- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Ondanks alle goede adviezen van mijn mede-webloggers ben ik vanmorgen toch maar aan het werk gegaan. Tenslotte zou ik vandaag maar een half dagje gaan werken. De ochtend begon al goed. Halverwege huis en de bushalte kwam ik tot de ontdekking dat ik vergeten was een overhemd aan te trekken en alleen een dun t-shirtje droeg. Dus terug naar huis en daardoor miste ik natuurlijk de bus. Met een vertraging van een half uur kwam ik op mijn werk aan. Mijn collega’s zien mij al aankomen… Half tien binnen en half een weer weg. Maar ja, ik had er recht op. Bovendien moest ik vanmiddag mijn nieuwe mobieltje ophalen die klaar lag bij de PTT. Het werd een kort en relaí dagje op kantoor. Eenmaal terug in Lelystad ging ik op een drafje naar het postkantoor om de mobiel op te halen. Hierna moest ik nog even door naar de supermarkt want vanavond zou Paula komen en die eet je de oren van het hoofd (Grapje…). Op weg naar de supermarkt kwamen er ineens allemaal hulpverleners met loeiende sirenes langs: Politie, ziekenwagens en volgens mij ook brandweer. “Dat moet een goed ongeluk zijn geweest” dacht ik nog. Maar al snel stond mijn hoofd weer bij de boodschappen want ik had nog niet gegeten en kreeg ineens een heftige aanval van IK-SMACHT-NAAR-EEN-BROOD-BAPAO. Natuurlijk moest ik weer rennen om de bus te halen en die haalde ik maar op het nippertje. Helemaal buiten adem nam ik plaats tussen allemaal schoollui die mij medelijdend aankeken met zo’n blik van “Ach kijk die ouwe stumpert nu..” Tja, als je 16-17 bent lijkt 40 misschien heel oud. Onderweg zag ik dat de weg tegenover onze wijk was afgesloten door de politie. Was er misschien iemand ontsnapt uit de gevangenis hier vlakbij? Mijn nieuwsgierigheid werd gewekt dus thuis gekomen meteen even op de site van Omroep Flevoland gekeken. Van wat ik daar las schrok ik toch wel even. Zou jij niet schrikken als op nog geen 2 kilometer hemelsbreed een vliegtuig uit de lucht komt storten? De twee inzittenden hebben het helaas niet overleefd. De sirenes van de hulpverleners was daar natuurlijk voor bestemd. Het vliegtuig is vlak langs de weg neergestort op een buitenweg dus gelukkig niet midden in een woonwijk maar dat had weinig gescheeld. Wat er nu precies is gebeurd weet nog niemand. Maar op zulke momenten besef je pas hoe gevaarlijk het is om dicht bij een vliegveld te wonen. De foto hierboven is van het gebied in de buurt.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Jullie hebben het gisteren al moeten doen zonder een logje van mij en ook vandaag zal ik er niet zo veel van bakken. Zoals jullie misschien hebben gelezen ben ik vorige week naar de dokter geweest en heb een slijmoplosser en een anti-biotica kuur gekregen. Dat zal misschien wel helpen maar ik ben er niet zo blij mee. Anti-biotica en ik gaan niet goed door een deur heen. Ja, helpen doet het wel alleen gaat het gepaard met vele bijwerkingen. Daarom ben ik zaterdag pas begonnen met de kuur. Gisteren voelde ik de ellende al opkomen: hangerig, koortsig, diaree en een gevoel alsof ik elk ogenblik in janken kan uitbarsten. Dus gisteren was ik niet in de stemming om te loggen. Vandaag was eigenlijk nog erger, met andere woorden vandaag was een k*t-dag! Op het werk zouden we vandaag een nieuw mail-systeem introduceren dus moest ik al om zeven uur op kantoor zijn, dat betekent om half zes mijn bedje uit en kwart over zes de deur uit. Ik had vanmorgen mijn zomerjack al aangetrokken, deed de buitendeur open, deed de buitendeur weer dicht en trok toch maar mijn winterjas aan. Op het werk was ook niet alles koek en ei. Oh, de overgang naar het nieuwe mailsysteem verliep prima hoor. Alles was goed voorbereidt en ik had een heel duidelijke handleiding geschreven. Maar even voor negen werd ik gebeld door een collega van de financiële afdeling: “Hebben jullie mijn PC weggehaald of is dit een stille hint?” Ik voelde de bui al aankomen… Het dievengilde had toegeslagen, 6 PC en een kluis verdwenen. Dat kon er ook nog wel bij. De PC’s vonden we later onder bij de nooduitgang terug. De dieven waren waarschijnlijk gestoord en hebben alleen maar de kluis meegenomen.
Omdat mijn collega vanuit Breda moest komen was hij pas om 10.00 op kantoor. Hij was zijn eerste werkdag na zijn vakantie dus hij viel met zijn neus in de boter. Omdat ik om 7 uur al was begonnen wou ik om 3 uur naar huis, maar mijn collega was zo leuk om een afspraak bij de dokter te maken en vertrok al om 2 uur dus kon ik tot 5 uur door. ‘s Middags deed het netwerk ineens ook niks meer en ons half bedrijf hing aan de bel… Dat zijn van die momenten dat je het wel uit kan gillen. Bekaf en beroerd door de medicijnen stond ik wat te verkleumen op het station waar de trein natuurlijk zonder opgave een vertraging van meer dan 10 minuten had. De trein die kwam was zo propvol dat niet iedereen mee kon. Ik wist gelukkig nog een plekkie te vinden zodat ik als een sardientje in blik op het volle balkon stond en buiten zag ik een aantal mensen in paniek voorbij rennen op zoek naar een deur die nog wel toegang verschafte tot de trein. Helaas, de meeste konden nog een half uur op de volgende trein wachten. Tot Almere Buiten kon ik staan maar gelukkig was de laatste 10 minuten een plekje voor mij op een krukje. Thuisgekomen eten gekookt en nu zit ik dus wat tegen jullie aan te zeuren en een heel saai logje te schrijven. IK duik vandaag heel vroeg mijn bed in en hoop deze dag snel te vergeten. Hopelijk hadden jullie een beter begin van de week.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Vanmorgen hield ik het niet meer uit. Ja, beste webloggers, ik heb moeten toegeven. Het ging gewoon niet langer meer, zweten, bibberen en trillende handen en klokjes klingelde door mijn hoofd. Ik kon mijn verslaving niet meer de baas en op 9 oktober ging ik op zoek naar de eerste tekenen van de kerst. Er is slechts een plek waarvan ik weet dat ze al heel vroeg een kerstmarkt hebben: Tuincentrum Overvecht! En zo togen Wim en ik vanmiddag naar Utrecht en ja hoor. Daar hing een groot spandoek aan het hek dat zei “KERSTMARKT”. Oh joepie joepie, Jeffie kwam helemaal in de feeststemming. Het liefste wou ik meteen doorsjeesen naar de kerstafdeling maar jammer genoeg wou Wim eerst bij de plantjes etc. kijken en werden er twee reusachtige bolchrysanten in het karretje geladen, het wagentje puilde meteen uit. Was er nu nog wel ruimte voor mijn kerstspulletjes? Ik hield het niet langer en we kwamen aan op de kerstmarkt. Oh wat een zaligheid om te lopen tussen de gekleurde ballen, bomen en de prachtigste decoraties. Ik voelde mij in de zevende kersthemel. Gelukkig wist ik mij in te houden want we wilden niet al te veel geld uitgeven, maar hier kom ik dit jaar nog terug want wat een leuke dingen hadden ze weer. Nog niet zo veel ballen maar al heel veel mooie decoraties. Na natuurlijk veel te veel geld aan de kassa te hebben afgegeven stonden we twee en half uur later weer buiten. Ik besloot nog even verder te borduren op de feestdagen door mezelf te trakteren op een heerlijke oliebol. Ik heb alvast een voorschotje gehad op de feestdagen. Terug naar huis in de auto kijk ik opzij naar Wim en voel mij ineens heel warm worden… Een kerstmarkt, oliebollen en mijn ventje, dit alles zo maar midden in oktober. Wat is het leven toch heerlijk!
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Het is een tijdje goed gegaan maar vanmorgen was het weer goed mis. Toen ik met de bus het station naderde en geen trein klaar zag staan wist ik het al. Dit wordt een van die ochtenden die je liever over wilt slaan. In de stationshal wordt het al omgeroepen “Vanwege een grote storing bij Schiphol is er slechts beperkt treinverkeer mogelijk. De twee voorgaande treinen waren al uitgevallen en beneden in de hal en boven op het perron lijkt het wel een mierennest. Veel mensen staan druk te telefoneren terwijl anderen gelaten hun krantje lezen. Binnensmonds zeg ik een paar heel lelijke dingen want vertragingen op de vrijdag kan ik echt niet gebruiken, ik ben dan de enige medewerker op de afdeling automatisering en moet voor 9 uur binnen zijn. Dat kan ik wel shaken want ook mijn trein is uitgevallen. De volgende mogelijkheid is de sneltrein naar Amsterdam C.S. en dan terugreizen via metro richting Diemen Zuid. En inderdaad de trein naar Amsterdam komt op tijd het station binnengereden en als een dolle menigte stort honderen reizigers zich op de trein. Ruimte om de mensen eerst uit te laten stappen wordt niet gegund en de perrons veranderen in een grote menselijke puinhoop. Ik weet gelukkig nog wel een plekje te bemachtigen op een klapstoeltje maar de trein is afgeladen. Zoals het er nu naar uitziet gaat de schade meevallen en wordt de vertraging beperkt tot hooguit een half uurtje. Dat had ik gedacht, want door de storing is het treinverkeer rond Amsterdam C.S. ook ontregeld en het duurt zeker een kwartier voor we eindelijk het station mogen binnenrijden. Ik volg de menigte en beland in het Centraal Station en dan gebeurt er iets wat mij nooit overkomt. Ik verdwaal. Dat hele Centraal Station was zo verschrikkelijk verbouwd dat ik geen aanknopingspunten meer heb, ik raak helemaal in paniek. De paniek wordt nog groter als ik opeens tot de ontdekking kom dat ik mijn portemonnee thuis heb laten liggen en geen metrokaartje naar mijn werk kan kopen. Ik kan gaan zingen en met de pet rond gaan, maar succes zal ik niet hebben want een valse kraai weet nog beter te zingen dan ik. Ondertussen heb ik mij een beetje kunnen oriënteren door de spleten van de dichtgetimmerde ramen zie ik het Oud-Hollands koffie en theehuis. Ondertussen heb ik ook een plan gemaakt. De metro via Amsterdam C.S. kan ik wel vergeten want daar controleren ze bij de ingang. Ik stap dus op de trein naar Amsterdam Amstel en stap daar over op de metro richting Diemen Zuid. Ik merk dus dat ik niet ben geboren voor zwartrijder want ik voel mij heel erg ongemakkelijk in de trein naar Amstel en later in de metro. Voor de trein naar Amstel hoef ik niet bang te zijn want bij storingen mag je een alternatieve route kiezen die dan sneller is, maar in de metro ben ik echt zwart aan het rijden. Nu zag de metro zwart van de mensen dus een zwarte Jeffie viel niet echt op. Hoewel het maar 4 haltes waren was ik blij dat ik uit kon stappen en ik voelde mij een zware crimineel. En de schade? Ik heb ruim 2 uur gedaan over een ritje van normaal 45 minuten. En van nu af aan zorg ik altijd dat ik mijn portemonnee bij me heb, dat scheelde ook minstens een kwartier.
Share this: