- Gegevens
- Geschreven door: Jef
“Wijsheid komt met de jaren” zegt men altijd. Dat is waar, maar dat geldt weer niet voor te veel jaren. Dat heb ik van de week zelf mogen ondervinden.
Het was alweer een tijd geleden dat wij bij mijn oma waren geweest dus donderdag was het weer zo ver. Mijn oma is nu 84 jaar en is niet zo kwiek meer als vroeger, met haar gebrekkige gezondheid komt ze de deur eigenlijk niet meer uit en valt dus voornamelijk terug op haar muziek & televisie. Ze zal een van de weinige oudjes in het verzorgingshuis zijn met een eigen video. Hiermee neemt ze allerlei muziekprogramma’s op. Schlagers, Hollandse muziek, opera en kerkmuziek. Als ze dan weer eens een nacht niet kan slapen vanwege de pijn, zet ze midden in de nacht een van haar video’s op. Maar donderdag was ze een beetje droevig. Haar videorecorder van ruim 15 jaar had de geest gegeven. Met haar zakcentje wat ze krijgt kan ze geen nieuwe videorecorder veroorloven.
Nu hebben wij thuis nog een videorecorder staan die we amper gebruikt hebben en ook niet zo snel meer zullen gebruiken. Dus zaterdag, toen we met mijn zusje toch richting Amsterdam reden hebben we meteen de video meegenomen: Verrassing voor Oma. En inderdaad, wat was ze blij dat ze haar programma’s weer kon opnemen.
Maar daar begonnen de problemen… Want Oma wist na 15 jaar de knopjes wel uit haar hoofd, maar nu moest ze de bediening leren van een nieuw apparaat. En verdulleme, dat viel nog niet mee. Ik had alle knopjes van de symbolen overgetekend en erbij gezet wat ze betekenen. De rode knop is voor opnemen en het vierkantje is stoppen. Wil je wel geloven dat ik ruim een half uur bezig ben geweest en waarschijnlijk toch voor de kat zijn viool. Als een gek drukte ze op alle knoppen behalve de goede.
– “Nee Oma, Rood is opnemen…”
Oma drukt op de rode knop.
– “En nu moet ik hem stoppen”… roept oma terwijl haar vinger vertwijfeld boven de knopjes zweeft, waarna uiteindelijk haar vinger triomfantelijk de rode knop raakt.
Ploep, de video springt op timer-opname en luistert naar geen enkel commando meer behalve de aan/uitknop. Met een zucht herstart ik de videorecorder.
– “Oma, vierkantje is stoppen, rood is opnemen”
– “Oh ja jongen. Nog een keer proberen… Opnemen is…. deze knop” en wijfelend drukt ze op het vierkantje.
De video doet niks. Ze drukt nog eens op het vierkantje… en nog eens…
– “Oma, rood was…..?”
Oma kijkt mij aan of ze het in Keulen hoorde donderen.
– “Rood is opnemen” zeg ik nu voor de 15 keer. Ik word er moedeloos van en na een half uur geef ik het op. Het is al veel te laat en we moeten naar huis. We laten oma alleen achter met het videomonster. Ik denk dat ze die avond niet aan opnemen is toegekomen…..
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Tien jaar terug stierf met jou, een deel van mijn leven,
Tien jaar terug stond de wereld even stil,
Zo veel liefde heb jij mij geven,
Jouw lieve lach weer zien is alles wat ik wil.
In memoriam,
D.W.C. Koch (1942-1995)
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Afgelopen woensdagavond had ik een afspraak bij het Achmea Health Centre dat sinds vorig jaar in Lelystad is gevestigd. Mijn werk had mij te kennen gegeven dat ze financieel willen bijdragen om mijn diabetes en gewicht onder controle te krijgen. Na wat speurwerk belandde ik bij Achmea. Toen ik hen belde voor informatie, werd ik meteen uitgenodigd voor een gesprek.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik niet zo’n sportief type ben. Het sportiefste wat ik ooit heb gedaan was klaverjassen. Maar nu mijn suiker zo ontregeld is en mijn overgewicht langzaan de spuigaten uitloopt, begint mijn gezondheid behoorlijk ondermijnd te geraken. Toen wij aankwamen rijden doemde het Health Centre langzaam op en terwijl we dichterbij kwamen leek het gebouw steeds meer op een “ordinaire” sportschool. Eenmaal binnen kregen wij een kop koffie aangeboden (Jeffie nam natuurlijk thee) en moesten wij een formulier invullen want het leek Wim ook wel wat om weer te gaan sporten. Wij kregen een gesprek met een aardige man, met wie ik uiteindelijk gezamelijk op school had gezeten. Ik herkende hem niet want de jaren waren niet gunstig verlopen voor de man’s haardos.
Het werd een standaard gesprekje over de lichamelijke beperkingen van mij en daarna volgde een rondleiding. Nu was het bijna 8 jaar geleden dat ik voor het laatst een rondleiding kreeg in een sportschool, maar mensen mensen.. wat is dat veranderd. Een home-trainer of loopband is volledig geautomatiseerd. Iedereen krijgt daar een persoonlijke sleutel waar het hele trainingsprogramma opstaat. Duw je zo’n sleutel in zo’n apparaat dan stelt hij zich helemaal in op je persoonlijke trainingsprogramma. Bovendien kan je zelf zo’n sleutel ook nog uitlezen en zien hoe veel je van de Tour de France hebt gefiets, hoeveel je van de marathon van New York hebt gelopen en ook kan je zien hoeveel calorieen je verbrandt hebt en welke spieren je hebt getraind. Vol automatisch dus, je hoeft alleen maar je lopen, fietsen of weet ik veel. Ook kan je gratis meedoen aan Pilates, Spinning etc.
Natuurlijk heb ik alles teruggemeld aan mijn werk, maar die staan wat huiverig over alleen lichaamsbeweging en vinden dat er meer aandacht besteed moet worden aan de diabetes. Ik ben het daar ook wel mee eens en ga van de week maar naar de dokter voor een verwijsbrief naar een internet die gespecialiseerd is in diabetes in combinatie met overgewicht. Maar als mijn werk het sporten niet zal vergoeden, denk ik erover om het dan maar zelf te bekostigen.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Het was deze week een druk weekje. Deden wij zaterdag nog Utrechts aan, gisteren was Zwolle aan de beurt. Wim had in Zwolle een afspraak bij de erfelijkheidsarts en aangezien wij het onaangename met het prettige combineren besloten we er maar een prettig dagje van te maken. Pasula zou om 8 uur bij ons zijn en we moesten om half elf in het ziekenhuis zijn. Even alles bij elkaar gezocht: doktersverklaring, fototoestel, mobiel en na de problemen van afgelopen zaterdag leek het mij ook wel verstandig om ook de tube met deo-creme mee te nemen. Na een kop koffie en een broodje vertrokken wij vol goede moed naar de stad der Blauwvingers. Het ziekenhuis was eerder gevonden dan verwacht, we waren ruim 40 minuten te vroeg. Maar goed, terwijl Wim een ponskaartje moest maken was het tijd voor Pasula en mij voor de eerste plaspauze. Nu was het zoeken naar de specialist in het grote gebouw. De erfelijkheidsarts bleek dus in het aparte kinderpaviljoen te zitten. Dus togen de drie kleine kleutertjes naar het kinderparadijs. In de rij voor balie stonden alleen maar ouders met hun kleine kinderen. Ik moet zeggen dat ik mij heel lullig voelde, toen wij aan de beurt waren, werden wij aangekeken met een blik van: “wat zoeken jullie hier?”. Snel overhandigde Wim de brief, ze fronste haar wenkbrauwen en we moesten maar even plaatsnemen in de wachtruimte. We namen plaats tussen de speelblokken, poppenhuis en driewielertjes. Ik zag een glinstering in Wim’s ogen komen en kon hem nog net op tijd een corrigerende por geven. Gelukkig kwam de baliemevrouw al aangelopen. “U moet naar de kelder…” Ik barste spontaan in lachen uit en moest meteen aan William’s kelder denken. Maar we moesten in de kelder letten op een deur met parachutes erop. Wij dus twee trappen af naar de kelder, waar we tegen werden gehouden door een schoonmaakster. We moesten dus weer een verdieping omhoog en wij maar zoeken naar een deur met parachutes… Deur met clowntjes….. Deur met pinguïns… Geen deur met parachutes te vinden. Uiteindelijk bleek het dus de deur met de pinguïns Terwijl Wim en ik naar binnen gingen, bleef Pasula in de wachtkamer wachten. Na een klein uur kwamen we weer buiten. Pasula veerde op. Ze zat helemaal alleen en zelfs de assistente was weg en ze was langzaam in slaap getuimeld. Ik lag in een duik en stak mijn hand in mijn broekzak. Getverdemme, wat was dat? Op een of andere manier was de dop van de tube deo losgeraakt en bijna de hele inhoud was leeggestroomd in mijn broekzak. Alles zat onder: mijn sleutels, mijn mobiel, mijn hele hand en niet te vergeten mijn broekzak. Terwijl ik uitgelachen werd door Wim en Paula ging ik naar het toilet om met toiletpapier alles schoon te maken, wat redelijk lukte. Maar voortaan geen deo meer in mijn broekzak.
Toen werd het tijd om de stad in te gaan. Omdat het ondertussen al rond twaalven was, werd het tijd voor koffie en een broodje. We stopte bij Dunnik waar we een heerlijk broodje en nattigheid hebben genuttigd. Pasula had de dag van haar leven want voor de deur stond een lekkere gozer te praten. Pasula had een prachtig uitzicht. Daarna was het tijd om te winkelen Bijou Birgitte voor Pasula en Wim en de Doughlas voor mij. Ik vind het heerlijk om allerlei geurtjes te proberen en was helemaal weg van 
Chanel Pour Monsieur. En toen was het tijd voor de Zwolse Balletjes. Op de Grote Markt van Zwolle zit een heel oud winkeltje waar ze ouderwets snoepgoed verkopen. Ze zijn ook nog de enige makers van de Zwolse Balletjes, dit wordt al sinds het midden van de negentiende eeuw in de kelder gemaakt. In het westen van het land worden deze snoepjes ulevellen genoemd. We hebben heel leuk gepraat met de winkeljuffrouw en natuurlijk ook wat gekocht.
Na een kleine stop op een terras met een wijntje (ik BOB dus cola light) liepen we verder, terwijl Wim een plantenwinkel was ingelopen om een plant af te rekenen stonden Pasula en ik buiten te wachten. Naast de bloemenzaak was een kapper gevestigd die een soort van ranzig en kitscherig “kunstwerkje” buiten had staan. Op een paal stond een kubus bedekt met een synthetische harig stofje met koeienprint. Bovenop stonden plastic bloempjes en in het midden was een halfnaakte Barbie gepleurd met vleugeltjes. Op de kubus zat ook een bij. Dat Pasula daarop niet reageerde vond ik zeer vreemd want ze is als de dood voor bijen en wespen.
– Hee Pasula, een bij.
– Nee, die is nep
– Nee, die is echt
– Nep
– Echt
– Nep
– Nou, raak dan maar eens aan als je durft?
Pasula hield haar sigaret vlak bij de kont van het dier… Geen beweging. “Zie je wel, nep” riep ze triomfantelijk. Ik pakte mijn fototoestel en duwde tegen het dier aan, die woest in de rondte begon te vliegen. Pasula gilde en rende in paniek weg, wild met haar tasje om zich heenslaan. Ik pieste bijna in mijn broek van het lachen en strompelde de bloemenzaak binnen om Wim het hele verhaal te vertellen. Helaas zag ik het kistje met viooltjes over het hoofd, dat half de winkel doorschoof.
Het werd tijd voor een rustpauze. Dit keer werd het de MacDonalds. Ik weet nu waar ik Pasula mee kan lokken. Aangezien ze zaterdag de liksaus moest missen bij haar garnalen, ging ze maar wat graag mee naar binnen en ze had geluk. De garnalen EN liksaus waren aanwezig. Madam had weer een smaakorgasme! Daarna zijn we Zwolle verder ingedoken en sloten de dag af met een kop koffie en een heerlijke Zwolse Bol. Het is een Parijse soes, gevuld met slagroom en boerenjongens en overgoten met chocolade en advocaat. Op weg naar huis was het heerlijk rustig. Na zo’n dag beland je namelijk makkelijk in dromenland. Iedereen was wel weer op tijd wakker om thuis naar Lingo te kijken met Sjoerd en Rina.