- Details
- Jef
Ik ben een chaoot, ik weet het. En natuurlijk brak mij dat weer behoorlijk op. De vaste lezers hier weten dat ik dol op de winter en de bijbehorende feestdagen ben. De eerste kerstmarkt heb ik ondertussen al achter mij kiezen en dat smaakte naar meer. Op internet las ik dat de kerstmarkt in het Duitse Essen al vanaf 17-10 aanwezig was. Dus had ik gepland om met Wim, mijn zus en schoonzus gisteren naar Essen te gaan. Iedereen had lekker vrij genomen en gekregen (al ging het bij sommige met moeite). Afgelopen dinsdag besloot ik op internet te checken en…. Oh oh… in plaats van 17-10 stond er 17-11. Ik had mij een maand vergist en er zou nog geen kerstkraampje staan… Jakkes, dat was een vieze tegenvaller. Maar omdat iedereen toch al vrij hadden genomen besloten we maar naar CentrO in Oberhausen te gaan, een reusachtig overdekt winkelcentrum. Een ding weet ik nu wel, het is onverstandig om met twee vrouwen te gaan winkelen in een centrum dat afgeladen met kledingzaken en parfumerieën. Alhoewel ik moet bekennen dat Wim en ik even hard mee deden met luchtjes spuiten. En het duurde niet lang of er hing een heftige wolk van wel tig luchtjes om ons heen waarvan elke voorbijganger spontaan in katzwijm viel.
Een paar uur later en bepakt en bezakt reden we nog even langs Kleve om daar wat boodschappen te doen. Ik vind het heerlijk om al die onbekende lekkernijen te halen. Ook mijn zus en schoonzus die hier voor het eerst waren keken hun ogen uit. Arme Wim moest met lede ogen kijken hoe het karretje zich vulde… Het was best wel grappig, want wij doen ook met de allernieuwste rage, de stappenteller. Deze krijg je gratis bij 2 Becel-producten. We hadden gisteren alle vier onze stappenteller om en op de haverklap bij elkaar kijken hoeveel tellen we gestapt hadden.. Die Duitsers zullen wel gedacht hebben: Rare jongens die Nederlanders. Ik had trouwens aan het einde van de dag verloren met maar 5674 stappen. Waarom voelt het dan nu alsof ik er minstens 10.000 heb gezet?
- Details
- Jef
Herinneringen zijn rare dingen. Jarenlang zitten ze diep verstopt in de uiterste hoeken van je grijze massa om ineens boven te borrelen. Opmerkelijk is dat dit bij mij vaak getriggerd wordt door geuren. Een tijdje terug rook ik een bepaalde geur, die ik nu niet eens meer weet te noemen, en PATSSSS. Ik bevond mij opeens weer in mijn kleuterschool, de Anne Frank school in Amsterdam (De school in Zuid waar Anne Frank daadwerkelijk naar school is gegaan). Ik zie de lange gang met de schoollokalen, de kapstokjes en aan het einde de deur met die enge donkere ruimte erachter, waar wel eens films gedraaid werden. De oude schoollokalen met oude kachels en gietijzeren hekken ervoor. De herinnering kwam zo plotseling, onverwachts en gedetailleerd dat hij overweldigend was. Hebben jullie dat ook wel eens? De geur van het kleine huisje van je opa en oma, waar het rook naar de sigaar van opa en de stukgekookte groente van oma. De geur van die lekkere appeltaart die je moeder altijd bakte. Hebben jullie dat nu ook?
- Details
- Jef
Vandaag is het dan zo ver. Halloween!!! Een feest dat vooral in Amerika zeer populair is en waarbij verklede kinderen langs de deuren gaan om snoep te collecteren, het Trick-Or-Treat-en. Hier in Nederland speelt het een stuk minder. Sommige mensen versieren hun huis wat met pompoenen of andere prullaria maar dan heb je het wel gehad. Voor mij houdt Halloween in dat ik eindelijk mag spoken. Rond Halloween wordt vanuit een buurthuis in Amsterdam dan een spokentocht in een nabij gelegen bos gehouden. Zo’n 6 groepen van 6 man lopen dan mee. Er staan dan een stuk of 6 opdrachten en door het bos lopen de “spoken” rond om de mensen eens goed de schrik op het lijf te jagen. Afgelopen zaterdag mocht ik weer spoken, na 2 jaar een “loopspook” te hebben gespeeld, mochten Wim en ik dit jaar bij een spel gaan staan. Maar eerst moesten we verkleden en ons schminken. Ik koos voor een zwart gewaad met kap en liet mijn gezicht knaloranje schilderen met zwarte bliksemflitsen. Het leuke was dat Frank ook dit jaar weer schminkte, het was de eerste keer na de vakantie dat ik hem weer zag en het was meteen weer ouderwets gezellig. Wim trok een soort van panterpak aan met heel lieve oortjes en bovendien kreeg hij ook een soort van kattenkop. Dat was niet eng!!! Dat was lief!!!
Wij spoken werden eerder met een kluitje het bos in gestuurd, met uitzondering van wij met een aantal andere spoken. Wij werden met een kluitje het riet in gestuurd, letterlijk. Er moest namelijk een vlot aan een touw geïnstalleerd worden. De lopers moesten namelijk als laatste test met een vlot een zeer brede sloot oversteken. Het leuke was dat de spoken die hier mee hielpen OOK met het vlot naar het bos moesten. Het was dat ik al knaloranje was, want ik zweer je… Daaronder was ik behoorlijk pips. Met mijn behoorlijke watervrees moest ik naar de overkant en stel voor dat het vlot mijn gewicht niet zou houden. Nee, ik was niet blij. Het zal trouwens wel een leuk gezicht zijn geweest. Zo’n grote reus (1.95m) in zwart gewaad en oranje kop, die in het donker over het water zweefde.
Eenmaal in het bos beland gingen Wim en ik naar onze plek. Wij hadden “De Poel der Verderfs”. Normale stervelingen konden daar niet lopen maar zouden wegzinken en een duizend doden sterven. Alleen met de magische latten konden de stervelingen oversteken. Mijn trouwe Beëlzebub (Wim) kwam dan met twee latten met 6 lussen erop aangesjokt. Hier mochten de mensen dan op plaatsnemen en zo snel mogelijk naar de andere kant lopen. Dat gaat gegarandeerd mis. Veel valpartijen, lachen en dikke lol. En ik zat helemaal in mijn rol, ik zette mijn valse demonische stem op, lachte de mensen uit en mocht heerlijke valse opmerkingen maken. Allemaal ter verhoging van de feestvreugde.
Maar het was niet altijd dikke lol, Er lopen tenslotte ook spoken rond in het bos en af en toe hoorde je de ijselijke kreten van iemand die zich weer een hoedje was geschrokken. Er liep o.a. een maniak met een echte kettingzaag rond (zonder ketting dan maar wel met het echte geluid), daar gingen vele voor op de loop. Verder sprongen er allerlei monsters uit de bosjes, stonden er grafstenen en ga zo maar door. Ook wij hadden ons eigen spook. Aan het begin van onze opdracht hadden wij nonchalant een zeil langs de kant van het pad neergelegd met een spook eronder. Als de mensen dan aankwamen lopen en ons zagen, hadden ze alle aandacht voor de opdracht en als spook dan onder het zeil vandaan kwam… Ik heb echt in een duik gelegen. Er kwam een groepje aan met een stelletje jongeren tussen de 16 en 18. Natuurlijk waren de jongens stoer en zouden de meisjes wel beschermen. Een zo’n stoer gozertje liep voorop met een lantaarn. Ons spook kwam te voorschijn en dat lefgozertje schrok me daar toch. Hij maakte een sprongetje de lucht in en slaakte een doodskreet uit. Nou…. Je kon mij wegdragen. Ik heb hem recht in zijn gezicht uitgelachen…. Slecht van mij he, maar ik lag echt helemaal dubbel. Ja, volgend jaar doe ik weer mee.
- Details
- Jef
Ik word niet goed, hier achter mijn bureau. De verhuurder van het kantoorpand waarin we zitten heeft besloten om het gebouw eens goed te verbouwen. Het gevolg? Ze zijn de vloer aan het verwijderen met twee van die joekels van drilboren. Ik zit hier echt te shaken op mijn stoel, begin wat dovig te worden en telefoon aannemen of een gesprek voeren is uit den boze. Ik kan geen eens telefoon aannemen want ik moet mij met beiden handjes aan het bureau vasthouden voordat ik uit mijn stoel tril…. Helpie….