- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Gisteren was het weer dinsdag en dus de avond dat Paula op visite komt. Eerst gaan we met z’n allen lekker eten en daarna kijken we een filmpje. Gisteren was dus ook de eerste werkdag na een maand lang ziek thuiszitten. Ok, ok, het was dus maar een halve dag, op therapeutische basis maar toch… best vermoeiend. Ik had dus niet zo’n zin om uitgebreidt te gaan koken. Nu zijn de Ovenschotels-mixen best lekker dus gisteren maar zo’n pak uit de kast gerukt. Mix voor Ovenschotel – Spinazie met kip en kaas. Nou moet ik eerlijk zeggen, het smaakte zeker niet verkeerd. Paula was helemaal verrukt. Zo had ze spinazie nog nooit gegeten en ik moet echt het recept op mijn kookrubriek op logfriends4U zetten. Ik lag meteen in een stuip. Nou dan kan ik kort zijn, zei ik lachend, een beetje van mezelf en een beetje van Maggi. Na de lekkere maaltijd was het tijd voor de film. We hadden keuze uit twee stuks, wordt het de musicalversie van Scrooge of De Fabriek. Voor Scrooge trok Paula haar perfecte neusje op. Nee, die had ze al te veel gezien en bovendien was ze nog niet in Kerstsfeer. Nee, madame moest en zou De Fabriek zien. Ze had het nog nooit gezien en ze wou ook wel mee kunnen praten. Okay okay, wel heb ik haar dus duidelijk gemaakt dat de serie uit twee disks bestond. Gisterenavond een dikke 2 uur lang disk 1 en volgende week zou disk 2 aan de beurt zijn. Nou, Paula heeft het geweten. De Fabriek is een Nederlandstalige dramaserie uit begin jaren ’80 en waar Paula geen rekening mee heeft gehouden is dat de serie de laatste jaren steeds “vlugger”gaan. Het tempo is tegenwoordig zo hoog dat in een gemiddelde serie een persoon in een half uur meer mee maakt dan een gemiddelde burger in zijn hele leven. Nee, Paula liet duidelijk merken dat de serie haar te traag ging. Er kwam een gepuf, gezucht en gekreun van de bank af. Ze hing als een prinsesje op de bank, omgeven door allemaal kussens. Af en toe dommelde ze weg, maar wij waren onverbiddelijk. De Fabriek wou ze zien? De Fabriek zou ze zien!!! En ze heeft het volgehouden, de volle 2 uur lang. Toen ik met een gemene blik in de ogen vroeg of we nog een aflevering zouden zien, wist ze niet hoe snel ze naar huis moest komen. Maar ik verheug me al op volgende, de laatste 3 afleveringen van De Fabriek. Ik zal maar een literje koffie naast haar neerzetten.
P.S. Ik doe nu voorkomen of De Fabriek slecht was. Dat is het zeker niet. Helaas is Paula het huidige tempo van drama gewend (Alhoewel, ze kijkt ook naar The Bold en als iets langdradig is…), maar De Fabriek is zeker geen slechte serie!
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Wat was dat van de week een aangename verrassing. Harriët had mij genomineerd voor weblog van de week bij Logfriends4U. Oei, hoe moet ik dat nu waarmaken? De inspiratie is de laatste tijd ver te zoeken, ik kom zelden het huis uit en maak weinig mee. Maar goed, deze week begin ik toch weer met twee halve dagen te werken. Even kijken hoe het uitpakt.
Gisteren zijn we even op ziekenbezoek geweest. Arme Pasula voelde zich al een paar dagen niet lekker en was geveld door een virus. Als een echte bikkel is ze vorige week wel gaan werken maar stortte toch een beetje in in het weekend. Dus in de auto en richting Almere, vlak voor Almere toch maar even bellen dat we eraan kwamen anders is de schrik meteen zo groot. Helaas was de batterij bijna op. Wim kon alleen nog zeggen dat we eraan kwamen en dat we al bijna bij Almere waren. Wim hoorde nog net de schrikreactie van Pasula. Wij hadden ondertussen al de grootste lol en zagen het al helemaal voor ons: Pasula in een roze gestreepte pyama en een bad hairday en bovendien niet opgemaakt. Gniffelend stapte we uit de auto en belde aan. Helaas, Pasula was al helemaal aangekleed en haar haar zat ook nog eens goed. Ok, ze was dan niet opgemaakt maar daar had ze een goed excuus voor. Ze zag er dan ook heel pips uit. Nee, dit is niet de Pasula die ik ken hoor. We bleven niet zo heel erg lang want als je ziek bent is visite tenslotte vermoeiend. Op de terugweg begon echter de ellende. Niet alleen stond er een reusachtige file op de A6 vanwege een boot die van een trailer was losgeschoten, maar ook begonnen Wim en ik ons niet lekker te voelen. Net zoals vrouwen die veel met elkaar optrekken de maandelijkse periodetijd van elkaar overnemen, zo werkt het ook bij goede vrienden: die zijn solidair en worden ook ziek. Gisterenavond hebben we allebei ons bord niet opgegeten en lagen vroeg rillend onder de dekens. De ene was misselijk en deed niks anders dan boeren en de andere rende om de paar minuten naar het toilet. We waren te beroerd om te gaan slapen dus hebben we achter elkaar maar 6 afleveringen van Baantjer gekeken. Ach een mens moet toch wat, maar om 2.30 uur vannacht besloten we toch maar niet nummer 7 erachter aan te kijken. 6 moorden in een nacht is wel voldoende. Vanmorgen heeft Wim zich ziek gemeld en die is er erger aan toe dan ik. De arme jongen ligt dan ook bijna de hele dag op bed met waterige oogje en hij bibbert als een bang juffershondje van de kou. Nee, de volgende keer doen we monddoekjes voor als we weer op ziekenbezoek gaan.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Koffie, het is bijna het levenselixer van de mens geworden. Mensen worden er mee wakker, mensen blijven er door wakker en hoe vaak wordt er niet geroepen om een lekker bakkie koffie, een bakkie leut. Helaas niet voor mij, ik ben niet echt dol op koffie en bovendien reageer ik niet goed op cafeïne. Ik hou het dus liever bij thee. Het is ondertussen een ware verslaving geworden, allerlei soort thee in te slaan. De keukenkastjes puilen ondertussen uit. Wim moet daar niks van hebben, dat is geen theeklant. Nee, Wim leeft op koffie. Maar om voor één persoon een volle pot koffie te maken, dat doe je niet zo snel. Dus hebben wij enige tijd geleden zo’n Senseo gekocht. Wim is er dol op en het is zeker zijn favoriete keukenapparaat. Zo’n lekkere bak koffie met een schuimlaagje erop klokt Wim dan ook zo binnen en ook de visite heeft liever een bak Senseo dan “normale” koffie.
Gisterenavond kwam mijn zus even langs om een DVD’tje te lenen. Ze kwam enthousiast binnen gelopen. Ze was die middag op de markt geweest en had DE uitvinding meegenomen. Snel graaide ze in haar zak en haalde een klein rond apparaatje eruit. Wat was dat? De meest vreemde ideeën gingen in mijn hoofd op. Een pessarium? Ik wist het echt niet. Zo blij als een kind liet ze zien wat het was: Een hervulbare koffiepad voor de Senseo. Een plastic gevalletje met een soort gaas, waar je koffie in kan doen en dan dicht kan klikken. Ja, daar wou iedereen wel een kopje Senseo mee. Tja, wat doe je dan? Dan maak je Senseo. Dus koffie in de pad, deksel erop en goed dichtklikken. “Kijk uit voor het gaasje!!” schreeuwde mijn zus en van de schrik vloog de pad en de losse koffie door de keuken. Oh, oh, oh wat een uitvinding. Ik moest het geheel aan het dunne plastic randje dichtklikken anders ging ik door het gaas heen. Met veel pijn en moeite kreeg ik de pad gesloten. In het apparaat gaf de pad inderdaad een geurig bakje koffie inclusief de schuimlaag. Tijd voor een tweede bak koffie. Dus koffiepad eruit, openmaken en… de koffieprut wilde er niet echt uit. Wat een bende. Ik moest alle koffie door de gootsteen wegspoelen. Nieuwe koffie erin, dicht prutselen, in het Senseo-apparaat en toen….. BZZZZZZ klik… Ai ai ai, Wim’s favoriete apparaat deed niks meer. Ik probeerde het apparaat te openen maar dat ging niet meer, de deksel had zich vacuüm gezogen. Ik zag een lichte paniek in Wim’s ogen. Op alle manieren probeerde hij het deksel te openen om die koffiepad eruit te halen. Ondertussen stonden mijn zus en ik te ruzieën.
– Het is jouw schuld, jij hebt koffie gemorst en nu is hij verstopt.
– Nee het is jouw schuld, met die rottige plastic pad
– Jouw schuld
– Nee, jouw schuld
En ondertussen had Wim bijna de tranen in zijn ogen. Ruim een dik kwartier heeft hij geprobeert zijn dierbare Senseo open te krijgen en die ellendige pad te verwijderen, maar te vergeefs. Uiteindelijk heeft hij het op moeten geven, natuurlijk ontstond er strijd over die de enige Senseo wel kreeg. De rest moest genoegen nemen met oploskoffie.
Vanmorgen kwam ik naar beneden en deed een poging om de Senseo te openen. In een vloeiende beweging ging het apparaat open en kon ik de nep-koffiepad verwijderen. Hoera, en met een glimlach om zijn mond dronk Wim weer vertrouwd zijn bakkie Senseo.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Ja, je leest het goed. Ik ben een beetje verdrietig. En dat al sinds gisteren. Bij het gezondheidscentrum kreeg ik te horen dat mijn bloedsuiker echt levensgevaarlijk hoog was. Niet alleen tijdens de laatste keer nuchter prikken, toen hij bijna 18 was. Maar ze kunnen ook het gemiddelde bekijken dat de afgelopen zes weken. Suiker gaat namelijk “vastzitten”aan je rode bloedlichaampjes en omdat deze 6 weken leven kunnen ze zo het verloop van de suiker kijken. Die was dus zo hoog dat ze behoorlijk zijn geschrokken. Superzwaar dieet en verhoging tot het maximum van de medicijnen. Ik kan je wel vertellen, ik ben mij rot geschrokken. Ik heb geen zin om binnenkort te sterven aan een hartstilstand of hersenbloeding. De arts vond het ook helemaal niet vreemd dat ik me de laatste tijd zo beroerd voelde, hoewel de koorts en opgezette en pijnlijke spieren waarschijnlijk niet door de suiker komt. We hebben meteen een plan van aanpak gemaakt. Het is nu het belangrijkste dat ik zo snel mogelijk mijn overgewicht kwijt raak en zo vlak voor de feestdagen is dat niet prettig. Maar goed, het is zeer noodzakelijk. Wat voel je je dan ellendig als je weer buiten de spreekkamer staat, helemaal alleen en het janken nader dan het lachen. Toch zijn we gisteren maar op verjaardagsvisite geweest en meteen mijn vuurdoop gehad. Alle lekkers afgewoven. Mijn maag knort nu als een gek maar ik blijf doorzetten… Ik MOET doorzetten.