- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Vanaf het prille begin heb ik een haat/liefde verhouding met het fenomeen mobiele telefoon. Natuurlijk is zo’n ding handig als je ergens met pech staat of voor andere noodgevallen. Helaas worden ze daar zelden voor gebruikt, wat resulteert in talloze onzinnige gesprekken. Vooral tijdens mijn treinreizen wordt je lastiggevallen met de meest onzinnige gesprekken die standaard beginnen met “waar ben je?”, soms is de andere kant slechts 1 treinstel verder. “Ik zie een koe”, “Oh, jij ook? Hahaha”, “Wij eten vanavond spruitjes”, “Ik draag een geel bloesje”.Kortom, een half uur gesproken maar niets gezegd. Van alle kanten wordt je belaagd door de meest vreselijke ringtones, in zichzelf pratende vreemde vogels met een “oortje” in en luidruchtig kwebbelende tantes.
Maar de techniek staat niet stil, de huidige mobiele telefoon is geëvolueerd. Het is tegenwoordig een alleskunner. Hij maakt foto’s, filmpjes, hij trilt (altijd prettig voor de dames) en je kan hem tegenwoordig ook gebruiken als mp3-speler. Hij maakt nog net je eten niet klaar. Maar vernieuwing is niet altijd vooruitgang want vooral de mp3-functie is uiterst irritant. Het is namelijk de nieuwste rage om in de trein gewoon muziek te beluisteren met Den Mobile… Opmerkelijk is dat dit meestal gebeurt door een bepaalde bevolkingsgroep zodat een razende rapper met iel geluid rap zijn woorden uit het kleine speakertje perst op een geluidsniveau dat zeer onprettig is. Zelfs een joekie-joekie recordertje uit het jaar nul klinkt tien keer beter… Als je dan zo nodig muziek wil luisteren, doe dan een oortje in en ga niet showen met je vette mobiel, want geloof me; je slaat een vet modderfiguur.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Terwijl ik hier nog een beetje duf voor mij uit zit te staren en druk bezig ben om wakker te worden, dringt eindelijk tot mij door dat wij over 3 weken al met vakantie gaan. Voor het eerst gaan we dit keer weg met mijn familie. Niet zoals we gewend zijn naar Denemarken of Italië maar dit keer voor het eerst naar Frankrijk, de Provence om precies te zijn. We hebben in de gidsen naar diverse huisjes gekeken in Italie, Spanje en Frankrijk en uiteindelijk is het dit geworden. Een mooi huisje voor 9 personen, zo’n 60 km van Nice. Er zit mij maar een ding niet lekker. De laatste twee kilometer moet afgelegd worden langs een onverharde weg in heuvelachtig gebied. Jaja, daar komt mijn hoogtevrees weer om de hoek kijken… Ik zie er nu al tegenop. Elke keer als we ergens naar toe gaan, boodschappen moeten doen etc. Heuveltje op, heuveltje af. En let op mijn woorden, dat “heuveltje” is natuurlijk een steile berg met aan een kant een ravijn. Die pech heb ik altijd.
Vorige week is Ajax naar de dierenarts geweest voor zijn prikjes, in voorbereid tot zijn logeerpartij in het kattenpension. Nee, dat kon hij niet waarderen en de hele avond kregen we de negeer-behandeling van mijnheer! De auto is volgende week aan de beurt, de grote beurt wel te verstaan. In het weekend even wat informatieboekjes halen over de pracht en praal van de Provence en Cote de Azur, want we willen tenslotte wel wat zien… En dan, over twee en half week begint het grote avontuur. (dit wordt ongetwijfeld vervolgd…)
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
De keuze was Gaypride of Castlefest, de beslissing was snel gemaakt. Het werd Castlefest. Dus togen wij eerst naar Almere om Pasula op te halen. Die mocht ondertussen van de dokter weer lopen, dat kwam dus mooi uit. Toen we van huis vertrokken was de lucht nog helemaal bewolkt maar hoe dichter we bij Landgoed Keukenhof kwamen, des te zonniger werd het. Hoewel we vrij vroeg waren, was het al behoorlijk druk op de parkeerplaats en aan de kassa. Wij stonden in de rij tussen de meest exotisch uitgedoste personen; Elfjes, Schotten, Ridders, Duivels. Wezens van verschillend allooi probeerde zich tot de fair toegang te verwerven. We waren amper binnen of we hadden al een aanvaring met een paarse draak, die zeer opdringerig was, gelukkig was er een koene ridder in de buurt die een zwaard door zijn kop stak en het gevaar was al snel geweken. Castlefest is een bijzondere plek om rond te dwalen, de prachtigste creaties liepen rond, het zonnetje scheen, tientallen libelles zoemden rond en op de achtergrond klonken de zoete middeleeuwse klanken van de band Omnia. Het was net een sprookje. Rondom kasteel Keukenhof stonden vele kramen en tenten, waar je natuurlijk veel kon kopen maar ook kon je oude ambachten zien en zelfs aan workshops meedoen want zeg nu zelf, wie wil nu niet zijn eigen maliënkolder maken? Na een heerlijk knoflookbroodje en dennenkoek liepen we verder, genietend van al het schoon zowel de kleren als de personen die erin staken. Op een gegeven moment kwamen we langs een tent van Noorderwind, een stel koene ridders die de kunst van het zwaardvechten beheerste. Gelijktijdig vielen de monden van Pasula en mij open want daar stond toch een heerlijke ridder. Gelijktijdig grepen wij ons fototoestel en vroegen of we een foto van hem mochten maken. Onze held genoot wel van onze aandacht en nam zijn zwaard in de hand. Omdat Pasula met stomheid geslagen was, vroeg ik of Pasula met hem op de foto mocht. Dat mocht en met zuchtende stem en een rilling over haar rug vleide zij haar lichaam tegen zijn stoere torso en vroeg bevend of ze zijn zwaardje vast mocht houden. Tssss, dat vraagt een dame toch niet. Maar toch nodigde hij ons uit om te komen kijken naar zijn zwaardgevecht. Hoe konden we dat weigeren. We zaten eerste rang en genoten van de show die voor onze ogen werd gegeven. Natuurlijk overwon onze ridder.
Wat gaat de tijd toch snel als je geniet, hehehe en dus was het voor ons weer tijd om afscheid te nemen van Castlefest. Bij de uitgang kochten we bij een kraampje nog een paar flessen Mede. De verkoopster kwam mij wel heel bekend voor, maar wie verwacht nu een oud-buurvrouw te ontmoeten. Dat was wel grappig. Ze stond daar wat kleine glaasjes Mede in te schenken om te laten proeven. Dat zijn nu dingen die je niet moet doen als er een Pasula in de buurt is. Klokklokklok…. De inhoud van die glaasjes verdween al snel in haar buikje. Hoeveel waren het? 6-7 glaasjes? Jonge Mede, oude- of heel oude Mede? Pasula wou wel proeven en liet het zich goed smaken, maar Mede is eigenlijk een Godendrank en werkt zeer beneveld en met een licht aangeschoten Pasula tussen ons in liepen Wim en ik naar de auto. Wat moet je in vredesnaam doen met een aangeschoten Pasula? Juist, wat afkoelen aan het strand waar we nog een heerlijke strandwandeling in Noordwijk hebben gemaakt, afgesloten met een welverdiend drankje in een strandtent (nee, geen alcohol maar tomatensap voor Pasula). Volgend jaar gaan we zeker weer, maar dan incognito als Elf, kabouter, ridder of Prinses en Koning…
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Leuk hoor , dat warme weer. Ondanks dat de temperatuur buiten een dikke 15 graden lager ligt dan de temperatuur vorige week, is daar in huis weinig van te merken. De ramen en deuren tegen elkaar opengooien, biedt even wat soelaas maar zodra ze weer dichtgaan omarmt de warmte je weer als een klamme deken. Het zit in het plafond, in de muren en in elke porie van mij huid lijkt het wel. Het is ook duidelijk te merken aan het etenswaren thuis. De kersen die ik zaterdag op de markt heb gehaald, zaten gisteren al onder de witte pus. Ook het Turkse brood dat ik zaterdag heb gehaald kreeg gisteren vanzelf pootjes. Kortom, goede hygiëne in de keuken is zeker geen overdreven luxe. En toch… blijkbaar heb ik wat verkeerds naar binnen gekregen want zondagavond kreeg ik behoorlijke buikkrampen en diarree. Pasula natuurlijk lachen want dit gebeurde toen we bij haar zaten op ziekenbezoek en ik voor haar gekookt had. Was het mijn mie met kip? Was het Pasula’s komkommersalade? Was het Pasula’s slechte klaverjasspel? Geen idee maar ik bleef naar het toilet rennen. Maandag kon ik mij dan ook ziekmelden.
Vanmorgen was ik nog steeds ziek maar aangezien vandaag niemand op kantoor zou zijn, met tegenzin toch maar vertrokken. Het begon al goed toen twee bussen niet op kwamen dagen. De eerstvolgende buschauffeur excuseerde zich, er was een bus kapot gegaan. Grrrr…. Al met al kwam ik dus een dik uur te laat op mijn werk, waar ik nu als een vaatdoek dit logje zit te typen. Af en toe ren ik de gang door, in de race om bijtijds het toilet te halen. Ik tel de uurtjes dan ook af en als ik thuiskom, weet ik dat mijn bedje heerlijk op mij zal wachten… Hopelijk is de bus vanmiddag alweer gemaakt.