- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Soms moet je gewoon een sprong in het diepe maken. Gewoon iets geks doen. Iets durven. Te gaan waar geen andere homo ooit gegaan is. Soms moet je gewoon naar de Huishoudbeurs. Afgelopen week zijn Pasula, Wim en ik naar de Huishoudbeurs geweest. Was dit vroeger een beurs waar de brave huisvrouw kon zien hoe het wassen niet meer met de tobbe ging maar geheel en al elektronisch, nu is het een commerciële walhalla waar grote en kleine bedrijven agressief hun producten aanprijzen. Het begon al goed. De trein was al goed gevuld met de doorsnee Libelle-vrouwtje. Het typje dat de provincie normaal niet uitkomt en nu eindelijk met een vriendin losgelaten wordt in het slechte Amsterdam. We waren net aangekomen op station RAI en liepen naar de RAI toe, toen Pasula en Wim al begonnen te zeuren: Ome Jef, ik moet plassen… Helaas voor hun stond er voor de kassa’s een rij van hier tot Tokyo. Een wachttijd van meer dan een kwartier en mijn reisgenoten waren te bedeesd om bij een van de oudjes in de rij een depend-slip te lenen. Eenmaal binnen schoten ze dan ook als een speer naar de toiletten om even later met een opgelucht blik in de ogen weer te verschijnen. Het echte werk kon beginnen, hoewel Pasula het liefste meteen naar de eetafdeling was gegaan, besloten we toch eerst maar de andere kant op te gaan. Het was druk, heel druk. Hele kuddes vrouwen krioelde door de hallen en gangen. Een mierenhoop was er niks bij, waar waren we aan begonnen. Onderweg kwamen we veel vrouwen tegen met een handig karretje op wieltjes. “U krijgt hem gratis bij de Ajax/Colgate-stand bij aanschaf van 5 euro aan producten” wisten een stelletje giebelende bejaarden ons te melden. En inderdaad, als snel liep ik ook met zo’n karretje door de gangpaden. Alleen waren die dingen niet berekend op iemand van bijna 2 meter lang, dat ding vloog alle kanten op behalve de juiste. Pasula had het slimmer bekeken en spande Wim voor haar karretje, letterlijk en figuurlijk.
Het is altijd leuk om te kijken waar voor absurde producten op zo’n beurs te vinden is. De meest uiteenlopende producten, van handig tot onzinnig. En natuurlijk mag je op veel standjes iets uitproberen of proeven. Ook wij maakte daar gebruik van. Maar iets weten te scoren is nog heel moeilijk want je moet het opnemen tegen de gehaaide Huishoudbeurs-vrouw, en vrouwen vechten gemeen. Een hoop ellebogenwerk en gegraai. Maar scoren hebben we gedaan. We hebben meegewerkt aan een test voor de Consumentenbond over Light-chips. In het ene bakje zat normale chips en in het andere bakje lag normale chips. Opvallend dat de magerste in ons gezelschap als enigste raadde wat goed was, de andere twee vonden toch echt de Light-chips het lekkerste. Na een korte lunch was het dan eindelijk tijd voor de eethal. Veel proeven, hapjes en zelfs een speciale hoek voor alcoholische dranken. Na 15 minuten liepen Pasula, Wim en ik een beetje teut over die beurs. Halverwege de eethal stortte Pasula in, even later ging ook ik onderuit. Tijd om naar huis te gaan. Overweg was het moppertijd. Over de drukte, de vervelende vrouwen, etc, etc. Dit doen we nooit meer, roepen we in koort. Wedden dat we er volgend jaar weer gaan? Wie gaat er mee?
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Er zijn van die dingen die je eigenlijk nooit mee hoopt te maken. Dat zijn van die dingen die altijd een ander overkomen: een ernstige ziekte of een ongeluk. M aar afgelopen week hebben ook wij daar te maken mee gehad. Dinsdagavond ontkwamen wij er ook niet aan. Wim was naar zijn moeder geweest om te helpen bij de verhuizing. We moesten die avond nog stemmen en ook hadden we prinses Pasula die een koninklijke maaltijd verwachtte. Maar wie er ook kwam geen Wim. Een belletje naar zijn moeder leerde dat hij al om kwart voor vier was vertrokken en ondertussen waren we al dik twee en half uur later. Nu ben ik een typje dat zich altijd heel snel ongerust maakt. Dus ik maakte mij behoorlijk ongerust. En om kwart voor zeven kwam mijnheer doodleuk binnengewandeld alsof er niks aan de hand was. Ik moest en zou mijn ei kwijt en begin meteen van wal te steken over het feit dat ik doodsongerust was en waar mijnheer had uitgehangen.
Dat hij net een ernstig auto-ongeluk had gehad, had ik ook niet kunnen beseffen. Hij reed op de A-6 van Emmeloord naar Lelystad toen hij een black-out kreeg. Hij belande met zijn ene wiel in de berm, toen hij wou corrigeren raakte de auto in een spin, vloog over de kop en belandde in de middenberm tegen de vangrail. Gelukkig mankeerde hij weinig en is er slechts met de schrik en een lichte hersenschudding van af gekomen, maar de auto is total loss. Toen ik dat allemaal hoorde schrok ik mij wezeloos en schaamde mij diep dat ik zo tegen hem te keer ging. Okay, de auto is total loss en dat is heel jammer, maar het is veel belangrijker dat Wim er goed vanaf gekomen is. Hij heeft echt een beschermengeltje op zijn schouder zit. Ik ben dan ook dankbaar dat ik hem nog steeds heelhuids bij mij heb. Daar hoor je wel andere verhalen over.
Wim moet het voorlopig even rustig aandoen en binnenkort moeten we maar gaan omzien naar een andere auto. Vreemd, zo vier je feest… zo heb je een ongeluk achter de rug…
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Afgelopen zaterdag was Pasula jarig. En wat doe je nu voor een Prinsesje die alles al heeft wat haar hartje begeerd. Daarom besloten wij het dit jaar maar eens over een creatieve boeg te gooien. We kwamen op het idee om haar een aantal kleine cadeautjes te geven. Voor elk jaar een en omdat onze prinses geen 18 meer is, zijn we al maanden bezig met het uitzoeken van cadeautjes. Door de jaren heen duizenden foto’s hebben geschoten, zaten er genoeg chantage-foto’s tussen waar ons Pasulaatje in de meest vreemde poses staat. Hiervan hebben we dus een boekwerkje gemaakt. Elke foto met een cryptische omschrijving correspondeerde met een van de cadeautjes. Het was even een werkje maar dan had je ook wat. Knakworsten, spliterwten en een ouwe wijven onderbroek is voor jullie misschien een vreemd cadeau, maar Pasula begreep wel wat we ermee bedoelde. Daarna was het tijd om Pasula weg te lokken zodat het huis versiert kon worden. Pasula en ik gingen boodschappen doen, terwijl zij door de winkel schoot. Deed ik mijn best om extra langzaam mijn spulletjes uit te zoeken. Gelukkig was het ook nog eens stampend druk. En toen wij weer thuis kwamen was het huis versierd met ballonnen, slingers en vaantjes en had de reusachtige witte onderbroek een mooi plaatsje aan de muur gekregen. Daarna doken Pasula en ik de keuken in om voor het eten te zorgen en de salades te maken.
We hadden net het eten achter de kiezen toen de rest van de gasten binnenkwamen. Het werd een koninklijke avond. Koning Marcel arriveerde met zijn gemaal en ook Markies Dray was met echtgenoot aanwezig. Het werd een heel gezellig avondje waarbij ik andere loggers ook eens in het eggie mocht aanschouwen. Ook van de anderen kreeg Pasula veel mooie cadeau’s. Het was voor haar een verjaardag die ze niet snel zal vergeten. Hierboven een klein detail van een van de foto’s die in ons boekwerkje stond, dan kan je voorstellen wat voor ellende Pasula heeft moeten doorstaan met onze cadeau’s.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Afgelopen week was een spannend weekje. Het plan dat ik insuline moest gaan spuiten, was gekomen. En ik moet eerlijk bekken dat ik daar eigenlijk wel als een berg tegenop zag. Tot voor kort kon ik het nog met medicijnen doen maar ook dat ging niet meer. Afgelopen tijd moest ik 7x per dag bloed prikken om te kijken of ik kon voldoen met 1x insuline prikken of dat het 3x per dag zou worden. Afgelopen woensdag moest ik terugkomen en dan zou ik leren prikken. Tevens zou ik te horen krijgen hoeveel keer ik insuline moest prikken. Helaas kon Wim niet mee voor de morele steun, maar Pasula bood zich heel lief aan om mee te gaan.
Die woensdag ontmoette we elkaar op station Lelystad Centrum, alwaar we de bus namen naar het gezondheidscentrum Het was koud, waterkoud maar Pasula wou buiten even wachten om wat vervuilde warme lucht in te houden (lees een peuk opsteken). Terwijl we daar zo stonden te kleppen, kwam toch Wim aangereden. Hij had toch wat eerder vrij kunnen krijgen en zo ging ik met een escorte van twee man sterk het gezondheidscentrum in. Bij het vorige bezoek aan de praktijkondersteunster had ze het contact over de afspraak om half vier, maar bij controle in het boekje stond half vijf. Toen om half vier iemand anders naar binnen werd geroepen, checkte ik de tijd even bij de assistente. En inderdaad, ik was een uur te vroeg. En daar zaten we dan met z’n drieën, een beetje beduusd in de wachtkamer. Gelukkig zit er een supermarkt in de buurt dus besloten we even een boodschapje te doen. Nu kunnen wij ons goed vermaken in de supermarkt. De stemming zat er helemaal in toen een van de medewerkers via het omroep-systeem gesommeerd werd naar het S.M.-kantoor te komen. Even twijfelde we of we het wel goed hoorde, maar een tweede oproep overtuigde ons ervan dat we het echt goed gehoord hadden. Vreemde jongens, daar bij de Albert Heyn.
Na de boodschappen was het tijd om weer terug te keren naar het gezondheidscentrum. Nu zat ik natuurlijk wel met een dilemma. Want wie mocht er mee naar binnen? Wim of Pasula? Of geen van beiden? Uiteindelijk ging ik dus met een twee-koppige escorte het kleine spreek kamertje in. De praktijkondersteunster keek wel vreemd op maar vond het totaal niet erg. Ze legde alles goed uit en beantwoorde elke vraag die wij stelde. Gelukkig was mijn bloed-suiker zodanig dat ik maar 1x per dag hoefde te prikken. Het was tijd om te oefenen. Dus in bijzijn van twee dames en Wim liet ik mijn broek zakken. De prikpen werd overhandigd en zonder te blikken of blozen drukte ik de naald in mijn been. Je voelde de naald er bijna niet ingaan en pijn doet het helemaal niet. Wel is het een vreemde gewaarwording om zelf een naald in je been te steken.
Afgelopen vrijdag ben ik begonnen met het prikken van insuline. In het begin is het een laag niveau maar deze wordt steeds opgehoogd tot ik aan een goed niveau zit. Helaas moest ik met een ander medicijn voor mijn suiker stoppen zodat voorlopig mijn suiker nog vrij hoog blijft, maar toch voel ik mij een stuk beter. En als het goed is wordt het alleen maar beter en beter…