- Details
- Geschreven door Jef
De vakanties zijn weer afgelopen. De scholen stromen vol met kinderen, de treinen zitten afgeladen met forenzen en de wegen verstoppen weer door de vele auto’s met menige filesals gevolg. Het is afgelopen met de zitplaatsen in de trein en met de auto hoef ik al helemaal niet naar het werk, dat is stilstaan op de A6 en A1. Maar goed, vandaag kon ik even niet anders.
Vanmorgen begon de dag al goed, de wekker ging niet af vanwege een stroomstoring gisteren. Dus een kwartier te laat kwam ik mijn bed uitgerold. Haasten had geen zin meer dus ik besloot maar een treintje later te nemen. Wassen, aankleden, brood smeren, medicijnen innemen…. Tja, medicijnen innemen… Probleem!! Een van mijn pillekes bleek op. Jeffie had de boel weer eens niet in de gaten gehouden en het zijn toch echt pillen die ik nodig heb. Dus moest ik eerst naar het gezondheidscentrum voor een herhalingsrecept. Zo lekker, je moet de lege doosjes eerst voor tien uur brengen en dan kan je na vier uur je nieuwe medicijnen weer ophalen. Ik besloot dus maar met de auto door te rijden naar het werk, de files voor lief nemend. Het is altijd de vraag of er parkeerplek bij onze kantoren aanwezig is want daar is een chronisch gebrek aan en ik kwam toch al vrij laat aan. Maar ik kwam aanrijden en kon zo een parkeervak inrijden. Mijn eerste mazzeltje van die dag. De andere rondrijdende automobilisten die ook naar een plaatsje zochten keken mij vuil aan. Ik kon alleen maar stiekempjes in mijzelf lachen. Dat werd meteen afgestraft met een flinke stortregen waar ik doorheen moest. Verzopen als een hond kwam ik op kantoor aan, van top tot teen nat en een dik half uur te laat.
Het was vervelend maar ik moest ook weer een uurtje eerder weg anders zou ik voor de dichte deuren van de apotheek staan. Aangezien het vrij stil was besloot ik om kwart voor vier de boel de boel te laten. Gelukkig was het dit keer droog. De regen was al eerder met bakken naar beneden gekomen en ik moest af en toe “sierlijk” over de plassen heen dansen om naar geen natte voeten te krijgen. Op naar huis! Wat normaal een ritje van 40 minuten is, duurde dit keer bijna anderhalf uur. Ik hoorde het al in de auto. Veel files vooral rond Amsterdam. Op de A1 tussen Naarden en Blaricum 7 km. file. Maar ze waren erbij vergeten te vertellen dat het al vanaf Diemen langzaam rijden en stilstaand verkeer was. Ik zuchtte opgelucht toen ik op de A6 reed. Geen files en direct door naar huis. Fout!!! Ik weet niet wat er vandaag aan de hand was, maar de mensen reden vandaag zo knudde… Het leek alsof de Albert Heijn een gratis rijbewijs bij een kuipje Bona had weggegeven. Maar liefst 3 kettingbotsingen op een traject van 7 kilometers tussen Almere-Buiten en Lelystad. Wat doen die mensen allemaal in de auto? DVD’tje kijken? Mobiel bellen? Lekker op de Gameboy spelen? Of misschien een krantje lezen? Geen idee, in ieder geval hadden ze hun aandacht niet bij het verkeer. De ongelukken waren nog maar recent gebeurd want er was nog geen politie of ambulance in zicht. Vlak voor de afrit naar Lelystad gebeurde weer bijna een ongeluk toen er iemand met een rotgang aan kwam rijden en op het laatste ogenblik zijn auto tussen het afslaand verkeer perste. Wat ben ik blij dat ik morgen weer met de trein ga.
- Details
- Geschreven door Jef
Vandaag hadden wij dus een begrafenis. Zaterdag hebben we de rouwkaart ontvangen en daarin stond het hele programma. De kerkdienst zou om 9.45 beginnen en daarna zouden we in stoet eerst langs het huis en daarna naar de begraafplaats rijden. De kerkdienst was zeer persoonlijk en ook erg emotioneel. Het doet je pijn om je vrienden te zien huilen. Maar gelukkig wisten ze goed met alles om te gaan en zowel de kinderen als de kleinkinderen hebben op passende en persoonlijke wijze afscheid kunnen nemen. Er was slechts een puntje waaraan ik mij gestoord heb, de voorganger vond het nodig om de Christelijke toewijding van de overledene te “misbruiken” om zieltjes te winnen voor zijn eigen kerk en om mensen uit te nodigen voor hun gastendienst. Ik krijg van dat soort zaken altijd een bittere nasmaak in mijn mond.
Daarna was het tijd om naar de begraafplaats te rijden, dit gebeurde via een omweg om langs de woning van de overledene te gaan. Terwijl we in de rouwstoet de lijkwagen volgen viel mij op dat er tegenwoordig geen eerbied meer is voor de doden. Vroeger behoorde een rouwstoet net zoals een kudde militaire tot een colonne en behoorde voorrang te krijgen op de weg. Maar in het normloze tijdperk waarin wij nu leven mogen rouwstoeten nu gewoon ingehaald en doorbroken worden, ze hebben zelfs geen voorrang meer. Dit is iets wat mij steekt. Ik kan nog wel herinneren dat men vroeger stil stond als er een rouwstoet voorbij kwam, mannen hun hoed afnamen, auto’s stopte etc. En nu? Slechts een enkele automobilist geeft een rouwstout nog voorrang maar het liefst scheuren we ze met 180 km/uur voorbij en als het nog even kan proppen wij de auto tussen de lijkwagen en de eerste rouwauto. Ja mijnheer Balkende, u zeurt alsmaar over de verlepte normen en waarden maar zorg eerst maar dat u zelf weer een aantal normen en waarden herstelt.
De ten aardestelling was zeer emotioneel: vrouw, kinderen en kleinkinderen namen afscheid met elk een witte roos. Het definitieve afscheid is het zwaarste. Je staat op een afstand en ziet je vrienden verdriet hebben, het liefste zou je op ze af willen rennen en knuffelen, troosten en dicht tegen je aan houden. Maar de familie troost elkaar en jij kan alleen toekijken met een brok in de keel. Tijdens de condoleance kan je er eindelijk voor ze zijn. Het is zo dubbel als ze zo blij zijn dat je er voor hen bent. Blij en toch zo verdrietig. Dit zijn van die dagen dat je er even doorheen moet bijten.
De laatste wagen - Mathilde Santing
In de laatste wagen
Da's de tiende wagen
Of de twaalfde wagen
Hoe dan ook, de laatste
In de laatste wagen
Wordt geen traan gelaten
Om de voorste wagen
Da's de grootste wagen
Da's de langste wagen
De bekranste wagen
Die ze zwaar beklagen
In de tweede wagen
En de derde wagen
En de vierde wagen
In de laatste wagen
Wordt geen zwart gedragen
Hoor je lustig praten
Zelfs gelach naarmate
Er steeds stiller straten
Worden ingeslagen
Door de eerste wagen
De verkeerdste wagen
Da's de zwartste wagen
De benardste wagen
Diep betreurd bij vlagen
Door de tweede wagen
En de derde wagen
En de vierde wagen
In de laatste wagen
Wordt geen kruis geslagen
Hoor je harde vragen
Over doen en laten
In de levensdagen
Van de arme brave
Die daar wordt begraven
In de omfloerste wagen
De beroerdste wagen
Die wordt uitgedragen
Door de zwaargeslagen
Lange tweede wagen
En de derde wagen
En de vierde wagen
In de laatste wagen
Zitten jonge blagen
Zonder veel genade
Als de kronkelmaden
Die straks zullen knagen
Aan de uitgedragen
Dode en zijn daden
In de eerste wagen
Da's de kilste wagen
Da's de stilste wagen
Maar er komen dagen
Maar er komen dagen
Dat de kwade blagen
In de laatste wagen
Da's de kaalste wagen
Worden uitgedragen
In de voorste wagen
De ongestoordste wagen
Da's de meest blije wagen
De enig vrije wagen
De see you later wagen
De ik weet nu beter wagen
- Details
- Geschreven door Jef
Sinds de zomer weer in het land is, laat Ajax de kat zich amper zien. Hij geniet volop van het zonnetje en is zelden binnen. Pas bij mijn thuiskomst komt mijnheer aangelopen en wil naar binnen. Ik heb nog geen tijd om boe of bah te zeggen of mijnheer begint al zijn klagend katten mauwgezang. Miauw, miauw, miauw, voed me…. Miauwww miauwwwwww, hier is mijn bakje. Hij draait zenuwachtig rondjes om zijn etensbak. Hij wil eten en laat dat goed merken. Ik heb amper tijd om even op adem te komen, rusten gaat niet want het kattengezang gaat onverminderd door. Zuchtend wou ik dat het al winter was want dan is mijnheer niet met een poot buiten te krijgen en ligt prinsheerlijk voor de warme kachel of lekker tussen Wim en mij in terwijl we op de bank een DVD’tje kijken. In de winter kan Ajax zo lekker jaloers doen. Als Wim en ik dan knus tegen elkaar aan kruipen wurmt Ajax zich tussen ons in, hij hoort er tenslotte ook bij en als we hem dan lekker achter zijn oortjes krabbelen klinkt er hard geknor en hangt er een kwijlsliertje uit zijn mond. Maar het enige wat ik nu hoor is kattengejammer, gekrijs van een kat die zo te horen uitgehongerd is. Ik schep zijn bakje vol en als een echt roofdier valt hij aan, natuurlijk uitgehongerd van het ravotten. Ondertussen stort ik mij vermoeid op de bank, maar tijd om uit te rusten heb ik niet. Ajax heeft zijn buikje rond gegeten en wil weer naar buiten waar het avontuur lonkt en het zonnetje zijn oranje-rode haartjes verwarmt. Miauw, miauw klinkt het weer. Dit keer klagelijk bij de achterdeur. Tegenstribbelen heeft geen zin, Ajax wil weer naar buiten en laat dat goed merken. Okay dan. En weg is Ajax en we zien hem pas weer de volgende dag.
Vanmorgen kwam ik de deur uit om naar mijn werk te gaan. Ajax zat aan de overkant van de straat en zag mij. Loom en met een air als koning van de straat kwam hij op mij toegelopen. Dat er een auto aankwam, kon hem niet deren. Mijnheer liep rustig door, terwijl de auto vol in de remmen moest. Domme domme Ajax, die auto is veel harder dan jij hoor. Pas toch op, vandaag of morgen gaat het helemaal mis en remt de auto niet voor je. Het is een wonder dat Ajax nog zijn 10de levensjaar heeft gered want ontzag heeft hij niet voor auto’s. Zelfs als wij de oprit op komen rijden, komt Ajax aangerend en stort zich voor de wielen van de auto. Heeft hij zelfmoordneigingen? Wil hij de auto kopjes geven? Ik weet het niet, maar ik moet elke keer vol in de remmen en heel langzaam rijden terwijl hij trots vooruit de auto waggelt, zijn buik klotsend van links naar rechts. Als een echte koning van de straat.
- Details
- Geschreven door Jef
Door je hele leven heen bouw je een aantal vriendschappen op. Sommige vrienden worden hechte vrienden, andere blijven op een afstand en als je heel veel geluk hebt, heb je vrienden voor het leven. Hoe ontstaat nu vriendschap? Ik zou het echt niet weten, sommige vrienden ontmoet je op de raarste plaatsen: werk, hobby of andere plekken. Frank en Nancy zijn hechte vrienden die wij hebben leren kennen via de computer, Frank via de chat en Nancy vanwege haar internetsite. De vriendschap met Paula en Gerard begon tijdens de winter-Efteling. Paula is de zus van Frank en we waren met een heel stel naar de Efteling. Paula kenden we toen nog niet zo goed, het eerste wat we zagen is dat ze voordrong bij de kassa (foei!), geen goed begin dus. Maar het was nogal glad en Paula had gladde schoenen aan, wij hadden een arm vrij. Het begin van een goede vriendschap. Jelly leerde wij weer kennen omdat ze een relatie kreeg met een vriend van Wim, Andreas en het klikte.
Andre ken ik ondertussen al heel lang, op de kop af 25 jaar. Ik was vakantiekracht bij een foto-ontwikkelcentrale waar mijn moeder ook werkte. Andre werkte op de foto-afdeling en we merkte dat we dezelfde hobbies hadden: muziek, computers en films. We trokken steeds meer met elkaar op en werden goede vrienden. Hij kwam vaak bij ons thuis en ik bij hem. Wij werden zeg maar, kind aan huis. Ook met Andre’s zus Karin kon ik het heel goed vinden. Ook nadat Andre op zichzelf ging wonen, bleven we veel met elkaar omgaan. Ik herinner mij de avonden dat Andre, Karin en ik naar muziek luisterden en hele, soms diepe, gesprekken hielden. Lief en leed kwam langs en samen hebben we gelachen en gehuild. Ik heb bij Andre mijn eerste (en enige) kater opgelopen en zo kan ik nog veel meer verhalen vertellen. Door omstandigheden gingen wij elkaar steeds minder zien, maar de vriendschap bleef. Karin is ondertussen getrouwd en ook met hun zijn we goede vrienden gebleven. Met Andre en Karin hebben wij het soort vriendschap waar men elkaar niet vaak ziet. Maar hebben we elkaar nodig dan weten we bij elkaar aan te kloppen. Het soort vriendschap waar je zuinig op moet zijn. Een paar weken geleden zijn Karin en haar man hier nog geweest. Het was weer ouderwets gezellig. Helaas is de vader van Karin en Andre afgelopen donderdag overleden. Het ging al een tijdje niet goed met hem en voor hem kwam de dood als een bevrijding. De familie blijft echter verdrietig achter. Dinsdag is de begrafenis, natuurlijk gaan Wim en ik er naartoe. Ik ken de goede man tenslotte ook al 25 jaar en een goed mens was het zeker. Altijd vrolijk en in zijn geloof een echt Christen. Ook in deze moeilijke tijd zullen Wim en ik voor Andre en Karin klaar staan, dat weten ze. In goede en in slechte tijden is vriendschap kostbaar.
Pagina 12 van 25
