- Gegevens
- Geschreven door: Jef
erwijl ik hier een beetje dromerig voor mij uit zit te staren op het werk, dwalen mijn gedachten af naar mijn collega. A. heeft namelijk een half jaar onbetaald verlof opgenomen. Hij en zijn vrouw hebben een lekkere erfenis gekregen en aangezien ze fanatieke wandelaars zijn, hebben ze besloten om een wandeltocht naar Rome te maken. Twee weken geleden sprak ik hem erover in de trein. Hij was er helemaal vol van, alles was geregeld. Het huis was in goede handen, de juiste kleding gekocht etc. Hij sprak er heel enthousiast over maar er zat een zenuwachtige ondertoon in zijn hele verhaal. Als ik hem daarmee confronteer geeft hij toe. Hij is best wel zenuwachtig en ook wel een tikkeltje bang. Niet zo vreemd natuurlijk, stel je voor… Je trekt de deur achter je dicht en weet dat je nog zo’n 2200 kilometer moet lopen en je huis, familie en vrienden een half jaar niet meer zal zien.
Vorige week woensdag is hij dan vertrokken. Waar zal hij nu zijn? Loopt hij nog ergens in Nederland? Hij liever dan ik, denk ik stiekem. Ik moet er niet aan denken… 6 maanden achter elkaar lopen, door weer en wind. Bovendien zou ik na 2 weken al heimwee krijgen. Zou dit iets voor jullie zijn?
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Er zijn meer dingen tussen hemel en aarde. Dit hoor je heel vaak en niet alleen van mensen die beweren contact te hebben met prinses Zula van de planet Zark. Nee want naast de zogenaamde zwevers en nep-goeroe’s zijn er genoeg mensen die nog met beide benen op de grond staan die vreemde zaken meemaken. Ik moet bekennen dat ik best wel voor een heleboel dingen opsta, maar behoud altijd mijn kritische blik.
Gisteren was er een nieuw programma op de KRO: Wie was ik? Een nieuw programma waarin een doorsnee Nederlander onder regressie teruggaat naar een vorig leven. Na deze sessie wordt alles onderzocht of het klopt. De man van gisteren, in het huidige leven leraar, ging terug naar zijn vorige leven. Hij bleek in zijn vorig leven boer te zijn geweest in 1724 in het Duitse plaatsje Baal en wist in details een van zijn reizen naar Aken te vertellen. Het was gewoon griezelig hoeveel er klopte. Ook werden er een aantal dingen uit het archief gehaald die bleken te kloppen.
Nu geloof ik persoonlijk niet zo erg in reïncarnatie maar dit was heel frappant en ik raad iedereen volgende week zondag ook te kijken om 21.00 uur op Nederland 1. Geloven jullie trouwens in reïncarnatie.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
1 pond vastkokende aardappelsdrie eetl. mayonaise 1 eetl. olijfolie ½ eetl.azijn 1 heel klein gesneden ui 1 theel.mosterd 1 theel.suiker 1 eetl.warm water zout en peperSchil de aardappels en zet ze op met kokend water met zout. Kook ze ongeveer 20 minuten, ze mogen niet flut gekookt worden. Spoel ze koud af zodat het kookproces stopt. Snijd de aardappels in plakjes. Meng alle ingrediënten voor de dressing door elkaar en schep dit over de nog warme aardappels. Zet het een paar uur in de koelkast.Eet smakelijk
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Het was afgesproken. Gisteren zouden we naar Pasula en Gerard gaan. Ik zou Gerard’s verjaardagcadeau: een DVD-brander inbouwen en ook werd het wel weer eens tijd voor een avontuur. Dit keer mocht Pasula beslissen en ja hoor, wat ik tijden kon tegenhouden… We gingen naar het Mekka van de toeristen: Volendam en omstreken. De eerste stop was Monnikendam. Een leuk maar rustig stadje. Het viel op dat het er wel heel rustig was. We zette onze auto aan de rand van de stad en liepen richting de haven, onderweg natuurlijk gestopt bij een leuk cafeetje voor een versnapering en een plas. Er ontstond een kleine onenigheid. Gaan we voor koffie met gebak of meer? Gerard ging voor broodje hamburger en Wim en ik namen een appelpunt bij het drinken. Pasula wou heel graag de paling op toast maar besloot in eerste instantie om het niet te doen, toch werd de verleiding te groot en bestelde later toch haar paling. Voor de rest viel Monninkendam een beetje tegen. Het was wel aardig maar niet speciaal. Nee, dan maar naar het volgende dorp. Pasula zat stilletjes te hopen dat dat Volendam zou worden, maar aangezien ik achter het stuur zit reed de auto, dwars als hij is, zomaar naar Marken.
Dit voormalige eiland is nu via een dijkje te bereiken. Ik moet bekennen dat ik er nooit geweest was. Groot was mijn verrassing dat je behalve parkeergeld ook toeristenbelasting moest betalen. Je werd namelijk niet alleen afgerekend op je auto maar ook op het aantal inzittenden. Wat een nep! Bovendien was het parkeerterrein al bommetjevol. Maar als een echte coureur had ik toch nog snel een plekje weten te bemachtigen. Marken was wel aardig en je kreeg het gevoel of de tijd er tijd stond. Ja okay, het is er supertoeristisch en het lijkt of de inwoners bestaan uit Japanners en veelte dikke Amerikanen. Langzaam liepen we richting haven want het plan was om van daar de boot te nemen naar Volendam. Maar weer werden Pasula’s plannen gedwarsboomd. Nee, dit keer niet door mij maar door het weermannetje die druppeltjes naar de aarde gooide en dat deed hij steeds harder en harder zodat we uiteindelijk in een eetcafé belandden. Het was druk binnen maar het viel ook op dat er een groot aantal tafels leeg waren waar “gereserveerd” op stond. Er was slechts in een krap hoekje nog een tafeltje voor vier vrij. Gerard zat met een plant in zijn nek en Wim zat klem tussen het tafeltje en een hek. Bovendien rende de ober in het rond maar van bedienen kwam niks. Toen kwam er een ruimer tafeltje vrij, iedereen was opgelucht. Iedereen behalve Pasula want dit was een “niet roken”-tafeltje. Met grote tegenzin en mopperend liep ze toch maar mee. Het was een ware attractie om daar te zitten en te kijken. De bediening werd gedaan door een oudere man en een meisje van een jaar of 15. Het was al snel duidelijk dat deze de drukte niet aan konden. Ik kreeg ineens het idee dat die tafels helemaal niet gereserveerd waren. En hup, daar kwam weer een buslading bejaarden binnen, helaas pindakaas geen plek… Een groepje Japanners hadden ook pech. Ze zien dat de zaak half leeg is en toch piesen ze naast de pot. Over piesen gesproken. Ineens moest Pasula plassen maar toen ze zag dat ze dan een “enge” wenteltrap naar beneden moest nemen, was haar aandrang ineens over. Wij hadden de grootste lol: Pasula + wenteltrap = Wentelteef. We lagen in een deuk om Pasula de wentelteef. Maar ik kwam erachter dat haar wraak zoet zou zijn.
Volendam, eindelijk.. Pasula d’r droom kwam uit. De standaard parkeerplaats was afgezet dus na een fikse tippel belandde wij in de haven. In een klein en scheef winkeltje werd eerst paling gekocht. Die avond zouden Wim, Pasula en Gerard zich te goed doen aan de paling. “Doet u maar een kilootje” riep ik. “Dat is dan 29 euro” zei de verkoopster met een glimlach alsof het de normaalste zaak van de wereld was. De grond zakte onder mijn voeten weg. Daar ging mijn zakgeld! Beteuterd liep ik de winkel weer uit terwijl ik vriendelijk uitgezwaaid werd door de eigenaar. En of ik maar weer snel terugkwam. Ik knikte vriendelijk maar mijn gedachte waren even elders…
We liepen lekker te slenteren over de kade toen Pasula toesloeg. Ik moest mee een fotowinkel in. Ik voelde de bui al hangen. Pasula probeert al tijden een foto van ons vieren te krijgen in Volendamse klederdracht. Ik zat daar helemaal niet op te wachten. Ik heb sowieso een hekel om op de foto te gaan, laat staan in een vreemd kostuum. Bovendien had ik geen zin in een verkleedpartijtje. Ik was moe en wist gewoon dat het heel moeilijk zou worden met mijn lengte en omvang een kostuum te vinden. En daar stond ik op de kade “Ik ga NIET, nee Pasula, ik WIL NIET… Wim, zeg jij er nu eens wat van”. Ondertussen stond Pasula als een gek aan mijn arm te rukken om mij naar binnen te trekken. Ik probeerde nog een compromie te sluiten: “Als jij met mij in de achtbaan ga, ga ik met je mee”. Dat hielp niet “Ik ga alleen naar binnen als Gerard en Wim ook naar binnen ga”. Stap, stap en ik was de enige die buiten stond. Je begrijpt het al, een kwartier later stond ik in (een te klein) Volendammer kostuum voor lul. Toen was het tijd voor ons om te poseren. Door de zeer knappe fotograaf werden we in een pose neergezet. Pasula kreeg een mandje neptulpen op haar schoot gekwakt, Wim kreeg een trekzak (niet dubbelzinnig bedoeld!) en Gerard mocht een mandje vis en een pijp in zijn handen houden. Ik zie er blijkbaar uit als een reuze alcoholist want de 10 literfles jenever was voor mij. Mensenkennis, zei de fotograaf nog… FLITS-FLITS-FLITS, en mijn ellende was over. Toegegeven, het resultaat mocht er zijn en het ijsje achteraf was een heerlijke pleister op de wond.
De dag was zeer geslaagd ondanks het matige weer en de dag werd afgesloten met paling voor mijn reisgenoten en Jeffie, die geen paling lust, nam een heerlijke pizza: kaas, zonder vis!