- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Na de hectiek van de afgelopen week, besloten we er zaterdag even tussenuit te gaan. We pikte Pasula en eega op en reden van Almere naar Harderwijk, normaal een klein stukje van zo’n 35 kilometer. Maar in het kader van “Van A naar Beroerder” was zonder voorafkondiging vlak voor Harderwijk de weg afgesloten en moesten we een behoorlijk stuk omrijden. Maar ach, we verloren de moed en onze vrolijke bui niet, dus iets later dan gepland reden wij Harderwijk in. En ons optimisme werd beloond want er lag al een parkeerkaartje in de meter, dat scheelde 4 eurootjes. Dank u wel, gulle gever. Vanaf de boulevard, gevuld met restaurantjes en souveniertjes liepen we via een van de oude stadspoorten het pittoreske stadje in. We genoten van de prachtige en markante oude gebouwen en belandde zo in het winkelgedeelte. Nu zijn we alle vier wel dol op winkelen, dus dat kwam mooi uit. We liepen een leuke koffie- en theewinkeltje binnen (Althans, ik liep hem binnen en trok de anderen mee). Heerlijk om tussen al die soorten koffie en thee te struinen. De verkoper/eigenaar was in een goede bui en begroette ons vriendelijk. Hij maakte een opmerking over onze nieuwe camera en als wederdienst maakte we een foto van hem in de winkel, die we toe zouden mailen.
We liepen verder de straat in en stuitte daar zo op Henk Schiffmacher, die aan een tafel zat te signeren. Pasula, dol op koninklijke en beroemde personages stoof hem zo voorbij. Maar toen we haar erop duidde moest en zou ze perse met hem op de foto. Weer eentje voor haar archief. Harderwijk bleek trouwens een zeer muzikale stad. Midden in de winkelstraat stonden twee jongens met hun eigen fluit te spelen, terwijl een stukje verder een klein dik orgelmannetje zijn best deed om dit te overtreffen met zijn vals gejengel van zijn orgeltje dat zijn beste tijd gehad had. Ondertussen was het zonnetje goed doorgebroken en op ons gemakje slenterde we verder door de smalle straatjes van Harderwijk. Tijd voor een terrasje voor wat drinken en een snelle hap. Dat vonden we uiteindelijk bij Cafe-brasserie Baars. We namen plaats in de lege serre en bestelde te drinken en wat te eten. Het begon al goed, Wim zijn glas had een dikke barst en mijn glas was zo vuil dat het leek of men hier de afwas met rioolwater deed. Het bestek werd op tafel gelegd, rommelig gerold in een servetje en een elastiekje erom. Toen kwam het eten op tafel, pasula en ik hadden een kaaspannenkoek genomen. Maar we hadden nog nooit gehoord van krokante pannenkoeken. Kortom, ze waren te vet en aangebrand. Moraal van dit verhaal, hier eten we nooit meer. Na een heerlijk ijsje te hebben genuttigd was het tijd om Harderwijk weer te verlaten. We reden nog een stukje door naar Hierden om daar een lekker terrasje te pakken en te eindigde met een heerlijke boswandeling. Ondertussen heeft het fototoestel heel wat geklikt en hieronder volgt een korte impressie…
UPDATE:
Ik heb net op internet gelezen dat afgelopen weekend Henk Schiffmacher bestolen is. Uit zijn rariteitenkabinet is de K*t van Tante Poes gestolen. Verdacht, verdacht. Heeft prinses Pasula niet genoeg aan haar eigen poes?
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Zo’n twee weken geleden heb ik samen met mijn zus een kijkje genomen in het verpleeghuis waar mijn oma naar toe moet. Ze is de afgelopen weken van top tot teen onderzocht omdat ze er geestelijk opeens erg op achteruit was gegaan. Maar de doktoren vonden geen fysische afwijking, geen hersenbloeding of andere ziektes zodat het er nu naar uitziet dat ze “gewoon” dement aan het worden is. De situatie in het verzorghuis maakt het er niet beter op. Ze ligt de hele dag op bed en gaat alleen naar beneden om te eten. Dat versnelt het afstompen helemaal. Ze moet geestelijk geprikkeld blijven maar in verzorghuizen is daar geen personeel voor. Gisteren had oma een helder moment en wist ineens mijn telefoonnummer te vinden. “Hoi Jef, ik kom van de week bij je wonen…” Ehmmm, ik stond even met mijn mond vol tanden. Was dit de dementie die sprak? Ik zou dit toch wel eerder moeten weten dan haar aangezien ik het geheel aangezwengeld had. Voorzichtig poeierde ik oma af en belde met het contactpersoon. En ja hoor, ze hadden mij niet te pakken kunnen krijgen (Dat krijg ik nu als ik lekker met de koptelefoon naar muziek zit te luisteren). Er was een plek vrijgekomen in het verpleeghuis en aankomende vrijdag mag ze verhuizen. Om 11 uur wordt ze verwacht op haar nieuwe adres. Oma vindt het allemaal wel mooi, dan woont ze eindelijk dicht bij haar klein- en achterkleinkinderen. Dat ze haar privacy en eigendommen kwijt raakt vindt ze niet erg. Ze weet dat ze niet meer alleen kan wonen, ze is alleen maar moe en heeft zichzelf er helemaal aan overgegeven. En voor het eerst in 85 jaar zal ze voor het eerst buiten Amsterdam wonen, deze echt Jordanese vrouw.
Voor ons betekent dit veel geregel met dit warme weer. Kleren, foto’s en wat kleine dingetjes uitzoeken die ze mee mag nemen, de rest van haar spulletjes nakijken en de rest naar de kringloopwinkel brengen. Verhuisberichten opstellen, kennissen en vrienden inlichten, het huis leeghalen, financiele zaken regelen en natuurlijk vrijdag oma begeleiden tijdens haar laatste verhuizing. Het is allemaal op zeer kort termijn en dat allemaal tijdens deze drukkende en verzengende hitte. Ik had mijn vrije dagen toch iets anders voorgesteld, lekker in de schaduw genieten van een ijsthee in plaats van de regelnicht spelen.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Het goede gevoel van de vrijdag heeft de hele dag aangehouden. Het zonnige, zomerse weer heeft duidelijk zijn weerslag op mij. Mijn goed humeur kan de laatste dagen niet meer stuk. Zelfs het drukke weekend kon daar niks aan veranderen. Zaterdag moest Wim werken en had ik het rijk voor mij alleen. Lekker computeren en in de middag boodschapjes doen. De hele straat stond in rep en roer want er was een straatfeest georganiseerd. Door mijn chaotische instelling was ik natuurlijk vergeten om ons op te geven dus het feestje ging onze neus voorbij. Niet zo heel erg want het bleek al snel een groot kinderfeest te worden, inclusief clowns en jongleurs. Tja, dat heb je in een vrij vruchtbaar straatje waar de ooievaar een graag geziene gast is. Terwijl buiten het feest in volle gang was, kon ik heerlijk rustig achter mijn pc’tje plaats nemen. Althans, dat dacht ik want daar stond ineens mijn neef en zijn vrouw voor de deur, inclusief hond en baby. Onverwachts maar gezellig, alleen had de kleine besloten om er een huildag van te maken. Dat zijn van die momenten dat ik god op mijn blote knieën dank dat ik geen kinderen heb.
De zondag moesten we afreizen naar het mooie Friesland voor een verjaardag. Vanwege het mooie weer was het natuurlijk zitten in de tuin. Als een vampier vermeed ik netjes de zon en verbleef alleen in de schaduw. Mijn huid is heel gevoelig voor zonlicht en binnen de kortste keren hangen de vellen aan mijn lichaam. Nee, het dagje Appeltern staat mij nog goed in het geheugen gegrift. Wat was ik verbrand, niet normaal meer. De verjaardag was gezellig en ook de terugweg naar huis was, ondanks de warmte, goed uit te houden. Lang leve Climate Control.
Helaas is dat op mijn werk minder geregeld. Geen airco, geen climate control. Mijn bureau staat tegen het raam op het zuiden van het gebouw en met dit weer veranderd mijn kantoor in no-time in een ware sauna. En daarom… Heb ik lekker wat vrij genomen deze week, te beginnen met deze middag. Laat de collega’s maar het pand uit zweten. Jeffie geniet deze week van zijn vrijheid.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Langzaam open ik mijn ogen en probeer mijn hersenen in de dagstand te zetten. Het zonnetje doet zijn best om de vroege zonnestralen onze slaapkamer in te persen en ik kijk naar de wekker: 5.45 uur. Ik stap het bed uit en loop naar het open raam. Het zonnetje schijnt en de vroege vogels kwetteren en laten horen dat ze ook ontwaakt zijn. Ineens komt er zo’n heerlijk Mary Poppins-gevoel over mij heen. Ik doe mijn ogen dicht en snuif de frisse buitenlucht op. In gedachten ren ik door de alpenweide “The hills are alive with the sound of music, tralalala…” Mijn fantasie gaat weer met mij op de loop, maar een ding staat vast: Dit wordt mijn dag vandaag! Tandpasta op? Geen probleem, Zometeen naar het werk? Nou en, Het kabinet gevallen? Wat kan het mij bommen.
Terwijl het zonnetje straalt en de trein door het landschap suist, voel ik mij blij dat ik leef. Springen de mooiste en zomerse liedjes door mijn hoofd. En ik weet het zeker: Mijn dag kan niet meer stuk!!!