- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Vandaag is de eerste dag dat de auto’s zich afsplitsen. Het was de eigenlijke bedoeling om naar Lucca te gaan, maar Jelly voelde meer voor Florence. Dat leek ons ook wel wat maar het is ons door meerdere Italianen afgeraden om de stad met de auto te bezoeken. Dat schrok ons nogal af. Bovendien hebben Wim en ik bepaalde herinneringen aan Lucca, de stad die we in 2000 hebben gezocht. Maar vrijheid, blijheid! Jelly, Frank en Ernst gaan de David in Florence bekijken en Paula, Gerard, Wim en ik gaan naar het pittoreske Lucca. Maar er is een probleem, Pasula heeft een megahuid probleem. Ik schreef gisteren al dat haar hele gezicht vurig en vlekkerig was, dat is nu behoorlijk verergerd. Haar neus loopt en ogen tranen. Haar gezicht ziet eruit als een overrijpe tomaat en trekt, jeukt en doet pijn. Nee, het zonnen heeft haar geen goed gedaan en de vellen hingen erbij. Gelukkig had Frank een smeerseltje voor de huid. Wij hadden een heel goede zonnegel (factor 30) en een verkwikkende after-sun. Een mengsel van deze smeerseltjes bracht wat verlichting.
Hoewel we redelijk bijtijds in de stad waren, stonden alle parkeerplaatsen al bommetje vol. Uiteindelijk vonden we een inpandige parkeergarage waar onze auto geparkeerd werd door het personeel, het afgeven van de sleuteltjes deed behoorlijk pijn. Maar goed, met een strak blauwe lucht, stralend zonnetje en een lekker briesje doken wij de stad in. Na een kop koffie op een terrasje hield Pasula het niet meer en dook meteen een internetcafé in. Het bloed kruipt het… De heren in het gezelschap doken maar voor een uurtje de stad in. Lekker slenteren door de stad en even de markt over, shoppen voor souveniertjes en andere zaken. Lucca is trouwens een geweldige stad en ook behoorlijk uit. De stad is gesticht door de Etrusken en werd in 180 voor Christus onderdeel van het Romeinse rijk. Het oude stadscentrum wordt omgeven door een hoge stadsmuur. De oude binnenstad bestaat uit allerlei kleine straatjes, pleinen, kerken, kathedralen en natuurlijk veel winkeltjes, gelateria’s en terrasjes. Waarlijk een paradijs voor Wim en mij. Na een uurtje gingen we weer terug om Pasula achter haar PC vandaan te slepen. Het ging met moeite maar het lukte. Daarna was het tijd voor een hapje op een terrasje in de schaduw. Dit is het leven… Ik zit midden in het vakantiegevoel. Na de heerlijke maaltijd slenteren we wat door de stad heen, bewonderen pleintjes, kerken en mooie straatjes. Met Pasula gaat het steeds slechter, haar ogen tranen zo erg dat ze weinig meer kan zien. Wij dringen aan dat ze een apotheek binnenstapt. Misschien dat zij weten wat er aan de hand is. Maar die sturen haar door naar het ziekenhuis, waar Pasula niks van wil weten. Ze zingt het wel uit tot ze in Nederland is, eigenwijze tut!!! We zoeken onze weg door de talloze straatjes naar de Guinigi toren. Zeer apart omdat boven op de hoge toren een aantal bomen staan. Ik ben te moe om de toren te beklimmen, Pasula ziet haast niks en Gerard heeft geen zin en zodoende beklimt Wim in zijn uppie de toren terwijl wij beneden op een richeltje uitrusten. Na een half uurtje komt Wim beneden. Het blijkt dat boven op de toren een Nederlandse filmploeg staat te film. Ernst Daniel Smid schijnt een verhaal te vertellen over de stad en waarschijnlijk iets over Puccini die in Lucca. Pasula die dol is op BN’ers vindt het stiekem jammer dat ze niet boven is geweest, maar door haar tranende ogen had ze Ernst Daniel toch niet zien staan. We willen ook nog even HET plein van Lucca bezichtigen, het Piazza Anfiteatro, gebouwd op de fundamenten van een Romeins amphitheater. Het is nu gevuld met allerlei winkeltjes en terrasjes. Toen we vlakbij waren, dook Wim ineens met Pasula een kunstwinkeltje in. Gerard en ik liepen door en gingen op een terrasje zitten. Op de tafel lag een folder met wel 50 verschillende soorten chocolademelk. Ik besloot voor Pasula en mij te bestellen. We zijn beiden namelijk choco-freaks. Pasula de chocolademelk met noga en ik nam de witte chocolademelk. Pas na een kwartier kwamen Pasula en Wim aanzetten en hadden hun eigen avontuur beleefd. In het winkeltje zagen ze een mooi tekening en de verkoopster merkte dat. Ze zag Wim en Pasula aan voor een Amerikaans echtpaar en nee… de verzendkosten naar Amerika waren gratis. De tekening kostte maar 1500 euro. Het tweetal kwam maar niet van de verkoopster af. Ze kregen zelfs het kaartje nog mee. Ondertussen zaten Gerard en Wim aan een Corona toen onze chocomelk kwam, die van mij was lekker vloeibaar maar Pasula had een soort van “pudding” en bovendien was het niet met noga maar met Amaretto. Ook lekker.
Daarna hebben we Pasula en Gerard laten zien waar wij 5 jaar geleden logeerde in Lucca en zijn meteen even doorgereden naar de Carrefour, een megasupermarkt. Daar hebben we de nodige inkopen voor de terugreis aangeschaft en tevens pesto, pasta en andere lekkernijen voor thuis. We zouden gaan eten in de Pizzaria waar we 5 jaar geleden ook zo heerlijk hadden getafeld. Helaas bleken ze net in de week dat wij in Italie waren, met vakantie dus het eten ging niet door. Maar ik wist een goed alternatief.. In Crespina… Gnocchi, here I come!!!!!!!
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Ondertussen is het alweer woensdag. Het weer is fantastisch, het zonnetje schijnt en de temperatuur is aangenaam. Tijd voor iedereen om lekker op het terrasje te gaan bakken. Pasula heeft last van haar gezicht. Haar hele huid is rood en vurig en er zitten blaasjes op. Ze besluit om de zon maar eens goed haar werk te laten doen en het geheel tot rust te brengen. Ik ben nog steeds heel moe van de afgelopen dagen en kom maar niet op gang. Terwijl iedereen lekker de zon opzoekt, trek ik mij terug naar de slaapkamer om wat bij te komen. Om half twee wordt ik wakker. Voor zit iedereen te zingen, Jelly kon er niet meer tegen en had zich teruggetrokken aan de achterkant van het huis en zat ontspannen een boek te lezen. Wim is spoorloos. Bij navraag bleek dat hij een stukje aan het lopen was en niemand wou met hem mee. Stelletje luiwammesen. Ik trek mijn schoenen aan en loop achter Wim aan. Na een kwartiertje wandelen, komt hij mij al tegemoet lopen. We genieten samen van de prachtige omgeving en prachtige druivenranken. Laat in de middag gaan we op zoek naar een supermarkt en eten in het nabijgelegen Fauglia, maar we hebben pech alle winkels zijn op woensdag gesloten en ook hier zijn de restaurants niet voor 7 uur open. Een vriendelijke dame vertelt ons dat we naar een nabijgelegen stad moeten voor een groot winkelcentrum met supermarkt. Na veel zoeken brengt uiteindelijk een andere vriendelijke dame ons met de auto maar het winkelcentrum. Wat een armoedige supermarkt. De groente en fruit liggen verlept in de schappen en alles staat hudje mudje door elkaar heen in veel te krappe gangpaden! Wel grappen zijn de grote hoeveelheid nonnen die er rondlopen. Pasula vraagt waarom de sommige nonnen in een wit en anderen in zwart habijt lopen.
Het is zoeken naar een restaurant, we vinden er uiteindelijk een in Crespina, het dorp waar we verblijven. Als we met zeven man sterk binnenkomen, schrikken wij ons rot. Poepiechique. Daar zal wel een aardig prijskaartje aan hangen. Maar een Nederlands stel dat in een hoekje zit, stelt ons gerust en inderdaad de prijs valt mee. En het eten, je wil het niet geloven maar als ik daar nog aan terugdenk loopt het water mij in de mond en redelijk goedkoop. Wil je weten wat ik had? Okay, ik begon met:
Carpacchio van zwaardvis, daarna
Gnocchi met kaas en balsamicosaus, toen werd het tijd voor een heerlijke
Entrecote
Verder dronk ik er nog 2 flessen mineraalwater bij. Kosten? Onder de 25 euro! En lekker, die gnocchi…. Goddelijk!!!!! Ik weet nu wat Pasula bedoeld met een culinair orgasme, ik heb er meerdere gehad die avond.
Dit was een lekker rustig dagje, de volgende dag zou de groep zich afsplitsen. Maar meer daarover morgen.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Oh oh oh, wat staat hij scheef. Vol goede moed begon onze reis op dinsdag naar Pisa. De afstand van Crespina naar Pisa is niet groot dus besloten we maar de toeristische route te nemen in plaats van de snelweg en zo kwamen we langs druivenranken en pittoreske dorpjes. Al snel kwam Pisa in zicht, maar welke kant op naar het scheve torentje van Pisa? In de stad was het behoorlijk rottig rijden, alles ging kris kras door elkaar en veel straten waren afgezet.
Wij zette de auto langs de kant en besloten op de kaart te kijken welke kant we op moesten. Een wat oudere man kwam op ons afgelopen om te vragen of hij ons kon helpen, door de vele wegopbrekingen kon hij ons de route niet zo makkelijk vertellen, dus stapte hij in zijn auto en gebaarde ons hem te volgen. De rit duurde zeker 15 minuten en ging kris kras door de stad heen tot we uiteindelijk voor de poorten naar de toren stonden. De man stapte even uit zijn auto en wees ons naar een parkeergarage en voor we het wisten stapte hij in zijn auto en scheurde weg. We waren verbaasd over de vriendelijkheid van de Italianen, dit was nu al de tweede keer dat iemand ons op weg hielp met de auto.
Dat het plein van het wonder een toeristische trekpleister was, bleek al snel. Rijen met souvenirstalletjes en bovendien horde met irritante Afrikanen die allemaal liepen te leuren met horloges en iedereen lastig vielen. Heel irritant. We besloten op te splitsen want iedereen wou wat anders doen. Wim en ik gingen de kathedraal bezichtigen, Jelly de toren beklimmen en Pasula waren we al bij het eerste souvenirstentje kwijt. De kathedraal was prachtig, zowel van binnen als van buiten. De toegangsdeuren waren prachtig gedecoreerd met bijbelse vertellingen en ook van binnen zag het er adembenemend uit. Wim en ik bezoeken graag kerken en deze was zeer de moeite waard. We hebben er zeker wel een uur vertoefd voordat we besloten het Plein van het Wonder verder te inspecteren. Natuurlijk ook de scheve toren van Pisa bekeken. Het was een koddig gezicht om al die mensen op het grasveld te zien staan met gestrekte handen terwijl ze werden gefotografeerd Het lijkt dan net of ze de toren omduwen of juist tegenhouden. Hoe origineel! We kwamen langs een leuk winkeltje gevuld met kristal, marmeren beelden en prachtige Venetiaanse maskers. We stonden in twijfel om een prachtig masker mee te nemen als cadeautje voor onze 3 huwelijksdag, die net die dag was. Maar het prijskaartje dat aan het masker ging was net iets te gortig. We besloten maar snel door te lopen naar een hofje van allerlei bisschoppen die met hun tronie aan de muur hingen. En ja, Jeffie had sjans. Van een politie-agent, type bromsnor. Met kale hoofd en grote snor, brrrrr…. Dat heb ik weer hoor.
Om kwart over vier kwamen we weer bij elkaar op een terrasje om de verhalen door te nemen. We werden echt lastig gevallen voor met horloge leurende Afrikanen die als vliegen om je hoofd zwermden. Ze werden zelfs nog kwaad als je NO zei. Deze agressiviteit werkte schijnbaar aanstekelijk. Jelly had namelijk een nieuw geheugenkaartje nodig voor haar foto-toestel. Nu is Jelly een beetje blond want ze wist niet wat voor een kaartje ze nodig had. Ze vroeg het aan de verkoper van het kraampje, liet het toestel zien en kreeg een kaartje in haar handen gedrukt. Een Memorystick Pro, die ze wist af te dingen van 60 naar 40 euro. Maar eenmaal uit de verpakking bleek dat ding niet te werken. De verkoper had de verkeerde kaart verkocht. Jelly en Frank dus terug, maar hoe ze het ook probeerde. Geen geld of ander kaartje. De eigenaar van de kraampjes kwam erbij en ook onze ploeg van 7 bemoeide zich er ook mee. Dit mondde uit in een enorme ruzie, waarbij ik kanten van mijn vrienden zag die ik nooit eerder zag. De eigenaar wou niet het geld teruggeven. “WE WANT MONEY BACK!!!” “NO MONEY BACK” “MONEY BACK”. Er ontstond een oproer waar de honden geen brood van lustten. Het ja-nee spelletje duurde zeker een half uur en werd steeds heftiger en dreigde op een gegeven moment zelfs uit te lopen op een vechtpartij. En binnen de korte keren waren wij een grotere attractie dan de hele toren van Pisa. Maar aanhouder wint en Jelly kreeg uiteindelijk 30 euro terug. Een verlies van 10 euro.
Daarna werd het tijd om boodschappen te doen. En ja hoor, eindelijk vonden we de wijn die we de vorige keer toen we in Italië waren dronken. EUREKA!! En natuurlijk sloegen we meteen een voorraadje in. Ook kochten wij een taartje om in het huisje onze trouwdag te vieren. Het kostte enige moeite om de stad weer uit te rijden door de vele wegopbrekingen en uiteindelijk belandde we op de weg naar Livorno. Het viel op dat er wel heel veel vrouwen langs de kant van de weg stonden. Het kwartje viel al snel, een oppikweg voor de dames van plezier. In elk land is het toch hetzelfde, he. Eenmaal in het huis was het mijn beurt om te koken. Het werd een heerlijke ratatouille met ovenfriet en een kipfiletje. Frank zorgde voor de salade. Daarna was het tijd voor koffie met gebak en we kregen een heel mooie windorgel voor onze trouwdag van onze vrienden. En al snel waren alle problemen van die dag vergeten. Morgen zou een rustdag worden. Even bijkomen.
- Gegevens
- Geschreven door: Jef
Het was maandag en de dag begon met een stevig ontbijt. Het weer was behoorlijk opgetrokken dus werd besloten het eten buiten te nuttigen. Dat vond Pasula niet erg want om het huisje heen zwierven twee katten die van Pasula extra aandacht en voedsel kregen. De plannen voor die dag waren snel gesmeed. Frank wou heel graag druipsteengrotten bezichtigen en ik had op internet een hele mooie grot gevonden met de dromerige naam: Grot der Zuchten. Wat wil een mens nog meer. De grot lag op zo’n 70 – 80 km afstanden, net boven Lucca. Pasula en Gerard hadden op deze mooie dag geen behoefte om verkoeling te zoeken in de koele grot waar het altijd 10.7°C. is. Nee Pasula en Gerard gingen liever winkelen in Lucca. Vrijheid blijheid, dus geen probleem en op weg naar de grotten werden ze in Lucca uit de rijdende auto geduwd (grapje).
Met de twee auto’s reden we naar de grotten, maar dat niet alleen, we reden ook recht op de bergen af. En dan praat ik niet over een paar heuveltjes, nee ECHTE BERGEN!!! Gelukkig was de tweebaansweg goed begaanbaar, maar toen kwam de afslag naar de Grotta del Vento die werd aangegeven door bordjes. En je begrijpt het al, de route ging recht omhoog de berg op. Mijn goed, waar ben ik aan begonnen. Maar de nachtmerrie werd nog veel erger. We moesten namelijk nog een dikke 13 kilometer rijden voor de bij de grot waren. Langs een kronkelweggetje waar op de meeste plekken maar één auto kon rijden reden we omhoog. Er zaten zulke scherpe bochten in de weg dat je niet eens kon zien of er van de andere kant wat aan kwam. Het zweet gutste van mijn voorhoofd. Ik kon alleen maar recht voor mij kijken want naast mij gaapte de afgrond zonder railing of afzetting. Borden maakte duidelijk dat hier af en toe ook wel eens wat steentjes naar beneden kwamen. Ik had spijt, dikke dikke spijt dat ik naar Frank geluisterd had, dat ik naar die klote (excuse moi) grot ging. Ik had maar een gedachte, heelhuids boven op de berg komen. De kilometers telde af terwijl wij steeds hoger de berg beklommen. Het laatste stuk werd de weg zo stijl dat de auto zelfs in zijn 1 moeite had te berg te beklimmen en van de andere auto sloeg zelfs de motor af. Ik onderdrukte mijn angst door maar hard met de muziek mee te zingen, steeds harder en harder. En toen schalde uit de speakers ineens de muziek van Carnaval Festival uit de Efteling: JATADATA TADARATATADAAAA. TJENG!!!! De combinatie van deze enge weg die al bijna een attractie leek, en de koddige en pompeuze muziek vormde zo’n contrast dat ik bijna moest lachen, ware het niet dat ik zo krampachtig mijn billen samentrokken om het van angst maar niet in mijn broek te doen.
Gelukkig hebben we de grot heelhuids bereikt.We zaten nu bijna helemaal boven aan de berg en konden net de top niet zien die door de wolken bedekt was. We besloten de 2 uur durende Engelstalige toer te doen door de grot heen. De Grot der Zuchten heet zo omdat er altijd een wind waait door de grot. Dit komt omdat hij twee in/uitgangen heeft. Een hoger aan de ene kant van de berg en een lagere aan de andere kant. Door de thermiek waait de wind er altijd doorheen behalve als het buiten precies 10.7°C. is. Hoe groter het verschil met de 10 graden des de harder de wind waait. Binnen in de grot was het prachtig. Mooie stalagmieten en stalactieten. Maar wat is nu wat. Frank had daar wel een antwoord op. Mieten staan recht overeind en tieten hangen. Jelly was het daar natuurlijk niet mee eens, haar tieten hangen niet! De grot was indrukwekkend. Alleen had ik verwacht dat de grot redelijk horizontaal was, maar dat viel vies tegen. Sommige stukken gingen stijl omhoog en de treden waren moeilijk te beklimmen. Het laatste stukje voor de 1 uur-tour ging steil omhoog, de rest van de 2-uur groep zou daarna nog 80 meter afdaling naar een ondergronds meer om daarna weer 60 meter te klimmen. Het was genoeg voor ik, ik staakte. De vochtige lucht in de grot en mijn vermoeidheid was te veel en ik verzette geen stap meer. Ik ging wel terug naar het winkeltje waar ik onder genot van een drankje wel op de rest zou wachten. Maar gelukkig, na 10 minuten kwam ook Frank terug. Hij is net zoals ik gezegend met hoogtevrees en de trap 80 meter stijl naar beneden was ook te veel voor hem. En zo hebben wij heerlijk in het zonnetje gezeten, wat gekletst met de dame uit het winkeltje en hebben zelfs nog water uit de grot mogen drinken.
Toen Ernst, Jelly en Wim weer naar buiten kwamen moesten we weer. Want wat naar boven gaat moet ook weer naar beneden. De horror-toch kon weer beginnen. Ik heb nog nooit zo lang over 13 kilometer gedaan, maar ook nu verliep de reis gelukkig zonder al te veel tegemoetkomend verkeer. In die achtergebleven gebieden op de berg hebben maar weinig mensen een auto. Na wat boodschappen gedaan te hebben, reden we weer terug naar Lucca om Pasula en Gerard op te halen en een hapje te gaan eten. Gerard en Pasula stonden al klaar op de afgesproken plek. We parkeerde de auto en Gerard vertelde dat hij al een leuk restaurantje had gevonden. Het werd… De Chinees. Nu vraag ik je, ben je in Italie, eet je buiten de deur dan is het niet Italiaans maar Chinees. Gelukkig bleek de keuze van Gerard een goede. Het restaurant was niet te vergelijken met de Nederlandse Chinees. Maar hier kon je allerlei kleine gerechtjes bestellen. Dit liep een beetje spaak en er ontstond wat verwarring maar wat wil je als zo’n 7 man 3 tot 4 verschillende gerechtjes bestellen. Natuurlijk was Gerard weer de pisang, waar bleef zijn gerechtje? Het duurde even maar toen had iedereen wat hij besteld had en de buikjes waren rond gegeten, maar natuurlijk mocht ook hier een lekker ijsje bij de gelateria niet ontbreken. Ik hou van Italië, maar de volgende keer ontwijk ik echt de bergen.