- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Aankomende vrijdag is het weer zover. De elfde van de elfde, oftewel Sint Maarten. Op die datum gaan in grote delen van Nederland en België kinderen de straat op met een lantaarn. Ze gaan dan van deur tot deur om te zingen en zo een snoepje te verdienen. Wat is nu de oorsprong van dit feest? Dat is niet helemaal duidelijk. Hier kan de naamdag van Sint Maarten (Martinus van Tours) gevierd worden, die leefde van 316 t/m 397. Hij werd op zeer jonge leeftijd soldaat en gaf in Amiens de helft van zijn mantel aan een bedelaar. Volgens een legende was deze bedelaar een verschijning van Jezus en Sint Maarten liet zich bekeren. Op zijn achttiende werd hij duivelsuitdrijver. Hij zou over enkele gaven bezitten, zo zou hij de duivel kunnen herkennen, zieken genezen en schijnt hij zelfs een meisje uit de dood te hebben herrezen. Op latere leeftijd werd hij zelfs bisschop van Tours. Maar het Sint Maarten-feest is van oorsprong eigenlijk een Germaans feest, om in de gunst bij hun oppergod Wodan te komen brachten ze hem offers en ontstaken vuren in de hoop op vruchtbaar land en gezond vee.
Dit alles is uitgemond in het huidige Sint Maarten-feest. Gelukkig woon ik in een vruchtbare wijk waar menig jong gezinnetje gezegend is met een rijke kinderschare zodat wij het altijd behoorlijk druk hebben aan de deur. Voor Wim hoeft het niet zo nodig maar ik ben er dol op om dat kleine grut te horen zingen. Vooral die ukkies die zo’n liedje amper kunnen zingen en dan verwachtingvol hun tasje openhouden. Dat is een stuk leuker dan die grote kinderen die snel even een 3 regelig lied afraffelen en een graai uit de snoeptrommel nemen. Ja, dat hadden ze gedacht!!! Ik trek tijdig mijn snoeptrommel terug en laat ze mooi een langer lied zingen. Werken voor hun snoep moeten ze!!! En hebben jullie trouwens al gehoord wat een verschillende liedjes er tegenwoordig zijn?
Toen ik klein was (Ja, ook Jeffie is kind geweest), had je maar 1 of 2 liedjes waaruit je kon kiezen. In mijn prille jeugd woonde ik trouwens in Amsterdam-Zuid, daar werd niet aan Sint Maarten gedaan, dus togen wij op 11 november altijd naar mijn oma die woonde in Vogeldorp in Amsterdam-Noord. Hier werd wel Sint Maarten gevierd. We maakte dan altijd onze eigen lampion met een ECHT waxine lichtje erin. En dan ging je langs de deuren…
Sint Maarten, Sint Maarten
De koeien hebben staarten
De meisjes hebben rokjes aan
Daar komt Sinte Maarten aan.
Het liedje sloeg nergens op maar je haalde er wel je snoeigoed mee binnen. Natuurlijk was er altijd wel zo’n etter die weigerde om de deur open te doen en in het donker waren weggekropen achter de bank, daar hadden wij weer een ander liedje voor…
Hier woont juffrouw Kikkerbil
Die niks geven wil…
Ja, ik heb goede herinneringen aan Sint Maarten. Ik liep altijd met mijn broertje en zusje en hoewel het bijna elk Sint Maartenfeest werkelijk hondenweer was en mijn lampion altijd aan het begin al in vlammen opging, haalde wij altijd veel snoep op. Natuurlijk waren er altijd wel van die verantwoordelijke burgers ,die al dat snoepgoed maar niks vonden en je gezang beloonde met een appel of mandarijn. Yuck! Met Sint Maarten hoor je gewoon snoep te krijgen. Als we dan thuis kwamen keerden we met zijn allen onze snoeptassen leeg en dan begon het ruilen en natuurlijk kijken wie het meeste snoep had opgehaald. Wat een leuke tijd was dat toch… Nu moet ik het snoep afgeven in plaats van te verzamelen. Maar stiekem hoop ik altijd dat er nog wat snoepgoed voor mij overblijft…
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Ik weet niet wat ik gisteren had maar ik kreeg gisteren de kookkriebels. Het wordt ondertussen alweer een stuk kouder dus besloot ik een grote pan erwtensoep te maken. En het duurde niet lang of het hele huis geurde naar vers getrokken soep… Het duurt alleen zo lang voordat de soep klaar is, ruim 5 uur!!! En al die tijd moest ik mij maar inhouden. Daarom heb ik ook maar een portie tiramisu gemaakt. Ik had nog wat mascarpone in de vriezer staan, meegenomen uit Italie. De combinatie van snert met tiramisu is misschien niet de beste, maar ze smaakte alle twee verrukkelijk. En zoals het hoort, de lepel stond rechtop in de soep (en in de tiramisu). Ja, ik had eer van mijn werk want al snel stond ook mijn broer met een pannetje voor de deur. Mijn inspanningen hadden dus succes. Dus… Peper in den kont, soep in de mond.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Ik ben een chaoot, ik weet het. En natuurlijk brak mij dat weer behoorlijk op. De vaste lezers hier weten dat ik dol op de winter en de bijbehorende feestdagen ben. De eerste kerstmarkt heb ik ondertussen al achter mij kiezen en dat smaakte naar meer. Op internet las ik dat de kerstmarkt in het Duitse Essen al vanaf 17-10 aanwezig was. Dus had ik gepland om met Wim, mijn zus en schoonzus gisteren naar Essen te gaan. Iedereen had lekker vrij genomen en gekregen (al ging het bij sommige met moeite). Afgelopen dinsdag besloot ik op internet te checken en…. Oh oh… in plaats van 17-10 stond er 17-11. Ik had mij een maand vergist en er zou nog geen kerstkraampje staan… Jakkes, dat was een vieze tegenvaller. Maar omdat iedereen toch al vrij hadden genomen besloten we maar naar CentrO in Oberhausen te gaan, een reusachtig overdekt winkelcentrum. Een ding weet ik nu wel, het is onverstandig om met twee vrouwen te gaan winkelen in een centrum dat afgeladen met kledingzaken en parfumerieën. Alhoewel ik moet bekennen dat Wim en ik even hard mee deden met luchtjes spuiten. En het duurde niet lang of er hing een heftige wolk van wel tig luchtjes om ons heen waarvan elke voorbijganger spontaan in katzwijm viel.
Een paar uur later en bepakt en bezakt reden we nog even langs Kleve om daar wat boodschappen te doen. Ik vind het heerlijk om al die onbekende lekkernijen te halen. Ook mijn zus en schoonzus die hier voor het eerst waren keken hun ogen uit. Arme Wim moest met lede ogen kijken hoe het karretje zich vulde… Het was best wel grappig, want wij doen ook met de allernieuwste rage, de stappenteller. Deze krijg je gratis bij 2 Becel-producten. We hadden gisteren alle vier onze stappenteller om en op de haverklap bij elkaar kijken hoeveel tellen we gestapt hadden.. Die Duitsers zullen wel gedacht hebben: Rare jongens die Nederlanders. Ik had trouwens aan het einde van de dag verloren met maar 5674 stappen. Waarom voelt het dan nu alsof ik er minstens 10.000 heb gezet?
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Herinneringen zijn rare dingen. Jarenlang zitten ze diep verstopt in de uiterste hoeken van je grijze massa om ineens boven te borrelen. Opmerkelijk is dat dit bij mij vaak getriggerd wordt door geuren. Een tijdje terug rook ik een bepaalde geur, die ik nu niet eens meer weet te noemen, en PATSSSS. Ik bevond mij opeens weer in mijn kleuterschool, de Anne Frank school in Amsterdam (De school in Zuid waar Anne Frank daadwerkelijk naar school is gegaan). Ik zie de lange gang met de schoollokalen, de kapstokjes en aan het einde de deur met die enge donkere ruimte erachter, waar wel eens films gedraaid werden. De oude schoollokalen met oude kachels en gietijzeren hekken ervoor. De herinnering kwam zo plotseling, onverwachts en gedetailleerd dat hij overweldigend was. Hebben jullie dat ook wel eens? De geur van het kleine huisje van je opa en oma, waar het rook naar de sigaar van opa en de stukgekookte groente van oma. De geur van die lekkere appeltaart die je moeder altijd bakte. Hebben jullie dat nu ook?