- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Gisteren kregen wij het nieuws dat een heel goede vriendin van ons in het ziekenhuis is opgenomen met een hersenbloeding. Het schijnt allemaal vrij ernstig te zijn. Ik ben er kapot van…
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Elke dinsdag krijgen we hoog bezoek want dan komt zijne hare koninklijke hoogheid, prinses Pasula ons vereren met haar komst. Geen moeite is ons dan te veel om het haar naar de zin te maken. Koffie, koekje, chipje, een leuke film en natuurlijk een maaltijd geschikt voor adelijk bezoek. Natuurlijk vind ik het leuk om lekker lang in de keuken te kokkerellen, maar niet als je de hele dag al aan de arbeid bent geweest. Vorige week dinsdag heb ik dus iets nieuws uit de supermarkt geprobeerd: Maggi Stamppot Dagschotel met de smaak Zuurkool met kip in kerriejus. Ik vind het heerlijk om al die nieuwe producten te proberen. Soms valt het mee en soms valt het tegen. Maar we hebben met z’n drieën hier echt van gesmuld. Volgens Pasula moest ik dit echt op mijn log vermelden en aanprijzen. Bij deze dus… Maggi Stamppot Dagschotel met de smaak Zuurkool met kip in kerriejus…
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Zoals de meeste zaterdagen maakte ik afgelopen zaterdag ook mijn rondje door het winkelcentrum. Meestal volgens het vaste stramien. Lekker de markt over. Verse broodjes halen, langs de groentekar, even een praatje maken met het notenvrouwtje. Even een rondje langs de winkels en voordat ik naar de supermarkt ga, altijd even een bezoektje brengen aan de lokale CD/DVD-winkel. Ik moet tenslotte altijd op de hoogte blijven van alle nieuwe uitgaves. Lekker snuffelen in de rekken. En dit keer viel mijn oog op een nieuwe dubbel-cd “Foute CD van Q-music”, ik draai hem om om te kijken welke liedjes erop staan. Hee, die is leuk.. en die… en die… Die is geweldig… En langzaam maar zeker dringt de waarheid tot mij door…. Ik ben een foute man!!!
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Gewond strompel ik weg, ik kijk opzij naar mijn wond en voel me naar worden. Wat een bloedverlies. De mensen om mij heen doen net of ze niks zien. Stoïcijns kijken ze voor zich uit, met de gedachten elders maar niet bij mijn ellende. Zal ik de trap nog halen of zal ik daarvoor al flauw vallen??
Zo voelen de meeste mensen zich als ze voor bloedafname naar het ziekenhuis moeten. Of het kleine prikje een enorme oorlogswond is en je moet ze de kost geven die flauw vallen bij het zien van hun eigen bloed. Ik ben ondertussen al wat gewend en voor mij is het slechts een peulenschil. Gisteren moest ik dus naar het ziekenhuis voor een uitgebreid bloedonderzoek. En aangezien ik nuchter moest, besloot ik maar vroeg te gaan. Het lab gaat om 8.15 open en ik dacht handig te zijn en was al om 7.55 uur in het ziekenhuis. Maar dat hadden meer mensen gedacht en ik had dus al 12 mensen voor mij! Maar het kon nog gekker want na mijn aanwezigheid werd het steeds drukker en drukker. Het is overigens frappant hoe je toch altijd bekenden tegenkomt in zo’n wachtkamer en dat in een stad waar zo’n 65.000 mensen wonen. De vorige dag kwam ik ook al onverwachts mijn zwager en nichtje tegen bij de huisarts.
Maar goed, ik dwaal af. Het duurde maar liefst een half uur voordat ik aan de beurt was. Zes buisjes bloed werden er afgetapt. En ik heb niet gehuild, dus trakteerde ik mij later op een dinky-toy (nou ja, het was eigenlijk een lekker broodje). Brave jongen…