- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Ziek zijn en binnen zitten valt niet mee. Toen ik vanmorgen opstond en een strakblauwe lucht met een stralend zonnetje mij tegemoet kwam wist ik het gewoon: Vandaag gaan we er op uit! Maar dan volgt de vraag: Wat gaan wij doen? Ik wil niet te ver lopen en de echt leuke attracties en bezienswaardigheden zijn in deze koude maanden gesloten. Even uitwaaien in Zandvoort leek mij wel prettig. Dus rond een uurtje of half twee eerst even een pitstop gemaakt in Almere, waar we Paula opgehaald hebben. Die is altijd wel dol op een avontuurtje en laat zich altijd zeer gewillig ontvoeren zonder dat ze weet waarheen de reis gaat. Ondertussen had het felle zonnetje plaatsgemaakt voor een flinke wolkenpartij met een pittig windje. Maar een Jeffie laat zich niet zomaar afschrikken, oh nee dus Zandvoort ging gewoon door. Ik weet niet wat het is met de meeste vrouwen, maar op een of andere manier moeten ze altijd plassen. Dit keer was geen uitzondering, op het strand in Zandvoort moest dus eerst gestopt worden bij een strandtent. En ach, omdat ik solidair met Paula was ben ik ook maar gaan plassen. Niet omdat ik zo nodig moest hoor, maar omdat ik het anders zo sneu voor Paula vond dat zij de enige was die moest plassen, hahaha.
Na de plaspauze was het dan echt tijd voor de strandwandeling. Het was vrij druk op het strand. Verliefde stelletjes, kinderen en honden maakte het strand een vrolijke boel. Mensen met dassen en handschoenen wandelde dapper langs de witte schuimkoppen. En ook wij stellen ons bloot aan de elementen van de natuur. De koude wind striemde in ons gezicht. Heerlijk. Hier kan ik zo van genieten. Het gevoel dat je nog leeft, de wind in je haren en een koude neus. Waar ik zo van hou, wordt Paula iets te veel. Ze heeft nog net geen ijsklontjes in haar haren maar ze heeft een neus of ze net een liter jenever naar binnen had gewerkt (daarom bleef ze natuurlijk zo lang op het toilet). Bovendien had ze van die gezonde appelwangetjes gekregen. Ze zag eruit als een gezonde boerenmeid, maar ook Wim en ik kleurde heel gezond hoor. Het enige verschil is dat ik goed tegen de kou kan en Paula minder. Ze vindt ook altijd dat ze koude klompvoetjes bij ons in de auto krijgt omdat ik de verwarming altijd uit hebt. Als ik vervolgens verontwaardig roep dat ik altijd zo heet ben, schiet het tweetal in de lach. Tja, domme opmerking. We besluiten te lopen tot het viskraampje op het strand, terug te lopen en daar op de boulevard een visje te halen en in de warme auto op te eten. Maar we moesten dan wel tot die strand-viskraam lopen en ook echt aanraken. Dus met z’n drie-en raken we de kar aan en roepen alle drie hard “TIKKIE”. Vreemde blikken vallen ons ten deel als we aan komen lopen, de viskraam aantikken en weer rechtsom keren. Nu hebben we de wind in onze rug en die blaast ons snel terug naar het paadje weer op naar de boulevard. Zo’n paadje afgaan is snel gedaan maar een paadje oplopen is een zware klus voor Paula en mij. Wim staat ons boven uit te lachen terwijl wij halverwege uitpuffen. We zien er niet uit met onze rode en gezwollen hoofden van de kou en inspanning. Dus besluiten we foto’s van elkaar te maken. Lachen want we zien er niet op ons voordeligst uit.
De viskraam was dus een welkome afwisseling. De vis zag er heel lekker uit. Ik wou eigenlijk een grote zure bom nemen (Nee, ik ben NIET zwanger!), maar die kon ik niet vinden. Ik lust eigenlijk helemaal geen vis, met uitzondering van soms wat zalm, tonijn of wat vissticks. Ik besloot me dus te wagen aan de visnuggets (die zullen vast wel hetzelfde smaken als de visstick), Wim ging voor de visfriet en Paula nam de gefrituurde en gepaneerde scampi’s. Er was de nodige consternatie over wel of geen vismenu. Maar uiteindelijk hadden we waar we om vroegen. Alleen was het nog een dikke 200 meter lopen naar de auto en de man van de kraam had het geheel niet ingepakt en was dat ook niet van plan. Noodgedwongen hebben we dus de vis op een koud bankje opgegeten. Paula’s scampi’s waren niet te vreten, Wim zijn visfriet was ook niet lekker en mijn visnuggets smaakte dus niet naar vissticks. Niet geslaagd dus! Ik vond het heel sneu voor Paula want zij had getrakteerd en geloof mij, de vis wordt ook in Zandvoort duur betaald. Verkleumd kwam we bij de auto aan en besloten weer terug te rijden. Ondertussen was het kwik tot bijna vriespunt gezakt en begon het ook nog te regenen. Tijd voor een warme opkikker. Een pitstop bij La Place voor warme chocolademelk met slagroom die dankbaar werd opgedronken. En zo eindigde weer een kort maar leuk uitje, zonder haring dit keer.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Gisteren had ik eigenlijk naar het ziekenhuis gemoeten. Toen ik vrijdag bij de dokter vandaan kwam kreeg ik een verwijskaart voor longfoto’s en bloedonderzoek. Toen ik naar het ziekenhuis in Lelystad belde kreeg ik te horen dat ik pas 26 november aan de beurt was. Dat duurde mij te lang, maar ze wist wel te vertellen dat ik in Emmeloord zonder afspraak de hele dag terecht kon. Wim had gisteren middag- en avonddienst, dat kwam mooi uit dus in de middag kon ik met hem meerijden. Vlak voor het vertrek pakte ik mijn spulletjes bij elkaar en zag op de brief van de huisarts dat de rongenafdeling in Emmeloord van 9.30 – 11.30 en van 14.30 – 16.30 open was. Ik zou om 12.15 in Emmeloord arriveren… Meer dan 2 uur zitten wachten? Nee daar pas ik voor. Maar vanmorgen moesten we om 8.45 uur naar de tandarts, dus daarna kon ik met Wim meerijden. Zo gezegd, zo gedaan.
Vanmorgen dus eerst een stop bij de tandarts. Ik wist dat het niet leuk ging worden want er was een stuk kies afgebroken en de vulling was eruit gewipt. Uiteindelijk viel het vullen best mee, natuurlijk had Wim weer geen gaatjes. Daarna ging de reis naar Emmeloord. Wim zette mij af bij het ziekenhuis en ging door naar zijn werk. Daar stond ik dan weer voor het ziekenhuis waar ik geen prettige herinneringen aan had. 26 jaar geleden had ik 6 weken lang in dit ziekenhuis gelegen. Ik was toen 14 jaar en had jeugdreuma. Nee, op de kinderafdeling kon ik niet. Ik moest maar bij de volwassenen liggen. Gezellie op een zaal met 5 oude knarren waar de gemiddelde leeftijd zeker 70 jaar was. Naast mij lag een boertje van buuten. Hij was kennelijk de kluts kwijt want het enige wat ik mij van hem nog wist te herinneren was dat hij constant schreeuwde ‘K MOT PISS’N waarbij hij zijn dekens wegsjorde waarbij zijn hele zakie inclusief katheter bloot kwam te liggen. Een prettig gezicht voor een jochie van amper 14 jaar. Nee, dat waren geen prettige zes weken. De herinneringen werden versterkt toen ik even naar het toilet ging en de walm van die gore desinfecterend schoonmaakmiddel mijn keel dichtkneep. Vreemd hoe een geur je herinneringen kan versterken.
De rongten-afdeling was heel rustig. Er zaten slechts twee mensen. Ik pakte nonchelant een Libelle, want dit is een van de gelegenheden dat ik ongegeneerd een damesblad kan lezen. Eerst zogenaamd kijken of er niks beters legt en dan met een diepe zucht de Libelle maar pakken. Ken je dat trouwens, zit je in de wachtkamer een heel interessant interview te laten en ja hoor… Je zit vol spanning te lezen en dan wordt je geroepen dat je aan de beurt bent. Natuurlijk kan je niet zeggen “Kunt u even wachten tot ik mijn stukje uit hebt?” Het blad wordt aan de kant gelegd en ik loop mee met de radiologe die schijnbaar met het verkeerde been uit bed is gestapt. Ik word in een kamertje gepropt en moet mij aan de bovenkant ontkleden. Daar sta je dan wat onbeholpen met een blote bast tegen een koud ijzeren plaat. Mijn kin aan de bovenkant en armen om de ijzeren kast heen, alsof ik een raar apparaat liefdevol sta te omhelzen. Belachelijk, ik moet er eigenlijk om lachen maar de zure pruim die achter een schermpje is gevlucht voor de straling roept: Diep inademen, vasthouden, DING-DONG, ademt u maar uit. Ik probeer de ijzige sfeer te ontdooien door een grapje te maken. Je staat toch een beetje in je hemd met je blote bast. Het grapje wordt niet gewaardeerd en ik ben blij als ik weer terug naar mijn hokje mag om mij aan te kleden.
Van het ziekenhuis naar het busstation is 15 minuten lopen en daar aangekomen blijkt dat mijn bus pas over 45 minuten komt. Ik besluit dus maar Emmeloord onveilig te maken. Ach, ze hebben daar wel leuke winkeltjes: Een Free Record Shop en een Music Store, wat wil een mens nog meer en de tijd vliegt voorbij. Ik begin nu toch wel trek te krijgen en zal blij zijn als ik thuis ben. Het is vrij koud en ondertussen begint het te spetteren. Mijn huis komt in zicht en ik grijp in mijn broekzak om de sleutels te pakken. Mis… Andere zak…. Mis… Opeens dringt het tot mij door dat mijn huissleutels nog op de eettafel liggen. Daar sta ik dan, in de regen en kou. Moe en hongerig. Gelukkig ben ik mijn mobiel niet vergeten en bel mijn schoonzusje die een paar straten verder woont. Die hebben een reservesleutel van ons. Die komt pas over zo’n 3 kwartier thuis. Ik ben niet van plan om nog zo lang te wachten. Ik bel dus mijn zusje. Onze sleutel hangt aan de sleutelbos van haar man en die is werken, maar zij is thuis en komt mij met de auto halen. Verkleumt kom ik bij haar aan en wordt getrakteerd op een warme kop thee en een lekker koekje. Een uurtje later brengt ze me naar mijn schoonzusje voor de sleutel en eindelijk… Lekker thuis.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Het is wat als je ziek thuis bent. Je maakt niks mee, geen materiaal voor een leuk, lief of gek logje. Natuurlijk kan ik uitgebreid gaan vertellen over mijn loopje van de computer naar de bank en weer terug naar de computer. Het uitgebreide verslag van het douchen zal ik je maar besparen. Gelukkig heeft het ziek thuiszitten een pluspunt, ik kan de kijkachterstand van onze DVD’s wegwerken. Er waren nog genoeg films die ik moest zien. Ja muziek en films zijn altijd heel belangrijk geweest in mijn leven. Mijn eerste film die ik alleen mocht zien dus Dumbo, ik was toen zes. Het waren toen heel andere tijden en ik mocht toen al in mijn uppie het grote Amsterdam in. Mijn tram 4 naar de Cineac Reguliersbree, waar altijd leuke kinderfilms draaide. In die tijd hadden mijn ouders het niet zo slecht, dus bijna elke zondagmiddag mocht ik naar de bioscoop en later mochten mijn broertje en zusje ook mee en zo hebben we heel veel films gekeken. Dat werden er eigenlijk nog meer toen ik ouder werd en de videorecorder zijn entree deed. In de vakantie deed ik vakantiewerk en van mijn eerste centjes kocht ik mijn eerste videorecorder, een Betamax. Wat was ik trots. De video mocht in de huiskamer geplaatst worden en zo kon het hele gezin genieten. En wat hebben we genoten. In die tijd vlogen de illegale videotheken als paddestoelen uit de grond. Dus elk weekend werden er zeker 4 tot 6 films gehuurd. De buurman aan de overkant huurde ook regelmatig films en zo waren er wel weekenden dat we 10 films keken. Ik kreeg er vierkante oogjes van.
Maar te veel films kijken gaat ook vervelen, dus langzamerhand raak je verwend en kijk je niet meer alles wat je te pakken kan krijgen. Het huren van films belandde door de jaren heen op een laag pitje en alleen de topfilms huurde ik nog. En toen… Toen kwam de DVD. Als een van de eerste was ik in het bezit van zo’n prachtig apparaat. Ik kocht de eerste films op DVD al voordat ik een speler had, want als ik er dan eentje had dan hadden we tenslotte keuze. Ik kan wel vertellen dat het kopen van DVD’s behoorlijk verslavend werkt. Gelukkig recenseer ik ook DVD’s voor DVD-Home zodat ik niet zo veel meer hoef te kopen. Dus de afgelopen tijd heb ik lekker wat films zitten bekijken. Momenteel zitten we midden in seizoen 1 & 2 van Seinfeld, heerlijk om naar te kijken.
Hoe zit het eigenlijk met jullie? Kijken jullie veel films op DVD? En wat zijn jullie favoriete films?
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
De bovenstaande prachtige roos is voor iedereen die de afgelopen tijd met mij meegeleeft heeft. Vandaag voel ik me trouwens al een stukje beter. Ik ben dus op de goede weg.
In het bijzonder wil ik even Paula bedanken voor de lieve telefoontjes en mailtjes. Een vriendin als jij is heel bijzonder. Bedankt.
Marcel, ook jij heel erg bedankt voor dat onverwachte cadeautje in mijn mailbox. De kopfoto ziet er prachtig uit en helemaal als je weet wat de betekenis van de muziek betekend. Nogmaals heel erg bedankt.
Ik zal kijken of ik vanmiddag nog puf heb om een nieuw logje te plaatsen.