- Gegevens
- Geschreven door: Jef
En toen was er niks meer... Jaren van blog-berichten ooit geschreven, allemaal verdwenen. Als sneeuw voor de zon.. Letter voor letter met bloed, zweet en tranen (Hoe cliché, Andre Hazes) door de jaren heen getypt. En nu verdwenen, opgelost in het grote cyber luchtledige. Misschien ooit nog terug te vinden, maar nu niet de kennis of de tijd om dit te doen. Daarom, een nieuw begin.. Welkom bij het vernieuwde Jefland.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Heb je dat ook wel eens? Dat je in een opwelling ooit iets gekocht hebt, waarna je later enorme spijt hebt? Of omgekeerd? Dat je iets NIET gekocht had waar je later je haren uit je hoofd om kon trekken. Dat laatste is mij maar één keer overkomen. En nu, zo’n 8 jaar later heb ik nog steeds spijt.
Vroeg was ik niet zo’n kunstliefhebber. Okay, ik vond de meeste schilderijen kunstig gemaakt. Maar ach, het was mijn pakkie an niet. Musea? Goed dat ze er waren maar ik vond het zonde van mijn tijd om daar een bezoekje aan te brengen. Toen leerde ik Wim kennen en zijn enthousiasme voor de kunst werkte aanstekelijk. In de 10 jaar dan ik hem ken, heb ik meer musea en galleries bezocht dan in de 30 jaar daarvoor. Natuurlijk heb ook ik mijn voorkeuren voor stijlen. Moderne kunst is niks voor mij, ongetwijfeld kan er veel te halen zijn uit een paar lijntjes, stippen of blokjes maar ik zie het niet. Ik wil weten wat ik zie, maar het mag van mij wel surrealistisch of mysterieus zijn. Zo gaan mijn voorkeuren uit naar Salvador Dali, Lawrence Alma Tadema, Ton Mertens en Gertie Bierenbroodspot uit. Enkele jaren geleden waren we in Gallerie Delaive in Amsterdam. En daar hing een schilderij van Bierenbroodspot wat meteen mijn aandacht had. Een prachtig kunstwerk van een klassiek gezicht dat mij direct in het schilderij trok. Het gezicht was zo verfijnd en mysterieus, zo zacht en tevens melancholisch, zo dichtbij en toch afstandelijk. Ik was meteen verliefd op deze prachtige kunstzinnige uiting van een van de grootste kunstenaars die Nederland rijk is. Ook Wim vond het schilderij prachtig. Het liefste namen we hem meteen mee naar huis. Het enige dat onze aanschaf tegenhield was de prijs. Voor dit kunstwerk mochten we maar liefst 13.000 gulden op tafel leggen. Dat is toch een bedrag dat je zo maar op tafel lag. We besloten een optie op het schilderij te nemen. Eenmaal thuis begon de discussie: Doen we het wel of doen we het niet? Het is tenslotte een hoop geld en we hadden net een huis gekocht. Met tegenzin zagen we van de koop af. Met als resultaat dat ik nog steeds spijt heb dat we dat ene schilderij niet gekocht hebben. Nog steeds volg ik de werken van Gertie Bierenbroodspot en alhoewel bijna al haar werk van hoge kwaliteit is, heeft geen enkel schilderij mij meer zo geraakt en ontroert heeft als dat ene. En nu is het buiten mijn bereik en hangt het te pronken bij iemand anders thuis of op het kantoor van een of andere volgevreten directeur en kan ik dat engelachtige gezicht nooit meer aanschouwen. Heb ik al verteld dat ik spijt heb?
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Vorige week zondag zouden we eindelijk voor het eerst dit jaar naar de Efteling gaan. Wie had kunnen denken dat je nog zo laat in het seizoen in de file terecht zou komen. Jawel, de file begon maar liefst 5 kilometer voor de ingang. We keken elkaar aan en schudde ons hoofd. Het was nog moeilijk om ons uit de file te wringen terwijl het doorgaande verkeer langs ons heen raasde. Bij de benzinepomp bespraken we de alternatieven. Deze werd uiteindelijk gevonden in De Beekse Bergen. Maar daar komt toch heel ander publiek dan in de Efteling hoor, kijk maar….
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Omdat de meeste van ons teleurgesteld waren dat de CAVE uiteindelijk een wijnpakhuis bleek te zijn in plaats van een grot, besloten we deze donderdag af te reizen naar het plaatsje Le Pradet aan de kust, waar in een oude kopermijn een museum was ingericht en rondleidingen werd gegeven. Helaas opende het museum pas om 2 uur haar deuren, dus hadden wij nog wat tijd om in Le Pradet door te brengen. Drie keer raden wat iedereen ging doen? Juist, het eerste de beste strandje opzoeken om te bakken en badderen. Wim en ik besloten eerst maar Le Pradet zelf onveilig te maken. Onderweg kwamen we bordjes tegen over een keramiekatelier. Hee, dat is interessant. De bordjes brachten ons naar een wijnhuis aan de rand van de stad. Helaas was de keramiekwinkel gesloten maar aan de overkant want een kunstenaar bezig met een van zijn sculpturen. Het bleek te gaan om Pierre Fouesnant, nogal een bekendheid. Wat een prachtige beelden stonden daar en wat een “prachtige” prijzen… 10.000 euro was niks. Verder een heel aardige man die, het begint eentonig te worden, werkelijk geen woord buiten de grens sprak. Daarna was het tijd om wat meer wijn te halen (ja, je moet toch wat)… Ditmaal werden we geholpen door zo’n echt oud wijnboertje inclusief alpinopet. Hij leidde ons een oude kelder binnen. Het was een opmerkelijk mannelijk. Hij liep voorovergebogen met een kleine bochel op zijn rug, naast hem liep een oude Duitse Herder die net zo beroerd liep als het baasje zelf. Opvallend was dat deze man niet gewoon kon ademen maar constant een fluitend geluid aan het maken was. Was deze opa met ons aan het flirten??? Ik hield het maar op een slechte gezondheid. Met een groot aantal flessen wijn in onze kofferbak, reden we Le Pradet in voor een lunch. De stad was bezaaid met leuke winkeltjes waar we ook gretig de portemonnee trokken. Het was te merken dat het etenstijd was, want de gebakjes in de etalage van de plaatselijk bakker zagen er wel heel lekker uit. Waarom moest ik nu ook zo nodig op dieet gaan in de weken voor de vakantie. We stopten uiteindelijk in een oud eetcafé op het dorpsplein. Terwijl het terras volzat met toeristen die smulde van de mosselen met friet, besloten Wim en ik vanwege de warmte het eten binnen te nuttigen. Alle ogen van de plaatselijke bevolking waren op ons gericht. Het publiek bestond voornamelijk uit oude mannetjes die hevig met elkaar discussieerde in rap gesproken Frans terwijl hun ogen gepriemd bleven op die twee vreemde heren die hun domein binnen waren gedronken. Het café zag er wat groezelig uit. De grond aan de bar was bezaaid met sigarettenpeuken, as en lege sigarettenpakjes. Nadat we onze salade op hadden zijn we teruggegaan naar het strand om de rest op te halen en in colonne reden we richting mijn. Het was duidelijk te zien dat deze omgeving enige weken geleden gedeeltelijk verwoest was door bosbranden. De zwart geblakerde skeletten van wat vroeger weelderig groeiende bomen waren geweest, stond in schril contrast met het sprookjesachtige uitzicht op een azuurblauwe zee. Gelukkig had de bosbrand geen schade aangebracht aan de kolenmijn.
Eenmaal binnen moesten we verplicht een haarnetje en een blauwe veiligheidshelm op. Ik zal je de foto’s besparen want echt flatteus stonden die dingen niet. Helaas bleek de beloofde rondleiding niet te zijn wat we er van verwachtte. We kregen geen echte rondleiding door de mijn heen maar op een beperkt gedeelte werden we langs een aantal ruimtes geleidt waar in het Frans wat werd verteld over de geschiedenis van de mijn en hoe de koperbewerking rond 1900 er aan toe ging. Licht teleurgesteld ging we terug naar huis om die avond heerlijk te barbecuen. Het is trouwens opmerkelijk hoeveel krekels zitten in het gebied waar wij verbleven. Je zag ze niet altijd even duidelijk, maar horen des te meer. Hele concerten werden speciaal voor ons gehouden. En de winkels lagen bezaaid met keramieke krekels die je ter decoratie in je tuin kan ophangen. De vrijdag zouden we het kalm aan doen. Alleen wat boodschapjes doen, de boel inpakken, opruimen en voor de rest lekker luieren in en aan het zwembad. En zo togen we zaterdagmorgen we weer richting huis, waar we na een reis van 16 uur vermoeit maar vol goede herinneringen in ons bedje stapte om in dromen de vakantie nog dunnetjes over te doen.