- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Afgelopen week hebben jullie eventjes niks van mij gehoord. Ik moet ook eerlijk bekennen dat mijn hoofd er niet echt naar stond. Vorige week kreeg ik namelijk te horen dat de medicijnen voor mijn diabetes onvoldoende meer werken en dat ik nu toch insuline moet spuiten. Ik heb geprobeerd dit zo lang mogelijk tegen te houden maar tevergeefs. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk baal. Afgelopen week heb ik 7x per dag bloed moeten prikken om te kijken hoe mijn gfucosespiegel in mijn bloed eruit ziet. Afhankelijk daarvan krijg ik morgen te horen of ik 1x of 3x per dag moet gaat spuiten. Morgen leren ze meteen hoe ik moet spuiten. Gelukkig zijn de naalden van tegenwoordig vrij dun. Maar ik zal mij er wel even overheen moeten zetten om een naald van zo’n 2-3 cm lang in mijn been te duwen. Maar goed, als ik mij maar wat beter ga voelen want dat is de laatste tijd echt knudde. Ik zal jullie op de hoogte houden.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Soms is het makkelijk als je familie dicht in de buurt hebt wonen, afgelopen zaterdag bleek dat weer.Mijn broer en mijn neefje kwamen langs om een bakkie te doen. Heel gezellig en toen het gesprek weer eens op eten kwam, bleek dat we die avond beiden Chili Con Carne zouden eten. De rest van de dag had ik er niet meer bij nagedacht, maar toen ik die avond in de keuken met het eten bezig was, belde mijn broer op. Hij had chilipoeder van een ander merk gekocht en die bleek een stukkie sterker dan de ander. Het resultaat? Uit de porien van mijn broer stroomde een nieuwe rivier en mijn neefje heeft jammerend een half uur met zijn lippen in een koud glas melk gezeten.
Hij belde net op tijd want ook ik had dat andere merk en normaal gooi ik er een heel zakje chilipoeder en dan had met dezelfde problemen gezeten. Maar de oplossing was simpel. Ik maakte de con corne gewoon zonder chilipoeder en dan was het een kwestie van eerlijk delen. 10 minuutjes later stond mijn broer met het pannetje chili op de stoep. Het zweet gutste nog aan alle kanten naar buiten. “Moet je proeven” riep hij met hese stem. Ik nam voorzichtig een klein hapje en de vlammen sloegen bijna mijn kont uit. Dit was oneetbaar. Mijn flauwe chili werd vermengd met zijn hete donders en weer in tweeen verdeeld. Ik nam een hapje en…. Heet heet heet…. De lepel brandde gelukkig niet weg maar het was gewoon nog te heet, wat ik er ook aan deed. Die avond hadden twee gezinnen de tranen in hun ogen, en dat was niet van ontroering.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Ik vertrouw al die nieuwe apparaten niet. Misschien een beetje vreemd voor iemand die in de ICT zit, maar toch is het zo. Als zo’n espresso-apparaat aan het ratelen is, ben ik altijd bang dat hij ontploft. Sta ik in een lift, ben ik altijd bang dat ik vast kom te zitten. Als ik de TV aanzet, twijfel ik altijd of er wel beeld verschijnt.
Dat mijn angst gegrond is, bleek gisteren wel weer. Ik had amper meer contact geld op zak, dus besloot ik gisterenmorgen vroeg nog even wat geld te pinnen. Nu ben ik niet zo dol op die machine’s. De manier waarop ze gulzig mijn bankpasje inslikken vind ik verdacht en zou die geld-tel-kabouter die in dat apparaat zit, zich nooit vertellen en mij te weinig geld geven? Nee, het zijn on-dingen maar heden ten tijden onmisbaar.
En ook gisterenmorgen slurpte de geldautomaat mijn pasje in. Ik sta al met mijn vinger gereed om mijn pincode in te voeren. Maar opeens. PATS!!! het scherm spring op zwart. Dat heb ik weer hoor. En het scherm blijft zwart. Hulpeloos sta ik erbij en kijk er naar… Hij heeft mijn pasje en is niet van plan om hem terug te geven. Maar dan komt er weer leven in dat geldmonster, er verschijnt een mooi opstartscherm van Windows NT. Ik had natuurlijk kunnen weten dat Bill Gates hier achter zit. Vol verwachting wacht ik totdat mijn pasje naar buiten wordt gespuugd. Verkeerd gedacht, er verschijnt een zwart scherm met tekentjes, daarna een blauw scherm met tekentjes en verder niks. Daar sta ik dan. Wat moet ik doen? Het is pas zeven uur en het GWK, waar de automaat van is opent pas om 10 uur. Moet ik hier nu in de kou staan wachten? Zachtjes vervloek ik het GWK, dat apparaat, Bill Gates en mijzelf dat ik zo stom was om zo’n apparaat met mijn pasje te vertrouwen.
Ondertussen komt er een vrouw aangelopen die ook wil pinnen. Ik waarschuw haar dat het rot ding kapot is en dat het mijn bankpasje niet terug wil geven. PPRRRTTTT, dat had ik eerder moeten zeggen want dat apparaat spuugt mijn pasje weer uit. Snel pak ik mijn pasje weer voordat dat ding van mening verandert en weer honger krijgt. Ondertussen werkt dat ding weer, maar ik vertrouw hem mijn pasje niet meer toe. Die vrouw ziet er ook maar van af om te pinnen. Zonder geld stap ik de trein maar in, ik bedel wel een paar euro’s van mijn collega. Dat is veiliger…
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Afgelopen dinsdag was ik alweer wat hersteld van de griep/verkoudheid die mij al meer dan 2 weken in zijn greep houdt en afgelopen weekend tot een hoogtepunt kwam. Ik had mij dinsdag al helemaal voorbereid op de Pasula-avond en gezien haar reactie op een horror-film van vorige week, weer een pittig spannende film uitgezocht. Maar de avond liep anders dan ik had verwacht. Telefoon! Pasula belde dat de treinen tussen Lelystad en Almere niet reden en ze dus niet kon komen. Heel jammer, maar als Pasula niet bij ons kan komen, komen wij gewoon bij Pasula. Aangezien ik zaterdag te ziek was om ons 10-jarig jubileum te vieren, besloten we Pasula en haar man mee te nemen om te gaan eten bij The Chuck Wagon. Een heerlijke grillroom in Almere-Haven, waar ze de sappigste steaks serveren die ik ooit heb geproefd.
Nu weet ik niet wat half Nederland bezield maar het schijnt dat overal verbouwd/gesloopt etc. wordt. Een groot modderveld scheidde onze auto met het restaurant, dat was dus even glibberen en glijden maar we kwamen heelhuids aan de overkant. Maar wat waren we teleur gesteld dat het restaurant dicht was op last van de gemeente. Niet vanwege kakkerlakken of instortingsgevaar. Nee, het gebouw dat er misschien 15 jaar staat gaat gesloopt worden. Balen, balen, balen… En ik had net zo’n zin in een steak. We liepen iets verder en kwamen bij een andere grill-room. Nieuwsgierig liepen wij binnen. Het was een gezellig tentje en het was er niet druk. We zochten dus een tafeltje in de hoek op. Naast ons zat een jong gezin smakelijk te eten. De kaart was redelijk uitgebreid en gelukkig niet te duur. Ondertussen was het dessert geserveerd op de tafel naast ons. Het kleine kind had een kinderijsje met surprise: een prachtige koe. Vanuit mijn ogen zag ik Pasula jaloerse blikken werpen. Maar toen verscheen de maaltijd en was het een kwestie van “AANVALLEN…” Het eten was wel goed maar niet echt geweldig. Aan de tafel kwam steeds een dame vragen of alles naar wens was, ze had een stem waar de Nanny jaloers op zou zijn. Bovendien kwam alles zo gemaakt over dat we bijna in de lach schoten. Nadat het eten op was, was het tijd voor een toetje en het verbaasde mij dan ook niet dat Pasula voor het koeientoetje ging. Ik keek vreemder op toen Wim ook een koeienbui had. Ik nam de warme appeltaart met kaneelijs en de man van Pasula wou een speciaal biertje bestellen maar werd overgeslagen. Toen ik zijn beteuterde gezicht zag, ben ik maar achter de serveerster aangelopen. Even later kwam het dessert. Helaas kon Pasula dit niet zien omdat ze met haar gezicht naar de muur zat. Daar kwam het kinderijsje aan en de koe was dit keer vervangen door sterretjes. Vanachter haar rug om kreeg Pasula, die even niet oplette, het ijsje met de sterretjes voor haar neus geserveerd en slaakte een ijzige gil van angst. “Denk je een koe te krijgen, dan krijg je vuurwerk” flapte ze uit. Wij lagen in een stuip van het lachen. Nee, Pasula vond de sterretjes maar eng, maar het ijsje ging er in als koek. Met een volle buik besloten we de avond met koffie/thee in Huize Pasula. Een onverwachts maar heerlijk avondje.