- Gegevens
- Geschreven door: Jef
In het weekend ben ik een beetje webmoe. Ik ben meestal druk bezig en schiet het er een beetje in om logjes te schrijven, laat staat weblogs te bezoeken. Om toch ook in het weekend mijn lezers te verblijden met een weblog, zal ik elk weekend een speciaal logje plaatsen en wel over een van mijn grootste passies: muziek. Natuurlijk luistert bijna iedereen naar muziek. Maar luistert u wel of gebruikt u de muziek puur als muzikaal behang en luistert je eigenlijk wel eens goed naar de tekst? Natuurlijk 9 van de 10 nummers zijn in de catagorie van:
Toedoeloedeloe,
I love you,
You love me
Tralala traladee
Zulke liedjes zijn bij tijden zeker leuk om te luisteren, maar ik wil elke week hier een songtekst plaatsen die wat meer vertelt. Liedjes die mij raken, mij weten te raken of teksten die te maken hebben over zaken die mij de laatste tijd bezighouden. Nu is muziek iets heel persoonlijk en dat de een mooi vindt, vind de ander weer kattengejank. Hetzelfde geldt ook voor songteksten. Toch hoop ik dat de geplaatste songteksten jullie ook zullen raken of tot denken nazet.
Met de eerste tekst spring ik in op een onderwerp die mij de laatste tijd bezighoudt. Namelijk de plaatsing van mijn oma in een verpleeghuis. In het kader van de vergrijzing is die een voorland voor vele van ons. Hoe zal onze oudedag eruit zien, hoe kijken wij tegen ouderen aan? Deze eerste songtekst staat even stil bij
DE OUDJES
De oudjes praten niet of hoogstens af en toe met stille ogentaal
Zelfs rijk zijn ze toch arm en zonder toekomstbeeld een hart voor allen al
Hun huis geurt witte was, lavendel, koperpoets en het weerwoord van weleer
Oud zijn Amsterdam is oud zijn op een dorp, men leeft er nauwelijks meer
Eens lachten ze teveel en daarom sleept hun stem, als het over vroeger gaat
Eens huilden ze teveel en daarom parelt soms een traan langs hun gelaat
En als hun hand soms beeft, is dat dan om de klok die oud wordt op de schouw
Die slingert, kom je mee, kom je ja, kom je nee, slingert ik wacht op jou
De oudjes dromen niet, hun boeken ingedut, het harmonium op slot
De poes is ook al dood, het zondags glaasje port maakt niet meer dol of zot
De oudjes zitten stil, gerimpeld hun gebaar, hun wereld uitgezet
Van ‘t bed naar het raam, van ‘t bed naar de fauteuil en van ‘t bed naar bed
Ze gaan alleen nog uit, voorzichtig arm aan arm, gekleed in mijmerij
Voor de begrafenis van wie nog ouder was, nog lelijker dan zij
Een uur van stille rouw, dan is daar weer de klok die voort klikt op de schouw
Die slingert, kom je mee, kom je ja, kom je nee, slingert ik wacht op jou
De oudjes sterven niet, eens vallen ze in slaap en slapen al te lang
Ze klampen zich wel vast, maar vallen doen ze toch, al zijn ze vallens bang
Een valt, de ander blijft, degene die ‘t liefste was, ‘t meest of het minst in tel
Dat doet er weinig toe, degene die achterblijft is het eerste in de hel
Soms ziet u hem wel gaan, soms ziet u haar wel staan triest in een regen straat
Al schuifelend door vandaag, prevelend een zacht excuus dat het niet vlugger gaat
U ziet ze voor u uit, wegvluchtend voor de klok die voort klikt op de schouw
Die slingert, kom je mee, kom je ja, kom je nee, slingert ik wacht op jou
Die slingert, kom toch mee, kom je ja, kom je nee, slingert en wacht op ons
(Jasperina de Jong – De Oudjes)
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Vraag aan een willekeurige vriend of familielid waar je mij midden in de dag wakker voor kan maken en 9 van de 10 zullen antwoorden: IJS!!! Ja, ik kan echt geen genoeg krijgen van dit heerlijke, koude lekkernij. Mijn voorkeur gaat uit naar fruitig Italiaans ijs of een simpel waterijsje. En dus breng ik midden in het hartje van de zomer een ode aan het IJS en ik tracteer…. Wat mag het wezen?
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Een berichtje vanmorgen uit de krant viel mij op. Men krijgt door de entree van het digitale tijdperk de verkeersboetes nu eerder thuis. Het nieuwe systeem kan automatisch de kentekenplaat lezen waardoor de boetes eerder op de mat kunnen rollen. Leuker kunnen ze het niet maken, wel sneller. Nu vind ik ook wel dat men zijn best moet doen om de doorstroom van het verkeer goed en veilig te laten verlopen. Maar veel van deze bonnen zijn puur geld verdienen. De politie kent ondertussen de plekjes wel om lekker veel geld te verdienen. Zoals een paar meter na een snelheidsbeperking en zo kan ik nog wel even doorgaan. Vierbaansdreven in Lelystad waar maar 50 en op sommige plekken zelfs 30 km/u gereden mag worden. Zulke plekken nodigen gewoon uit om 70 km/u te rijden en dan is 30 km/u een slakkengangetje, waarbij je soms wordt ingehaald door een snelle fietser. Ja, maar geflitst wordt er in het kader van de verkeersveiligheid. Ja, ammehoela!!! Zakkenvullen noem ik het. In het kader van “Zeg Maar Nee, Dan Krijg Je Er Twee” lagen er maandag twee enveloppen van de Centraal Justitieel Incasso Bureau op de mat. 2 juni FLITS 23 euri, 4 juni FLATS 54 euro… Kassa!!! Gelukkig is de laagste boete van mij, Wim heeft de hoge boete op zijn naam staan. Ja, wij houden ondertussen de stand bij. Het staat 5-4 voor Wim. Ik ben benieuwd wie het eerste bij de 10 is. Flitsbal is een leuke sport maar wel een beetje duur. Een voordeel, je hoeft nu niet meer zo lang te wachten voordat je de tussenstand weet.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Oma is over. Afgelopen vrijdag was het tijd voor haar om haar eigen stulpje op te geven en te verhuizen naar een verpleeghuis. Om 11 uur werd ze verwacht in het verpleeghuis in Lelystad. Veel mocht ze niet meenemen. Verder dan haar kleren, wat foto’s, een kastje, lampje en schilderij’tje ging het niet. Woensdagavond waren al naar Amsterdam getogen om de meeste kleren in te pakken en vrijdagmorgen vertrokken Wim en ik vroeg naar Amsterdam om haar op te halen. Op het moment dat we binnenkwamen werd ze nog gedouched. Ik besloot dus eerst maar even contact op te nemen met de facilitaire dienst van het verzorghuis. Het bleek dat we slechts 14 dagen hadden om het huis leeg op te leveren. Allemaal erg kort termijn. Ondertussen was oma onder de douche vandaan en netjes aangekleed. Ze leek totaal niet zenuwachtig en zag er eerder uit alsof ze meeging op een leuk uitje. Drong het echt wel tot haar door dat er een einde kwam aan haar zelfstandig wonen? Dat ze vanaf nu moest samenwonen met 9 andere mensen in een woon-unit? Ze zit nu een een fase waarin ze weet dat ze geestelijk achteruit gaat en gewoon niet meer zelfstandig kan wonen. Bovendien komt ze nu heel dicht bij haar kleinkinderen te leven, die nu wat makkelijker op visite kunnen komen. En toen was het tijd… De koffers werden in de auto geladen. Er werd afscheid genomen van de verpleging en de medebewoners, waarbij toch wel een traantje vloeide. Langzaam schuifelde oma richting uitgang. Met kromme rug en gebogen hoofd liep ze voor het laatst het verzorghuis uit. Het zonnetje scheen op haar bleke huid en terwijl ze auto instapte, werd ze bespied door de vele oudjes die in hun rolstoel voor het huis zaten. In hun ogen glom de blik der herkenning, hun voorland… Want men vertrekt uit een verzorghuis alleen tussen zes planken of men wordt doorgesluisd naar het verpleeghuis.
De reis naar het verpleeghuis verliep rustig. Ze sliep het grootste deel van de rit. Ze werd wakker op het moment dat we de oprit kwam oprijden. Het leek haar allemaal niet te interesseren. Ook tijdens het intake-gesprek leek ze meer interesse te hebben voor haar koffie en broodje dan voor haar nieuwe woonplek.
”Ik heb slaap, mag ik naar bed?” heeft ze zeker 20x geroepen. Door de vereenzaming van de afgelopen maanden is haar hele ritme naar de knoppen zodat ze de hele dag ligt te slapen en ’s nachts door middel van medicijnen ook haar ogen dicht heeft. Maar oma kan nog niet naar bed. Het intake-gesprek duurt uiteindelijk 2 uur en daarna wordt ze naar haar woon-unit gebracht. Ze mag kennismaken en dan mag ze haar gedeelde slaapkamer zien. Terwijl we wat dingetjes voor haar neerzetten, komt een van de andere bewoners nieuwsgierig binnengelopen. Ze loopt op mijn oma af. “He, ken je mij niet meer?” liefdevol legt ze haar handen op het gezicht van mijn oma, die even niet meer weet hoe ze het heeft met deze vreemde vrouw. De vrouw zegt haar naam, niet wetende dat mijn oma stokdoof is. “Wat, Trutsi???” Nee, dat was haar naam niet en ze herhaalt hem nog een keer. “Totsi”. Na 3 of 4 pogingen geeft de vrouw het op, haakt op mijn oma in en ze beginnen samen een rondedansje door de kamer heen. De verpleegster en ik kijken elkaar verbaast aan. Zo, dat is een goede binnenkomer. Ze wordt meteen weggeroepen omdat het eten op tafel staat. Daarna mag mijn oma eindelijk even op bed liggen, want van dansen wordt je moe…..