- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Muziek is altijd een onderdeel van mijn leven geweest. Al sinds ik mij kan heugen ben ik met muziek bezig. Mijn oma’s, van wie ik beiden de eerste kleinzoon was, pochte al dat ik een wonderkind was. Nee, piano of fluitspelen kon ik nog niet. Maar als mijn oma mijn op 3 jarige leeftijd vroegen: Jef, zet die die of die plaat eens op? Kon ik uit een rek met meer dan 100 singletjes de juiste opzoeken zonder dat ik kon lezen. Knap he? Ik zal ongetwijfeld wel de verschillende label uit mijn kop gestampt hebben. Maar op 3 jarige leeftijd mocht ik dus bij mijn oma’s al plaatjes draaien. Thuis hadden we hooguit een radio, dus ging ik altijd met veel plezier naar mijn oma’s. Mijn ene oma was helemaal verslaafd aan de Zangeres Zonder Naam en dus jankte ik altijd tranen met tuiten voor de koffergrammofoon, want die liedjes waren altijd zo zielig. Een vader die zich te pletter reed en een jochie wiens moeder overleed. Oh, de ellende die ik als kleine peuter over mij heen kreeg was al genoeg om mij voor het leven te tekenen.
Mijn andere oma hield van de Nederlandse meezingers: Janus, pak me nog een keer en Mien, mag ik je poesje even zien. Wist ik veel wat het betekende. Als een zeer onschuldig Jefje zong ik de teksten uit volle borst mee. Door mijn oma’s kreeg ik het Nederlandse lied met de paplepel ingegoten. En het duurde dan ook tot 1974 voor ik mij ook op het Engelstalig genre ging richten. Ik verslond alle muziek, al mijn zakgeld ging naar singletjes en elke week toog ik trouw naar de platenwinkel op de Top-40 te halen die ik spaarde en helemaal uit mijn hoofd kon. Het was zelfs zo erg met mij gesteld dat ik het hele gezin terroriseerde. Iedereen moest 25 liedjes die ik had uitgekozen een cijfer geven en aan de hand van die gegevens maakte ik dus een eigen top-20 die ik dan op een cassettebandje kopieerde en aan elkaar praatte.
Soms kwam ik mensen tegen van 30 – 40, die vertelde dat ze vroeger ook alle muziek bijhielden maar dat niet meer deden door tijdgebrek of desinteresse. Ik kon mij dat niet voorstellen. Ik zou nooit de top-40 verwaarlozen en altijd op de hoogte blijven van de muziek.
Nu ben ik dan 40 en ik heb geen flauw idee wat zich in de top-40 afspeelt. Tijdgebrek? Misschien… Desinteresse? Gedeeltelijk… Wat is er dan aan de hand? Eigenlijk ben ik vanaf de jaren ’90 behoorlijk afgeknapt op de gemiddelde muziek die in de top-40 staat. Troep, dansritmes, goedkope cover en slechte rappers. Nee van mij hoeft het niet meer. Ik ben nog steeds dol op muziek, maar de top-40 kan van mij gestolen worden. Zo af en toe staat er wel een leuk plaatje in maar het gros is gewoon ongeïnspireerde troep. Slecht gezongen/gerapt en met regelmaat hoor ik weer een cover van een oud goed nummer. Even een vette beat eronder en een paar loze kreten tussendoor mengen. Flink pushen met een geile videoclip met schaars geklede dames en heren en de jeugd koopt het wel. Nee, ik hou het wel bij mijn eigen muziekcollectie die ik door de jaren heb opgebouwd. Dat is tenminste muziek.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Het eerste wat ik elke morgen doe is muziek opzetten, zo ook vanmorgen vroeg. Ik werd meteen geconfronteerd met dit prachtige nummer. If only van Elain Paige. Er straalt zoveel verdriet en eenzaamheid van het nummer af dat ik er even ondersteboven van was. Ik wil de Engelstalige songtekst toch even met jullie delen…
If all we lost somehow came back
If all that died again would grow
If only it was so, these are the loneliest words I know
If all our dreams were golden and never black or grey
If all our dreams came true, then we’d never have to say
“If only it was so” these are the loneliest words I know….
If all our dreams were golden and never black or grey
If all our dreams came true, then we’d never have to say
“If only it was so” these are the loneliest words I know
These are the loneliest words I know……….
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Ik ben een beetje een ontaarde web-logger geworden. Toen ik pas met loggen begon, besloot ik om elke dag een logje te schrijven. Daar ben ik nu na een aantal maanden op terug moeten komen. Het is de laatste tijd een paar keer voorgekomen dat ik een dagje over heb geslagen. Foei foei foei. Maar ja, ik had dan meestal wel een geldig rotsmoesje. Dit weekend ook weer. Het bekende smoesje? Geen tijd en ik voelde mij niet zo lekker!
Afgelopen weekend was het weer feest. Verjaardagen, feestjes en andere uitjes die ik mijzelf aan doe. Zaterdag moesten wij naar het noorden van Friesland waar mijn neef met zijn vrouw woont en beiden vierde hun verjaardag. Lekker feesten dus. Nu willen we al een tijd een mooie theepot halen bij de D.E.-winkel. Maar die in de Villa Arena is altijd afgeladen. Dus besloten we wat eerder weg te gaan en onderweg, in Joure, even naar de D.E.-Winkel daar te gaan. Dus door weer en wind gingen we met onze waardepunten, netjes in een doosje van de D.E. naar de winkel. Komen we daar, is dat kreng dicht!! Op zaterdag!!! Daar stonden we in de plenzende regen voor een dichte deur. Ik had er flink de balen in en als ik de balen heb zit er maar een ding op: Een bezoekje naar de Mediamark in Leeuwarden. Het werd een zeer productief middagje, 3 DVD’s aangeschaft en zelfs Wim kwam met een DVD van Troy aanzetten. Daarna boodschappen gehaald, naar een cadeauwinkel en toen door naar de verjaardag. Het was weer heel gezellig. Ze hadden zich weer geweldig uitgesloofd: zelfgebakken taarten, soep met brood en allerlei lekkers op tafel. Om 10 uur gingen we weer terug naar Lelystad. Het weer was nog steeds afschuwelijk. Regen, winden en dan in het donker. Ik heb er echt een pest hekel aan om in het donker met regen te rijden omdat je dan amper de strepen ziet. Wim was al snel vertrokken en lag lekker te dromen terwijl ik een angstige tijd van duisternis, regen, windstoten en aquaplaning had. Ik was blij dat ik thuis was en in mijn bedje lag.
Die nacht heb ik heel rottig geslapen. En heel naar gedroomd. Het begon met de Dolly Dots, die hielden een persconferentie met betrekking op de musical en de komende DVD. Heel saai eigenlijk. De droom erna was veel erger. Ik droomde dat ik in de Rijnstraat in Amsterdam liep. Opeens waren er mensen aan het schieten en toen een reusachtige explosie en in de verte zag ik allerlei dingen ontploffen. Mensen kwamen gillend en brandend op ons afgelopen en even later kwam ook een brandende bus aangerold met allemaal verkoolde lijken erin. Ineens begon ook de grond te verzakken en te scheuren en auto’s en mensen vielen gillend naar beneden. Het geheel nam apocalyptische vormen aan. Die droom ging nog veel verder maar dat zal ik hier maar niet allemaal typen. Jullie begrijpen de strekking wel en die droom bleef de hele dag bij mij en constant hoorde ik die mensen nog gillen en schreeuwen bah. De hele dag bleef ik er naar bij.
Toch hadden wij die dag een zeer druk rooster. Om half elf gingen we de deur al uit voor de eerste stop. Vrienden van ons waren 8 jaar getrouwd en hoewel ze het niet vierde, lieten wij geen verstek geen. Daarna moest ik even langs bij een vriendin die last had van haar anti-virusprogramma dat niet werkte. Ondertussen was het al ver in de middag en toen moesten we nog langs mijn broer want zijn vrouw en dochter vierde hun verjaardag. Thuisgekomen was ik op. Beroerd van de nacht en moe van de drukte had ik geen puf om te loggen. Dat doe ik morgen dus weer.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Vandaag hadden wij een vrij drukke dag dus heb ik op de valreep nog even tijd om een klein logje te typen. We hadden vandaag onder andere een verjaardag in het noorden van Friesland. Een heel eind en met de regen en wind geen pretje om te rijden. Op de terugweg is het ook nog eens lekker donker en terwijl de ruitenwissers in hun eentonig ritme mijn ruiten schoon proberen te houden tuur ik naar de weg. Wim is al even na Leeuwarden in dromenland en ik vraag me af: Hoe komt het dat hoe dichter je bij huis komt, hoe hoger de nood is om naar het toilet te gaan?