- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Sinds enige tijd heeft Almere een slogan, namelijk “Het kan in Almere”. Omdat schijnbaar alles kan en ook onze goede vriendin Paula in Almere woont, besloten we om vandaag een dagje Almere te houden. Vandaar dat ik om even over tienen Paula belde met het heugelijke feit dat ze ons op de koffie kon verwachten. Het duurde even voordat er iemand zeer duf de telefoon opnamen: “Met Paula” klonk het zeer slaperig aan de andere kant. Ik begon meteen tegen haar aan te ratelen en te vertellen dat we zo naar Almere kwamen etc. Maar scheen niet tot het door te dringen. “We zijn over 10 minuten bij je!”, dat zinnetje hielp want ze was meteen klaarwakker. Tja, een vrouw als Pasula moet eerst lekker uitgebreid douchen, fohnen, optutten en veel koffiedrinken voor ze enigszins zichzelf is. Dat was dus even wakker schrikken geblazen voor haar. Ik stelde haar maar gerust dat we over een uur, anderhalf uur zouden arriveren. Maar toen we een dik uur later aankwamen was ze nog niet gereed. Tsja,
HET KAN IN ALMERE…
Na lekker koffie en thee leuten kwam het gesprek op verschillende dingen, waaronder natuurlijk het onvermijdelijke webloggen, als je alletwee een weblog hebt kom je daar niet omheen. Maar ook over andere dingen en voor we het wisten waren we in eens op het onderwerp broodbakken beland. Ik zei dat ik binnenkort een broodbakmachine wou aanschaffen. Paula en Gerard hadden een nog ongebruikte in de kast staan en die mocht ik van ze hebben, heel lief van ze, En,
HET KAN IN ALMERE…
Paula had heerlijke gevuld speculaas gehaald, maar die was zo lekker dat ze koek al snel op was. Ze weet dat ik dol ben op marsepein en vertelde dat ze kleine bolletjes marsepein in chocolade had gehaald. Ik maakte een jubelsprongetje en vroeg meteen om een bakkie thee in de hoop wat marsepein te krijgen. De thee kwam met daarbij een paar bolletjes. Ik stak er snel eentje in mijn mond in de hoop op de heerlijke smaak van marsepein. Helaas had Paula het etiket niet goed bekeken en het bleken amandelen in een chocoladejasje te zien. Hoewel ze wel lekker waren was het toch een flinke domper. Weet je,
HET KAN IN ALMERE
We besloten even naar het centrum te gaan, ik wou graag naar de Mediamarkt, Wim en Paula waren markt-fans. We besloten de auto dus in het midden van de twee plekken te parkeren. Het parkeerdak boven op de Konmar, maar bij de betaalautomaat schrokken we ons een hoedje €3,08 parkeergeld per uur!!! Wat een stelletje uitzuigers zeg. De parkeergarage aan de overkant kost “slechts” €0,83 per minuut. Wij wisten dus niet hoe snel we van het dak af moesten komen. Degene die op dat moment de parkeermeter volgooide met muntjes en mijn commentaar aanhoorde, drukte op annuleren en volgde mijn voorbeeld: De parkeergarage aan de overkant. Het is schandalig, maar
HET KAN IN ALMERE
Het winkelen was leuk. Het eerste winkeltje was een combinatie van woonwinkel inclusief beelden en sieraden. Een kolfje naar de hand voor Wim en Paula. Wim kon zich inhouden, Paula niet en kocht een verjaardagspresentje voor iemand en wat sieraden voor zichzelf. Ook waren wij in een heel leuke zaak met allerlei soorten koffie, thee, serviezen en bonbons… Mjammie jammie, dat was een winkeltje voor Paula en Jeffie… Ik heb de halve winkel onder gekwijld geloof ik. Daarna was het weer de beurt voor Wim, in een etalage zag hij een heel mooie jas staan. Tja, daar moesten we even naar binnen en daar zag hij ook een heel leuk colbertje hangen. Hij natuurlijk passen en het stond hem echt geweldig. Dit paste echt wel in zijn collectie. Wij kijken naar het prijskaartje en trokken wit weg. € 515,=, kassa!!! Heeeeeeel voorzichtig trok Wim het colbertje weer uit. Dit soort prijzen?
HET KAN IN ALMERE
Onderweg natuurlijk wat gegeten, de markt over geweest en als hekkensluiter naar de Mediamarkt om ons te orienteren op een nieuwe TV. Al met al hebben we een heerlijk dagje gehad en toen we weer bij Paula en Gerard vertrokken, duwde ze ons ook nog een doos met bonbons in de handen die ze stiekum had gekocht in het koffie en thee winkeltje. Lief he. En je weet nu wat ik ga zeggen he?
DAT KAN ALLEEN IN ALMERE!!!
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Sinds ik mij al kan heugen ben ik bang om onder narcose te gaan. Ik wist het zeker, als ik geopereerd zou worden zou ik in de narcose blijven. Ik was dus heel blij dat ik nooit onder het mes hoefde. Maar een aantal heftige keelontstekingen maakte daar een einde aan, op 32 jarige leeftijd was het dan zo ver. Mijn amandelen moesten eruit. Nou, ik scheet dus echt peentjes. De datum van de operatie kwam steeds dichterbij. Waarom duurt het altijd lang als je op leuke dingen wacht, maar staat je iets slechts te wachten dan vliegt de tijd voorbij. Omdat het verwijderen van de amandelen voor volwassenen een grotere ingreep is dan voor kinderen moest ik een tot twee nachtjes blijven. En eindelijk was de grote dag daar, met lood in de schoenen ging ik naar het ziekenhuis. ‘s Morgens de opname en ‘s middags de operatie. Even leek het of de operatie niet doorging omdat ik verhoging had, maar helaas ik was toch het haasje. Ik kreeg op de afdeling pilletjes om rustig te worden. Hahahaha, dachten ze nu werkelijk dat Jeffie zich tegen liet houden door 2 van zulke pilletjes? Echt niet!! Ik lag me daar een partij te shaken en was echt doodsbang. Mijn einde zou naderen, het einde was in zicht. En met dat idee werd ik naar beneden naar de wachtkamer gereden. Ik was helemaal overstuur en ze besloten maar om mij via een infuus al wat spul in te spuiten. En opeens, heeeyyyy Peace Man!!! Ik voelde mij relaaaaaaxxxxxí. Ik werd de operatiekamer ingereden en de klok die boven de deur hing kreeg alle vormen en het voelde of ik mij midden op zee bevond. Ik moest van het bed naar de operatietafel schuiven en halverwege de verhuizing ging voor mij het licht uit. “Mijnheer, mijnheer, wakker worden”, dat was het eerste wat ik hoorde. Voor mij stond een zuster met een spuugbakje. Het eerste wat ik dacht was “Hoera, ik leef nog”. Ik kreeg het spuugbakje in handen geduwd, voor als ik moest overgeven. Voor zover ik nog kon praten zei ik “nee hoor, ik moet nie… BLLLUUHHHGGGHH” en vol was het spuugbakje. Het bakje zat vol met het bloed dat ik tijdens de operatie en erna in mijn maag had gekregen. Ik vond alles best en nam de pijn op de koop toe, feit was dat ik het overleefd.
Waarom vertel ik dit verhaal? In feite is er namelijk weinig verschil tussen slapen en een narcose. De ene is natuurlijk kunstmatig en de ander natuurlijk, maar feit blijft dat je een periode van de wereld bent. Een vreemd fenomeen is dat eigenlijk: slapen. Je gaat in bed liggen, doet je ogen dicht en dan verlies je zonder dat je het zelf in de gaten hebt je bewustzijn. Best eng als je daar over na gaat denken. Ik zal eerlijk bekennen dat ik af en toe bang ben om in slaap te vallen, dan lig ik in bed en denk: Dit is mijn laatste gedachte voor ik slaap, zometeen ben ik helemaal van de wereld, stel je toch eens voor dat ik morgen niet meer wakker wordt dan zijn dit mijn laatste gedachten. Getverdemme, wat een rotgedachte. En dit soort denkbeelden zijn vaak het begin van een slapeloze nacht. Je zal maar echt een fobie hebben voor slapen, dan heb je een groot probleem want een mens kan niet zonder slaap. Gelukkig komen deze gedachten bij mij sporadisch voor want vaak ben ik te moe om zo te denken en verlang ik maar al te graag naar mijn bedje waar Klaas Vaak mij meteen knock out slaat en mij plezante dromen bezorgt.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
De afgelopen dagen heeft iedereen gemopperd op de bonden over de op handen zijnde staking bij het openbaar vervoer. Wat iedereen schijnt te vergeten is dat zonder de asociale bezuinigingen van dit kabinet er ook geen actie’s ondernomen worden. Ik sta dus voor de volle 100% achter elke aktie/staking tegen de plannen van dit kabinet. Ook al betekend het dat ik vandaag een verplichte vrije dag had. Tja, en wat doe je op zo’n vrije dag? Je gaat lekker computeren en voor je het weet is de dag al bijna om.
Vanmiddag even in de keuken gestaan want Wim wou graag weer zijn lievelingskostje hebben: stoofpeertjes, lekker met rode wijn en port. Ze waren weer goed gelukt en lekker rood. Voor mezelf heb ik pannenkoeken gebakken. Het is maar goed dat Paula dit niet wist anders stond ze meteen om 6 uur op de stoep want stoofpeertjes EN pannenkoeken behoren ook tot haar favoriete voedsel. Wat is jullie favoriete eten eigenlijk?
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Ik lag vannacht heel lekker in mijn bedje te slapen en droomde mijn zoete dromen zoals elke nacht tot ik wakker schrok van gestommel. Ik luisterde goed en het lawaai leek van boven te komen. Ik keek naast me en zag dat Wim niet wakker was geworden van het lawaai. Je kunt een kanon naast hem afschieten en dan wordt mijnheer nog niet wakker. Ik besloot dus maar op onderzoek te gaan. Voorzichtig en stilletjes liep ik de trap op en opende het zolderraam. En plotseling stond ik oog in oog met een donkere man. Ik zocht me het apezuur en ook hij had de schrik behoorlijk op zijn gezicht staan. Toen ik weer tot mijn positieven kwam viel mij iets op aan deze inbreker, hij droeg wel heel opvallende kleding: een knalgeel jasje met franjes, pofbroek en een pet met veer. Verhip, het was de eerste zwarte Piet. Wat doet die nu op mijn dak? Sinterklaas is nog niet eens in het land! De Zwarte Piet was ondertussen bijna een Witte Piet geworden van de schrik en de kou en hij stond te rillen als een bang juffershondje.
Omdat ik bang was dat hij van het dak zou vallen, nodigde ik hem uit om binnen te komen voor een warm kopje chocolademelk. Dat liet Piet zich niet twee keer zeggen en zo zaten we 10 minuten later in de huiskamer aan een lekker warme kop chocolademelk. Natuurlijk was mijn eerste vraag aan hem wat hij zo vroeg in het jaar op mijn dak deed? Het bleek dat ik een test-piet op het dak heb. Deze Pieten komen in de weken voor Sinterklaas aan zijn reis begint naar Nederland om te testen of de daken nog wel sterk genoeg zijn om de Sint met zijn schimmel te dragen. Af en toe stampte hij hard op het dak om te testen en daar was ik wakker van geworden. De test-piet was best in zijn sas met zijn baan. Vanwege het nachtelijke werk kreeg hij al snel een toeslag van 50%, dat was al zeker 5 chocoladeletters en 12 suikerpaardjes meer in de maand en dan had hij het nog niet eens over de gevarentoeslag. Ja, Pietjes hebben het nog niet zo slecht.
Natuurlijk was ik ook benieuwd hoe het met Sinterklaas was. Het ging heel goed met de Sint volgens de Piet. Afgelopen zomer is zijn huis in Spanje gerenoveerd. Dat was ondertussen al een paar honderd jaar oud en hoognodig aan een opknapbeurt toe. En toegegeven, de Casa de Sinterklaas ziet er weer prachtig uit. Van buiten een likkie verf en van binnen ook een grondige metamorfose De Sint was weer danig in zijn nopjes. Hij had de smaak der vernieuwing flink te pakken. Hij zat er zelfs aan te denken om een botoxbehandeling te nemen en zijn duizenden rimpels glad te strijken, ook een haarkleurspoeling was een serieuze optie. Maar wie zou hem dan nog herkennen als hij met de stoomboot Nederland in zou varen. Men zou denken dat er weer een boot vol met illegalen het land in probeerde te komen. Nee, de Sint moest herkenbaar blijven. Dus besloot de Sint aan de lijn te gaan. Omdat hij in de jaren ’60 is blijven hangen werd het een sherry-dieet. De halve zomer had de Sint de grootste lol en viel maar liefst 5 kilo af. Toen een van de Pietjes “Patty’s Fort” had gezien, stelde hij de Sint voor om ook zo’n klysma kuur te ondergaan. De Sint verschoot van kleur en zei kordaat dat hij geen slang in zijn reet wenste. Slecht idee dus!
Ondertussen is de Sint en zijn Pieten druk bezig met de laatste voorbereidingen voor de grote reis naar Nederland. Gelukkig hoeven ze dit jaar niet zo veel cadeautjes in te pakken want ook de Sint heeft last van een tegenvallende e-co-no-mie (duur woord) en minder centjes in zijn portemonnee. De test-Piet had zijn chocomelk op en maakte aanstalten om weer aan het werk te gaan. “Doe de groeten aan de Sint” vroeg ik hem “en zeg maar dat ik ondanks mij kerstkoorts ook de Sint een warm hart toedraag”. De Piet nam hartelijk afscheid en klom het dak weer op. “Ik doe wel even zachtjes aan” zei hij nog en hij ging op in de duisternis van de nacht. En ik, ik dook mijn bed weer in naast Wim die niks had gemerkt en en later droomde ik weer fijn mijn zoete dromen.