- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Op een klein stationnetje
s’morgens in de vroegte
stonden 7 wagentjes netjes op een rij
en het machinistje
draaide aan het wieletje
hakke hakke puf puf
weg zijn zij
Iedereen kent dit kinderliedje wel en elke werkdag gaat dit ook voor mij op. Maar vanmorgen liet de NS zich weer eens van zijn beste kant zien. Zoals het hoort vertrokken we keurig vanaf station Lelystad maar bij het nieuwe en nog niet in gebruik zijnde station Almere Oostvaarders stonden we ineens stil. Verstoord keek ik op van achter mijn krantje. Wat was er nu aan de hand? Had de machinist zich een halte vergist? Na ruim een kwartier stilstaan, kregen we eindelijk te horen wat er aan de hand was. Op station Almere-Buiten stond een trein met pech. We moesten nog even geduld hebben. En geduld moesten we inderdaad hebben want in totaal stonden we meer dan een half uur stil. De kapotte trein voor ons zei geen boe of bah meer, laat staan hakke hakke puf puf. De trein reed heel langzaam tot voor station Almere-Buiten. Iedereen werd gesommeerd naar het voorste treinstel te lopen en de eerste deur te gebruiken om uit te stappen. Mopperen liep de menigte naar boven. Onder hen waren vele reizigers voor Schiphol die met zware koffers trappetje op en af moesten lopen in de dubbeldekkertrein. Nee, blij waren ze niet. Eenmaal op het perron aangekomen was het een beetje onduidelijk wat er nu ging gebeuren. We werden met z’n allen gedirigeerd naar het andere perron, dus trappetje af en trappetje op. De reizigers met de zware koffer waren ondertussen al ver achter ons gebleven maar in gedachte hoorde ik ze al vloeken als ze te horen zouden krijgen dat ze nog meer trappen voor de boeg hadden. Op het andere perron moesten we weer ruim 20 minuten in de kou wachten tot er weer een andere trein aankwam. Uiteindelijk belandde ik met een vertraging van ruim een uur mijn werk. Ik werd bijna besprongen door collega’s met computerproblemen want mijn collega is ziek en ze moesten de hele ochtend al wachten tot ze geholpen werden. Ja, mijn dagje begon al goed en wie weet wat het verder nog in petto heeft? Hopelijk gaat de terugreis naar huis vlekkeloos zodat ik met overtuiging kan zingen:
Hakke hakke puf puf
Weg zijn wij…
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Het was vandaag weer een lekker dagje. Je kent het wel, zo’n dagje dat van alles gebeurd. Deze week ben ik begonnen om 5 halve dagen te werken. Dit om zo langzaam weer op te bouwen om dit jaar nog fulltime weer aan de slag te gaan. En laat ik vandaag nou meteen lekker met mijn neus in de boter vallen. Brandoefening! Dit om onze bedrijfshulpverleners alert te houden. Opeens werd mijn collega Tom weggeroepen omdat er rook uit een van de kamers kwam. En ja hoor, er moest worden ontruimd. De gangen en kamers vulde zich met dikke rook terwijl de alarmbellen loeide. Gelukkig hangt mijn jas binnen handbereik, snel gepakt en met een aantal giebelende collega’s de trappen af naar buiten. Op het grote plein voor ons kantoor stroomde de mensenmassa toe. Uit alle gaten en kieren van het pand kwamen de collega’s. Tja, in dit soort “noodgevallen” mogen ook alle nooduitgangen gebruikt worden. De rokers van aanlengde gebouwen, die buiten in de kou hun sigaretjes moeten roken, keken nieuwsgierig toe wat er aan de hand was. Helaas waren niet alle collega’s in de gelegenheid om hun jas te pakken en stonden een beetje verloren en blauw van de kou te berusten in hun lot. De BHV’ers hadden goed werk verricht. Het opperhoofd Anita mocht met de megafoon de hele boel dirigeren. We moesten kijken of wij collega’s miste. En verrek, laat ik toch mijn chef Jaap missen. Nee, niemand had Jaap gezien. Verdorie, die ligt natuurlijk boven in een hoekje nog na te smeulen. Maar de ene zijn dood is de ander zijn brood. Promotiekansen voor Jeffie. Helaas voor mij maar gelukkig voor Jaap was dit maar een oefening. Na de oefening mochten alle 200 medewerkers weer naar boven. En wat schetste mijn verbazing, mijnheer Jaap zat gewoon in zijn kamer door te vergaderen met gasten terwijl de rookflarden om zijn oren zweefde. De bikkel!!! Door de oefening was ik wel bijna te laat voor de trein en moest toch nog even snel rennen.
Vanavond was het weer Paula-avond. Eerst natuurlijk koken. Ditmaal werd het stamppot rauwe andijve, aangemaakt met wat roomkaas en gerookte kipfilet. Paula en Wim kregen er een speklapje bij. Terwijl ik toch al met het eten bezig was, ook meteen een speculaascake met Amaretto gemaakt. Na het eten was het dus tijd voor koffie met cake voor Wim en Paula. Jeffie mocht toekijken maar was wel bevredigd met het resultaat: een smikkelende en smullende Wim en Paula. Paula werd volgens haar eigen woorden vanavond niet bevredigd. Wat was het geval: Vanavond was deel 2 van De Fabriek-avond. Vorige week hebben we de eerste drie afleveringen van deze reeks bekeken. Dat viel Paula zeer zwaar want het tempo was lager dan ze gewend was. Maar Paultje is een doorzetter en ze moest en zou ook de laatste drie afleveringen bekijken. Twee en half uur, ze had zich erop voorbereidt en was volledig geacclimatiseerd, volledig in rust en op 33 toeren. En warempel, ze vond het zelfs leuk om naar te kijken. Helaas is Paula een kijker waarvan films en series altijd een afgerond en happy end moeten hebben. Dat was dit keer helaas niet het geval. Terwijl de eindtune uit de speakers denderde riep Paula met hart en ziel: Dat ze het helemaal niet bevredigend vond. Verdorie!! Wim en ik helemaal in paniek. Wij hebben Prinses Pasula niet kunnen bevredigen… De zin was haar mond nog niet uit of we lagen alle drie in een lachstuip. Niet bevredigd en ze had vanmiddag nog wel een boom opgezet, een kerstboom dan wel te verstaan. Zal ik haar zo nog even gaan bevredigen met een plakje cake???
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Gisteren zijn we een dagje naar Amsterdam geweest samen met mijn zus, zwager en nichtje. Het was eigenlijk de bedoeling om naar Essen, Duitsland te gaan naar de kerstmarkt. Maar omdat we beiden niet lekker in ons vel zaten werd het dus Amsterdam. De auto werd aan de rand van de stad geparkeerd en dan met de tram richting binnenstad. We stapte uit op het Koningsplein bij de bloemenmarkt. Ons uitje begon goed want men deelde daar bekertjes met Cool Best Light uit. IJskoud maar oh zo lekker. Hmm, waarom konden ze geen bekertjes warme chocolademelk uitdelen, bromde mijn zwager. Ja, hij is het lichtpuntje van de familie. Met een tussenstop bij de McDonalds voor een plasje (ja, ik heb mij kunnen inhouden) ging de route naar de Kalverstraat. Natuurlijk moest ik even stoppen bij de V&D voor een heerlijk stuk focaccia met tomaat en een knoflookbrood. Het is best wel een nadeel om met 5 man sterk Amsterdam in te duiken want iedereen heeft zijn eigen favoriete winkel. Aangezien de meeste de Jordaan in wilde, liepen we nogal vertraging op. Uiteindelijk belandde we dan in de Jordaan. En wat schertste mijn verbazing toen ik daar tegen Puccini Bombini aan liep. Mijn mond viel open en een gouden gloed scheen mij tegemoet. Ik zakte op mijn knieen en was als in een trance. Wie is Puccini Bombini hoor ik je nu denken. Ongelovige!!! Barbaar!!! Puccini Bombini is het Mekka op het gebied van chocolade. Nee, dat zeg ik verkeerd. CHOCOLADE in hoofdletters. Toonaangevend en behorend tot de besten ter wereld. Tot nu toe had ik de verleiding kunnen weerstaan, maar nu ik op dieet ben. Nee, ik zou… Nee, ik moest… Wim probeerde mij nog tegen te houden, maar ik rukte me los en rende op een drafje op het chocoladeparadijs af. De zoet-bittere geur kwam mij al tegemoet. De man in de winkel was zeer behulpzaam en vroeg meteen of hij mij kon helpen. Nou dat kon hij. Eerst vroeg ik voorzichtig de prijs. Want ik had gehoord dat de lekkerste chocolaatjes in de wereld niet goedkoop waren. En dat klopte, € 4,95 per ons. Daar zaten dan 3 bonbons in. Ik kocht er zes, 3 stuks van elke smaak twee (een voor Wim en een voor mij). Natuurlijk mag ik ze eigenlijk niet hebben in verband met mijn dieet. Maar als ik er een per dag zou eten als dessert zou het wel mogen, 1 – 2 x per week. Gisteren was dus de eerste aan de beurt en ik moet zeggen: Het smaakte geweldig. De ontberingen van die verdere voettocht door de Jordaan langs antiquariaten in soms stinkende kelders nam ik voor lief, net zoals de overvolle tram op de terugweg naar de auto. Ik had eindelijk mijn Puccini bonbons.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Het lijkt hier wel Medisch Centrum West. De ene na de andere belandt in de lappenmand en terwijl ik er langzaam uitkrabbel, zit Wim er nog midden in. De griep-verschijnselen van vorige week gingen maar niet weg dus werd het tijd voor een doktersbezoekje. Want waar die peer van een Wim nu weer mee kwam. Gisteren vertelde mijnheer pas dat hij al enige tijd pijn had op de plek waar hij tijdens de Strand Zesdaagse door een teek was gebeten. Na enige druk besloot Wim dus ook maar dat het verstandig was een dokter in te schakelen en dat was maar goed ook. Natuurlijk kon de huisarts niet meteen een uitslag geven maar Wim kreeg meteen een zware anti-bioticakuur en bovendien hoorde de dokter ook een ruis bij zijn longen. Tevens werd hij doorgestuurd naar het ziekenhuis voor bloedonderzoek waarbij inderdaad gekeken wordt naar de Ziekte van Lyme en de Ziekte van Pfeiffer. Ondertussen zit Wim in de lappenmand en baalt hij als een stekker. Waar zo’n klein beestje allemaal niet voor kan zorgen. Maar goed, laten we maar niet op de zaken vooruitlopen en we wachten eerst maar de bloeduitslagen aankomende donderdag af.