- Gegevens
- Geschreven door: Jef
In de maand mei leggen niet alleen de vogeltjes een ei, maa rhet is ook de maand van het songfestival. Nu heb ik daar een beetje een haat/liefde verhouding mee. Een leuke happening maar meestal is het maar vloeken/tieren en schelden op de puntentelling. Nu zat ik dit jaar een beetje te twijfelen of ik wel wou kijken aangezien Nederland en Belgie onterecht sneuvelde in de halve finale, ten gunste van bijna alleen maar Oost-Europese landen. Maar Pasula en haar eega zouden zaterdagavond ook bij ons komen kijken en dan wordt het altijd een gezellige boel. Aangezien Wim tot drie uur moest werken, besloten Pasula en ik alvast de winkels in te duiken om allerlei lekkere dingetjes voor de avond te halen.
Bij een lekker bakkie koffie kwamen we op het idee om met de bus naar Emmeloord te rijden om Wim daar op te halen en daar de boodschappen te halen. Maar eerst werd even gestopt bij de bonbonerie waar het oog van Pasula getrokken werd tot een naakt mannenlichaam van chocolade. Waar was ze van aan het kwijlen? Het chocolade of het naakte lichaam in alle details. Nadat ze iets murmelde over te klein geschapen, zette het lichaam weer weg. Met een doos vol heerlijke lekkerheden verlieten wij de winkel. Iets voor bij de koffie hadden dus al gekocht. Wij kwamen bij de markt aan, misschien hadden ze daar ook iets lekker. Nou en of… Het koste Pasula wel een fortuin, 13 corndogs voor het vette bedrag van… 1 euro. Hahahaha, blijkbaar is op de markt je euro geen gulden waard. Even verderop stond de groenteman met het heerlijke witte goud.Ik kocht een kilo asperges
(Jef) Een kilo asperges, maar niet van die dikke
(Pasula) giebel giebel…
(Verkoopster) Goh de meeste mensen houden van die dikke
(Pasula) gniffel gniffel..
(Jef) Nee, geeft mij van van die dunne, die zijn veel lekkerder
(Pasula)Proest….
Jaja, adirty mind is a joy forever
Normaal is een bustocht vrij saai. Maar dit keer niet. Onderweg stapte er een oud boertje de bus in. Een jaartje of 70 gedragen in gele klompen, stoppelbaardje en amper tanden in zijn mond. Het was meteen te merken dat hij op een praatje uit was. Eerst was de buschaffeur aan de beurt maar die gaf geen sjoegen. Toen een oud echtpaar die schuin voor hem zat, maar die gaven ook niet thuis. En toen… was Pasula aan de beurt. Het begon zo gezellig maar al snel stak hij hele tirades af dat Maxima een sloerie was net zoals Mabel en Prinses Diana had een kogel moeten hebben. De ogen van Pasula werden groter en groter en haar vuisten balden. En ik, ik lach in een deuk, net zoals de rest van de passagiers achter in de bus. Nog nooit zo een leuke busrit meegemaakt, maar Pasula zal er wel anders over gedacht hebben.
Wim keek vreemd op toen hij ons de winkel in zag komen. Hij moest nog even dus gingen wij alvast wat lekkere dingen halen. Althans, ik haalde lekker eten en Pasula fotografeer de lekkere collega's van Wim die van ellende niet wisten hoe snel ze aan het fotomonster moesten ontsnappen. Die heeft voor haar leven een winkelverbod daar gekregen voor het lastig vallen het personeel, hahaha. Met een kar vol lekkers stonden wij bij de kassa… Oeh-hoe ah-ha… Verbaasd keek ik om mij heen. Oeh-hoe ah-ha… Waarom keek Pasula ineens zo naar mijn kruis? Shit, het geluid kwam uit mijn kruis. Ik was even vergeten dat ik een nieuwe mobiel heb en als ringtoontje zo'n Luv'-yel had ingesteld. Met een rode kop nam ik de telefoon open kreeg meteen een standje van Wim want voor de kassa hing een bordje dat je er niet mocht telefoneren omdat de computer op hol kan slaan. Pasula lag in een deuk… Onderweg nog even bij de bakker gestopt voor wat lekkere broodjes. Pasula's aandacht werd getrokken door een Fries suikerbrood. Toen ik had afgerekend zei ze sip: Heb je geen suikerbrood? Waarop de verkoopster antwoordde: Neemt u toch een suikerbrood mee, anders is ze het hele weekend onvredigd. Hele visioenen vlogen door mijn gedachte. Het spijt me, ik weet niet hoe het met die verkoopster zit, maar Pasula bevredigd zich volgens mij niet met een suikerbrood!!! (althans, ik hoop het echt van niet, al dat suiker geeft zo'n kleefboel…
De avond was geslaagd, Pasula en ik hadden een lekkere maaltijd gemaakt. Moussaka, tomatensalade, pittige gehaktrolletjes in tomatensaus en rijst. En toen was het tijd voor het Songfestival. Hier zal ik maar geen woorden aan vuil maken, behalve dat Nederland maar heel goed moet nadenken of ze volgend jaar nog mee willen doen. Wij hebben met z'n vieren besloten om volgend jaar NIET meer te kijken.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Normaal krijgen wij elke dinsdag hoog geëerd bezoek in de vorm van Prinses Pasula. Maar aangezien Wim dinsdag moest werken, besloot ik de prinses zelf maar met een bezoekje te vereren. Ze zou klokslag vier uur bij het station klaar staan. Maar je denkt de Wet van Murphy, als er iets mis kan gaan gaat het ook mis. Bij station Weesp ging het mis, een sein/wisselstoring. Het zou maar een paar minuutjes duren. Die paar minuutjes duurde uiteindelijk een half uur. Gelukkig zat Pasula voor het station nog lekker van het zonnetje te genieten en gezamenlijk liepen we de binnenstad in. Althans, wat er nog van over is. Want sinds kort heeft Almere een nieuw stadshart en veel winkels zijndaar nu naar verhuisd. Gelukkig, de winkel waar ik naar toe moest zat er nog: De Free Record Shop. Ik was namelijk op zoek naar de DVD van de groep waar ik vroeger verzot op was: Luv’. Momenteel zijn de dames weer bij elkaar en elke week geniet ik van hun soap. Na wat gezoek, zocht ik wat ik vond. Op de hoes prijkte een sticker met daarop tweede DVD voor de halve prijs. Pasula stond hevig te twijfelen. Een DVD van Luv’ voor 6 euro… Ja… Nee… Ja… Nee… Ja… het werd uiteindelijk: Nee! Met een DVD vol jeugdherinneringen onder de arm verlieten we de winkel. Tijd voor een heerlijk ijs. We liepen naar Mariola, de beste ijs-winkel van Almere. Maar helaas… Ook deze winkel was slachtoffer geweest van het veranderde stadshart en was verdwenen. De wereld van Pasula en mij stortte volledig in, beteuterd stonden wij daar op het grote plein met tranen in de ogen. Als troost besloten we maar wat lekkere bonbonnetjes te halen voor bij de koffie. Niet te geloven, maar zelfs daar is de oranjekoorts losgebarsten, als ware voetbalhater is dat voor mij een doodszonde. Chocoladevoetballers etc. yuck yuck yuck!!! Geen oranje in ons doosje… Tijd om naar huis te gaan en laten we nu langs een kwalitaria komen waar ze DE meloen-citroen ijs verkochten waar Pasula zo dol op was…. Tja, dan moet je toch even proeven…
Bij Pasula aangekomen, was het tijd om hard aan het werk te gaan. Aangezien Pasula en pannenkoeken bakken niet samengaan, was ze blij met wat hulp. Ik bakte de pannenkoeken en Pasula ging over de kaaspannenkoeken wat resulteerde in een kaaspannenkoeken-calzone op mijn bord. Ach, dat is weer eens wat anders. Na een aantal heerlijke pannenkoeken moest ik weer aan het werk (wat een slavendrijver he, die Pasula). Er moesten namelijk nog wat dingen gedaan worden aan haar computer. Maar ook haar man had wat problemen aan zijn computer, en toen ik eindelijk naar beneden kwam bleek Pasula lekker mee te swingen en zingen met Luv'. Sha-la-la-la-la-la-la-la… En ze had spijt dat ze toch de DVD niet had gekocht….
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Gisteren heb ik het bed gedeeld met een ongehuwde man, tenminste volgens de gemeente Lelystad. Omdat er namelijk wat dingen via de notaris geregeld moesten worden, kwam deze erachter dat Wim en ik als ongehuwd staan geregistreerd. Zeer opmerkelijk, aangezien we al bijna 4 jaar getrouwd zijn. Meer dan 60 personen en honderden foto’s zijn hiervan getuige. Op hoge poten en met ons trouwboekje onder de arm, stapte we gisteren naar burgerzaken. Aan de balie hebben we het hele verhaal gedaan en met een achterdochtige blik in de ogen zocht de dame achter de balie onze gegevens erbij. Inderdaad, volgens Gemeente Lelystad zijn we ongehuwd. Ook ons trouwboekje mocht geen uitkomst bieden, iedereen kan wel zo’n boekje maken. Kortom, mevrouw geloofde niet dat wij getrouwd waren en liet dat duidelijk merken. Ze had dit nog nooit meegemaakt, bla bla bla en bla die bla. We moesten de volgende dag maar telefonisch contact opnemen met afdeling Burgerzaken, zij werkte daar normaal niet. En we konden weer gaan.
Vanmorgen dus even gebeld. Een zeer vriendelijke dame noteerde al mijn gegevens en zou contact opnemen met de Gemeente Amsterdam, waar we getrouwd zijn. Waarschijnlijk was er iets mis gegaan met de mutatie-doorgifte. Nou lekker dan… Laten we maar hopen dat alles snel geregeld is, ik voel mij momenteel maar half getrouwd.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
De afspraak was van de week al gemaakt. We zouden gisteren een biologisch dagje houden. Vlak bij Lelystad heb je een biologisch landbouwgebied, waar we al eerder geweest waren en het goed toeven was. Om klokslag 11 haalde we Pasula van het station en reden er naar toe. Het was al met al maar een dooie bedoeling. De vorige keer, met de open dag, was het er druk en gezellig en nu stonden we een beetje in the-middle-of-nowhere. Zelfs het leuke theehuis, Wind In De Wilgen, lag er stilletjes bij. Toch besloten we maar even in de tuin te genieten van de zon en wat nattigheid. Dat werd cappuccino voor Pasula en Wim en ik ging voor een heerlijk potje oranjebloesemthee. Na van de zon en de bijen van de nabijgelegen imker te hebben genoten, ging we op zoek naar het biologisch tuincentrum, die pas om 12 uur open bleek te zijn. Kortom, we hielden het voor gezien en besloten maar naar het winkelcentrum te gaan waar een biologisch winkeltje zat en volgens de verhalen tijdens de open dag allerlei soorten kaas te koop was. Nou, dat viel eventjes tegen. De winkel was inderdaad gevuld, niet met kaas maar vol alternatieve en geitenwollensokken-types. Dat viel een beetje tegen want Pasula en ik waren op zoek naar allerlei lekkere kaasjes.
Omdat ik die dag de chaffeur was, besloot ik maar richting Volendam te rijden waar ik tijdens ons laatste bezoek aan de stad een kaasboerderij tegen was gekomen. Het was heerlijk weer en dankzij de climate control in de auto, was het warme weer goed uit te houden. De kaasboerderij was makkelijk te vinden. Het bleek uiteindelijk niet alleen een kaasboerderij te zijn, maar ook een klompenmakerij en het geheel was ingericht op grote groepen toeristen. Die waren gelukkig in geen velden en wegen te bekennen en zaten dankzij het weer waarschijnlijk allemaal in de Keukenhof. We raakte aan de praat met een jongen die daar werkte, kregen een korte uitleg en terwijl ik met hem aan het praten was werden Pasula en Wim ondeugend en besloten allerlei hoedjes, petjes en klompen te passen. En maar elkaar fotograferen, de kindjes. De jongen vertelde ook dat de toeristen werkelijk die houten tulpjes en kitserig beschilderde klompjes kochten. Vanuit de klompenmakerij liepen we naar de kaasafdeling. Pasula en ik waren in de kaashemel. We kregen een hele uitleg van een lief meisje in klederdracht. Toen ze vertelde dat ze ook chocolade-kaas hadden gemaakt, spitste Pasula en ik onze oren. Kaas en Chocolade… Een niet allerdaagse combi maar wel twee enorme lekkernijen. Helaas, die kaas hadden ze alleen voor een collega gemaakt als grapje. Wel hadden ze dynamiet-kaas, een pittig kaasje met allerlei kruiden, knoflook etc. In de winkel stonden allerlei schaaltjes met kaas om te proeven. Herstel, in de winkel stonden allerlei schaaltjes met kaas want toen wij de winkel verlieten was daar weinig meer van over. Maar ze hadden goede zaken met ons gedaan dus met een kofferbak vol kaasjes reden we verder. Pas toen we Volendam weer uit waren, kwam Pasula erachter dat we in haar favoriete stad waren geweest. En ze heeft niet eens een paling gehapt. Schande. Maar heb maar niks van Volendam gezegd, want voor ik het weet sta ik weer in Volendam’s kostuum op de foto, net zoals de vorige keer toen we met Pasula door Volendam liepen.
Wim kwam op het idee om eens in Ilpendam te gaan kijken. Via een smal dijkweggetje, dwars door de groene weilanden kwamen we in het rustige Ilpendam terecht. Twee kerken, dorpshuis en een cafeetje; dat is ongeveer Ilpendam. En wat doe je dan, dan strijk je neer op het terrasje van het cafe. Lekker wat zonnestraaljes happen, drankje drinken en geniet van de zon en de vele langskomende fietsers. Ondertussen was de kaas alweer verteerd en was het tijd voor een hapje. Wim ging voor een tomatensoepje, ik nam twee kroketten op brood en Pasula ging voor het stokbrood met kruidenkaas. Wim en ik trokken onze wenkbrauwen, die dag ervoor was net een tand getrokken, en dan hard stokbrood? Inderdaad, de kruidenboter was geen probleem maar het stokbrood wel. Dus kreeg Pasula mijn sneetje brood en ik ging voor het stokbrood. Stokbrood met kroket, het is weer eens wat anders. Vanuit Ilpendam reden we naar Landsmeer, waar de roots van mijn voorouders liggen. Maar oh schrik, daarvoor moesten we wel met een eng pontje het water over. Vaste lezers weten ongetwijfeld dat ik watervrees van hier tot Tokyo heb. Pasula en Wim hadden de grootste schrik.
Via Landsmeer belanden we uiteindelijk in het Boven IJ Winkelcentrum in Amsterdam Noord. Tijd om de inwendige mens te voeden, want een Vlaams Frietje kan Pasula niet weerstaan en wie ben ik dan om dan niet gezellig met haar mee te doen. Terwijl ik in de rij stond om de patat te halen, hadden Pasula en Wim een aantal vrije stoelen op het terrasje gevonden. Het zijn van die plastic slappe kuipstoeltjes waar ik al zo’n hekel aan heb. Ik besloot dus maar om niet in de stoel weg te zakken maar wat vooraan op de stoel te gaan zitten. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ineens voel ik mij wegzakken, de poten gleden langzaam naar opzij. 1ste verdieping frietjes, begane grond uitgang… Voor ik het wist zat ik met mijn zakje friet op de grond, midden in een drukke winkelstraat. Het schaamrood steeg naar mijn kaken, terwijl Pasula en Wim mij een beetje schaapachtig aankeken.
Ondertussen was het tijd geworden om weer op huis aan te gaan en eerst moesten we nog even wat boodschappen doen bij de C-1000. Wat een flutwinkel zeg. Onoverzichtelijk en bovendien was het assortiment beperkt. Maar toen Pasula en ik een reep Chocolade met Cranberries zag, waren we verkocht. Maar die reep zou ons nog behoorlijk opbreken. Na de rest van de boodschappen, begaven we ons richting kassa. Wat een drukte, niet normaal meer. Natuurlijk pakte we, tegen beter weten in, de kortste rij. Achter de kassa zat er meisje die het al helemaal gehad had. Met een chagrijnige blik scande ze langzaam de boodschappen langs de kassa. Uiteindelijk waren wij dan aan de beurt, helaas de kassa weigerde om de prijs van de cranberrie-chocolade op te hoesten. Geen van de andere caissières wist ook de prijs, dus met rollende ogen belde onze vrolijke tante naar het kantoortje. Ze vroeg de prijs en degene aan de andere kant werd door haar getracteerd op een scheldkanonnade waar wij bleek om de neus van werden. Haar werktijd zat er al een half uur op en ze was nog niet afgelost en ze moest nu naar huis. En de telefoon werd erop gesmeten. Haar vingers gleden boven de toetsen van de kassa, “wat voor een prijs zei ze nu”, prevelde ze. Ze besloot opnieuw te bellen, maar het kantoortje hield zich niet uit uit angst voor een nieuwe scheldpartij. Ondertussen werd onze rij steeds langer, net zoals ze gezichten van de klanten in onze rij. “Laat de chocolade anders maar zitten” siste Wim mij toe. Ben je gek, het werd nu pas leuk! Een collega werd erbij gehaald, die ging in de schappen kijken wat de prijs was. Na een tijdje kwam ze terug, ze had de chocolade niet gevonden. Ik legde uit waar het te vinden was, ze ging en kwam maar niet terug. Ondertussen werd er een andere winkeljongen erbij gehaald, ook hij ging zoeken en liep vervolgens de verkeerde kant op. Dit werd Wim te veel en hij besloot zelf maar te kijken. Het was uiteindelijke Wim die zelf de prijs maar ging kijken… € 1,69!!! Op dat moment kwamen de twee andere winkelbediendes terug en werd de caissière afgewisseld. Haar collega kreeg kreeg een vuile blik, ik het kassabonnetje, een glimlach en een verontschuldiging dat het zo lang duurde. Met een glimlach liepen we de winkel uit…