- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Weet je nog wat je 13 juli 1985 deed? Waarschijnlijk was je net als miljoenen andere mensen aan het luisteren of kijken naar het muziekspektakel Live Aid. O.A. Bob Geldof organiseerde een globale mega-concert om zo genoeg geld op te halen voor de hongersnood in Ethiopië. In het Wembley-stadion in Londen en het JFK Stadion in Philadelphia traden heel veel artiesten op zoals: Status Quo, Boomtown Rats, Ultravox, Spandau Ballet, Elvis Costello, Nik Kershaw, Four Tops, Ozzy Osbourne, Sade, Sting, Phil Collins, Bryan Ferry, Crosby, Nash & Young, Paul Young, Bryan Adams, U2, Beach Boys, Dire Straits, Queen, David Bowie, Mick Jagger, Simple Minds, The Pretenders, The Who, Santana, Elton John, Madonna, Freddy Mercury, Neil Young, Eric Clapton en Duran Duran. Het werd een mega-festatie en iedereen keek of luisterde. Live Aid bracht dan ook meer dan 100 miljoen dollar op.
Ondertussen zijn we 20 jaar verder en Bob Geldof probeert het weer. Nu met Live 8. Dit keer geen geld inzameling, alleen hoopt hij met een nieuw megaconcert aandacht te krijgen voor de hongersnood in de wereld. Gemiddeld sterven er zo’n 30.000 kinderen in de wereld door ondervoeding, ziekte en armoede. Ook nu doen er weer veel grote namen mee, die op 10 verschillende locaties op de wereld hun kunsten laten horen. Wat te denken van Annie Lennox, Bob Geldof, Coldplay, Dido, Elton John, Madonna, Mariah Carey, Paul McCartney, Pink Floyd, REM, Robbie Williams, Snoop Dogg, Sting, U2, UB40 en nog veel en veel meer.
En toch… toch lijkt Live 8 niet zo heel erg te leven onder de mensen. Hoe komt dit. Slechte PR? Misschien te veel ellende op de wereld waar wij door Jan en Alleman aan herinnert moeten worden? Ik weet het niet. Als ik de line-up van artiesten zie, denk ik Wow. En toch, toch trekt het mij niet echt en zal ik zaterdag waarschijnlijk niet kijken. En jullie, zitten jullie zaterdag voor de buis bij Live 8?
Kijk voor meer informatie hier.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Soms, heel soms verlang ik erna om weer een klein Jefje te zijn. Zo’n jaartje of 10 en onwetend van ellende en verantwoordelijkheden waar je als volwassene mee te maken krijgt. Zaterdag had ik zo’n dag dat ik weer zo jong zou willen zijn. Want wat is er leuker dan je verjaardag te vieren als je nog een klein kind bent. ‘s Morgens vroeg je bed uit, zal de kamer versierd zijn, wat zou je cadeautje zijn. Dus klom je om 6 uur uit bed en ja hoor… De hele huiskamer hing vol met slingers en ballonnen. Tijd om je ouders uit bed te trommelen, die waren er niet blij mee om rond zessen wakker te worden maar je kon niet meer wachten. En natuurlijk kwam er visite om je verjaardag te vieren. Lekker onbezonnen was je blij met elk bezoek die kwam en een presentje voor je meenam. De enige zorg die je had was de natte zoen van je oma te ontwijken, wat nooit lukte zodat je met de mouw van je trui het overtollige speeksel van je wang verwijderde.
Helaas is de natte zoen van oma heden ten dage mijn minste zorg. Vrijdag kreeg het huis nog even een extra goede beurt en normaal ben ik zaterdagochtend al vroeg op pad om de boodschappen voor de visite in huis te halen. Helaas is onze auto kapot en hij staat tot het einde van de week ter reparatie bij de garage. Hoe haal ik nu de boodschappen in huis. Gelukkig wou mijn zus even met mij mee. Dus snel even de boodschappen in huis gehaald. Het is altijd maar even afwachten wie er komt en hoe laat. De eerste zijn meestal rond 12 uur aanwezig en de laatste vertrekken meestal rond middernacht. Maar de eersten kwamen pas rond twee uur, het waren Pasula en Gerard. Ze hadden een lekker druk weekend en moesten na mijn verjaardag ook nog bij een ander “lang zal hij leven” zingen. Het was lekker gezellig en rustig. Blijkbaar kwamen alleen maar mijn familie en wat vrienden. Normaal komt de visite dan ook langzaam binnendruppelen. Maar dat zal je altijd zien, rond half vijf was het aantal personen in de huiskamer gestegen van 4 tot 20. WHOOOAAAAA. Ik werd gek, de koffie, thee en het gebak was niet meer aan te slepen. Zwaar oververhit liep ik van keuken naar kamer naar keuken naar kamer. Met zo’n groep ben je nooit klaar. Heb je net voor de laatste in de groep ingeschonken, is het glas van nummero uno alweer leeg. Bovendien had ik niet gerekend op 20 man voor het eten. Mijn zwager reed nog even met mij naar de supermarkt voor extra broodjes en beleg. Oh ja, en extra bier en wat kaasjes enne….
Het kostte mijn zus en mij een dik half uur om 80 broodjes te snijden, besmeren en beleggen. Maar ook de eigengemaakte tomatensoep viel in de smaak en er moesten 16 koppen soep ingeschonken worden. De maaltijd smaakte iedereen goed en in de avond kwamen er ook nog aan aantal personen. Over de hele dag gezien hebben we zo’n 30 man visite gehad. En mij? Mij kon je opvegen. Ik heb de hele zondag en gisteren nodig gehad om bij te komen. Een verjaardag vieren is heel leuk, maar liever wel bij een ander. Ik ben er weer voor een jaartje vanaf.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Nederland, gefeliciteerd met de eerste officiéle hittegolf in juni sinds 1976. Ik zit hier op kantoor, in de volle zon achter glas zonder airco. En ik denk maar een ding: HELP. Ineens krijg ik een beeld voor me van de smeltende boze heks van het Oosten uit The Wizard of Oz. “I’m melting.. I’m melting..“. Als jullie niks meer van mij horen lig ik ook als een plasje water onder mijn bureau.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Gisteren was ik jarig en als eerste wil ik iedereen bedanken voor hun felicitaties en goede wensen. Helaas was het niet gelukt om de laatste dagen een logje te schrijven, niet omdat er niks gebeurd was maar juist omdat er heel veel gebeurd is. Het begon allemaal op maandag. Hoppa, de auto kapot. Wim en Pasula zouden mij lekker vroeg van het werk halen maar hebben net het werk niet gehaald. Een kapotte distributie riem. Het gevolg: anderhalf uur wachten in de zinderende hitte, een dikke week de auto kwijt en een kostenpost van 1350 euri. Bovendien ging het strand ook niet door, maar het werd het Lelystads zwembad. Want van de schrik moesten we afkoelen.
Dinsdag had ik de hele dag cursus. Van te voren had ik gevraagd om de ruimte wel airco had. “Ja natuurlijk” was het antwoord. En dat was dan maar goed ook, want ik zag mij al als een visje in een tropisch aquarium zwemmen in mijn eigen zweet. En waar ik bang voor was, gebeurde ook. Het zaaltje had geen airco, maar een luchtcirculatie-systeem die bovendien ook niet werkte, ook zat er heel veel glas in de muren en de zon scheen met zijn hete, priemende stralen ons lokaaltje in, waar de lucht na een korte periode al niet meer aangenaam was. De lunch was wel aangenaam en werd buiten geserveerd. Een lopend buffet en zeer smakelijk. Maar aan het einde van de dag was ik wel goed gaar.
Gisteren was dus mijn verjaardag. Omdat we gisteren nog de leenauto hadden besloten Pasula, Wim en ik het er maar van te nemen. Rond een uurtje of half elf vertrokken we. Bestemming? Onbekend. Wat is het met die warmte toch heerlijk om een auto te hebben met airco. Prinsheerlijk werden Wim en Pasula vervoerd. Als bestuurder heb je het wat moeilijker, ga je links, ga je rechts? Nou Jeffie, wist het wel. We reden Harderwijk, Ermelo, zo de Veluwe op, om bij de afrit Kootwijkerbroek/A1 een heerlijk ijsje te scoren bij het ijstentje. Hee, het is tenslotte mijn verjaardag en als echte ijsfreak mag ik mijn eerste ijsje al vroeg scoren. Wim en Pasula hoopten nog dat hij dicht was, maar het geluk lachte mij toe. We hadden de keuze uit zo’n 15 smaken, weinig fruitsmaken dit keer zodat ik ging voor frambozen, bosbessen en yoghurt-ananas. Omdat Pasula nog geen eten ophad, had zij voor het eerst in haar leven een ijsje als ontbijt. Heerlijk genietend van het ijsje en de warme stralen van de zon zaten we gezamenlijk op een bankje. Hoewel Pasula net haar ontbijt achter de rug had, werd het ondertussen tijd voor de lunch. We reden door naar Kootwijk in de prachtige bossen van de Veluwe, waar we stopte op een heerlijk terrasje bij ‘t Hilletje. Pasula ging voor de friet met frikadel Wim nam de omelet met ham en ik nam een heerlijke kaaspannekoek. Wat een genot om daar te zitten en te genieten van al het schoon wat voorbij kwam.
Na een heerlijke tocht belandde we uiteindelijk in Apeldoorn. Pasula was nog nooit in de Apenheul geweest, dus… We hebben heerlijk genoten van alle apies. Het begon al goed. Pasula had sinds de Efteling de smaak te pakken om alle knappe mannelijke medewerkers voor de camera te krijgen en ook nu verleidde ze de 2 broekkies met haar zoetgevooisde stem om voor haar te poseren, wat de knulletjes ook gewillig deden. Met de aapjes binnen zou ze meer moeite hebben. Wim en ik waren hier al vaker geweest, maar de regels waren verscherpt en al je bezittingen moesten in speciaal aapveilige tassen. Ook Pasula’s peukjes en mobieltje, wat een ware straf voor haar was want de geest van een zieke koning Marcel waarde met ons mee in de vorm van binnenkomende SMS’jes. Wat een straf voor Pasula dat de tas in grote delen van het park gesloten moest blijven. Pasula had niet verwacht dat je zo dicht bij de apen zou komen. Het was ook zeer schattig, vele aapjes droegen hun jongen op hun rug. Ik nam plaats op een laag muurtje. Naast mij zat een net echtpaar van rond de 50 niets vermoedend met elkaar te keuvelen. Van achteren zag ik een aapje naderen. Hij pakte de blote arm van de vrouw beet, die er blijkbaar als een rijpe vrucht uitzag, want het hongerig aapje nam een flinke hap. De vrouw sloeg een ijselijke gil en veerde overeind. De aap kreeg de schrik van zijn leven en stoof er vandoor. Mij kon je wegdragen. Wel zag ik Pasula die niets vermoedend haar hand uitstak waarna 3 aapjes op haar hand sprongen. Schijnbaar is Pasula niet te pruimen want er werden geen stukken uit haar arm gebeten, wel bleek haar ring heel interessant. We liepen door en genoten van het weer, de aapjes en andere dieren die tot zeer korte afstand naderen. Het is vreemd hoe snel de tijd verloopt als je plezier hebt. Want voor we het wisten was het vijf uur en tijd om te gaan.
Het avondeten werd genuttigd bij de Argentijn/Mexicaan. Jammer genoeg was er op het terras geen ruimte meer zodat we binnen mochten puffen. Maar het eten was het meer dan waard. Superlekker en zeker niet duur. Estrella’s VIPS in Lelystad is dan ook zeer de moeite waard. Terwijl de schemering inzette zijn wij naar huis gesneld om de vele foto’s te bekijken die we van de dag hebben geschoten. En zo kwam het einde aan een geslaagde maar veel te korte dag.