- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Wat doe je op een vrijdag als de treinen staken? Simpel, dan neem je een vrije dag en gaat met een aantal vrienden op stap. Het idee om naar de Efteling te gaan was geboren op Frank’s verjaardag. Uiteindelijk bestond het team uit Frank, Pasula, Ernst, Wim en ik. Jelly wou heel graag mee maar kon jammer genoeg geen vrij krijgen van haar werk (ze hoeft dan ook niet met de trein te reizen.) We pikte Pasula om half achter op en vertrokken richting Kaatsheuvel. Frank zou met Ernst meerijden en we zouden elkaar onderweg treffen. Spannend want we hadden Ernst nog nooit gezien. Gelukkig kwamen wij minder file tegen dan Frank, zodoende stonden wij eerder op een parkeerplaats langs de A27 te wachten. Het is heel spannend om te wachten op een onbekende auto met onbekende rijder, want bij elke aanstormende auto hadden we zoiets van “is dat hem?”. Op een gegeven moment lagen wij helemaal in een deuk, want de meest vreemde auto’s kwamen voorbij. Vrachtwagen, lelijke eend, sportauto. Wat voor een type was Ernst? Uiteindelijk bleek Ernst een grijze Peugeot 206-rijder. Geen excessen dus.
Na de koffie (en peuken voor Frank en Pasula) reden we richting Kaatsheuvel. We stopte nog even voor een ontbijtje en reden vervolgens in de rij richting Efteling. Want wij waren niet de enige die op het idee kwamen. Mensen, mensen wat een drukte op een doordeweekse dag. En dan al die kinderen… Die horen op school te zitten, sputterde we nog beledigd tegen. Later hoorde we van mijn broer dat de kinderen al een week vakantie hadden omdat de zomervakanties laat zijn. En inderdaad, het park was gevuld met pappies en mammies die nu niet met het treintje konden en met koter en al naar de Efteling waren vertrokken. Het gonsde dan ook gezellig in het park en wij togen eerst naar de Fata Morgana. “Slechts” een wachttijd van een kwartier. Maar het was het wachten meer dan waard. Ze hadden het geheel mooi opgeknapt. Het rook er weer heerlijk naar kanaal en andere oriëntaalse luchten. Bovendien, stonden we een hele tijd stil. Pasula werd een beetje angstig want ze zat vlak naast een houten staak die telkens haar dreigde te spietsen. Een heerlijk sateetje Pasula! Toen de dreiging haar iets te veel werd probeerde ze om hulp te SMS’en maar helaas… Geen bereik. Ach, uiteindelijk duurde de dreiging slechts een dikke 15 minuten.
Wim had zijn dagje niet, want het was dit keer geen waaghalsen-gezelschap. De snelle attracties werden dit keer overgeslagen. Wel het spookslot en de PandaDroom was dit keer aan de beurt. Wat is het toch een prachtige attractie en ik heb helemaal in een deuk gelegen toen Pasula vergeten was dat aan het einde van de rit, je door het bankje zakt. Ze kon nog net een ijselijke gil onderdrukken maar van angst vloog ze met beiden armen omhoog. Na een versterking voor de inwendige mens was het tijd voor de droomvlucht en toen het Sprookjesbos. Ik weet niet wat het is maar de Efteling brengt altijd het kind in ons boven en ik hoef je niet te vertellen wat een leuk we hebben gehad toen Wim een paddestoel beklom, Pasula de aars van de ezel fotografeerde Ernst een gelukzalige blik in den ooghen kreeg op de trilplaat van de kabouterkoning en Frank de sprookjes hernoemde naar gay-sprookjes. En Jeffie alles maar fotograferen.
Het vreemde was dat de tijd voorbij vloog en op het laatste moment konden we nog even in de Piranha. Een wildwaterbaan, waar je op eigen risico nat kan worden. Ach, we hadden die al vaker gedaan en meer dan een paar spettertjes werd je niet nat. Ernst voelde de bui al aankomen en bleef achter maar Frank, Pasula, Wim en ik namen in de luchtband plaats. Lalalalala, macarena, woy… macarena klinkt het nog vrolijk op de achtergrond. En een lol dat we hebben. En daar gaan we de woeste tunnel door. “Nou, echt wild water is het niet” Dat had hij nou niet moeten zeggen want even verderop raken wij in een stroomversnelling en het water spat aan alle kanten omhoog. Maar echt nat worden wij niet, ja hooguit een paar spettertjes. Maar dan… ons bootje stevent af op een watervalletje en af de duvel er mee speelt. Onze bootje beland er onder. Klok klok klok….. Een paar liter water giet in het bootje.. Of laat ik duidelijker zijn: klok, klok, klok, een paar liter water giet over Frank en Jef. Het gevolg: mijn hele linkerkant zeik- en zeiknnat en zelfs mijn sokken sopte in mijn schoenen. En ook Frank zag eruit alsof zijn incontinentieluier was doorgelekt. Daarna moesten we meteen het park uit want het was al tijd geweest. Onderweg heb ik de airco gericht op mijn “natte” delen want we zouden onderweg een hapje eten. Maar het was te vergeefs en met natte kleding werkte ik mijn biefstukje naar binnen. Wat ze ook zeggen, de volgende keer ga ik als eerste in de Piranha. Dan weet ik tenminste zeker dat mijn kleren aan het einde van de dag weer droog zijn, zit ik ook niet voor schut in een restaurant. Wat zullen de mensen wel niet gedacht hebben?
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Charmed – The Complete First Season (1998/1999) De zusjes Prue, Piper en Phoebe Halliwell groeien op zonder vader en moeder. Al op jonge leeftijd neemt vader de benen en moeder komt te overlijden, zodat het drietal door hun oma wordt opgevoed. Nadat hun oma overlijdt, komen de inmiddels volwassen zusjes weer samenwonen in het oude huis van oma. Maar dan gebeurt er iets vreemd. Op zolder vindt Phoebe een oud boek, The Book of Shadows genoemd. Als ze een spreuk opzegt, zijn de zussen getransformeerd in The Charmed Ones, een drie-eenheid van heksen, afkomstig uit een oude heksenfamilie, die sterker zijn dan welke heksen ook.Het hele leven van de drie zusjes staat op zijn kop. Prue kan ineens met haar geest dingen verplaatsen, Piper kan met haar handen, de tijd stopzetten en Phoebe kan de toekomst voorspelen en het verleden zien. Maar met de komst van deze nieuwe krachten komen ze meteen ook in aanraking met de duistere kant, want veel tovenaars, demonen en kwade krachten willen de toverkracht van de zusjes Halliwell. Maar deze is hen gegeven voor het beschermen van de onschuldigen. En zo verandert het leven volkomen voor de zusjes Halliwell als ze hun entree maken in een magische wereld van heksen en tovenarij.Deze serie verscheen in 1998 voor het eerst op de buis en was meteen een groot succes. In Amerika is ondertussen het 7de seizoen uitgezonden en is het groene licht voor het 8ste seizoen ook al gegeven. Aan het einde van het derde seizoen stopt Shannon Doherty met de serie en laat de makers met een probleem zitten, want hoe zit het nu met de Charmed Ones? Daar wisten de makers wel een antwoord op want men toverde een vierde zusje te voorschijnen: Paige, geboren uit hun moeders relatie met een Whitlighter.Eindelijk is deze topper dan op DVD verschenen, een zeer goed besluit. Dit jaar (2005) verschijnen zelfs de eerste vier seizoenen op DVD en ik weet zeker dat ook de andere seizoenen zullen verschijnen. Hoewel men niet veel aandacht aan de uitwerking heeft besteed (geen heftig menu, geen extra’s) zien de afleveringen er goed uit en ook het geluid is in orde.Voor wie deze serie gemist heeft op de TV, kan ik maar een ding zeggen: Meteen aanschaffen. Zeer, zeer de moeite waard.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Toen ik net langs de spiegel kwam, bleef ik even staan om mij goed te bekijken. Wat is er sinds gisteren veranderd aan mij? Ben ik zo mager geworden? Ik kijk naar beneden en zie het veel te dikke buikje naar voren staan. Nee, dat is het niet. Ik buig mijn gezicht naar voren om het nog beter te kunnen bekijken. Nee, ook hier geen ingevallen gezicht maar gezonde en volle wangetjes en… zie in daar een onderkinnetje komen. Nee, nu weet ik het zeker maar mager zie ik er zeker niet uit. En toch…
Het begon gisteren. Pasula kwam zoals gewoonlijk op visite en zoals gewoonlijk had ik niet zo veel zin om te koken. Dan maar lekker makkelijk doen. Salade met Belgische friet en een gebraden kippetje. Bij onze supermarkt worden ze zelf gegrilld. Ik vraag dus twee gebraden kippetjes. En vanuit het niets, zegt die aardige jongen dat ik er twee voor de prijs van één mag hebben. Ik was verbaasd maar zei natuurlijk geen nee.
Vanmorgen was het weer raak. Ik was mijn brood vergeten en besloot op het station nog maar een broodje te halen. Ze hadden alleen nog maar één saucijzenbroodje zei de aardige jongen achter de toonbank. Maar het broodje was vrij donker dus kon ik hem wel gratis krijgen.
Nou vraag ik je… Zal ik het eens bij een autodealer proberen. 2 voor de prijs van 1? Of misschien hebben er nog wel eentje staan die te donker is en die ik gratis mee kan krijgen. Ik kan het altijd proberen.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Ja, ook afgelopen weekend was weer lekker druk. Het begon allemaal op vrijdagavond. Jelly zou op visite komen en blijven slapen want zaterdag hadden we de verjaardag van Frank. Ik kwam dus om 6 uur thuis en moest nog even snel boodschappen doen. Toen we thuis kwamen ging de telefoon. Jelly had ondanks de ontspoorde trein toch Amsterdam Centraal gehaald, maar kon nu geen kant meer op want bij Weesp was een heel grote seinstoring. Lang leve de NS. Het bleef dus een tijdje onzeker of Jelly die nacht als een zwerver op Amsterdam Centraal moest doorbrengen. Maar na een wachttijd van een dik uur ging er eindelijk een trein naar Almere Oostvaarders. Wim moest dus helemaal naar Almere rijden om Jelly op te halen. Ondertussen was ik met het eten begonnen. Resultaat: We aten pas om half tien. Na even gezellig te hebben gezeten, hebben een DVD’tje opgezet “De Vierde Man” Een aardige film maar ik ben, heel gezellig, op de bank in slaap gevallen.
De volgende dag moesten we eerst even naar Pasula en Gerard en zouden we met z’n allen Amsterdam induiken. We zette de auto even buiten de stad, want anders betaal je je scheel. Op het metrostation waren we natuurlijk net te laat. De roltrap was kapot en terwijl we met onze tong op onze knieën de trap op “liepen” schoot de metro ons net voorbij. Verdorie!!! Een kwartier wachten! Pasula vond dat niet erg want dan kon zij weer een sigaretje opsteken. “Hee, je hebt een zak”, zei Pasula. Ik had een broek met allemaal zakken aan en Pasula begon graaien. Ik riep verbouwereerd uit: “Nou ja, Pasula doet mijn rits open en graait naar mijn zak!!!” Hahahaha, Jelly, die niet zoveel gewend is, kon wel door de grond zakken. Met plaatsvervangende schaamte en een rode boei kroop ze weg in een hoekje.
De metro kwam eraan en het was vrij druk. Gerard en Wim zaten elders en Pasula en Jelly zaten tegenover mij. Het was bij het Amstelstation dat er een jongen op een railing een broodje zat te eten. Een bagel zo te zien, maar Pasula kon er geen gat in zien en dacht dat het een normaal broodje was. Vreemd hoe je een meningsverschil kan hebben over een gat in een broodje, maar de eetlust was gewekt. Ineens vielen de ogen van Pasula en Jelly op iets achter mij. Met sensuele stem en begerige ogen klonk het ineens in koor: “hhmmmmmmm, lekkerrrrr broodje….” Dit klonk als een soort van geheim taaltje van vrouwen onder elkaar. Ze hadden het namelijk wel over een broodje maar hun ogen keken of ze de etende jongen met huid en haar konden opeten. Tja, vrouwen…
Eenmaal bij het Waterlooplein aangekomen, was het natuurlijk weer plaspauze (nee Pasula, ik zal geen namen noemen). Dus in een eetcafe werd even gestopt voor een plas en een lekkere versnapering. Daarna was het tijd voor het Waterlooplein. De markt heeft door de jaren heen wel ingeboet op zijn gezelligheid en authenticiteit. Veel van de oude rommeltjes en goedkope tweehandskleren zijn vervangenen voor wiet, dure kleding, mobieltjestroep en porno-dvd’s. Het duurde niet zo heel lang voor we eroverheen waren. Wim heeft nog wel iets grappigs voor Frank gehaald. Ik was namelijk van de week Frank zijn verjaardag vergeten en belde hem een dag later. Wat, oh wat kon ik doen om het goed te maken, kon hij het mij vergeten. Maar Frank is moeilijk tevreden te stellen en hij nam alleen genoten met een diamanten ring voor zijn verjaardag. Die hebben we dus op het Waterlooplein gekocht. Een diamanten ring van echt plastic…
Ondertussen begon het steeds harder te regenen en laten we nou net kunnen schuilen bij Pucini Bombini, met zijn heerlijke bonbons. Tja, en dan neem je toch ook een paar bonbons mee? Ondertussen hadden Gerard en Jelly zich afgesplitst want Jelly moest om kwart over vier de sleutels van haar logeeradres op het Centraal Station ophalen. Wim, Pasula en ik liepen dus maar richting binnenstad, langs The Grand, waar het een drukte van jewelste was. Er was een Bollywood-festival in de stad en de Indische filmsterren kwamen net het hotel uit, wat resulteerde in een gejoel en geschreeuw van jewelste. We doken dus maar die prachtige fantasy-winkel in, Chamira. Hier waan je je in een totaal andere wereld. Een sprookjeswereld vol met elfen, tovenaars, draken, trollen etc. Een echte aanrader. We besloten maar even bij de Burgerking te zitten tot Jelly en Gerard terugkwamen. Maar we hebben daar meer dan anderhalf uur voor de kat zijn viool gezeten omdat degene van de sleutel in een vertraagde trein zat. Daarna was het voor Wim en mij nog even haastwerk om het cadeautje te kopen voor Frank. Het eten hebben we genuttigd bij de Gauchos. Heerlijk eten. Maar ken je dat? Zit je net aan een romige mosterdsoepje, begint Pasula ineens over een logje waar een recept voor een spermasoep op stond. Mijn eetlust was spontaan weg, vreemd he?
De verjaardag van Frank was leuk. Ik had hem al een tijd niet meer gezien en we hebben lekker bijgekletst. Het was er wel vrij vol want Frank heeft niet zo’n heel grote woonkamer en die was nu gevuld met 14 man, waarvan het merendeel ook nog rookte. Ik heb dus een groot deel van de avond heerlijk op het balkon gezeten. Frisse lucht en goed gezelschap. Het is jammer dat het zo druk was want Frank heeft sinds kort een theramin, een muziekinstrument die werkt met twee “antenne’s” en door de handen verder of dichterbij te brengen, kan je daar muziek uit krijgen. Ik had zo graag een concert gekregen van Frank, maar dat moet maar wachten tot een volgende keer.
Al met al was het weer een druk dagje geworden en toen ik om 1 uur mijn bedje inkroop en mijn hoof het kussen raakte, was ik al beland in droomland.