- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Gisteren hebben we de laatst afleveringen van de kinderserie Q&Q bekeken die onlangs op DVD is verschenen. Q&wie??? hoor ik menig jeugdig webloggertje denken. Q&Q was een jeugdserie uit 1974, ondertussen alweer 30 jaar geleden. Ik wil het dus hebben over jeudgherinneringen, vooral betreffende tv-series. Tegenwoordig heb je keuze uit een stuk of 10 verschillende Nederlandstalige zenders die bijna 24 uur per dag uitzenden. Dat was niet altijd zo. Vroeger had je maar 1 zender en vanaf 1964 (mijn geboortejaar) twee zenders. De jeugd was maar heel slecht bedeeld. Alleen op zaterdag- en woensdagmiddag waren er kinderuitzendingen. Dat waren dan ook de dagen dat je met een glaasje prik of ranja voor de TV zat. Omdat er weinig keuze was keek ook heel Nederland naar dezelfde programma’s. Wat te denken van “Stuif-es-in” waarin kinderen hun kunstjes mochten tonen en de winnaar kreeg de gouden stuiver. Stuif-es-in werd voorgegaan door een spannende poppenserie “Rikki en Slingertje”, maar slechts weinig mensen herinneren dat zich nog. Andere kinder-programma’s waar ik graag naar keek waren Klassenwerk en Ren-je-rot. Natuurlijk had je ‘s avonds ook nog een heel kort kinderprogramma rond 7 uur. De Fabeltjeskrant, Pipo de Clown, Paulus de Boskabouter, Tita Tovenaar of Barbapappa. Had je dat gezien dan moest je naar bed.
Toch zijn er drie kinderseries die er echt uitspringen. Daar bleef men voor thuis. Dat waren Ja Zuster, Nee Zuster (1966-1968), Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer (1972-1974) en Q&Q (1974). Helaas is van de eerste twee series bijna geen beeldmateriaal overgebleven omdat men toen de waarde van dit soort series niet inzag en de videobanden van deze series zijn hergebruikt. Gelukkig zijn de laatste vijf afleveringen van Hamelen en geheel Q&Q bewaard gebleven. Heerlijk om deze serie weer terug te zien. Ik herinnerde mij er weinig van, behalve het einde. Ik weet nog wel dat ik het als kind heel erg eng vond, stel je voor een echt lijk op een foto… Brrr, ik moest daar echt niet aan denken…
Als kind kijk je toch anders naar dat soort series als volwassenen. Ik weet nog goed dat ik op een avond niet naar bed wou en stiekem om het hoekje van de deur mee keek naar de televisie. Er was een heel eng programma op over twee mannen die met een lijkkist aan de wandel gingen en door een draaideur moesten. Ik heb daar echt nog jaren nachtmerries van gehad. Voor zo’n 10 jaar geleden zag ik per ongeluk het fragment weer op TV. Het bleek een sketch van Stan Laurel & Oliver Hardy en was hartstikke grappig. Was ik daar nu al die jaren bang van geweest?
Welke herinneringen van kinderseries hebben jullie?
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Ken je dat? Denk je wat uurtjes over te hebben waarin je een aantal dingen voor jezelf kan doen, komt er geen donder van. Zo moest Wim vanavond werken dus heb ik het rijk voor mij alleen tot een uurtje of negen, half tien. Ik heb dus drie en half uur om lekker wat dingen voor mij zelf te doen. Met andere woorden: ik heb nu drie en half uur de computer voor mijzelf. Dus vanavond zou ik lekker een aantal DVD-recensies schrijven en ook mijn nieuw logje moest nog on-line.
Nou, vergeet dat maar hoor. Ik neem plaats achter mijn PC, heb net 5 woordjes getypt en… telefoon… Paula! Heel lief, ze kwam vragen hoe het met ons was (Gisteren hadden we allemaal een rotdag achter de rug). Mensen die Paula wat beter kennen, weten dat een gesprek met Paula geen 5 minuten duurt. Hoeft ook niet want het is meestal heel gezellig en we hebben het over van alles. Ik leg de hoorn op de haak en wil net naar de keuken lopen om een broodje te pakken… telefoon… Wim! Hij wou weten wat voor boodschappen hij mee moest nemen; een brood en Parmesaanse kaas voor over de pasta. Ik had net mijn pistoletjes uit de oven gehaald. Ring……. Mijn oma. Er is vorige week 50 euro uit haar kamer verdwenen en ze kwam verslag doen van het bezoek dat ze vandaag van de politie kreeg. Sensatie in het bejaardenhuis!!! Zelf twijfel ik heel sterk of het geld inderdaad gesloten is of dat ze zich gewoon vergist heeft. De laatste tijd worden er wel meer dingen van haar “gestolen” zoals de koelkastmagneetjes, de Steradent en zelfs de Superol-pilletjes. Ik kan alleen maar “Ja oma, nee oma” zuchten als ze haar klaagzang houdt. Ach, iemand moet toch een gewillig oor hebben. Mijn broodjes zijn weer helemaal afgekoeld als mijn gesprek met mijn oma is afgelopen. Als ik terugkom hebben 2 personen geprobeerd een gesprek via MSN met mij aan te knopen, tevergeefs. Nadat ik nogmaals 2x gebeld wordt, besluit ik MSN af te sluiten en de koptelefoon met muziek op te zetten zodat ik in ieder geval de telefoon niet meer hoor. Dus mocht je mij nu bellen en er wordt niet opgenomen? Ik ben er wel maar ik hoor je niet.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Een driewerf hoera voor de NS!!! Meen ik dat? Nou nee… Laat het mij uitleggen… Gisteren was het weer de eerste werkdag na het weekend. Door de zware anti-bioticakuur van vorige week waren mijn darmen behoorlijk over de rooie. Dat resulteerde in heftige buikpuin en constant naar het toilet lopen. Gisterenmorgen stond ik even in twijfel, ga ik naar mijn werk of meldt ik mij ziek? Ik besloot dat het weinig uitmaakte om met buikpijn op mijn werk te zitten of thuis op de bank. Ik besloot dus maar weer in de rol van loonslaaf te treden. Natuurlijk had ik later de dag weer spijt en heb wel de dokter gebeld. Die zei dat de buikpijn kwam omdat mijn darmen geïrriteerd waren door de anti-biotica en dat ik medicijnen kreeg.
De dag vloog gisteren gelukkig voorbij en voor ik het wist was het vijf uur. Een paar minuten over vijf, ik had de jas al aan, ging de telefoon. Het was Nancy die mij waarschuwde; ze had gehoord dat er een treinstoring was tussen Almere en Lelystad. Met het lood in de schoenen liep ik naar het station. Er stond niks op de borden en de trein kwam netjes op tijd. Maar helaas, Nancy had gelijk. Normaal rijdt mijn trein in een stuk door naar Lelystad centraal. Een ritje van zo’n 40 minuten. Nu reed de trein niet verder dan Almere Centraal. Daar moesten we overstappen op de stoptrein richting Almere Buiten, alwaar bussen klaar stonden om ons naar Lelystad te vervoeren.
De stoptrein naar Almere Buiten verscheen 10 minuten te laat en was al overvol terwijl het perron zwart zag van de reizigers. Met een beetje wrikken paste de meeste wel in de trein. Oh ja, het duurde ook nog eens zo’n 10 minuten voordat de trein vertrok. Eenmaal in Almere Buiten aangekomen stroomde de trein leeg. Mensen trokken een spurt naar de bushalte. Omdat ik geen zin had om nog langer te wachten, hobbelde ik zo goed en kwaad als het kon met de horde mee. Ik heb een uithoudingsvermogen van likmevestje dus buiten adem kwam ik aan op de bushalte, waar ik bijna stijl achterover viel. Bij de halte stonden zeker al zo’n 500 reizigers te wachten op vervoer naar Lelystad. Een bus was in de omgeving niet te bespeuren. Twee medewerkers van de NS probeerde de boel in goede banen te leiden maar slaagde er niet echt in. Ze stonden daar tegenover een geërgerde menigte die maar aan een ding konden denken: Zo snel mogelijk naar huis. Na zo’n 10 minuten kwam de eerste bus in zicht. Hoera! Zeker 50 mensen konden naar huis, de resterende 450 personen moesten nog even wachten. In het begin kon ik nog wel lachen om de hele situatie, maar toen na 10 minuten twee bussen achter elkaar aankwamen en de tweede bus verderop zijn deuren openen en de net aangelopen reizigers zo konden instappen terwijl de mensen voorin in de rij al zeker meer dan een uur stonden te wachten, ontstond er heibel. Scheldkanonnades, ruzie, boze gezichten. Nee, de sfeer werd grimmig en de regelende NS-er moest het ontgelden: “Hee lul, je moet niet weglopen maar de boel regelen. Ik sta hier G*dverd*mme al meer dan een uur te wachten” Dat was nog een van de beschaafdste verwensingen die de goede man te horen kreeg. 5 minuten later werd hij afgelost en overspannen verliet hij de bushalte.
Het duurde meer dan een uur voordat ik een plekje in een bus had veroverd. Moeilijk want de mensen begonnen vanaf de zijkant naar voren te dringen en duwde iedereen opzij. Maar met mijn 1.95cm laat ik mij niet zo makkelijk omduwen. Meer dan anderhalf uur te laat kwam ik in Lelystad aan. Gelukkig had ik Wim gebeld en die had mij van het station opgehaald. Verdaasd zat ik in de auto. Nee, zo een dag heb ik nog nooit meegemaakt. Wim moest nu echt naar huis racen want al die tijd stond ik met een pittige darmkramp in de rij en twijfelde of ik wel met droge broek in Lelystad aan zou komen. Nogmaals, NS bedankt voor het goed regelen van alternatief vervoer naar Lelystad!!
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Een paar dagen geleden had ik het over mijn angst om te slapen en voor de narcose. Dit heeft natuurlijk een diepere oorzaak, namelijk een angst voor de dood. Het idee dat het POEF afgelopen is en je eeuwig niet meer zal bestaan. Als ik daar over na denk kan ik echt een angstaanval krijgen. Tja, de gedachte van je eigen sterfelijkheid kan confronterend zijn. Dit had ik al op zeer jonge leeftijd, dus op 12-jarige leeftijd besloot ik om op zoek te gaan. Is er meer? Is er leven na de dood? Bestaat er een god? Ik begon mij dus te verdiepen in, voornamelijk, de parapsychologie. Vanaf dat moment was mijn interesse gewekt. Ik heb heel wat boeken versleten en bijeenkomsten bijgewoond. Natuurlijk zit er veel onzin zitten en moet je toch met je beiden voeten op de grond blijven staan en niet wegzweven. Toch was ik een bepaalde periode heilig overtuigend in een soort van leven na de dood. Maar toen mijn moeder plotseling overleed was het ineens leeg. Geen gevoel alsof ze bij me was en toen ze nog leefde hadden we afgesproken dat ze zou laten merken dat ze er nog was. Je begrijpt het al, niks nada niente.. En met de dood van mijn moeder stierf er ook een stukje in mij, een stukje waar ook mijn “geloof in leven na de dood” in zat. Eigenlijk hou ik mij de laatste tijd niet meer bewust bezig met parapsychologie. Het enige wat ik af en toe nog doe is tarotkaarten leggen, maar dan alleen op uitdrukkelijk verzoek en niet om even mijn kunstje te doen in het kader van de algemene lol.
Gisteren hadden we een afspraak met Jelly, ze was een paar weken geleden op reis naar China geweest dus werd het tijd om bij te kletsen. Ook Frank ging mee naar Jelly. Dus eerst een pitstop gemaakt in Amsterdam om Frank op te halen. Frank is “professioneel” tarotkaartlegger, het is voor Jelly dan ook altijd plezierig als Frank mee komt want Jelly vindt dat heel interessant en zo af en toe probeert ze zelf ook kaart te leggen en doet dat niet slecht voor een beginner. Ook gisteren liep het weer uit op tarotkaart leggen. Best interessant niet zo zeer het kaartleggen zelf maar meestal lopen dit soort sessies uit op diepe en heftige gesprekken en dat is eigenlijk veel interessanter dan te weten hoe het in de toekomst met mijn liefdesleven, werk of weet ik veel zal gaan. Ik leef de dag van vandaag en de toekomst is voor mij nog een grote verrassing en ik probeer dat ook zo te houden. Zouden jullie al willen weten wat er in het verschiet ligt voor je?