- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Morgen vieren we feest. Morgen kennen Wim en ik elkaar precies 10 jaar. Althans, ik ken Wim al wat langer. Ik had hem namelijk al eerder gezien in de Exit, waar we beiden kwamen. Maar toen was ik aan zijn aandacht ontsnapt (kan je het voorstellen). Maar 10 jaar geleden sloeg bij beiden de vlam in de pan.
Wat gaan zo’n 10 jaar snel voorbij. Het is trouwens al of ik hem al mijn hele leven ken. Van mij mogen er nog wel tientallen jaren bij. Maar morgen hebben we dus een priv;e-feestje en gaan we lekker saampjes uit. Genieten van het eten en elkaar.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Klik jij wel eens? Eerlijk… Ja, geef maar toe.
Nee, ik bedoel niet dat je vroeger wel eens geklikt hebt om je broertje te verraden als hij weer een koekje uit de trommel heeft gejat. Of de buurman hebt aangegeven, omdat er ‘s nachts een verdachte gloed van de zolder afkomt en de omgeving gehuld is in een weeïg zoete lucht.
Met klikken bedoel ik geen van dit alles. Er is namelijk weer een nieuwe rage uitgevonden. Het zogenaamde “clicken’. Het komt er in het kort op neer dat je met een teller op pad gaat en bijhoudt als het ‘klikt’ met andere mannen of vrouwen. Als je aandacht krijgt van een ander mag je deze bijtellen op je teller. Uiteindelijk wordt het een wedstrijd wie de meeste clicks heeft.
Hierdoor wordt iets moois zoals een flirt of beginnende romance veranderd in een ordinaire wedstrijd. Scoren, scoren, scoren. Gebruik je uiterlijk als lokmiddel om de ander in je zelfgesponnen web te vangen. Wanneer de ander denkt dat je interesse hebt, dump je hem/haar gewoon want je moet weer scoren!!! Tjonge, tjonge wat wordt er weer goed met de gevoelens van de ander omgegaan. Bovendien getuigt het van een absurde oppervlakkigheid. Dus dames, kom maar op met de siliconen, pruiken en verfdozen. Dus heren, massaal naar de sportschool, vul die slip met een sok en neem nog een haarinplant. Want we moeten scoren, we moeten clicken….
Dit ‘clicken’ wordt in Nederland gepromoot door Axe, die een reclamespot met clickende Ben Affleck heeft. Ook kan je een kijkje nemen op hun site Clickmore. Ik hoop dat deze rage net zo snel vervliegt als de geur van de deo van Axe.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Iemand die wij heel goed kennen is bezig te stoppen met roken. Een heel moeilijke opgave want er is besloten om “cold turkey” te stoppen. Je lichaam wil dan maar een ding: Nicotine!!!! Het lijkt me een hel om doorheen te gaan. Zelf heb ik daar geen ervaring mee omdat ik nooit gerookt heb. Maar je weet het, je kan altijd bellen als je het moeilijk hebt, DOE DAT DAN OOK!!! Zijn er hier nog logger die ook met roken gestopt zijn en tips hebben?
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Als ik naar het gezondheidscentrum moet, kom ik er altijd langs. De plek waar mijn vorig huis heeft gestaan. Waar ik meer dan 10 jaar lief en leed heb meegemaakt. Waar mijn moeder is overleden, waar Wim en ik voor het eerst samen hebben geslapen. Een plek van 1001 herinneringen, het enige wat is overgebleven is een stuk brakke grond. De woningen zijn gesloopt vanwege asbest. Er is geen fysieke herinnering meer aan die periode. Het enige wat ik heb zijn herinneringen, de goede en de slechte.
Een paar jaar geleden ben ik naar mijn geboortehuis gegaan. Dat stond er wel. Nog wel, want de nieuwbouw rukte op. In de helft van de straat was al het oude vervangen voor kille nieuwbouwhuizen dat voor kapitalen verhuurd of verkocht wordt. Kan ik hier straks ook niet meer terugkeren om mijn herinneringen te koesteren. Op deze plek ben ik geboren, heb ik mijn eerste stapjes gezet, mijn eerste woordjes gezegd. Ik kijk om mij heen en zie de veranderingen. De oude scheepswerf is allang verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een kaal parkje. De oude voddenboer waar ik voor 10 cent een aantal oude Donald Duckjes kocht is in rook opgegaan. Dag bakkertje op de hoek, dag snackbar… Opeens komt er weer een herinnering bovendrijven als ik zo voor het huis sta. Mijn vroegste herinnering. Ik zal een jaartje of 3 zijn geweest en ik had zo’n klik-klak speeltje waarbij je een ping pong-balletje moest opvangen in een netje. Natuurlijk floepte het balletje het raam uit en ik klom erachter aan om de bal te vinden. Iets wat ik van mijn moeder niet mocht doen. Iets heel triviaals maar schijnbaar had het indruk gemaakt dat ik het na bijna 40 jaar nog steeds weet. Ik neem het huis goed in mij op, het zal waarschijnlijk de laatste keer zijn dat ik het zal zien. Dag huis, dag lieve oude woning….
P.S. Wat zijn trouwens jullie vroegste herinneringen?