- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Mamma mia, here we go again… Dat moet Pasula zeker gedacht hebben toen ze zaterdagmorgen opstond en ook wij wisten dat er die dag wat speciaals op touw stond. Het was die dag namelijk tijd voor de musical “Mamma Mia”. Voor ons de eerste keer, voor Pasula de tweede. Het was nog een kerstcadeau van Pasula. Dus begin in de middag reden we naar Almere om Pasula op te pikken, daar kregen we te horen dat we eerst een tussenstop in Nieuwegein moesten maken want ze had daar een jas bij vrienden laten liggen. Nu heb ik hier al eerder verteld over het geweldige richtingsgevoel van Pasula (not!!!) dus was ze verstandig genoeg om een printje te maken van de routeplanner. Dat was maar goed ook want opeens kirde ze “Ik ken het hier, dan moet je hier linksaf”. Gelukkig stond er op de uitdraai dat we nog een stuk rechtdoor moesten en toen rechtsaf. Kortom, met “slechts” een kleine omweg kwamen we op de locatie aan. We werden vriendelijk ontvangen met koffie en thee. We kwamen binnen in een huis vol met dieren. Schildpassen, muizen, kippen, konijnen, een hond, katten en een nest pas geboren kittens. De kleintjes lagen op de bank te slapen. Ze waren zo vertederend en een van de kleintjes kroop helemaal tegen mij aan, begon te spelen en zag mijn vinger voor een lappie vlees aan waarin hij flink kon bijten. Mijn hart smolt en het liefst had ik hem mee genomen, maar ja kleine katjes worden ook en bovendien moesten we ook nog naar Mamma Mia, dus we namen weer afscheid en reden richting Utrecht om eerst nog even de stad in te gaan. Onderweg was het vrij druk en ik kon recht door of rechts af. Op de vraag wat ik moest doen, antwoordde Pasula “rechtdoor” waarna ik een ruk aan het stuur gaf en rechtsaf sloeg. Ervaring heeft geleerd dat je in het verkeer altijd juist NIET naar Pasula moet luisteren.
Na de auto voor de Jaarbeurs geparkeerd te hebben, togen wij naar Hoog Catherijne alwaar Pasula een weblogger meende te herkennen in de verte. Ondertussen had ik trek gekregen en besloot wat te gaan eten bij een Chinese tegenhanger van de MacDonalds. Pasula en Wim hoefde niks te hebben, behalve een cola. Pasula zou wel een patatje van mij pikken. Maar Jeffie nam lekker een satestokje met nasi, verder zat er nog een eiprutje bij en groente met champignons erdoor. YUCK!!! En terwijl ik aan het eten was begon Wim aan mijn ei te knabbelen en Pasula de groentes weg te werken. Nee, nee, mijn gezelschap hoefde niks en uiteindelijk zaten ze te vechten om mijn eten en het duurde niet lang of de twee zaten het eten van elkaar’s vork af te pikken zodat de groente om mijn oren vloog, zeer te vermaak van de klanten om ons heen. Tijd om weer op te stappen.
Na de nodige winkeltjes in Hoog Catherijnen, liepen we richting gracht. Wim zette flink de pas erin en als twee gedweeë hondjes liepen wij in zijn voetsporen. Ja Wim wist wel waar hij heen ging, een deel van de gracht vol met antiekwinkeltjes. Gelukkig was er ook een ijskraam nabij dus Jeffie was ook wel tevreden. Het werd tijd om wat te gaan eten en op weg naar de gracht waren we een leuk eettentje tegengekomen in een van de steegjes. We hadden een leuke tafel op het oog, maar die was gereserveerd. De serveerster zag vast de teleurstelling in onze ogen. Nou, als u voor 8 uur klaar bent… zei ze twijfelend. Wij keken op onze horloge… Half zes! Ja zeg, wat verwacht ze nu? Dat wij een 10 gangenmenu eten of zo? Bovendien moesten we om half acht bij het Beatrixtheater zijn. Nu is het niet leuk om met mij uit eten te gaan want ik moet altijd wel wat morsen, maar dit keer spande ik helemaal de kroon want met een knal belandde mijn bestek op de grond nog voor het eten was opgediend. Het maakte zo’n lawaai dat de serveerster verschrikt mijn kant op keek. Shit, dat bestek lag zo vervelend dat ik er amper bijkwam. Ineens steken in mij zij, ja hoor. Mijn spieren waren helemaal in een kramp geschoten. Auw, auw auw….
Het bleek niet mijn avond. Na het eten begonnen mijn darmen ook nog eens op te spelen. Ik had geen zin om tijdens Mamma Mia constant op de pot te zitten, dus bij de drogist nog even een portie Diacure gehaald, daar moest ik het maar mee redden. We maakten even een tussenstop bij de Mac om wat te drinken en mijn diacure weg te werken. Ik wou voor Pasula nog een portie garnalen met hete liksaus meenemen maar helaas waren die niet aanwezig. Ondertussen waren we bij het Beatrixtheater beland en Pasula wou nog even een laatste sigaretje roken. Op dat moment slaat mijn diabetes toe en ik krijg een mega zweetaanval. Het water gutst van mijn lichaam. Ken je die reclame, dat de deodorant 24 uur per dag werkt? Nou, geloof dat maar niet. Ik had geen deo bij mij, wat moest ik nu doen? Ik ging maar nonchalant met mijn arm tegen een paal aanleunen in de hoop dat de lucht goed onder mijn oksels door zou waaien. Helaas. De voorstelling was net begonnen of Wim mompelde iets en haalde een tube met deocreme uit zijn jaszak die hij enige weken geleden cadeau had gekregen, Jef’s nood was verleden tijd (wordt vervolgd in het volgende logje).
De voorstelling was geweldig. Jammer genoeg was Simone Kleinsma niet aanwezig, wat ik van Pasula begreep echt een gemis was. Pasula had nu wel vergelijkingsmateriaal en vond de vorige voorstelling stukken beter. Het publiek was nu ook een stuk ouder en enorm tam. Ik begrijp nu overigens wel waarom de meeste homo’s de musical graag bezoeken. Wat een mooi mannenparade zeg, en dat begeleidt door de zoetgevooisde klanken van Abba. De droom van elke gay.
Na de voorstelling hadden we trek. Pasula smachtte naar de garnalen met liksaus. We maakte dus een tussenstop bij de Mac in Almere. Pasula en Wim namen ieder een portie garnalen maar wat was dat? Geen hete liksaus??? Uitverkocht, zei de dame achter het loket. Ik keek in mijn spiegel en zag de tranen in Pasula’s ogen… Uit allemacht probeerde ik nog liksaus te bemachtigen maar helaas: op was in dit geval echt op. Ik heb Pasula nog nooit zo sip zien kijken (wordt vervolgd in het volgend logje). Al met al was het weer een leuk dagje.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Elke dag maak ik mijn rondje langs mijn vaste lezers en het lijkt om veel van de webloggers de lente in hun bolletje hebben. Ze slaan aan het sporten om van de zomer hun mooi gevormde wasbordje te showen. En ik weet niet of het in de lucht zit of zo, maar ook ik ga eraan geloven. Aankomende woensdagavond heb ik een afspraak bij het Achmea Healthcentre. We gaan dan spreken over een medische begeleiding om te werken aan mijn diabetes en overgewicht. En het mooiste? Als het goed is wordt alles vergoed door mijn werkgever. Tof he?
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik niet zo’n sporter ben maar ik moet nu toch echt aan mijn gezondheid gaan werken. Ik ga eerst maar eens dit weekend lekker lui op de bank hangen. Allemaal een prettig weekend gewenst.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Ik was van de week al eerder van plan om dit logje te schrijven maar toen kwamen Pasula’s garnalen er tussen. Dus bij deze alsnog.
Het zal je niet zijn ontgaan, maar afgelopen zondag en maandag was het Pasen. Ik vind het zo’n rare feestdag en logisch is het al helemaal niet als je erover nadenkt. Kijk, Kerst kan ik wel begrijpen. We vieren dan de geboorte (in feite de verjaardag) van het kindje Jezus. En verjaardagen vier je. Maar wie viert nu de kruisiging van iemand. Oh joepie joepie, Jezus wordt vastgenageld aan het kruis. Jaaa, dat gaan we vieren en weet je wat? We noemen het ook nog eens Goede Vrijdag. Als de grootste vijand van de mensheid het loodje legt, dan kan ik mij voorstellen dat dit een Goede Dag genoemd wordt maar de zoon van je God? Hmmm, ik mis hierin de logica. Over logica gesproken. Sinds wanneer vieren wij de wederopstanding van Jezus met eieren? Toch niet om hem te bekogelen hoop ik, en wat doet een haas met eieren? Nogmaal, Pasen is niet logisch. De laatste paar jaar is Pasen wel lekker. We hebben namelijk de traditie opgebouwd, de paasbrunch. Meestal dook ik voor twee dagen de keuken in om een zeer uitgebreidde paasbrunch voor 12 man op tafel te zetten. Maar nu, na een paar jaar kwam daar veranderingen in. Dit jaar kregen we maar liefst twee uitnodigingen voor een paasbrunch. Eentje van Ferry en Nancy en de vakantie-paasbrunch wou Jelly dit jaar heel graag organiseren.
Eerste paasdag was het dus de beurt aan Ferry en Nancy. We waren daar met z’n achten en Nancy had goed haar best gedaan. Kleine hapjes, een gehaktbrood, pastasalade etc. Zelf had ik brownies, muffins en een hartige taart meegenomen. De champagne waaraan iedereen zat te lurken moest ik helaas aan mij voorbij laten gaan. Jammer genoeg had Nancy niet echt rekening gehouden met het feit dat ik geen champignons lust. In de hartige taart, kleine hapjes en ragout zaten champignons. Nancy scheen niet te beseffen dat ik die krengen echt niet lust!! Of ze nu groot, klein of gepureerd zijn! Geen champignons!!! Voor de rest was het heel gezellig hoor.
Maandag was het de beurt aan Jelly en ook zij had haar best gedaan. Onderweg hebben we eerst Pasula, Gerard en Frank opgepikt en toen… Op naar het eten bij Jelly. Toen wij aankwamen, was Jelly nog druk bezig in de keuken. De kipquiche had wat vertraging opgelopen en moest over komen vliegen uit Assendelft. Ja, die Assendelftse kippetjes zijn niet zo snel. Langzamerhand begon de buffettafel vorm aan te nemen met o.a. 2 salades, broodjes, sandwiches, 2 quiches, maissoep, saté Helaas was ook Jelly vergeten dat ik geen champignons lust. Gevolg: de twee quiches vielen af. Voor dit buffet had ik ook wat muffins en een paastulband gemaakt. Maar voor er aangevallen kon worden, moest eerst de vakantie besproken worden. Daar waren we het al snel over uit. Het werd een mooi huisje in Crespina, Italië. Met z’n zessen gaan we lekker een weekje vertoeven in de Toscane, in een huisje op de heuvels bij Pisa dat verscholen ligt tussen de olijfbomen. Bovendien is het huisje ook nog eens in het bezit van een prachtig buitenbad, alleen voor ons. En toen was het… AANVALLEN. En ook de tweede paasdag verliep perfect. En volgend jaar? Volgend jaar is Pasula aan de beurt.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Soms kan het raar lopen. Ik was vandaag echt van plan om een logje te schrijven over de Paasdagen. Helaas door tijdgebrek was het er niet van gekomen en bovendien kwam er iets tussen waar ik gewoon een log over MOET schrijven.
Zoals jullie weten is dinsdag bij ons “Pasuladag”. Ze komen dan eerst eten, we maken wat lol, kijken een filmpje etc. Dit keer ontmoette ik haar al in de trein. Ik kwam van mijn werk en zij van huis, Wim zou ons van de trein afhalen. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik er enorm tegen op zag om eten te gaan koken. Bovendien was het al een hele tijd terug dat we bij de MacDonalds waren geweest. Ik vertelde dit zo tussen neus en lippen aan Pasula, er van uitgaande dat zij er geen zin in had. Het tegenovergestelde was waar. Pasula zag het wel zitten maar het grootste struikelblok moest nog komen: Wim. Ik krijg Wim zelden naar de Mac en ook nu had hij de nodige overredingskracht van Pasula en mij nodig. Ik moest al mijn charmes in de strijd gooien. Nu hoorde ik vanmiddag van iemand dat ik puppy-ogen had, dus zette ik met succes mijn trouwe hondenogen op. Op naar de Mac!
Het was lekker rustig want meestal zit het er vol met papa’s, mama’s en een stelletje ongeregeld grut dat door de gangpaden rent of het op een blèren zet als ze niet het juiste speeltje in hun kindermenu hebben gehad. Nee, het was opvallend rustig, toch besloten we, bikkels als we zijn, om lekker buiten te gaan zitten voor het geval dat. Wim ging alvast zitten en Pasula en ik gingen bestellen. Het ging lekker vlot. Toen Pasula zag dat ze nu ook gebakken garnalen hadden was ze niet te houden. Ze nam een Tomato Flatbread-menu en een portie garnalen. Ik bestelde voor Wim ook o.a. garnalen, die vindt ze zeer lekker. Kortom, met een volle dienbladen liepen we weer naar buiten. Daar kwam ik tot de ontdekking dat de garnalen het ruime sop hadden gekozen; ze lagen niet op het dienblad. Jeffie kon dus weer naar binnen. Ik weet niet waar al die mensen ineens vandaan kwamen maar het was ineens stampend druk aan de kassa. Verdorie, een dikke 15 minuten wachten op die rotgarnalen. Ondertussen waren mijn patatjes natuurlijk kleine ijslollies geworden. Mijn binnenmondse gevloek deed de vrouw naast mij gefronst kijken. Maar hee, het was niet haar eten die ijskoud stond te worden.
Triomfantelijk kwam ik met Wim’s garnalen naar buiten en zag tot mijn ontzetting dat mijn tafelgenoten niet eens het fatsoen hadden gehad om op mij te wachten. Ik zal nog eens zo galant zijn! En inderdaad, mijn frieten waren bijna bevroren. Pasula’s garnalen waren ondertussen al eerlijk tussen de twee verdeeld en nu moesten Wim’s garnalen er ook aan geloven. Mijn eetlust verging mij bijna bij de hemelse kreten van de twee dat die garnalen zo ongelofelijk goed waren en dat de bijgeleverde chilisaus zo goddelijk was. De garnalen waren dan ook in een poep en een scheet op. Maar daar bleef het niet bij. Pasula’s bakje chilisaus werd al snel omgedoopt in haar persoonlijk likdoosje, want af en toe verdween de vinger in haar likdoos. Een dikke klodder rode drap zat op haar vinger en met gerolde ogen stak ze die in haar mond, onder de historische woorden: “Dat het zo lekker heet was en het een brandspoor op haar tong achterliet”. De toon was gezet. Tijd om op te stappen want het niveau kon niet lager.
Dacht je dat dit het einde was? Fout. Want Jeffie werd gesommeerd om bij de MacDrive 2 porties garnalen te halen met de hete liksaus. 3 MacFlurry’s waren nodig om het hete gevoel weg te werken. Wim de crunch, Pasula de M&M-noten en Jeffie de Milka. Maar het ijs moest wachten tot huis. De garnalen moesten verorberd worden! Ken je die tv-reclamce van Herbal Essence waarbij die vrouw onder de douche ontzettend te keer gaat van genot? Ik zal er verder geen woorden over vuil maken maar wat die garnalen met Pasula doen is niet normaal meer. Kortom, na het verorberen van de garnalen rook de auto of ik een kudde wijdbeense oude wijven had vervoerd. Wedden dat Pasula volgende week weer naar de Mac wilt?