Gegevens

Twee keer in het jaar dan is het zover. Wij hebben dan een personeelsdag. In januari is de formele en in juni is er de informele. Het grappige is dat beide dagen ook een formeel karakter hebben. Gisteren was het weer zo ver. Alle medewerkers moesten dit keer afreizen naar Utrecht. Gerard en ik gingen met de trein richting Utrecht waar we een ware choas aan dachten te treffen vanwege de stakingen. Groot was mijn verbazing dat het heel rustig was. De ochtend stond helemaal in het teken van de formaliteiten. Toespraak van de directeur en OR en een voorstelling van een theatergroep, het aparte was dat de spelers allen het syndroom van Down hadden. Na de lunch was het tijd voor de middagactiviteiten. De mensen werden onderverdeeld in verschillende groepen die iets moesten doen. Zo kon je waterfietsen door de grachten van Utrecht, een cursus zelfverdediging, profielschetsen, ijssculptures maken, casino of cocktails maken. Je kreeg een gekleurde bandana die overeenkwam met je activiteit. Natuurlijk kreeg ik de kleur roze toebedeeld, wat natuurlijk weer de nodige opmerkingen bij mij collega’s zorgde. Maar al met al had ik wel de leukste activiteit: cocktails maken. Jeffie zag zich al als een echte Tom Cruise de flessen rum en wodka in de lucht gooien. Helaas, de waarheid bleek anders. De cursus werd gegeven in dezelfde kleine ruimte als het casino, waar het een drukte van jewelste was. Onze cocktailmenger had helaas een piepstemmetje en was dus niet te verstaan. Hij murmelde wat over de geschiedenis van de cocktail, de attributen en daarna maakte hij één cocktailtje, verdeeld over 4 kleine glaasjes en daar mochten 30 man van nippen. En toen….. rouleren.. rouleren.. En moesten wij naar het casino. Ho! Stop! Jeffie had het wel gezien. Al sinds het middaguur had ik niet kunnen zitten. De lunch moest ook al staande genuttigd worden en de activiteiten waren niet zo veel aan. Ook Gerard kwam een beetje mopperend naar mij toe. Het kind in mij kwam weer naar boven en Gerard en ik besloten hem te peren. We trokken onze jassen aan en sluipte weg. Maar we werden gestrafd want eenmaal op het station aangekomen bleek het hele treinverkeer weer eens in de soep te zijn gelopen zodat wij in de verkeerde trein stapte, met een korte omweg kwamen Gerard en ik in Almere aan waar Pasula en Wim al op ons wachtte. De avond werd afgesloten met een heerlijke portie Chinees. En wie zegt dat spijbelen niet beloond wordt?

Gegevens

Afgelopen maandag was mijn oma jarig, maar liefst 84 jaar is ze geworden. Dus afgelopen zaterdag togen mijn zus, Wim en ik naar Amsterdam. Mijn oma zat al pontificaal klaar voor de visite. Nu is een bezoekje aan mijn oma nooit passief. Als een echte slavendrijver zet ze ons aan het werk. Laat niemand denken dat het wonen in een verzorghuis saai is. Want regelmatig komen er mensen te overlijden, en dan is het feest in het bejaardenhuis want regelmatig komen de schamele bezittingen van de bewoners op de gang te staan. Als echte aasgieren komen de oudje dan naar buiten en graaien was ze graaien kunnen want de ene zijn dood is de ander zijn brood. Zo komt het voor dat Wim met regelmaat weer een nieuw lampje moet ophangen, opgescharreld in de grote uitverkoop des doods. Voor mij heeft ze altijd een ander klusje, want hoe ze het ook voor elkaar krijgt. Altijd als wij er zijn, is net haar geld op en word ik met pinpas en al naar bank gestuurd en dan heeft ze ook net boodschappen nodig, maar ach.. behalve mijn broer en zus heeft ze niemand meer.

Maar dit keer liep anders want oma wou zomaar mee naar de winkels, ze had een nieuw koffiezetapparaat en ondergoed nodig. Oma werd dus dik ingepakt, Wim vroeg nog of ze in de rolstoel moest, maar beledigd zei ze dat ze geen oud wijf was. Ze zou wel tussen ons in lopen. Nou, dat heeft ze gedaan, 100 meter en toen kon ze niet meer en zijn we de Hema ingedoken om even wat te zitten. Mijn zus trakteerde op een saucijzenbroodje maar die vond ze te zout. Omdat het nog een eindje lopen was naar de bank en naar de Zeeman waar ze haar spullen wou halen, besloten mijn zus en ik maar te gaan. Nu moet je weten dat ik echt een afgrijselijke hekel heb aan winkels als Zeeman en Wibra. Je staat daar meestal tussen de dames met hoofddoekjes die wild kwetterend en fanatiek altijd het onderste kledingstuk uit de bak willen hebben en daardoor ligt de kleding als kris kras door de bakken heen. En nu stond ik er zelf te graaien tussen de witte tentzeilen. Drie grote witte onderbroeken en hemdjes, oh ja en drie paar panty’s. Ik kon wel door de grond zakken. Maar goed, het uitje met oma was snel voorbij want ze was moe. Wij hebben haar thuisgebracht en zijn maar meteen weggegaan. Oma was moe.

De volgende dag zou mijn broer en zijn gezin naar haar toe gaan, maar toen ze aan de deur stonden werd er niet opengedaan. Ongerust ging mijn broer naar een verpleegster die de deur van haar huisje openmaakte. Oma lag nog op bed. Toen ze de zuster zag, kreunde ze: “Ik doe het nooit meer, ik ben zo moe…. Ze hebben me laten lopen en wilde mij niet eens duwen…” Grrrrr, de volgende keer zal ik haar eens de vierdaagse laten lopen, hoppa de zweep erover!!! Dan heeft ze wat te mopperen. Maar goed, oma kwam haar bed dus niet uit en mijn broer en gezin konden weer onverrichte zaken terugkeren naar huis, even 120 kilometer voor de kat zijn viool gereden. Dit is een verjaardag die mijn oma maar ook wij zeker niet zullen vergeten.

Gegevens

Drie oude ottertjes wilden gaan varen
Over de zimzam, over de zaan
Eigenlijk wilden ze dat al sinds jaren
Maar om het feit dat ze ottertjes waren
Hadden ze ‘t nooit gedaan
Want…
Daar hing een bordje op alle bottertjes:
Verboden voor ottertjes
(Annie M.G. Schmidt)

Zo heel af en toe worden Pasula, Wim en ik sportief en besluiten een tijdje te wandelen. Nu kan je in het gebied van Lelystad heel goed wandelen. Zo hebben wij de Oostvaardersplassen met zijn zeldzame flora en fauna, maar ook is er het natuurpark. Dat is een zeer uitgebreid park waar je heerlijk kan wandelen en kijken naar de dieren die daar in het wild leven. Maar ook is er een prehistorische nederzetting gebouw en een oud scheepswrak te zien. Enige weken terug zijn we ook wezen wandelen en hoewel ik naar ottertjes wou, telde de meerderheid en werd het de prehistorische nederzetting. Maar dit keer was ik aan de beurt. Op weg naar de ottertjes kwamen we langs de ooievaarspaal en we hadden geluk. Juffrouw Ooievaar was thuis en was haar kindje aan het voeden. Wat een prachtig gezicht en we stonden er met onze neus bovenop, slechts een metertje of 30 verwijderd. Maar we kwamen voor de ottertjes en daar gingen we ook voor. We hadden mazzel want bij het hek zat zowaar een otter. Pasula greep haar fototoestel, ging in de aanslag en sloop dichterbij. Nu hebben ottertjes heel goede ogen, hij kwam overeind en zag het “vreemde” figuur naderbij sluipen, schrok en nam de benen. Tja, ik had in zijn geval precies hetzelfde gedaan. We gingen uit de uitkijkplek staan waar je zicht hebt op een aantal afgeschermde gebieden waar de ottertjes zitten en ja hoor, daar kwam er een aangezwommen. Zijn ranke en lenige lichaam schoot door het wateroppervlakte, hij speelde nog wat en kwam daarna op het land. Uit de voederbak haalde hij een visje en ging ongegeneerd zitten eten tot groot vermaak van Pasula die bleef fotograferen Het beestje liet alles maar gelaten over zich komen en als een echte filmster poseerde hij terwijl hij smakkend het visje verorberde. Maar aan alles komt een einde, en als ottertjes genoeg van de aandacht hebben trekken ze zich gewoon terug in hun leefruimte, dag ottertje…

We liepen nog wat door en kwamen een groepje wilde zwanen tegen, netjes aan de kant van het water en in de schaduw van een grote boom die hen beschermde tegen de volle zon. En van de zwanen stond er echt bij als een ballerina in “De Stervende Zwaam”. Zijn ene poot strekt naar achteren, ook zijn vleugels had hij naar achteren gespreid. Een prachtig gezicht en weer een geliefd object voor Pasula’s camera. De rest van de wandeling was heerlijk. De vogeltjes kwetterde, in de verte klonk een koekoek, en kleurige vogels kruisde ons pad op de grond en in de lucht. Dat zijn van die momenten dat alle stress en spanningen uit je lichaam vloeien en plaats maken voor serene rust.

Toen we bij de auto kwamen, zag ik tot mijn schrik dat het al vrij laat was. Te laat om nog te gaan koken. Wat is het dan een straf dat er dichtbij een MacDonalds zit… We zijn heerlijk buiten gaan zitten tussen de pluizen van de bomen die het hele terras hadden veranderd in fluffy wonderland met een grote Ronald MacDonald in het midden. Pasula was een beetje verdrietig omdat ze geen garnalen met liksaus meer hadden, maar wel hadden ze nu iets nieuws: PitaMac. Rundvlees, kip of groenten in een heerlijk vierkant pitabroodje… Jeffie heeft zijn vingertjes er bijna bij opgegeten. En dat was weer het eindje van een heerlijk dagje uit en wie zegt dat je ver moet reizen om een leuk uitje te hebben?

Gegevens

1. Maak geluiden van raceauto’s wanneer er iemand in – of uitgaat.
2. Snuit je neus en laat de inhoud van je zakdoek aan anderen zien.
3. Grijns pijnlijk, sla met je handen tegen je voorhoofd en mompel: “Kop dicht, verdomme, hou allemaal je KOP DICHT!”
4. Zwaai tijdens een lang eind heen en weer op de snelheid van de lift.
5. Klik je koffer open en als je erin kijkt vraag dan: “Is er genoeg lucht hierbinnen?”
6. Lach vijf seconden hysterisch en staar dan de anderen aan alsof ze gek zijn.
7. Kom de lift binnen terwijl je kletsnat bent en nog nadruppelt van een douche, houdt een handdoek in de hand en draag alleen een badjas. Mompel iets als waarom mannen/vrouwen altijd net iets te vroeg thuis komen, net als het leuk begint te worden.
8. Als de lift naar boven gaat, spring dan luidruchtig op en neer en schreeuw: “Naar Beneden! Ik wil naar beneden, verdomme!”
9. Ga gebukt in een hoek staan en grom gevaarlijk naar iedereen die instapt.
10. Ga stil en bewegingsloos in een hoek staan met het gezicht naar de muur zonder uit te stappen.
11. Wanneer je aankomt op je verdieping ga dan brommen en probeer de liftdeuren open te duwen, reageer vervolgens verward als blijkt dat de deuren vanzelf open gaan.
12. Leun over naar iemand anders en fluister: “Er komt een patrouille aan!”
13. Begroet iedereen die de lift binnenkomt met een warme handdruk en vraag hen om je Admiraal te noemen.
14. Staar grinnikend een tijdje naar een iemand anders en roep dan rond: “Ik heb nieuwe sokken aan!”
15. Wanneer tenminste 8 mensen in de lift zijn, kreun dan binnensmonds: “Oh nee, niet nu, verdomde bewegingsziekte!”

  1. Waar is de zee?
  2. Hartige taart met kip en mango

Pagina 35 van 88

Joomla templates by a4joomla