- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Ben je ook zo dol op zwoele ballads? Ik ook, er valt mij altijd maar een ding op. Het is altijd jongetje/meisje.. Dat komt ook het meeste voor, maar toch is er zo’n 10% van de bevolking die dat anders doet, het was uiteindelijk een kinderverhalenschrijfster die dit taboe in de jaren ’60/’70 durfde te doorbreken. Annie M.G. Schmidt is waarschijnlijk een van de grootste vertellers van de vorige eeuw. Maar behalve leuke kinderboeken en TV-series, schreef ze ook geweldige musicals. Een van deze musicals was "Foxtrot", dat zich afspeelt in de dertiger jaren. Willem Nijholt zingt een van de prachtigste nummers uit deze musical die de gevoelens van veel homo’s en lesbo’s goed onder woorden brengt. Maar ook Prinses Pasula heeft begrepen dat het niet altijd jongetje/meisje hoeft te zijn,lees haar logje maar eens dat ze vannacht zal plaatsen. Ik zal je alvast een voorproefje geven met dit prachtige nummer van Annie M.G. Schmidt, gezongen door Willem Nijholt:
SORRY DAT IK BESTA
Al die honderdduizend liedjes
Waar je mee wordt overspoeld
Songs en hits en melodietjes
Die zijn nooit voor ons bedoeld
Elke schlager, ieder wijsje
Altijd jongen, altijd meisje
I love you en ik hou van jou
Altijd man en altijd vrouw
Ieder vers en elke aria:
Romeo en Julia
Want zo is het toch, m’n jongen
Nooit is er een lied gezongen
Over de verboden kus
Van Romeo en Julius
Want daar zijn we nog niet aan toe
Taboe taboe
Geen aria’s, nooit aria’s
Voor de paria’s
Veeg ons maar weg
Wrijf ons maar uit
We zijn een vlek op ‘t schone tafellaken
Van de nette erotiek
Voor ons geen achtergrondmuziek
Maar de stilte en de schaduw
Van het portiek
Liedjes klinken om ons heen
Zo gewoon en zo algemeen
Als confectie van C & A
Altijd Romeo en Julia
Daar is de liefde voor bedoeld:
Romeo en Julia
En dit is wat je denkt en voelt:
Sorry dat ik besta
Nooit in de zon
Nooit in het licht
Nooit op een feestje met ontroerde ouders
Geen serpentines, versierde tent
Geen tranen en geen sentiment
Voor ons geen smachtende violen
Bij ‘t happy end
Er moest toch ook een liedje zijn
Al was ‘t alleen maar een refrein
Al waren ‘t maar vijf regeltjes
Over Romeo en Julius
Maar we zijn er niet aan toe
Taboe taboe
Geen aria’s, nooit aria’s
Voor de paria’s
Maar over veertig jaar, wie weet
Staan er liedjes op de hitparade
Niet alleen maar over hij en zij
Maar ook over hij en hij
Liedjes over hem en hem
Zonder aarzeling of rem
Dan speelt elke musicus
Dan zingt iedere romanticus
Heel gewoon, zo is het dus:
Romeo en Julius
(Willem Nijholt – Sorry dat ik besta)
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Van de week was ik de verzamel DVD’s van Back To The 80’s een beetje aan het doorkijken en luisteren. En al snel bevond ik mij in gedachte weer helemaal terug aan het begin van de jaren ’80. De overgang van de Disco naar Punk, Rap, Ska. Bands als Wham!, Level 42, Doe Maar, Spargo. Ze komen allemaal voorbij. Hun muziek brengt mij terug naar mijn tienertijd. Elke vrijdag mijn zakgeld spenderen aan de platen die uit de Top-40 waren verdwenen en in de uitverkoopbak belandde. De klassenavonden, die ik natuurlijk deels ook organiseerde, de brede rib-broeken en leren stropdasjes. Het stappen in de disco… Ja, die goeie ouwe tijd.
Midden in mijn mijmeringen stapt mijn zus binnen. Ook zij herinnert die tijd nog. Hoe tureluurs ze werd, dat ik nooit de muziek uit kon draaien, maar altijd maar kleine stukjes beluisterde. Dat ik elke week iedereen de kop gek zeurde om mijn platen een cijfer te geven zodat ik zelf een top-40 kon samenstellen. Dat klonk toch heel anders dan ik mij herinnerde. Vreemd dat men zo selectief is in onthouden. Om eerlijk te zijn… mijn herinneringen klonken beter.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Gisteren is Pasula op Wim’s verzoek toch maar even naar de dokter geweest. Zelf wuift ze elk pijntje en klacht weg. De dame is te actief en wenst gewoon niet ziek te worden. Maar ze is gisteren door de dokter even teruggefloten en het scheelde weinig of hij had haar over de knie gelegd en een flink pak voor de broek gegeven. Pasula is dan ook flink geschrokken wat de dokter haar te melden had en ook wij hadden niet gedacht dat het zo erg was. Het resultaat: de oude anti-bioticamaagd moest er nu echt aan geloven en slikt voor het eerst in haar leven penicilline. Bovendien moet ze van de dokter met haar poezelig pootje omhoog en het geheel pappen en nathouden. En wij hadden juist weer zoveel leuke uitjes in petto. Wat vinden jullie, moeten we op Pasula wachten of zullen we haar maar lekker maken met onze verhalen en foto’s?
Het bleek gisteren trouwens de nationale lappenmanddag te zijn want gisterenavond laat ging de telefoon. Het was het verpleeghuis. Het ging niet goed met Oma en we konden maar beter langskomen. Haar bloeddruk was gezakt tot 60/30 en ze had een hartslag van 45. De dokter was gewaarschuwd en was ook onderweg. Uiteindelijk besloten we maar dat ze het beste naar het ziekenhuis konden gaan voor verdere onderzoeken. Oma vond al die aandacht maar machtig interessant. Maar makkelijker is ze niet geworden sinds ze dement geworden is. Aan iedereen vroeg ze of degene de dokter was. De zuster, de chauffeur van de ambulance, de ambulancemedewerker, ziekenhuispersoneel. Ze vroeg het aan iedereen behalve de dokter. Toen ze iedereen had gehad, begon het ritueel weer opnieuw. Daarna wou ze alleen maar slapen. “Ik heb slaap, mag ik slapen” En niet 1x, niet 2x maar tientallen keren. In het verpleeghuis, op de brancard, in de ambulance, op de Eerste Hulp. Tijdens de cardiogram. Toen ze eindelijk even mocht slapen in afwachting van het bloedonderzoek zat ze recht overeind. “Ik heb dorst”, “Ik heb dorst”, “Ik heb dorst”.. Water gegeven, en weer een bekertje water. “Ik heb honger” (Het was ondertussen al 1 uur ’s nachts). Maar waar haal je midden in de nacht zo snel wat te eten vandaan. 20 seconden later: “Ik heb honger” Gelukkig had de verpleegster nog wat brood en maakte heel lief een boterham met kipfilet voor haar klaar die ze gretig naar binnen werkte. 15 minuten later. “Ik heb honger” “U heeft net gegeten oma, het is midden in de nacht, het is niet goed voor uw suiker” Geen enkel argument hielp. Om de 20 – 30 seconden liet oma weten dat ze honger had. Gelukkig had de zuster medelijden met mij en smeerde nog een boterham voor haar die binnen no-time opgesmikkeld werd. Oma was voldaan en toen…. “Wat is dit?” ze keek verbaasd naar haar hand waar een infuus was aangebracht. Na een korte uitleg legde ze haar hand weer neer, maar ze had wel haar laken weggetrokken. “Ik heb het koud”. Dus Jeffie kon weer opstaan om haar weer toe te dekken. Een paar minuten later ging de hand weer omhoog. “Wat is dit?” “Dat is een infuus oma” “Oh, ik heb het koud” En daar ging Jeffie weer om zijn oma toe te dekken. Dit ritueel herhaalde zich enkele keren en ik begon nu wel heel wanhopig naar de klok te kijken. Het was ondertussen al dik kwart over twee. Ik zat er dus al sinds 0.00 uur. Maar toen kwam het verlossende antwoord. Oma mocht weer terug naar huis. De bloeddruk was iets gestegen. Het bleek allemaal een combinatie te zijn van medicijnen, de hitte, licht uitdroging en een slecht hart. Met de ambulance werd ze terug naar huis gebracht. Eenmaal thuis heb ik haar voor de laatste keer die nacht toegestopt waarna ze, moe van haar avontuur, meteen in slaap viel. Uitgeput lag ik om kwart over drie eindelijk in mijn bed en kon nog even twee en half uur slapen voordat de wekker ging. Ik moest meteen aan oma d’r woorden denken “Ik heb slaap, mag ik slapen???”
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Wat doe je als je een dag vrij hebt genomen om niet in de hitte op kantoor te zitten? Dan zoek je de koelte op en waar kan dat beter dan in een heerlijk koel kasteel. Wat speurwerk op het internet leidde ons naar het plaatjes Oud-Zuylen, dat op steenworp afstand van Utrecht ligt, netjes verscholen aan de Vecht. Het kasteel is een plaatje om te zien. Het origineel stamt uit het begin van de 13de eeuw en diende in het begin als militair kasteel. Pas na een ingrijpende verbouwing in 1752 werd het kasteel permanent bewoond. Het kasteel is van 1665 tot 1951 in het bezit geweest van de familie Van Tuyl van Serooskerken. De bekendste inwoner is waarschijnlijk Belle van Zuylen (Isabella-Agneta-Elisabeth van Tuyll van Serooskerken) geweest die leefde van 1740 tot 1805 en in die tijd behoorde tot een van de invloedrijkste vrouwen van de wereld. Ze was schrijfster en onderhield briefcontact met vele hooggeplaatste personen. Bovendien gaf ze behoorlijk af op de adel en was bovendien zeer emancipatief ingesteld. Een vrouw met ballen dus.
Het kasteel wist ons vanaf het eerste ogenblik te bekoren en we voelden ons er meteen thuis. Helaas waren we net te laat voor de rondleiding. Maar geen nood, het terras met zijn vele parasols lonkte ons tegemoet en onder het genot van een drankje en een appelpunt namen we plaats langs de slotgracht. De sfeer was heel rustgevend en sereen. We keken uit op de prachtige kasteeltuin, de slotgracht lag er heerlijk verkwikkend bij. Af en toe kwam er een vis boven om wat extra lucht te happen en een bonte mengeling van vlinders en libelles doorkliefde de zwoele lucht. Tegen de kasteelmuur kronkelde een voor ons onbekende boom/struik, die prachtige vruchten droeg. Was dit een moerbei? We besloten de tuin ook aan een nadere inspectie te onderwerpen. Het was duidelijk te zien dat ook deze tuin te lijden had onder de alles verzengende hitte. Maar deze wat kleine tuin herbergde toch verschillende stijlen: Een Engelse landschapstuin, een rozentuin, baroktuin etc. Opmerkelijk waren de vele appel- en perenbomen die behoorlijk goed in hun fruit zaten. Je begrijpt wel, ons fototoestel klikte regelmatig en de resultaten zijn hieronder te vinden. Al veel te snel was het weer tijd om terug te keren naar het kasteel voor de rondleiding. De groep van 9 man was gelukkig niet te groot en wij werden rondgeleid door een zeer sympathieke oude heer die wel wat van Appie Baantjer weghad. Het thema van de rondleiding was het leven van de laatste twee families die in dit huis hebben gewoond. Hoe verliep nu zo’n dag op het kasteel. Wat deden de Baron en zijn vrouw maar ook bij het personeel werd stilgestaan. De goede man kon zeer levendig vertellen en hij was op dreef want de rondleiding die eigenlijk 5 kwartier duurde, liep uit tot dik anderhalve uur. Maar de man kon ook zo boeiend en vol enthousiasme vertellen, bovendien hing het slot vol prachtige schilderijen en vooral de ontvangstzaal met zijn prachtige wandtapijten van meer dan 350 jaar oud waren zeer indrukkend.
Na een kleine verkoeling namen we afscheid van Slot Zuylen om een tussenstop te maken in Breukelen. Bij hun vorige bezoek waren Pasula en Wim gestuit op een heerlijk kaaswinkeltje. Als kaasfreakje van het eerste uur MOEST en zou ik dat ook zien. Wim voelde zijn portemonnee al met de minuut lichter worden. Wat word je toch hebberig in zo’n winkel. Gelukkig was Pasula als eerste aan de beurt en wat ging ze te keer als een beest. Ik was even bang dat er geen kaas meer voor mij over zou blijven. Toen wij de winkel binnenkwamen waren wij de enige, toen Pasula klaar was was de winkel gevuld met mensen. Of dit klanten of kijkers waren die zo’n kaaskoopmonster aan het werk wou zien, is mij nog onduidelijk. Toen was het mijn beurt: Peppadewkaas, fenegriek-, sambal, en geitenkaas met aardappelschillen. Oh ja, laat ik de brie calvados niet vergeten… De kaaswinkelmijnheer had die dag een goede omzet gehaald dankzij ons. Omdat het te warm was om op een terrasje te eten en omdat ik bang was dat de kazen de hitte niet zouden overleven (Ze smelten de kazen…) besloten we maar naar huis te gaan om daar een lichte maaltijd te nuttigen. Terwijl Pasula en Wim geen puf meer hadden om boodschappen te doen, mocht ik in mijn uppie. Dat was geen probleem en ik kwam er zelfs nog een andere logger tegen. Het avondeten was snel gevonden: Countryaardappeltjes, diverse salades en wat kipnuggets en natuurlijk als afsluiting een koel waterijsje. Dat is de manier om een coole hete dag te eindigen.