel dicht maar onze monden vielen open. Op hoge poten stapte ik terug naar de kassa en eiste ons geld terug. Dat kregen we gelukkig wel. Bij de kassa stond trouwens ook een oudere vrouw wat sip te kijken. Ook zij had niet gerekend op een defect pinapparaat en kwam 50 eurocent te kort. Maar keihard werd gezegd dat het kasteel niet gesubsidieerd werd en het oudje stelletje werd glashard geweigerd, waarop Paula haar goede daad voor de dag deed en het stel 50 eurocent gaf. Ondanks dat de weergoden ons die dag gunstig waren gezind, was ons uitje naar Rosendael toch in het water gevallen en we besloten onze heil elders te zoeken.
In het kader van de Open Monumenten Dag besloten we te kijken of Park De Hoge Veluwe was opengesteld. Maar nee hoor, 6 euro per persoon en met nog twee openingsuren voor de boeg besloten we dat het niet de moeite meer waard was en af te taaien. Onderweg aten we natuurlijk nog wel een heerlijk ijsje met een prachtige rozebeer-wafeltje. Rozebeer was niet te versmaden en werd met huid en haar door ons verslonden voor we aan het heerlijke ijs begonnen. Eenmaal terug in Lelystad trakteerde Paula en Gerard ons op het eten. We besloten naar Nieuw China te gaan. Daar kan je tegenwoordig onbeperkt wokken voor een redelijk bedrag. Je mag zelf het vlees en de groente opscheppen, naar de wokkok (raar woord) brengen die het vervolgens klaarmaakt met een saus naar keuze. Daarna kan je je bord volladen met allerlei spulletjes uit het warme buffet. Terwijl Gerard, Wim en ik ons tegoed deden aan allerlei soorten vlees heeft Paula in haar uppie alle garnalen verorberd. Ze kreeg er maar geen genoeg van.
Met een vol buikje zijn we teruggegaan naar huis voor een afzakkertje en een zeer leuke aflevering van Sex in The City. Ik zal niet te veel verraden maar het ging over een rode doos en verder laat ik alles maar over aan je fantasie. Omdat Paula door Beer en Marcel helemaal was gehersenspoeld betreffende Mama Mia, besloot ik de hersenspoeling ongedaan te kregen door haar te bombarderen met mijn Abba-DVD. Alleen wou ze per se Does Your Mother Know horen, ik denk dat er toch een restje Mama Mia is blijven zitten. Toen werd het tijd om afscheid te nemen en Wim en ik brachten Paula en Gerard naar huis. Ik kan je wel vertellen dat het een zeer lollige rit is geworden. Met drie personen in de auto die de Baco’s wel erg lekker vonden kan het ook niet goed gaan. Ondanks de kleine tegenslagen bij die Bedriegertjes is het toch nog een heerlijke dag geworden. Paula en Gerard bedankt.
P.S. Later hoorde we dat we straal langs de Bedriegertjes zijn gelopen maar dat de Bedriegertjes alleen bedriegen tijdens de rondleidingen in de tuin. Nou, we zijn in ieder geval goed bedrogen.